Ο Σάββας Τουνγκ: «Η εικόνα της Παναγίας του Καζάν με έφερε στην Ορθόδοξη Εκκλησία»

Με την εικόνα της Παναγίας του Καζάν, η οποία τον έφερε στην Ορθόδοξη πίστη Το όνομά μου είναι Σάββας. Έλαβα αυτό το όνομα κατά το Άγιο Βάπτισμα προς τιμήν του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου. Αυτός ο Άγιος Παλαιστίνιος μοναχός ζούσε ήσυχα, όπως ένας βαθύς βάλτος στην έρημο. Αλλά σε αυτόν είδα τη λάμψη της δόξας της Βασιλείας του Θεού.

Ο πατέρας μου είναι Καθολικός και η μητέρα μου είναι Προτεστάντισσα Καλβινίστρια. Οι γονείς μου είχαν διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις, αλλά τους ένωνε ένα πράγμα: η βαθιά αγάπη για την Αγία Γραφή και τον Θεό. Μεγάλωσα περιτριγυρισμένος από σοφά βιβλία, από μικρή ηλικία αποστήθιζα στίχους από την Αγία Γραφή, και οι ενορίτες του ναού με αποκαλούσαν «θρησκευόμενο παιδί», όχι μόνο επειδή γνώριζα τον λόγο του Θεού, αλλά και επειδή πίστευα ειλικρινά σε Αυτόν.

Οι ενορίτες του ναού με αποκαλούσαν «θρησκευόμενο παιδί», όχι μόνο επειδή γνώριζα τον λόγο του Θεού, αλλά επειδή πίστευα πραγματικά σε Αυτόν

Αλλά καθώς μεγάλωνα, τα λόγια δεν ήταν αρκετά.

Το πρώτο πράγμα που έχασα στην εφηβεία μου δεν ήταν η πίστη, αλλά μάλλον η αυτοπεποίθηση. Η ιδέα της Αγίας Τριάδας με μπέρδευε, και οι πολλές διαφωνίες μεταξύ των Χριστιανών με έκαναν να νιώθω μπερδεμένα. Ο Προτεσταντισμός φαινόταν πολύ απλός, και υπήρχαν πάρα πολλά πράγματα στον Ρωμαιοκαθολικισμό που δεν καταλάβαινα. Ξεκίνησα την αναζήτησή μου επισκεπτόμενος πολλές εκκλησίες. Συμμετείχα ακόμη και σε παράξενες ομάδες που αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήταν αιρέσεις, από σύγχρονα προτεσταντικά κινήματα μέχρι Μορμόνους και συγκεντρώσεις που διαψεύδουν το όνομα του Θεού για να προσελκύσουν απελπισμένους ανθρώπους.

Τελικά, δεν βρήκα κάτι που μπορεί να με προσεγγίσει παρά μια κατάσταση ακραίας κόπωσης.

Κάποια στιγμή, ασπάστηκα μια εντελώς διαφορετική θρησκεία, που ήταν το Ισλάμ, έτσι έζησα ως Μουσουλμάνος για 2 χρόνια. Παρακολούθησα τις τελετουργίες, έμαθα αραβικά και προσπάθησα να πιστέψω. Αλλά βαθιά μέσα μου, δεν αισθανόμουν γαλήνια. Ήξερα ότι έπαιζα έναν ρόλο που δεν μου ταίριαζε πραγματικά. Παρόλα αυτά για να μην αναστατώσω τους γονείς μου πήγαινα στην εκκλησία, όμως μέσα στην ψυχή μου ένιωθα ένα ψύχος. Οι φίλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ήμουν πλέον ο εαυτός μου.

Το καλοκαίρι πήρα σε μια εκκλησιαστική κατασκήνωση... Δεν έγινε κάποιο θαύμα: μπορεί να ήταν ένα άγγιγμα, ίσως μια ματιά ή ένα παλιό τραγούδι. Ή ίσως ο Χριστός απλώς με περίμενε εκεί που τελικά θα ανταποκρινόμουν. Επέστρεψα στον Ιησού, αλλά δεν μπορούσα να επιστρέψω στο δόγμα της παιδικής μου ηλικίας που ήταν ο Προτεσταντισμός. Είχα μάθει πια αρκετά πράγματα και δεν μπορούσα να προσποιηθώ ότι δεν είχε συμβεί τίποτα.

