«Ο άντρας της είχε ορκιστεί μπροστά στους φίλους του ότι ποτέ δε θα βαπτιζόταν»

Photo by Artem Maltsev on Unsplash

Κάποτε είχα μια πολύ πιστή ενορίτισσα, η οποία είχε έναν πολύ άθεο σύζυγο, τον Αλέξανδρο. Αυτός την ζήλευε που πίστευε στον Θεό, που πήγαινε στην Εκκλησία, στις ιερές ακολουθίες και αντιστεκόταν επιθετικά σε κάθε εκδήλωση αγιότητας. Αυτό που την στενοχωρούσε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι ο σύζυγός της δεν ήταν βαπτισμένος. Αυτή θρηνούσε με δάκρυα στα μάτια για αυτή την κατάσταση, προσπαθώντας να τον πείσει να βαπτιστεί, αλλά ο σύζυγός της ήταν ανένδοτος. Επιπλέον, μια φορά, για να πικράνει ιδιαίτερα τη σύζυγό του, ο Αλέξανδρος αποφάσισε να κάνει μια «πανηγυρική ορκωμοσία» μπροστά στους συγκεντρωμένους για ποτό άντρες του χωριού, ότι ποτέ και υπό καμία συνθήκη δεν θα βαπτιζόταν. Η δήλωση αυτή προκάλεσε θαυμασμό των υπόλοιπων, κάτι που το γιορτάσουν πίνοντας και όλοι φώναζαν ότι αυτός είναι «αληθινός πυρόλιθος». Η απόφασή του φαινόταν τελεσίδικη και η θλίψη της ενορίτισσάς μου ήταν απύθμενη. Θρηνούσε αδιάκοπα: ήταν αυτονόητο ότι μπροστά στους φίλους του «ποτέ δεν θα ντροπιαζόταν».

Ωστόσο, αυτή δεν υποχωρούσε και με συντετριμμένη καρδιά παρακαλούσε τον Θεό να φωτίσει τον σύζυγό της. Προσευχόμασταν όλοι, και οι ενορίτες και εγώ. Ο λαός την συμπονούσε, αλλά δεν πίστευε ότι μπορεί να γίνει κάτι, καθώς ήξεραν πολύ καλά τους νόμους της ζωής του χωριού και την έννοια της «τιμής» σε μια άθεη αγροτική κοινότητα. Δηλαδή, στην καρδιά τους είχαν ήδη αποφασίσει για τον Θεό, ξεχνώντας ότι «ανεξερεύνητες είναι οι αποφάσεις Του κι ανεξιχνίαστα τα σχέδιά Του! Ποιος γνώρισε τη σκέψη του Κυρίου; Ποιος μπόρεσε να γίνει σύμβουλός Του;» (Ρωμ. 11, 33).

Η πρωταγωνίστριά μας ικέτευε τον Κύριο να σώσει τον Αλέξανδρό της, πιστεύοντας ακράδαντα ότι για τον Κύριο τίποτα δεν είναι δύσκολο, αν και «όλα αυτά ο νους να τα συλλάβει δεν μπορεί» — «ποιος τον τρόπο που ενεργεί ο Κύριος θα νιώσει;» (Σειρ. 16, 21).

Όσον αφορά στην ιστορία μας, σύντομα ήρθε η άνοιξη στο χωριό και ο πάγος στον ποταμό άρχισε να λιώνει. Οι αγρότες με το τρακτέρ αποφάσισαν να ρισκάρουν και να περάσουν πάνω από τον πάγο, αλλά ο πάγος έσπασε και το τρακτέρ βούλιαξε. Στο τιμόνι ήταν ο καλύτερος φίλος του Αλέξανδρου, που από την παιδική τους ηλικία ήταν αχώριστοι. Ο οδηγός κατάφερε να αντιδράσει και έσπρωξε τον συνοδηγό του έξω από την καμπίνα, αλλά ο ίδιος δεν πρόλαβε να βγει και βυθίστηκε κάτω από τον πάγο. Άφησε πίσω του μια χήρα και τρεις γιους. Η θλίψη στο χωριό ήταν μεγάλη.

Όταν άρχισαν να με ρωτούν για την κηδεία, αποδείχθηκε ότι και αυτός ήταν αβάπτιστος, και η κατάσταση έγινε ακόμα πιο δύσκολη. Ούτε προσευχές, ούτε καμπάνες. Μόνο μεθύσι. Ο κόσμος ερχόταν σε μένα, η γυναίκα του, οι γιοι του, αλλά και άλλοι, όλοι ρωτούσαν πώς μπορούν να βοηθήσουν, πώς να προσεύχονται... Αλλά πώς να βοηθήσεις σε μια τέτοια περίπτωση;

Η χήρα, αφού τον έκλαψε, αποφάσισε να βαπτίσει επειγόντως τους γιους της. Και τότε συνέβη αυτό για το οποίο, στην πραγματικότητα, όλα είχαν συμβεί. Ο μικρότερος γιος, ένα οκτάχρονο αγόρι, ήρθε στο σπίτι του Αλέξανδρου και, αφού τον έπιασε τον από το χέρι, του είπε: «Θείε Αλέξανδρε, σε παρακαλώ, γίνε ο νονός μου, για να είσαι για μένα πατέρας». Αυτό, φυσικά, ήταν από τον Θεό, και χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Ήταν κάτι που κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να αρνηθεί.

Τους βάφτισα όλους μαζί. Πρώτα τον νονό «θείο Αλέξανδρο» και μετά τον βαφτισιμιό. Θυμάμαι ότι η ενορίτισσά μου αυτή στεκόταν στην εκκλησία ακίνητη, μην μπορώντας να πιστέψει σε αυτό που συνέβαινε. Για καλό και για κακό στεκόταν δίπλα στην πόρτα για να πιάσει τον άντρα της, σε περίπτωση που προσπαθούσε να το σκάσει.

Φυσικά, ο άντρας της δεν προσπάθησε να φύγει. Και για πολύ καιρό στο χωριό συζητούσαν αυτή την ιστορία, έτσι που δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην είχε καταλάβει «ότι η παντοδύναμος δεξιά του Κυρίου εδημιούργησεν όλα αυτά» (Ιώβ 12,9).

Από το βιβλίο αναμνήσεων «Ο δικός μου 20^ος αιώνας: σε αυτά που με κάλεσε ο Κύριος», Εκδόσεις «Λάνταν», 2022, Αγία Πετρούπολη – Μούρμανσκ (Ετοιμάζεται για την έκδοση)