Οι σημειώσεις της αυτοκράτειρας Αλεξάνδρας περί οικογενειακής ζωής και ανατροφής των παιδιών Μέρος Δ

Το βιβλίο " Τα παιδιά του Τσάρου ", που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο της Μονής Σρέτενσκι, αναπαράγει ζωντανές εικόνες τής οικογενειακής ζωής των τελευταίων των Ρομάνοφ, παρουσιάζοντας το επίπεδο των σχέσεων τους και τα ηθικά ιδεώδη. Η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα έγραψε με το χέρι της την αγαπημένη της φράση: «Αυτό πρέπει να είναι ένα σπίτι στο οποίο τα παιδιά θα μεγαλώσουν για μια αληθινή ζωή, για τον Θεό». Ακριβώς έτσι έβλεπαν την οικογένεια τού τελευταίου Ρώσου αυτοκράτορα, οι στενοί τους φίλοι/συγγενείς, που αποτύπωσαν γραπτά τις μνήμες τους.   

Αποσπάσματα από τα αρχεία τού 1899 τής αυτοκράτειρας Alexandra Fedorovna

Αυτά τα αρχεία τής αυτοκράτειρας Alexandra Fedorovna περιέχουν αποσπάσματα από γραπτά που την ενέπνευσαν. Καταγράφηκαν από την αυτοκράτειρα τον Σεπτέμβριο του 1899, 5 χρόνια μετά το γάμο της, όταν είχε ήδη τρείς κόρες. Τα αποσπάσματα δείχνουν σαφώς τι ήταν κοντά στην καρδιά της, τι την βασάνιζε και τι την ανησυχούσε στην καθημερινή ζωή.

***

Η σκληρή δουλειά, οι δυσκολίες, οι φροντίδες, η αυτοθυσία και ακόμη και η θλίψη χάνουν σε οξύτητα, σε σκυθρωπότητά και σε δριμύτητα από την δράση τής τρυφερής αγάπης, όπως και τα κρύα, γυμνά, οδοντωτά βράχια γίνονται όμορφα όταν τα άγρια αμπέλια τα τυλίγουν στις πράσινες γιρλάντες τους, και τα απαλά λουλούδια γεμίζουν όλες τις εσοχές και τις χαραμάδες.

***

Κάθε σπίτι περνάει τις δικές του δοκιμασίες, αλλά σε ένα πραγματικό σπίτι, βασιλεύει η ειρήνη που δεν χαλιέται από τις γήινες καταιγίδες. Ένα σπίτι είναι ένας τόπος ζεστασιάς και τρυφερότητας. Μιλάτε με αγάπη στο σπίτι.

***

Σε ένα τέτοιο σπίτι μόνο ομορφιά και ευγένεια τού χαρακτήρα μπορούν να φυτρώσουν. Μια από τις δυστυχίες τής εποχής μας είναι ότι οι ήσυχες οικογενειακές βραδιές αντικαθίστανται από δουλειές, ψυχαγωγία και πέρα-δώθε στην κοινωνία.

***

Κάθε όμορφη σκέψη που έρχεται στο μυαλό ενός παιδιού ενδυναμώνει κι εξευγενίζει τον χαρακτήρα του. Τα σώματά μας, αντίθετα με τις επιθυμίες μας, γηράσκουν, αλλά γιατί να μην μείνουμε νέοι στις ψυχές μας; Είναι απλά έγκλημα το να καταπνίγουμε την χαρά των παιδιών και να τα κάνουμε να δείχνουν ζοφερά και σοβαρά. Πολύ σύντομα, τα προβλήματα ζωής θα πέσουν πάνω στους ώμους τους. Πολύ σύντομα, η ζωή θα τους φέρει και απαιτήσεις, και έγνοιες, και δυσκολίες και το βάρος τής ευθύνης. Γι΄αυτό, λοιπόν, αφήστε τα να παραμείνουν νεαρά και ξέγνοιαστα όσο το δυνατόν περισσότερο. Όσο το δυνατόν περισσότερο, η παιδική τους ηλικία θα πρέπει να γεμίζει με χαρά, με παιχνίδια διασκέδασης.

