Γέροντας Γαβριήλ Αγιορείτης: H καλοσύνη, η μετάνοια και η αγάπη θα σώσουν την ανθρωπότητα

Για πολλά χρόνια, στο κελί τού Αγίου Χριστοδούλου κοντά στην πρωτεύουσα τού Άθω, Καρυές, ασκείται ο πασίγνωστος Γέροντας Γαβριήλ (από τις Καρυές) στον οποίο κι έρχονται για να πάρουν συμβουλή προσκυνητές από όλο τον κόσμο. Ο αρχισυντάκτης τού περιοδικού Pokrov, ηγούμενος Κυπριανός (Γιάσενκο), μίλησε με τον Γέροντα.

– Πάτερ Γαβριήλ, τι θα ευχόσαστε για τούς ορθόδοξους;

– Να φροντίζετε τις οικογένειά σας, τα παιδιά και τούς απογόνους σας. Σάς εύχομαι να μην φιλονικείτε με τις συζύγους σας, να υπάρχει πάντα ειρήνη στο σπίτι. Όταν οι γυναίκες νιώθουν νευρικές, πρέπει να θυμούνται τον Τσόρτσιλ. Μία γυναίκα τού είπε κάποτε: «Αν ήσασταν ποτέ σύζυγός μου, θα σάς δηλητηρίαζα». Και αυτός τής απάντησε: «Αν ήσασταν η γυναίκα μου, θα έπινα αυτό το δηλητήριο για χάρη σας».

Σάς εύχομαι να βρεθείτε στα Ουράνια. Έτσι ώστε να έχετε την ευκαιρία να είστε μαζί με τον Αβραάμ, με τον Ιώβ. Αλλά για να λάβετε την ευλογία τού Θεού, πρέπει να εξομολογείστε σε τακτικά χρονικά διαστήματα, να πηγαίνετε συνεχώς στην εκκλησία, να προσεύχεστε και να νηστεύετε, να διαβάζετε τουλάχιστον ένα μικρό απόσπασμα από τις Γραφές κάθε μέρα και να κάνετε φιλανθρωπικό έργο για ανθρώπους που το χρειάζονται. Όταν μάς βάλουν στο φέρετρο, δεν θα έχουμε πλέον την ευκαιρία να κάνουμε τίποτα καλό ή να προσευχηθούμε. Δεν υπάρχουν τσέπες στο σάβανο – και μετά τη ζωή, το άτομο χάνει τα πάντα, εκτός από το τι θα έχει ήδη δώσει. Ο πλούτος και η φτώχεια δεν είναι στα σπίτια μας, αλλά στις καρδιές μας. Αυτό που ανήκει μόνο σε εσένα δεν είναι δικό σου. Μπορεί κάποιος να έχει αναπηρία στα χέρια, τα χέρια του όμως είναι πολύ πιο πολύτιμα από τα χέρια των άπληστων. Αν θέλετε να γίνετε πλούσιοι, δώστε στους άλλους. Εάν θέλετε να πεθάνετε από την πείνα, κλείστε τα μάτια και τα αυτιά σας στον ανθρώπινο πόνο. Χαρά στα μάτια που κλαίνε για τον πόνο άλλου, γιατί αυτά τα μάτια θα δουν τον παράδεισο. Χαρά στα χείλη που λένε λόγια παρηγοριάς, γιατί αυτά τα χείλη θα ψάλλουν με τούς αγγέλους. Χαρά στο σπίτι που ανοίγει την πόρτα στον περαστικό, γιατί αυτή η πόρτα ανοίγει στη Μητέρα τού Θεού και στον Ιησού Χριστό.

Συνομιλία του Ηγούμενου Κυπριανού με τον Αθωνίτη Γέροντα Γαβριήλ

Ένας άγιος είπε ότι στις πιο δύσκολες στιγμές, η ανθρωπότητα θα σωθεί με καλοσύνη, μετάνοια και αγάπη. Η καλοσύνη ανοίγει τις πύλες στον Ουρανό, η μετάνοια οδηγεί στον Ουρανό και η Αγάπη αποκαλύπτει τον ίδιο τον Θεό. Η καλοσύνη μας θα μάς σώσει. Αυτουνού που υπερηφανεύεται, που δεν έχει αγάπη, που καταδικάζει τον αμαρτωλό, που δεν συγχωρήσει τον εχθρό του, αυτουνού ο Θεός δεν δέχεται τη μετάνοια και δεν ακούει τις προσευχές. Οι άγιοι μας συμβουλεύουν: θυσιάστε για να θυσιάσουν για σάς, συγχωρήστε για να συγχωρεθείτε, μην κρίνετε, για να μην κριθείτε. Σβήνουμε τις αμαρτίες με εξομολόγηση, προσευχή, όταν συγχωρούμε τούς εχθρούς μας, όταν αντιστεκόμαστε στους πειρασμούς, κάνουμε καλές πράξεις, όταν κρίνουμε τον εαυτό μας. Εάν δικαιολογούμε τον εαυτό μας, τότε ο Θεός θα μάς κρίνει γι'αυτό.