Επέστρεψα στον Χριστό, αλλά δεν μπορούσα να επιστρέψω στον Προτεσταντισμό. Δεν μπορούσα να προσποιηθώ ότι δεν είχε συμβεί τίποτα.

Στη δωδέκατη τάξη, κατά τη διάρκεια των δύσκολων ημερών της προετοιμασίας για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και του αποχαιρετισμού από την παιδική ηλικία, άρχισα να νιώθω μια περίεργη αίσθηση της παρουσίας της Παναγίας. Αγόρασα ακόμη σε μια κοντινή Ρωμαιοκαθολική εκκλησία έναν μικρό πίνακα της Παναγίας για να προσευχηθώ σε αυτήν. Αλλά μερικές φορές φοβόμουν ότι ίσως ο πονηρός με βάζει σε πειρασμό. Μια μέρα, από το φόβο μου, έσκισα τον πίνακα. Αλλά ακόμα και με τρεμάμενα χέρια, δεν μπορούσα να καταπνίξω την επιθυμία που μεγάλωνε μέσα μου... Χρειαζόμουν μια μητέρα μου.

Περίπου την ίδια εποχή, βρήκα ένα άρθρο για την Ορθόδοξη Εκκλησία στη Βικιπαίδεια. Δεν καταλάβαινα τη θεολογία της, δεν ήξερα πού βρισκόταν και δεν υπήρχε κανείς να μου δείξει τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά το όνομα «Ορθόδοξος» ρίζωσε μέσα μου σαν σπόρος φυτεμένος σε ώριμο έδαφος. Ήσυχος, αλλά ζωντανός.

Πέρασα τις εισαγωγικές εξετάσεις σε ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια του Βιετνάμ στον τομέα των κοινωνικών επιστημών. Σπούδασα φιλοσοφία για δύο χρόνια και μετά άλλαξα κατεύθυνση στο τμήμα των θρησκευτικών σπουδών. Έμαθα πολλά για τις παγκόσμιες θρησκείες, τα συστήματα πεποιθήσεων και την ιστορία των θρησκειών. Αλλά αυτό που απέκτησα δεν ήταν απλώς γνώση, ήταν ελευθερία από την ψευδαίσθηση.

Δεν πίστευα πλέον σε κανένα θρησκευτικό σύστημα που ισχυριζόταν ότι ήταν «τέλειο». Απλώς λαχταρούσα να βρω αδιάσπαστη παράδοση και αγιότητα. Και τότε ανακάλυψα τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας... Όχι μέσα από προτεσταντικά βιβλία, αλλά στο πρωτότυπο. Έμαθα να διαβάζω κηρύγματα της αρχαίας εκκλησίας, να κατανοώ τον συμβολισμό στη θεολογία και να νιώθω την ομορφιά της Ορθόδοξης Θείας Λειτουργίας που υπάρχει εδώ και αιώνες.

Δεν «μεταστράφηκα» στον Χριστιανισμό, απλώς κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω στο σπίτι.

Δεν «μεταστράφηκα» στον Χριστιανισμό, απλώς κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω στο σπίτι

Αφού σπούδασα φιλοσοφία, που ήξερα ότι αυτό ήταν δυνατό μόνο με τη χάρη του Θεού, άρχισα να προσεύχομαι θερμά: «Κύριε, εάν αυτό είναι το θέλημά σου, σε παρακαλώ γύρισε πίσω στο σπίτι».

Το 2021, βρήκα τον πατήρ Εβγκένι Τσουκάλο, έναν ορθόδοξο ιερέα που ζούσε στην πόλη Βουνγκ Τάου. Το 2022, την επόμενη μέρα της αποφοίτησής μου από το πανεπιστήμιο, πήγα να δω τον πατήρ Εβγκένι με έναν κοντινό μου φίλο, έναν βουδιστή μοναχό. Μόλις φτάσαμε, μπήκαμε στον ναό της Παναγίας του Καζάν.

Πρώτη Προσκυνηματική επίσκεψη στην Εκκλησία της Παναγίας του Καζάν στο Βουνγκ Τάου, 2022

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα την εικόνα της Παναγίας του Καζάν. Δεν κατάλαβα και πολλά, αλλά στα μάτια Της είδα μια αγάπη που δεν χρειάστηκε να μου εξηγήσει κανείς με λόγια για να κατανοήσω το τι ήθελα να μου πει. Στάθηκα μπροστά στην εικόνα και ψιθύρισα: «Αν μπορείς να προσευχηθείς για μένα, σε παρακαλώ δείξε μου τον δρόμο».