Οι γονείς δεν πρέπει να ντρέπονται για το γεγονός ότι παίζουν και κάνουν φάρσες με τα παιδιά τους. Ίσως μάλιστα και να βρίσκονται πιο κοντά στον Θεό όταν εκτελούν ένα έργο που είναι σημαντικό για τα παιδιά.

Τα τραγούδια τής παιδικής ηλικίας δεν ξεχνιούνται ποτέ. Οι μνήμες από αυτά καλύπτονται κάτω από το βάρος των γεμάτων φροντίδες χρόνων, όπως τον χειμώνα τα απαλά λουλούδια καλύπτονται κάτω από το χιόνι.

***

Αργά ή γρήγορα και στη ζωή του κάθε σπιτιού, έρχεται κι η πικρή εμπειρία – η εμπειρία τού πόνου. Μπορεί να υπάρχουν χρόνια ξάστερης ευτυχίας, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν θλίψεις. Το ρεύμα που κυλάει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, σαν το χαρωπό ρυάκι που κυλάει κάτω από το έντονο φως τού ήλιου μέσα από λιβάδια κι ανάμεσα στα λουλούδια, βαθαίνει, σκοτεινιάζει, καταδύεται σε ένα σκοτεινό φαράγγι ή καταλήγει σε καταρράκτη.

***

Κανείς δεν ξέρει τι ιερό μυστήριο λαμβάνει χώρα σε ένα μωρό που προορίζεται να ζήσει σε αυτή τη γη μόνο για μια ώρα. Δεν ζει μάταια αυτήν την ώρα. Σε αυτή τη σύντομη ώρα, μπορεί να κάνει περισσότερα, να αφήσει ένα βαθύτερο χνάρι από άλλους, που ζουν για πολλά χρόνια. Πολλά παιδιά, με τον θάνατό τους, οδηγούν τούς γονείς τους στα ιερά βήματα τού Χριστού.

Υπάρχει θλίψη που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο πόνο από τον θάνατο. Αλλά η αγάπη τού Θεού μπορεί να μετατρέψει οποιαδήποτε δοκιμασία σε ευλογία.

Πίσω από το σύννεφο, το αστέρι ..
Μετά την βροχή, η ακτίνα τού ήλιου ..

Ο Θεός μη αγαπητά πλάσματα δεν έχει,
σε όλα τα χτίσματά του αποστέλλει το καλό!

***

Κάπως έτσι κι η ζωή ενός πραγματικού σπιτιού κυλάει μερικές φορές κάτω από το έντονο φως τού ήλιου, μερικές φορές στο σκοτάδι. Αλλά και στο φως και στο σκοτάδι, μάς διδάσκει πάντα να στρέφουμε το βλέμμα μας στα Ουράνια, στο μεγάλο σπίτι όπου και πραγματοποιούνται όλα τα όνειρα και οι ελπίδες μας, όπου οι διαρρηγμένοι στη γη δεσμοί ενώνονται και πάλι. Σε όλα ό,τι έχουμε και γι΄αυτά που κάνουμε, χρειαζόμαστε την ευλογία του Θεού. Κανείς εκτός από τον Θεό δεν θα μάς στηρίξει κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης δοκιμασίας. Η ζωή είναι τόσο εύθραυστη που οποιοσδήποτε χωρισμός μπορεί να αποβεί αιώνιος. Δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε ακόμα την ευκαιρία να ζητήσουμε συγχώρεση για τον κακό μας λόγο και να συγχωρεθούμε.

Η αγάπη μας για τον άλλον μπορεί να είναι ειλικρινής και βαθιά στις «ηλιόλουστες» μέρες, αλλά δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο δυνατή όσο στις ημέρες τού πόνου και της θλίψης όπου κι ξεδιπλώνεται ολόκληρος ο κρυμμένος μέχρι τότε πλούτος της.