Μια τρομακτική ιστορία με ξεχασμένο τηλέφωνο στο σπίτι

Ζωγράφος: Miroslav Sunjkic

Καθώς πήγαινα στη δουλειά, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει στο σπίτι το κινητό μου. Ποτέ δεν μου είχε συμβεί κάτι τέτοιο! Πρέπει πάντα να είμαι σε επαφή: στην περίπτωση που τα παιδιά έχουν κάποια ερώτηση ή που υπάρχει ένα επείγον γράμμα ή μήνυμα. Και είναι λογικό, αφού έχω, όπως κάθε άνθρωπος, πολλές υποχρεώσεις...

Όμως, το κινητό δεν είναι μόνο μέσο επικοινωνίας. Συνήθως το πρωί, όταν πηγαίνω στη δουλειά, μπαίνω στο ηλεκτρικό και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ανοίξω το ηλεκτρονικό Προσευχητάριο. Στη συνέχεια, στο μετρό πλέον, σκιαγραφώ κάποιες σκέψεις για ένα άρθρο ή προετοιμάζω το μάθημα, στο κινητό μου, φυσικά.

Αυτή τη φορά μπήκα στο ηλεκτρικό και δεν ήξερα τι να κάνω. Κοίταξα γύρω μου: η κυρία στα δεξιά έχει στο τηλέφωνό της προσευχές στα Εκκλησιαστικά Σλαβονικά, ο βαρύς άντρας στα αριστερά παίζει κάποιο παιχνίδι και με ενθουσιασμό σπάει εικονικές μπάλες. Απέναντι νεαροί άνδρες συζητάνε τις ιδιαιτερότητες που έχουν οι επιχειρήσεις στον τομέα των οικοδομών. Πίσω μου μια γυναικεία φωνή ακούγεται να συζητάει έντονα με κάποιον για τους βαθμούς του γιου της, και όλο το βαγόνι γνωρίζει πλέον ότι αυτό το αγόρι έχει μια αναίσθητη δασκάλα («Τι άνθρωπος θα είναι για να του βάλει “τρία” στην περιβαλλοντική εκπαίδευση!»). Μια κυρία με δύο αλογοουρές στην επόμενη σειρά πληκτρολογεί μηνύματα, ρυθμίζοντας τον ήχο των πλήκτρων σε πλήρη ένταση. Από κάπου από το πλάι ακούγεται δυνατά ροχαλητό. Γενικώς, όλοι γύρω μου περνούν καλά εκτός από εμένα. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στις δικές μου σκέψεις, αυτές ξεφεύγουν μόλις που τις κάνω (τουλάχιστον να είχα ένα βιβλίο, ένα συνηθισμένο έντυπο βιβλίο, αλλά αυτή τη φορά δεν πήρα κανένα μαζί μου).

Δεν ξέρω ούτε την ώρα. Εντάξει, σκέφτηκα, θα δω την ώρα στο μετρό.

Ξαφνικά σκέφτομαι ότι το κινητό είναι και συσκευή πλοήγησης και εγώ εκείνη την ημέρα ακολουθώ τη διαδρομή που είχα κάνει μόνο δύο φορές, πριν από περίπου δύο μήνες. Προς τα πού είναι η έξοδος από το μετρό; Προς τα πού πρέπει να πάω μετά; Πω πω! Πώς κατάφερα να φτάσω σήμερα στη δουλειά;