Και Εκείνη προσευχήθηκε.

Το Άγιο Βάπτισμα Τον Απρίλιο του 2023, βαφτίστηκα και έγινα επίσημα μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν υπήρχαν βροντές, ούτε λάμψεις φωτός: μόνο ένα ήσυχο ποτάμι που ρέει από τον Ουρανό στην καρδιά μου... το αγιασμένο νερό του Πνεύματος.

Υπάρχει κάτι για το οποίο οι άνθρωποι σπάνια μιλάνε: η μεταστροφή σε μια άλλη πίστη δεν είναι «έξυπνα επιχειρήματα» ή «τέλεια διδασκαλία». Πίστευα ότι αν μελετούσα αρκετά καλά την ιστορία, τη φιλοσοφία και τη θεολογία, η πίστη θα ερχόταν σε μένα. Αλλά μετά από χρόνια μελέτης θρησκειών και εξερεύνησης των πάντων, από τον Προτεσταντισμό μέχρι τον Καθολικισμό και το Ισλάμ, συνειδητοποίησα ότι η αληθινή πίστη ξεκινά εκεί που τελειώνει η λογική και η καρδιά μαθαίνει να λυγίζει τα γόνατά της.

Κάποτε έβλεπα τις θρησκείες ως συστήματα: τις ανέλυα, τις συνέκρινα, τις αξιολογούσα. Νόμιζα ότι μπορούσα απλώς να επιλέξω τις «καλύτερες» από αυτές, όπως να επιλέξω το καλύτερο σχολείο, και να βρω ηρεμία. Αλλά όλα όσα μάθαινα δεν μπορούσαν να με χωρέσουν. Μου έδωσαν γνώση, αλλά όχι σπίτι. Μου έδωσαν μια ιδέα για τον Θεό, αλλά δεν μου επέτρεψαν να δω το πρόσωπό Του.

Η αληθινή πίστη ξεκινά εκεί που τελειώνει η λογική και η καρδιά μαθαίνει να λυγίζει τα γόνατά της.

Και τότε γνώρισα τη Μητέρα του Θεού, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η Παναγία δεν εξυμνείται τυφλά ως «είδωλο», αλλά δεν παραδίδεται στη λήθη ως μακρινό παρελθόν. Βρίσκεται στον τόπο όπου συναντιούνται ο Θεός και ο άνθρωπος. Είναι η Παναγία, γεμάτη ειρήνη και χάρη, που φυλάει τον πόνο και την ελπίδα όλου του κόσμου. Πριν από αυτό, δεν είχα ξαναδεί θεολογία που να συμβόλιζε ταυτόχρονα τη θηλυκότητα, την υπακοή και τη μητρότητα, και μια θεολογία που να ήταν τόσο όμορφη, τρυφερή και βαθιά όσο στην εικόνα της Παναγίας.

Καμία εκκλησιαστική κοινότητα δεν είχε καταφέρει ποτέ πριν να με «πείσει» με τα συνθήματά της. Οι ορθόδοξοι πιστοί απλώς ζούσαν, και ήταν ο τρόπος ζωής τους που με έκανε να πιστέψω. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μου αποκαλύφθηκε όχι ως ιδέα, αλλά ως κάτι πιο αρχαίο από τα λόγια: ως μια ζωντανή παράδοση και ομορφιά που δεν χρειαζόταν να εξηγηθεί, και μια ιερή παρουσία που δεν μπορούσα να αγνοήσω.

Με φίλους από το πανεπιστήμιο στην πόλη Χο Τσι Μινχ τα Χριστούγεννα Και αυτό που με έκανε τελικά να ενδώσω ήταν Εκείνη...

Όταν ασπάστηκα την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη, δεν «άφησα» μια θρησκεία για να «μεταφερθώ» σε μια άλλη. Απλώς επέστρεψα εκεί που πραγματικά ανήκα. Και ήταν η Μητέρα του Θεού, μέσω της εικόνας του Καζάν, που με έφερε σπίτι.