Για να διασκεδάσουμε λίγο, θα σάς πω ένα ανέκδοτο. Ένας Ρώσος αξιωματικός, κομμουνιστής και άθεος, έκανε μια παρουσίαση στην οποία ισχυριζόταν ότι δεν υπάρχει Θεός. Απευθυνόμενος στο κοινό, ρώτησε:

"Βλέπετε αυτό το μολύβι;"
– Το βλέπουμε.
"Άρα, υπάρχει."
– Βλέπετε το βιβλίο;
– Το βλέπουμε.
" Άρα, υπάρχει."
– Βλέπετε τον Θεό;
– Όχι.
"Άρα, δεν υπάρχει Θεός".

Ακούγοντας αυτά κάποιος από το ακροατήριο ζήτησε το λόγο.

– "Βλέπετε τον αξιωματικό;" , ρώτησε αυτούς που κάθονταν στην αίθουσα. "Βλέπετε τις μπότες;"
– Τις βλέπουμε.
– Την τραγιάσκα του;
– Την βλέπουμε.
– Και τα μυαλά του;
– Όχι.
"Άρα, δεν έχει εγκέφαλο".

Εύχομαι να βρεθούμε όλοι μας στον Παράδεισο.

– Πατέρα, μπορούν οι σημερινοί γονείς να αναθρέψουν τα παιδιά τους στην αγιότητα;

– Μπορούν. Με το παράδειγμά τους, με την αληθινή χριστιανική συμπεριφορά, με το να προσεύχονται συνεχώς, να νηστεύουν, να κάνουν θυσίες. Τότε τα παιδιά παίρνουν ένα παράδειγμα από τούς γονείς τους και γίνονται τα ίδια πραγματικοί Χριστιανοί. Τα παιδιά δεν χρειάζονται συμβουλές, αλλά παραδείγματα. Τα αυτιά των παιδιών δεν ακούνε συμβουλές, αλλά τα μάτια τους είναι ανοιχτά στα παραδείγματα. Αυτός που συμβουλεύει μόνο, χτίζει με το ένα χέρι, και αυτός που δίνει καλές συμβουλές και παραδείγματα χτίζει με τα δύο χέρια. Κι αυτός που από την μια μεριά δίνει καλές συμβουλές, κι από την άλλη κακό παράδειγμα, είναι σαν να χτίζει με το ένα χέρι μεν, και να καταστρέφει δε με το άλλο αυτό που έχτισε.

Ένας γονέας απευθύνθηκε σε εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, από απλούς καθηγητές έως καθηγητές Πανεπιστημίων. «Σας εμπιστευόμαστε ό,τι πιο πολύτιμο», είπε, «, τα παιδιά μας και το σημαντικότερο είναι ότι αυτό που μεταφέρουμε στα παιδιά είναι το παράδειγμά μας και όχι η γνώση μας.»

Γέροντας Γαβριήλ

Όταν τα παιδιά μας βλέπουν σε μάς κακή συμπεριφορά – διαμάχες με τον/την σύζυγό μας, για παράδειγμα, θα πάψουν να μάς σέβονται και θα απομακρυνθούν από εμάς όταν γίνουν ενήλικες.

– Πατέρα Γαβριήλ, σε τι, κατά την άποψή σας, συνίσταται η διαφορά μεταξύ της μοναστικής ζωής και τής κοσμικής ζωής ενός χριστιανού;

"Τίποτα δεν θα βοηθήσει τους μοναχούς, αν το μοναστήρι έχει έναν υπολογιστή και μια τηλεόραση, ο Σατανάς θα σας καταρρίψει με αυτά τα μέσα". Υπάρχει μια τέτοια παραβολή: ήρθε ο Σατανάς σε ένα μοναστήρι, χτύπησε την πόρτα και τού απάντησε μια παιδική φωνή. "Λοιπόν, αφού είσαι εσύ εδώ," είπε ο Σατανάς, "τότε εγώ δεν χρειάζομαι.

