Δεν είναι ανδρική υπόθεση;

Σε λίγες μέρες στη Ρωσία θα γιορτάζεται η Μέρα του Υπερασπιστή της πατρίδας. Εταιρικές εκδηλώσεις, ευχές και τιμές προς τους άντρες, δώρα με θέμα τον στρατό. Έχει καθιερωθεί να ευχόμαστε σε όλους τους εκπροσώπους του ισχυρού φύλου, τόσο σε εκείνους που υπηρέτησαν στον στρατό, όσο και σε εκείνους που δεν υπηρέτησαν. Η λογική είναι σαφής: κάθε άντρας είναι από τη φύση του προστάτης. Ως προς την επιλογή συντρόφου ζωής, για μια γυναίκα είναι εξαιρετικά σημαντικό να δει σε έναν άντρα εκείνον, ο οποίος θα την προστατεύει σωματικά, κοινωνικά, οικονομικά και ψυχολογικά. Κάποιος που δε θα την προσβάλλει, θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει την οικογένεια, θα είναι ικανός να αγκαλιάσει και να στηρίξει σε μια δύσκολη στιγμή. Κάποιον που δε θα φοβάται να πάει στην άλλη άκρη της γης.

Γι’ αυτό, υπερασπιστής δεν είναι μόνο εκείνος που φοράει στρατιωτικούς ιμάντες και πολεμάει στο μέτωπο. Φυσικά, ένα στρατιωτικό κατόρθωμα είναι ο ύψιστος βαθμός ανάδειξης ενός άντρας ως υπερασπιστή. Αλλά δεν είναι το μοναδικό. Και αν η ικανότητα προστασίας της οικογένειάς του θεωρείται αδιαμφισβήτητη αρετή του άνδρα και αναγνωρίζεται ως αναγκαία και απαραίτητη, τότε η προσπάθεια να προστατεύσει ακόμη και τα αγέννητα παιδιά του προκαλεί…έναν καταιγισμό αγανάκτησης. Με αφορμή αυτό, αποφάσισα να αγγίξω αυτό «άβολο» θέμα. Εξάλλου, κατά την άποψή μου, η υπεράσπιση της πατρίδας πρέπει να ξεκινά μέσα στην οικογένεια.

Κατά την άποψή μου, η υπεράσπιση της πατρίδας πρέπει να ξεκινά μέσα στην οικογένεια

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση η οποία δεν μπορεί να μη μας χαροποιεί: όλο και συχνότερα υλοποιούνται σχέδια και λαμβάνονται μέτρα για την προστασία των αγέννητων παιδιών. Βέβαια, αυτό είναι ένα κοινό επίτευγμα της Εκκλησίας, δημόσιων οργανισμών και αξιωματούχων, που «δεν αδιαφορούν». Με τη βοήθεια του Θεού, κινούμαστε προς την απόρριψη της βαριάς αμαρτίας της βρεφοκτονίας. Αργά αλλά σταθερά, οι άνθρωποι αρχίζουν κάτι να καταλαβαίνουν. Σε κάθε περίπτωση, θα ’θελα να το ελπίζω.

Αλλά όπως συμβαίνει πάντα, οποιαδήποτε είδηση σχετικά με τη μία ή την άλλη πρωτοβουλία που αποσκοπεί στην πρόληψη και τη μείωση του αριθμού των αμβλώσεων, προκαλεί έναν ευρύ αντίκτυπο. Κάτω από δημοσιεύσεις των σχετικών ειδήσεων εμφανίζονται πάρα πολλά οργισμένα σχόλια. Επιπλέον, δεν αντιτίθενται σθεναρά μόνο με περιοριστικά μέτρα, αλλά και με πρωτοβουλίες όπως η απαγόρευση της παρακίνησης των εγκύων να προχωρήσουν σε άμβλωση. Και ακόμα και ειδήσεις σχετικές με την επέκταση των μέτρων κοινωνικής στήριξης για την αύξηση του ποσοστού των γεννήσεων συνοδεύονται από σαρκαστικά σχόλια οργισμένων αναγνωστών.

