«Αυτός ο κύριος ερχόταν κάθε φορά στην εκκλησία με σορτς, πέδιλα και αμάνικο μπλουζάκι».

Συχνά συμβαίνει οι άνθρωποι που εκκλησιάζονται για πολλά χρόνια να αρχίζουν να νομίζουν ότι ο ναός είναι ο χώρος τους και ότι έχουν δικαίωμα να κάνουν παρατηρήσεις στους άλλους. Στον δικό μας Ιερό Ναό της Παναγίας της «Γιάτρισσας» ο προϊστάμενος επαναλαμβάνει πάντα: «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει παρατηρήσεις: ούτε ιερέας, ούτε υπάλληλος του ναού, ούτε ενορίτης που προσεύχεται εδώ για 10 ή 20 χρόνια. Παρατηρήσεις μπορεί να κάνει μόνο ο προϊστάμενος». Παρεμπιπτόντως, ο προϊστάμενός μας το κάνει πάντα με μεγάλη αγάπη και σοφία, έτσι που η παρατήρηση να ακούγεται ως στοργική πατρική συμβουλή.

Μια φορά στην εκκλησία είδα έναν κύριο με σορτς, πέδιλα και αμάνικο μπλουζάκι. Είχε τατουάζ και ξυρισμένο κεφάλι. Σκέφτηκα: «Ας προσεύχεται. Ίσως, ήρθε κατά τύχη με αυτά τα ρούχα και αύριο θα ντυθεί κανονικά». Την επόμενη μέρα το πρωί και το απόγευμα ήρθε με τα ίδια ρούχα.

Το ίδιο επαναλήφθηκε και τις επόμενες ημέρες. Όταν τον είδα σε ένα παγκάκι, μετά την ιερή ακολουθία, αποφάσισα να καθίσω δίπλα του και να τον ρωτήσω γιατί προσευχόταν με αυτά τα ρούχα. Εις απάντηση ο κύριος – πολύ οξύς στην ομιλία του – μου απάντησε με την ερώτηση: «Πες μου, ιερέα, γιατί ο Κύριος επέτρεψε στο παιδί μου να υποφέρει;». Στη συζήτηση μου αποκάλυψε ότι τον λένε Σέργιο, και ότι μαζί με τη σύζυγό του Αναστασία, είχαν έρθει για διακοπές στη θάλασσα και το παιδάκι τους, ο Δανιήλ, αρρώστησε πολύ σοβαρά, κατέληξε στην εντατική και έπεσε σε κώμα. Ο Σέργιος συνέχισε: «Ήρθα εδώ με αυτά που φορούσα όταν μπήκα στο ασθενοφόρο με το παιδί μου. Δεν έχω άλλα ρούχα».

Παρ' όλα αυτά και παρά τη μικρή πικρία προς τον Κύριο, ο Σέργιος ερχόταν στο ναό κάθε πρωί και κάθε απόγευμα για να προσευχηθεί. Επικοινωνούσαμε για πολύ καιρό με αυτή την οικογένεια. Οι κληρικοί και η κοινωνική υπηρεσία της Μητρόπολής μας βρήκαν μάλιστα την ευκαιρία να μεταφέρουν τον Δανιήλ με αεροπλάνο του Υπουργείου Εκτάκτων Καταστάσεων στην Αγία Πετρούπολη, όπου συνέχισε τη θεραπεία του.

Λίγο καιρό αργότερα, όταν πήγα εκεί για να σπουδάσω στην Θεολογική Ακαδημία, διανυκτέρευσα στο σπίτι αυτού του ζευγαριού. Ο Δανιήλ είχε ήδη θεραπευτεί και όλο έτρεχε. Μια Κυριακή ο Σέργιος με κάλεσε για τη Θεία λειτουργία στο ναό. Συμφώνησα. Αυτός φόρεσε λευκό πουκάμισο, κοστούμι και γραβάτα. Η Αναστασία και αυτή ντύθηκε γιορτινά, φόρεσε ένα όμορφο φόρεμα. Ρώτησα: «Σέργιε, είναι κάποια γιορτή σήμερα;» Μου απάντησε: «Ναι, φυσικά». Του λέω: «Ποια γιορτή; Δική σας οικογενειακή;» – «Κυριακή είναι, πάτερ». – «Μα είστε τόσο καλοντυμένοι». – «Παππούλη, εσύ ο ίδιος μας δίδαξες ότι ερχόμαστε στον Θεό πάντα σαν σε γιορτή. Από τότε που ο Δανιήλ θεραπεύτηκε, δεν μπορούμε να πηγαίνουμε αλλιώς στην εκκλησία».