– Πώς να κερδίσουμε την μάχη απέναντι στον εαυτό μας και τις αμαρτίες μας;

– Υπάρχουν τρείς δυνατότητες. H πρώτη είναι να πάει κανείς στον τάφο τού Λένιν και να τού ζητήσει να θεραπεύσει τις αδυναμίες του. Η δεύτερη είναι να βρει κανείς ένα σουπερμάρκετ που να πωλείται ένα κιλό υπομονής, ένα κιλό αγάπης, ένα κιλό ταπεινότητας, ένα κιλό συγχώρεσης. Και η τρίτη επιλογή είναι να ενωθεί κανείς με τον Θεό – την πηγή τής Αγάπης. Και πώς να ενωθούμε μαζί Του; Μόνο μέσω τής προσευχής, μέσω της αγάπης, τής καλοσύνης, τής θυσίας. Μόνο τότε θα μάς δώσει ο Θεός την ευλογία Του.

"Υπάρχουν πολλοί μοναχοί στον Άθω που προσεύχονται για τούς ανθρώπους όλου του κόσμου." Ποια είναι η σημασία τού Άθω για την ανθρωπότητα;

– Στη Ρωσία έζησε ο Γέροντας Παρθένιος, στον οποίο εμφανίστηκε κάποτε η Μητέρα τού Θεού. Την ρώτησε: "Ποιος είναι ο ρόλος ενός Μεγαλόσχημου μοναχού;". Τού εξήγησε ότι πρέπει να προσεύχεται και να κάνει αιτήματα για όλη την ανθρωπότητα. Ποτέ δεν θα σώσουμε τον εαυτό μας μόνοι μας. Θα σωθούμε από τούς άλλους για την στάση μας απέναντί τους. Ένας γέρος κλείστηκε στο κελί του και δεν επέτρεπε σε κανέναν να μπει μέσα. Μια μέρα ονειρεύτηκε ότι τάχατες μια αρκούδα τον παγίδευσε, αλλά τα πνευματικά του παιδιά κυνήγησαν αυτή την αρκούδα μακριά και τον έσωσαν.

Εάν χρειάζεται να συγκεντρώσετε 1000 πόντους στα πλαίσια τής καθοδήγησης "Πώς να βρεθείτε στον Παράδεισο", τότε ο Γέροντας έχει ήδη συγκεντρώσει 500 για την υπομονή του με τόσους πολλούς μοναχούς, οι λοιποί 500 μπορούν να συλλεχθούν με προσευχές και θυσίες.

Ακούστε μια παραβολή: ένας παππούς πέθανε και έφτασε στις πύλες τού Παραδείσου. Ο Άγιος Πέτρος τού λέει: "Για να βρεθείς εδώ, θα πρέπει να συγκεντρώσεις 1000 πόντους."

"Ήμουν καλός ιερέας."
– Για αυτό, δύο πόντοι. Τι άλλο καλό έκανες;
– Διάβασα την κατήχηση στους ενορίτες.
– Άλλος ένας πόντος.
– Κήρυξα τον Λόγο τού Θεού.
– Άλλος ένας πόντος. Τι άλλο;

Ο γέρος ήταν απογοητευμένος, αναστατωμένος: "Πού μπορώ να μαζέψω 1000 πόντους, αν συγκεντρώνω μόνο ένα ή δύο πόντους για όλα αυτά;" Και λέει: "Κύριε Ιησού Χριστέ, διέγραψε με, δεν θα τα καταφέρω να εισέλθω στον Ουρανό. Πού μπορώ να μαζέψω 1000 πόντους;». Και τότε ο Άγιος Πέτρος τού απαντά:« Εδώ, για αυτή την προσευχή, κέρδισες 996 πόντους, πάρε κι ακόμη και 4, και πέρασε μέσα!».

Και ακόμη μια παραβολή:

Ένας ασκητής πέθανε, και φτάνει στις πύλες τού Παραδείσου και χτυπά. Τον ρωτούν: "Ποιος είναι;". Απαντάει: "Ένας ασκητής". Οι πύλες τού Παραδείσου παρέμειναν κλειστές. Ο ασκητής απογοητεύτηκε, επέστρεψε στη σπηλιά του, βάλθηκε να απαριθμεί τα κατορθώματά του εκεί και κατάλαβε γιατί οι πύλες τού Παραδείσου παρέμειναν κλειστές. Πήγε να χτυπήσει και πάλι τις πύλες, οπότε τον ρώτησαν ξανά: "Ποιος είναι;". Δεν είπε "Είμαι εγώ" παρά απάντησε: «Εσύ είσαι, Κύριε, που οδηγείς τα βήματά μου». Και τότε άνοιξαν οι πύλες τού Παραδείσου.