Η δύναμη της παιδικής προσευχής

Το πρώτο μου προσκύνημα στους Αγίους Τόπους με τη γιαγιά μου ξεκίνησε με ένα αστείο μήνυμά μου: «Γιαγιά! Μην ξεχάσεις τη βαλίτσα!» Και την απάντησή της: «Τι λες, Λιζάκι, πώς μπορεί να σκέφτεται κανείς τα “κουρέλια” στην Αγία Γη;»

Στο αεροδρόμιο του Ισραήλ μάθαμε ότι η βαλίτσα της γιαγιάς δεν είχε φτάσει. Ήταν και αστείο και στενάχωρο. Θυμάμαι ότι οι άλλοι από το γκρουπ στη διάρκεια της εκδρομής αγόραζαν λουκούμια, χαλβά, αναμνηστικά και δώρα και εμείς το ρίξαμε στα μπλουζάκια, τις κάλτσες και τις φούστες για τη γιαγιά μου.

Θέλω όμως να διηγηθώ κάτι που ανέτρεψε τις αντιλήψεις μου για το θαύμα. Για πρώτη φορά βρέθηκα στον Πανάγιο Τάφο. Μου έκανε ισχυρότατη εντύπωση. Με συγκλόνισε η τεράστια ουρά από ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων. Προσεύχονταν φωναχτά. Μερικοί μάλιστα έκλαιγαν. Η γιαγιά μου και αυτή ήταν απορροφημένη στην προσευχή της.

Τότε ήμουν 12 χρονών και, όπως κάθε τυπική έφηβη, έβλεπα τα όσα συνέβαιναν με σχετικό σκεπτικισμό. Ωστόσο, αποφάσισα να μην χάσω την ευκαιρία και να ζητήσω και εγώ κάτι ιδιαίτερο από τον Θεό: «Κύριε, θέλω να περάσω τις εξετάσεις στα μαθηματικά και να με ερωτευτεί ο Νικήτας!»

Οι «επιθυμίες» μου άρχισαν να εκπληρώνονται αμέσως μετά την επιστροφή μου στο σπίτι. Δεν είχα προετοιμαστεί καθόλου για τις εξετάσεις. Και παρόλο που η καθηγήτρια των μαθηματικών με αντιπαθούσε απροκάλυπτα, πέρασα το μάθημα με επιτυχία. Όσο για τον Νικήτα... Ο Νικήτας απροσδόκητα μου έστειλε μήνυμα στο VK* και μου εκμυστηρεύτηκε ότι με έχει ερωτευτεί. Αυτός ο έρωτας κράτησε πολλά χρόνια. Και μάλιστα είχε τέτοια ένταση που τους γονείς μας κάθε τόσο τους καλούσαν στο σχολείο για εξηγήσεις, λόγω των κακών βαθμών μας που είχαν φόντο τον εφηβικό μας έρωτα.

Από τότε η ζωή μου, μιας έφηβης τότε, που αντιμετώπιζε τα πάντα με σκεπτικισμό, άλλαξε ριζικά. Το ελάχιστο ήταν ότι απέκτησα πίστη στα θαύματα και το μέγιστο την πεποίθηση ότι ο Θεός υπάρχει.