Ωστόσο, δεν υπάρχει κάτι θεμελιωδώς καινούργιο να παρατηρήσουμε εδώ. Η άμβλωση θεωρείται αδιαμφισβήτητο και αναφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας, και κάθε δραστηριότητα που αποσκοπεί στην προστασία ενός εμβρύου στη μήτρα της μητέρας αποτελεί αποτρόπαια παραβίαση των δικαιωμάτων της. Ιδιαίτερη προσοχή αξίζει να δοθεί στην αντίδραση των γυναικών στις δηλώσεις των ανδρών, οι οποίοι δεν αδιαφορούν στο ζήτημα της άμβλωσης.

Κάποτε έπεσα σε ένα βίντεο, η δημιουργός του οποίου έλεγε ότι η μαμά της ήθελε να κάνει άμβλωση, αλλά ο πατέρας της δεν το επέτρεψε. Ο πατέρας δεν ήταν πια στη ζωή, και αυτό το βίντεο ήταν αφιερωμένο σε εκείνον. Δε γινόταν να μην προκαλέσει τα οργισμένα σχόλια μερικών. Έγραφαν «πώς τολμά να μην επιτρέπει την άμβλωση; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει για τη γυναίκα;» Με άλλα λόγια η δημιουργός του βίντεο είπε με απλά λόγια ότι έπρεπε να είχε σκοτωθεί στη μήτρα της μητέρας της, απλώς επειδή έτσι θα το ήθελε η μητέρα της.

Υπάρχει μια κατηγορία γυναικών που θεωρεί ότι επειδή ένας άνδρας δεν κυοφορεί και δεν γεννάει, τότε δεν πρέπει να έχει δικαίωμα να μιλάει. Λένε ότι μόνο η γυναίκα θυσιάζει την υγεία της και διακινδυνεύει τη ζωή της και έτσι μόνο εκείνη μπορεί να πάρει την απόφαση για τη μοίρα του αγέννητου παιδιού της. Το γεγονός ότι για τη σύλληψη του παιδιού εμπλέκονται δύο άτομα και το παιδί παίρνει το ήμισυ του βιολογικού υλικού του πατέρα, δε θεωρείται επιχείρημα. Παράλληλα με το γεγονός ότι το παιδί είναι ένας ζωντανός άνθρωπος και όχι ιδιοκτησία κάποιου. Υπάρχουν και αυτά τα παλιά, ξεπερασμένα επιχειρήματα που λένε ότι το έμβρυο δεν είναι άτομο, αλλά απλώς ένα σύνολο κυττάρων, και άρα η άμβλωση δεν είναι φόνος.

Δυστυχώς, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι παρά την κατωτερότητα αυτής της άποψης, υπάρχει ένα δίκιο σε αυτή. Στην κοινωνία μας οι μητέρες που πρέπει να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους, δυστυχώς, είναι συχνό φαινόμενο. Πολλοί πατέρες σε περίπτωση διαζυγίου εξαφανίζονται από τη ζωή των παιδιών τους. Και δε θέλουν στη ζωή τους όχι μόνο την πρώην γυναίκα τους, αλλά ούτε το παιδί που είναι και δικό τους. «Ο άνδρας σήμερα είναι, αύριο δεν είναι» λένε οι υποστηρικτές του δικαιώματος στην άμβλωση και είναι δύσκολο να διαφωνήσουμε με αυτό.

Μερικοί σύζυγοι επιμένουν οι ίδιοι να διακοπεί η κύηση. Κάποιες γυναίκες κάνουν άμβλωση με τη σιωπηρή συγκατάθεση των συζύγων τους, οι οποίοι απομακρύνονται από το ζήτημα και το αφήνουν στις γυναίκες να αποφασίσουν μόνες τους. Η κατάσταση με τα ανύπαντρα ζευγάρια είναι το ίδιο λυπηρή. Οι επίδοξοι μνηστήρες συχνά δίνουν τελεσίγραφο, λένε: « ή εγώ ή το παιδί». Είτε ακόμη πιο συχνά, απλώς εξαφανίζονται αφού μάθουν για την εγκυμοσύνη της αγαπημένης τους. Μερικές φορές αφήνουν χρήματα για την άμβλωση, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια μαχαιριά στην ψυχή.