Έχω έρθει σε επαφή με πολλές θρησκείες, σαν ένας ταξιδιώτης που σταματά σε διαφορετικά σπίτια, ελπίζοντας να βρει ένα μέρος όπου η ψυχή μπορεί να βρει αληθινό καταφύγιο. Έχω διαβάσει, μελετήσει, προσευχηθεί σε διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις. Έχω προσπαθήσει ακόμη και να ζήσω ως Μουσουλμάνος, ως Προτεστάντης, και μερικές φορές απλώς ως άνθρωπος που περιπλανιέται στο σκοτάδι. Αλλά όσο πιο μακριά πήγαινα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι δεν μπορεί κάθε θρησκεία να μας οδηγήσει σπίτι. Γιατί δεν μας οδηγεί πραγματικά σε Αυτόν κάθε μέρος όπου επικαλούνται τον «θεό».

Δεν μας οδηγεί πραγματικά σε Αυτόν κάθε μέρος όπου επικαλούνται τον «θεό».

Δεν αρνούμαι ότι άλλες θρησκείες έχουν ενσταλάξει στους ανθρώπους καλές ιδιότητες - ηθική, τάξη, ελπίδα. Αλλά όταν πρόκειται για σωτηρία - δεν είναι όλα τα καλά αρκετά. Η σωτηρία δεν είναι απλώς μια φιλοσοφία ή ένα ισχυρό πνευματικό συναίσθημα. Η σωτηρία σημαίνει συνάντηση με Εκείνον που εισήλθε στην ανθρώπινη ιστορία με αίμα και δάκρυα - τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Ζωντανού Θεού.

Και ανάμεσα στις διάφορες μορφές του Χριστιανισμού, μόνο η Ορθοδοξία έχει διατηρήσει αυτή την πίστη άθικτη και αγνή, σαν μια φλόγα που δεν έχει σβήσει για δύο χιλιάδες χρόνια, τίποτα νέο δεν έχει προστεθεί, τίποτα δεν έχει αφαιρεθεί, καμία αλλαγή για να ευχαριστήσει αυτόν τον κόσμο.

Η Ορθοδοξία δεν διδάσκει απλώς για τη σωτηρία - ζει μέσα σε αυτήν. Πνέει το πνεύμα των αγίων.

Η Ορθοδοξία δεν διδάσκει απλώς για τη σωτηρία μας, ζει μέσα σε αυτήν. Πνέει το πνεύμα των αγίων.

Εδώ η λειτουργία τελείται με τέτοιο τρόπο που νιώθεις ότι ο Χριστός έχει πραγματικά αναστηθεί και είναι παρών ανάμεσά μας κάθε μέρα. Και μόνο τότε σταμάτησα την αναζήτησή μου. Γιατί η σωτηρία δεν βρίσκεται σε ό,τι είναι πιο λογικό, αλλά σε ό,τι είναι πιο αληθινό.

Και βρήκα την αλήθεια, όχι μόνο στη διδασκαλία, αλλά και στην προσευχή, στην Θεία Ευχαριστία, στα ήρεμα μάτια της Υπεραγίας Θεοτόκου στην εικόνα της Παναγίας του Καζάν και στην αόρατη αγκαλιά της Εκκλησίας, η οποία ποτέ δεν εγκαταλείπει τα παιδιά της.

Προσκυνηματική Επίσκεψη στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδας (Τσμίντα Σαμέμπα) στην Τιφλίδα, 2025 Ποιος είμαι; Απλώς ένα παιδί που δεν έχει κατανοήσει ακόμη το αλφάβητο της ζωής. Ακόμα κι αν ο Θεός μου απαντούσε, μάλλον δεν θα καταλάβαινα, επειδή τα μάτια μου είναι πολύ μικρά για να δουν τον απέραντο ωκεανό του θελήματός Του. Το καθήκον μου δεν είναι να απαιτώ κατανόηση, αλλά να σκύβω το κεφάλι μου και να ευχαριστώ για κάθε εκδήλωση ελέους. Να ευχαριστώ για το πόσο ήρεμα δέχεται αυτά τα ήσυχα ρεύματα προσευχής και τους στεναγμούς αγάπης που ρέουν από τις καρδιές των άλλων όταν με θυμούνται και προσεύχονται συνεχώς για μένα.

Σε ευχαριστώ, Κύριε, για κάθε ανώνυμο θαύμα!

Σε ευχαριστώ, Κύριε, για κάθε άνθρωπο του οποίου το πρόσωπο δεν έχω δει ακόμα!

Σε ευχαριστώ, Κύριε, για όλα!

Σε ευχαριστώ, Κύριε, για όλους!