Πρόσωπα της Ιεράς Μονής των Σπηλαίων του Πσκωφ
Ιστορικά και κανονικά ερείσματα ενότητας της Ρωσικής Εκκλησίας
Λιτανεία προς τιμήν του Αγίου Ειρηνάρχου του Εγκλείστου 2019
Μητροπολίτης Ονούφριος μιλά για την πορεία της κανονικής Ορθοδοξίας στην Ουκρανία 
Φωτογραφία: Daan Stevens on Unsplash
Διηγείται η Αικατερίνη Γαβρίλοβα:
Κάποτε, πριν παντρευτώ, ήμουν εθελόντρια σε μια παιδική ογκολογική κλινική στο Μινσκ. Από τη μια, εκεί είναι λες και βρίσκεσαι σε πόλεμο. Δεν έχεις χρόνο, αλλά ούτε και σε παίρνει να πέφτεις ψυχολογικά, παρόλο που ο πόνος ξεχειλίζει. Από την άλλη, πουθενά αλλού δεν έχω δει τόσο θάρρος, τόση αγάπη για τη ζωή και τόση σοφία που να αποκτήθηκε μέσα από τα βάσανα. Οι μικροί ασθενείς της κλινικής μου έμαθαν πολλά.
Θυμάμαι μια ενδιαφέρουσα γνωριμία με τον 12χρονο Νικόλα, τον οποίο η λευχαιμία τον είχε οδηγήσει στην κλίνη του νοσοκομείου. Προετοιμαζόταν για μια δύσκολη θεραπεία, καθώς σε λίγες μέρες θα ξεκινούσε χημειοθεραπεία. Ο μικρός φαινόταν πολύ σοβαρός, αλλά κάπως σαν να ένιωσα ότι φοβόταν για αυτά που πρόκειται να συμβούν.
– Νικόλα, θα δεις, όλα θα πάνε καλά! – είπα εγώ, θέλοντας να τον ενθαρρύνω.
– Δεν φοβάμαι. – Μου απάντησε απροσδόκητα. – Βλέπεις την απόσταση από το κρεβάτι μέχρι το κομοδίνο;
– Βλέπω, – απάντησα με αμηχανία και με απορία.
Και συνέχισε:
– Να λοιπόν, φαντάσου ότι αυτό είναι ολόκληρη η ζωή. Ο χρόνος, όμως, που θα υποφέρω είναι τόσος. – Και για να μου δείξει την σχετική αναλογία άνοιξε το μεγάλο του δάχτυλο και τον δείκτη, αφήνοντας ένα κενό περίπου τριών εκατοστών μεταξύ τους.
Συγκλονίστηκα. Δηλαδή αυτό το παιδί είναι ήδη ένας ενήλικας! Φαντάζεται τα γεγονότα, ακόμα και όταν είναι τόσο οδυνηρά, σε κλίμακα μιας ζωής, και κοιτάζει με θάρρος μπροστά, χωρίς να εγκλωβίζεται στους φόβους του. Και το πιο σημαντικό, πιστεύει ακράδαντα ότι η ζωή θα συνεχιστεί! Στα δώδεκα χρόνια του, οι λέξεις «καρκίνος» και «θάνατος» είναι ήδη κατανοητές, αλλά, παρά ταύτα, είναι ήρεμος. Και δεν αφήνει περιθώριο απογοήτευσης.
...Αργότερα έμαθα ότι αυτός ο μικρός αληθινός άντρας όντως νίκησε την ασθένεια. Φυσικά, κατά την Πρόνοια του Θεού και χάρη στη φροντίδα των γιατρών. Αλλά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τον βοήθησε και το θάρρος του. Και στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου θυμάμαι πάντα τον Νικόλα.