//«Αν όλοι οι άνδρες που συμμετέχουν στην αμαρτία της άμβλωσης, μετανοούσαν γι’ αυτό, θα ζούσαμε σε μια διαφορετική κοινωνία»

Είναι δύσκολο να πούμε ποιος ευθύνεται περισσότερο, ο άνδρας ή η γυναίκα. Αλλά όπως είπε ο πατήρ Αντρέι Τκάτσεφ, αν όλοι οι άντρες που συμμετέχουν στην αμαρτία της άμβλωσης, μετανοούσαν γι’ αυτό, θα ζούσαμε σε μια διαφορετική κοινωνία. Πράγματι έτσι είναι. Οι άνθρωποι έχουν την ψευδαίσθηση ότι επειδή η γυναίκα κάνει άμβλωση, τότε μόνο εκείνη φταίει. Εν τω μεταξύ, κάθε έμβρυο έχει έναν πατέρα, ο οποίος μπορεί να μαντέψει ότι από τη σχέση του με τη γυναίκα ενδέχεται να προκύψει εγκυμοσύνη. Και ότι η γυναίκα που μόλις εγκατέλειψε, θεωρητικά θα μπορούσε να είναι έγκυος.

Ταυτόχρονα είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι δεν είναι εύκολο να αισθάνεσαι «προστάτης» ακούγοντας τη δήλωση «εσύ δε γεννάς, δεν είναι δική σου απόφαση!» Αρχικά οι γυναίκες αποκλείουν επιθετικά τους άντρες από την επίλυση ζωτικών θεμάτων και έπειτα τους κατηγορούν για ανευθυνότητα. Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχουν πολλοί άνδρες που φροντίζουν την οικογένεια τους, κοπιάζουν, είναι έτοιμοι να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους και δεν τα εγκαταλείπουν. Ωστόσο, όλα τα αιτήματα για την απόκτηση ενός δεύτερου ή τρίτου παιδιού απορρίπτονται αυστηρά. Όχι επειδή δεν υπάρχουν χρήματα ή δεν είναι υγιείς. Απλώς επειδή η γυναίκα δεν το θέλει. Γέννησαν ένα και αν ο σύζυγος θέλει περισσότερα, είναι δικό του πρόβλημα. Αλλά μερικές γυναίκες δε θέλουν να γεννήσουν ούτε ένα. Στα σχέδιά τους περιλαμβάνονται η καριέρα, η αυτοπραγμάτωση, ταξίδια και απλώς ζωή «για τον εαυτό τους». Όσο για παιδιά, είναι κάτι για αργότερα. Αν ένας άνδρας επιμένει στη συμπλήρωση της οικογένειας, θεωρείται σοβαρή παραβίαση των δικαιωμάτων της γυναίκας. Οι φεμινίστριες επινόησαν ακόμη και ειδικό όρο περί αυτού: «αναπαραγωγική βία». Απ’ την άλλη, για κάποιο λόγο, η απροθυμία της γυναίκας να κάνει παιδί δε θεωρείται «αναπαραγωγική βία» εναντίον του συζύγου της. Αλλά πράγματι, δεν εκλαμβάνεται έτσι από την πλευρά των ανδρών;

Εν τω μεταξύ, η λέξη «αναπαραγωγή» σημαίνει γέννηση εκείνων των ίδιων, της διαιώνισής τους. Και πραγματική αναπαραγωγική βία είναι αυτό που συμβαίνει στις κλινικές που πραγματοποιούνται αμβλώσεις. Επιπλέον η βία δεν είναι μόνο κατά του ανθρώπινου είδους, αλλά και κατά του αναπαραγωγικού συστήματος της γυναίκας. Αυτός είναι ένας αληθινός πόλεμος. Μόνο που οι δυνάμεις σε αυτόν τον πόλεμο είναι εντελώς άνισες.

