Ο ναός που είδε ο αστροναύτης Γκρέτσκο από το διάστημα

Μέρος Α

Στο χωνευτήρι των δοκιμασιών

Το 1917 ξεκίνησε την διακονία του στο Ροζνόβ ο ιερέας Νικόλαος Ιβάνοβιτς Ζόλοτοφ, ο οποίος συνέταξε ένα χρονικό, το οποίο έχει διασωθεί μέχρι τις μέρες μας. Εδώ αποτυπώνονται πολλά γεγονότα από τη ζωή της ενορίας του Ροζνόβ. Ο πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος πέθανε το 1924, την τρίτη ημέρα της Διακαινησίμου Εβδομάδας του Πάσχα. Η υγεία του είχε υπονομευθεί από τη συκοφαντία που έπεσε πάνω του με την έναρξη των διωγμών. Πολλοί άλλοι ιερείς που διακονούσαν στο Ροζνόβ δέχθηκαν όλη τη δύναμη της καταστολής πάνω τους.

Επί 5 χρόνια, παρά τις διώξεις, οι ενορίτες επεδίωκαν ενεργά το άνοιγμα της εκκλησίας, το οποίο έγινε το 1944

Το 1922 στο ναό κατασχέθηκαν πράγματα μεγάλης αξίας. Πήραν την θαυματουργή εικόνα σε μία πολύτιμη κορνίζα. Ευτυχώς, σύντομα η ενορία κατάφερε να την εξαγοράσει μαζί με άλλα κειμήλια. Ωστόσο, η εικόνα επιστράφηκε χωρίς τη κορνίζα. Το 1939 ο ναός έκλεισε, αλλά τα κλειδιά δεν δόθηκαν από τον υπεύθυνο, ήταν κρυμμένα σε ασφαλές μέρος και μόνο λίγοι άνθρωποι το γνώριζαν. Για 5 χρόνια η εκκλησία ήταν κλειστή, αλλά δεν βεβηλώθηκε. Ο πρόεδρος του τοπικού κολχόζ προερχόταν από μια πιστή οικογένεια και διέταξε να ρίξουν σιτηρά στη βεράντα για να φαίνεται ότι χρησιμοποιείται ως αποθήκη. Και τα 5 χρόνια, παρά τις διώξεις, οι ενορίτες επεδίωκαν ενεργά να ανοίξει η εκκλησία, πράγμα που συνέβη το 1944.

Από τότε η εκκλησία δεν έχει κλείσει. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής ένωσης, πολλοί ιερείς διακονούσαν εδώ, ανάμεσά τους ένας σεβαστός στο Νίζνι Νόβγκοροντ, γέροντας, εξομολογητής της επισκοπής Γκόρκι, ο πρωτοπρεσβύτερος Γρηγόριος Ντολμούνοφ.

Ο Ιερεύς

Ο αστροναύτης Γεώργιος Γκρέτσκο και ο πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Γκουριάνοφ. Φωτογραφία: kp.ru

Πριν από σαράντα χρόνια περίπου, το 1982, στο Ροζνόβ ήρθε ο τωρινός ιερέας νυν πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Γκουριάνοφ.

Απόφοιτος Ωδείου, ονειρευόταν να γίνει ψάλτης της εκκλησιαστικής χορωδίας, όπως ο πατέρας του. Ήρθε με το αίτημα αυτό στον Δεσπότη, τον τότε επίσκοπο Νικόλαο (Κουτεπόφ), και εκείνος του είπε:

— Έλα να χειροτονηθείς.

Ο μελλοντικός ιερέας έμεινε έκπληκτος, και μπερδεμένος. Αλλά για λόγους υπακοής δέχτηκε τη διακονία. Και τώρα εδώ και χρόνια διακονεί στην ενορία..... Πρώτα τον έστειλαν εδώ σε ένα επαγγελματικό ταξίδι, και στη συνέχεια η υπεύθυνη μια υπέροχη γυναίκα, η Μαρία Ευσταφίεβνα Ιβάνοβα, επισκέφθηκε τον Δεσπότη:

— «Δέσποτά μου, πραγματικά μας αρέσει πολύ ο ιερέας μας, πώς θα γινόταν να τον κρατήσουμε εδώ για πάντα…

Έδωσε την ευλογία του. Ο πατήρ Δημήτριος άρχισε να διακονεί στην ενορία. Και ξεκίνησε ενεργά το έργο του, για την εποχή εκείνη. Έπρεπε να συντηρήσει και να διατηρήσει τον ναό και το προαύλιο του ναού. Και ο νεαρός ιερέας καλεσμένος σε μία συνάντηση διευθυντών επιχειρήσεων του Μπορ.

— Τους είπα λοιπόν: „Βοηθήστε την εκκλησία. Οι πρόγονοί σας ερχόντουσαν στην εκκλησία, τα παιδιά σας θα μάθουν να έρχονται“. Έκπληκτη συμφώνησαν, εκείνη την στιγμή χαμογέλασε ο ιερέας.

Ο διευθυντής του τοπικού κρατικού σόφχοζ βοήθησε στην επέκταση των χώρων του ναού, ο επικεφαλής του εργοστασίου πυριτικών αλάτων διέθεσε τούβλα, επρόκειτο να χτίσουμε το βαφτιστήρι. Θυμάμαι ότι όλη η παραγγελία στάλθηκε αμέσως, δεν κοιμόμασταν όλη νύχτα, βρήκαμε έναν πλανόδιο οδηγό που ήρθε στο Μπορ για τα τούβλα, αλλά το βράδυ. Τι θα μπορούσε να κάνει τη νύχτα; Λοιπόν του ζητήσαμε να μας βοηθήσει με την μετακίνηση. Έπεσε πολύ δουλειά! Η ομάδα δούλευε και οι ενορίτες βοηθούσαν. Όταν αρχίσαμε να χτίζουμε, ήρθε ο επικεφαλής του κόμματος του Μπορ. Όταν επέστρεψε μετά από 3 μήνες. Και εμείς είχαμε ήδη έτοιμο το κτίριο! Διώροφο, μεγάλο. Έμεινε άναυδος! Είπε, μακάρι να έχτιζαν οι δικοί μας όπως χτίζετε εσείς την εκκλησία.

Κληρικοί και ενορίτες του ναού του Καζάν

Στη δεκαετία του 1990 ήταν το Ροζνόβ που έγινε το πρώτο μέρος της αναγεννημένης Μονής του Ντιβέεβο (με την πρόνοια του Θεού, η απόφαση της Ιεράς Συνόδου για την αναβίωσή της ανακοινώθηκε το 1991 κατά την περίοδο της καλοκαιρινής εορτής της Παναγίας του Καζάν που είναι στις 21 Ιουλίου, με το νέο ημερολόγιο). Εδώ χτίστηκε μια φάρμα, οι μοναχές ήρθαν να εργαστούν εδώ, η ηγουμένη Σέργια το είχε επισκεφτεί πολλές φορές. Αλλά είναι μακρύς ο δρόμος για να φτάσει κανείς εκεί, έτσι όταν εμφανίστηκαν πιο κοντά στο Ντιβέεβο σκήτες, η εκκλησία έγινε και πάλι ενοριακός ναός.

Όλα τα χρόνια ο πατήρ Δημήτριος διατηρεί και ομορφαίνει τον παλαιό ναό της Παναγίας του Καζάν. Τώρα είναι ανακαινισμένη, φρεσκοβαμμένη, και αντικατέστησαν τα σώματα με σύγχρονη θέρμανση. Αλλά τα φώτα στον ναό παρέμειναν όπως αρχαιοτάτων χρόνων με κεριά! Και αυτό ζεσταίνει την ψυχή.

Στη θέση του κατεστραμμένου παρεκκλησίου, όπου, σύμφωνα με μαρτυρίες, εμφανίστηκε η θαυματουργή εικόνα, ανεγέρθηκε το καινούργιο παρεκκλήσι. Το παρεκκλήσι είναι διακοσμημένο με ψηφιδωτές εικόνες, κάτι που είναι, για να το πούμε ευθέως, ασυνήθιστο για ένα παρεκκλήσι του χωριού. Εδώ είναι ήσυχα και ευχάριστα.

Το Ροζνόβ είναι ένα ιδιαίτερο μέρος, λέει η σύζυγός του Μαρίνα, που είναι πιστή βοηθός του πατρός Δημητρίου. Ζούμε εδώ κάτω υπό την Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου και εδώ όλα είναι ευχάριστα. Φυσικά, και θλίψεις υπάρχουν, αλλά αισθανόμαστε πάντα την βοήθεια του Θεού. Ακόμα και σε αυτό το παράδειγμα που θα σας πω. Ένα παιδί αρρώστησε, με πνευμονία, οι γιατροί έκαναν την διάγνωση. «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθησε με, θεράπευσε με!» Και κυριολεκτικά την επόμενη μέρα το παιδί ήταν υγιής! Και υπάρχουν πολλά τέτοια θαύματα.

Τα παιδιά του πατρός Δημητρίου και της Μαρίνας διακονούν επίσης στον ναό του Θεού και βοηθούν τους ανθρώπους.

Περισσότερες από μία γενιές έχουν μεγαλώσει στην ενορία. Εκείνοι που άρχισαν να εκκλησιάζονται εδώ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και του 1990 φέρνουν ήδη τα εγγόνια τους στην εκκλησία του Ροζνόβ. Και ορισμένοι έχουν ήδη βαφτίσει τα δισέγγονά τους εδώ.

Η Ναταλία ήρθε σε αυτή την εκκλησία πολύ νέα. Ήταν πολύ άρρωστη, οι γιατροί δεν μπορούσαν να τη βοηθήσουν. Η μητέρα της άρχισε να προσεύχεται. Και η Ναταλία γιατρεύτηκε

Ολόκληρες οικογένειες έρχονται από τα γύρω χωριά, από το κέντρο της περιοχής και ακόμη και από το Νίζνι Νόβγκοροντ. Μια από αυτές τις οικογένειες είναι οι Κορολιόφ. Ζουν πάνω στο Μπορ (έτσι το λέμε, όχι «μέσα στο Μπορ»). Η Ναταλία ήρθε σε αυτόν τον ναό πολύ μικρή. Ήταν πολύ άρρωστη, οι γιατροί δεν μπορούσαν να τη βοηθήσουν. Η μητέρα της άρχισε να προσεύχεται, δεν υπήρχε καμιά ελπίδα. Και η Ναταλία γιατρεύτηκε! Ο πατήρ Δημήτριος βάφτισε τα παιδιά και τα εγγόνια της.

Υπάρχουν ναοί στην πόλη, αλλά αυτός είναι ο δικός μας, λέει η Ναταλία Κορολιόβα. Επειδή συνειδητοποιήσαμε τη δύναμη του Θεού, τη μεσιτεία της Θεοτόκου εδώ. Όταν για πρώτη φορά πήγαμε σε λιτανεία στην Παναγία του Καζάν (και ήταν η πρώτη λιτανεία, αναβίωσε, το 1998), ένιωσα άμεσα αυτή τη δύναμη, τη μεσιτεία Της. Ήταν τόσο γαλήνια! Ήταν σαν να βρισκόμασταν μεταξύ ουρανού και γης. Και συνειδητοποιήσαμε ότι χωρίς τον Θεό δεν πάμε πουθενά. Και ότι και αν ζητήσει μια μητέρα για το παιδί της, ο Κύριος και η Παναγία θα την βοηθήσουν.

Από τότε προσπαθούν μαζί με τον σύζυγό της να μην χάσουν ούτε μια λιτανεία στο Ροζνόβ. Και εκείνοι που έρχονται τώρα εδώ με την εικόνα της Παναγίας για το Καζάν το καλοκαίρι και το χειμώνα, όπως έκαναν κάποτε οι κάτοικοι αυτής της περιοχής του Βόλγα, προσεύχονται στην εκκλησία μέρα-νύχτα στη Θεία Λειτουργία, και σίγουρα πηγαίνουν στο παρεκκλήσι προς τιμήν της Παναγίας του Καζάν στο ναό, δίπλα στο οποίο υπάρχουν βελανιδιές και σημύδες που φυτεύτηκαν από τους συζύγους των οικογενειών Γκρέτσκο.

...Το επιχείρημα των άθεων της σοβιετικής περιόδου: «Ο Γκαγκάριν πέταξε στο διάστημα, αλλά δεν είδε ποτέ τον Θεό». Αλλά ο Θεός είδε τον δούλο του Θεού Γιώργο στο διάστημα. Το βλέμμα του, οι λαμπεροί τρούλοι του ναού της Παναγίας του Καζάν.

Ε.Σ. Ο συγγραφέας ευχαριστεί για τη βοήθεια στην προετοιμασία του υλικού την καθηγήτρια Εκκλησιαστικής Ιστορίας Όλγα Βλαντίμιροβνα Ντέκτεβα.