Ευτυχώς που είχα βγει από το σπίτι πολύ νωρίτερα, μια και σκόπευα να πιω καφέ σε καφετέρια και να δουλέψω πάνω στο άρθρο μου. Από το μετρό βγήκα σε λάθος έξοδο, σκεφτόμουν πολλή ώρα προς τα πού έπρεπε να πάω, κατέβηκα ξανά στο μετρό και τελικά βγήκα εκεί που έπρεπε. Παλαιότερα, στην εποχή που δεν υπήρχαν κινητά, προετοιμαζόμουν εκ των προτέρων: εκτύπωνα χάρτη και έγραφα την κάθε μου κίνηση: βγαίνω από το πρώτο βαγόνι, στρίβω δεξιά, περνάω την πρώτη στροφή, συναντώ πύργο, βλέπω τάδε πινακίδα και ούτω καθεξής... Τώρα όμως ένιωθα εντελώς αβοήθητη και σχεδόν απελπισμένη, γιατί έπρεπε να πάω στη δουλειά και δεν μπορούσα να καταλάβω προς τα πού πρέπει να πάω. Στο τέλος, βέβαια, έφτασα, αφού έκανα μερικούς γύρους και περιπλανήθηκα στη γειτονιά. Δεν άργησα μάλιστα, χάρη στη συνήθειά μου να ξεκινάω από το σπίτι νωρίς.....

Το απόγευμα, η όλη διαδικασία της μετακίνησης επαναλήφθηκε, μόνο που ήμουν επιπλέον κουρασμένη. Στον ηλεκτρικό τραγουδούσαν, και κάθε ήχος, κάθε συγχορδία αντηχούσε ενοχλητικά στο κεφάλι μου.

Αυτή η ιστορία δεν μιλάει για τον άνθρπο του 21^ου αιώνα που είναι σκλάβος των κινητών τηλεφώνων. Αυτή η ιστορία μιλάει για την αρχαία νομοτέλεια που επαναλαμβάνεται συνέχεια: θα κάνεις κι εσύ ακριβώς τα ίδια με αυτά τα οποία κατακρίνεις σε έναν άνθρωπο=

Στην πραγματικότητα, αυτή η ιστορία δεν μιλάει για τον άνθρωπο του 21^ου αιώνα που είναι σκλάβος των κινητών τηλεφώνων, ούτε καν μιλάει για το γεγονός ότι είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να μένει μόνος του με τον εαυτό του. Διότι το πρόβλημα δεν είναι στο να μένει κανείς μόνος. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην πραγματικότητα που επικρατεί στα μέσα συγκοινωνίας, όπου πρέπει να έχεις απίστευτο εσωτερικό βάθος για να αποστασιοποιηθείς από αυτά που συμβαίνουν. Όσο για αυτούς που δεν έχουν αυτό το βάθος, όπως εγώ, ένα τηλέφωνο ή ένα βιβλίο είναι μεγάλη βοήθεια.

Αυτή η ιστορία μιλάει για την αρχαία νομοτέλεια που επαναλαμβάνεται συνέχεια: θα κάνεις κι εσύ ακριβώς τα ίδια με αυτά τα οποία κατακρίνεις σε έναν άνθρωπο. Να εξηγήσω: την προηγούμενη ημέρα δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τον σύζυγό μου, καθώς ήταν στα εγκαίνια μιας έκθεσης, στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος με έργα του. Άκουγε τους ομιλητές, συνομιλούσε με συναδέλφους και δεν άνοιγε το τηλέφωνο για ολόκληρες 4 ώρες. Εγώ όμως ήθελα να τον συμβουλευτώ για ένα θέμα, το οποίο στο τέλος το έλυσα μια χαρά μόνη μου. Στο σπίτι όμως του μίλησα με θυμό, εκφράζοντας την αγανάκτησή μου που ενώ εγώ πρέπει να είμαι συνέχεια σε επαφή, εκείνος να μπορεί τη μια να μην απαντάει επειδή βρίσκεται στις σκαλωσιές του ναού για να κάνει το ψηφιδωτό, ή να μιλάει, βλέπετε, με ανθρώπους τους οποίους είχε πολύ καιρό να δει... Και ακριβώς το επόμενο πρωί βρέθηκα χωρίς τηλέφωνο για όλη την ημέρα. Όπως λένε, το πήραμε το μάθημα. Το σημαντικό είναι να το ανακαλούμε στη μνήμη πιο συχνά, γιατί ακόμα και μετά από μια τέτοια σχετικά ανώδυνη παραίνεση νιώθεις λίγο άβολα, καθώς συνειδητοποιείς ότι οι πνευματικοί νόμοι όντως λειτουργούν...