Υπάρχει μια άποψη ότι μία από τις πνευματικές αιτίες της Ειδικής Πολεμικής Επιχείρησης στην Ουκρανία είναι οι αμβλώσεις. Και συμφωνώ με αυτό. Και ίσως αυτός ο πόλεμος επετράπη, μεταξύ άλλων, έτσι ώστε οι άνδρες να θυμηθούν το σημαντικό τους σκοπό, να είναι υπερασπιστές. Εξάλλου η υπεράσπιση της πατρίδας δεν αφορά μόνο ένα στρατιωτικό επίτευγμα, αλλά και την προστασία της οικογένειάς σου, των παιδιών σου, όχι μόνο μετά τη γέννησή τους, αλλά και πριν γεννηθούν. Είναι η προθυμία και η αποφασιστικότητα να υπερασπιστεί το νόμιμο δικαίωμα στη ζωή από τη στιγμή της σύλληψης. Είναι η ετοιμότητα, σύμφωνα με τα λόγια του αποστόλου Παύλου, να δώσει τη ζωή του για τη γυναίκα του όπως ο Χριστός έδωσε τη ζωή Του για την Εκκλησία. Είναι η πίστη και η αφοσίωση τόσο στην πατρίδα, όσο και στην οικογένεια. Και να υπηρετείς τον Θεό με την ίδια σου τη ζωή.

Η υπεράσπιση της πατρίδας δεν αφορά μόνο ένα στρατιωτικό επίτευγμα, αλλά και την προστασία της οικογένειάς σου, των παιδιών σου, τόσο πριν όσο και μετά τη γέννηση

Ειλικρινά θέλω να ευχηθώ σε όλους τους άνδρες να μην ξεχνούν ποτέ ότι είναι υπερασπιστές. Υπερασπιστές της πατρίδας τους, των συζύγων και των παιδιών τους. Είναι σημαντικό για μια γυναίκα να γνωρίζει και να αισθάνεται ότι ο σύζυγός της δε θα την εγκαταλείψει, δε θα κρύψει το κεφάλι του στην άμμο σε περίπτωση που προκύψει πρόβλημα, δε θα τη στείλει ποτέ να κάνει άμβλωση, δε θα πει σε περίπτωση «απρογραμμάτιστης» εγκυμοσύνης: «Αποφάσισε μόνη σου.» Τότε δίπλα του θα έχει ηρεμία και ελπίδα. Θα βλέπει στον άνδρα ένα αξιόπιστο στήριγμα για την οικογένειά της και η ίδια θα θέλει να τον εμπιστευτεί και να τον ακούσει, από αγάπη, όχι από φόβο.

Και στις γυναίκες εύχομαι να γιορτάζουν συχνότερα τους άνδρες όσο γίνεται καλύτερα. Και ευχαριστείστε τους για ό,τι καλό σας προσφέρουν. Χθες ο σύζυγος πήγε να ψωνίσει, πείτε «ευχαριστώ» γι’ αυτό. Σήμερα πήγε βόλτα με τα παιδιά, επισημάνετέ το με έναν καλό λόγο.

Δε χρειάζεται να ανταγωνιζόμαστε τους άνδρες και δε χρειάζεται να τους αποδείξουμε κάτι σπάζοντας δόρατα σε μια σκληρή μάχη για «ίσα δικαιώματα». Κατά περιόδους λέω στις κόρες μου ότι ένα κορίτσι δεν πρέπει να ανταγωνίζεται ένα αγόρι. Και οι άντρες δεν ανταγωνίζονται τις γυναίκες σε κανέναν αθλητικό αγώνα. Είναι διαφορετικοί. Διαφορετικοί τόσο σωματικά, όσο και ως προς την ψυχολογία. Μαζί συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον, δεν ανταγωνιζόμαστε.

Για εμάς τις γυναίκες είναι σημαντικό να προσπαθούμε να βλέπουμε τους άνδρες ως προστάτες, να τους υποστηρίζουμε, να τους εμπνέουμε με μια καλοσυνάτη στάση, με ένα χάδι, με ευγνωμοσύνη. Όταν η γυναίκα τονίζει την αξία και τη σημασία όσων κάνει ένας άνδρας για την οικογένειά του, του δίνει δύναμη και θέλει να προσπαθήσει περισσότερο.

Μπορούμε να αναστρέψουμε την κατάσταση και να αναβιώσουμε πνευματικά τη χώρα μας μόνο με κοινή προσπάθεια. Όχι μετατοπίζοντας την ευθύνη στους άλλους, όχι κατηγορώντας, αλλά ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους.