Οι σημειώσεις της αυτοκράτειρας Αλεξάνδρας περί οικογενειακής ζωής και ανατροφής των παιδιών Μέρος Ε.

Το βιβλίο " Τα παιδιά του Τσάρου ", που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο της Μονής Σρέτενσκι, αναπαράγει ζωντανές εικόνες τής οικογενειακής ζωής των τελευταίων των Ρομάνοφ, παρουσιάζοντας το επίπεδο των σχέσεων τους και τα ηθικά ιδεώδη. Η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα έγραψε με το χέρι της την αγαπημένη της φράση: «Αυτό πρέπει να είναι ένα σπίτι στο οποίο τα παιδιά θα μεγαλώσουν για μια αληθινή ζωή, για τον Θεό». Ακριβώς έτσι έβλεπαν την οικογένεια τού τελευταίου Ρώσου αυτοκράτορα, οι στενοί τους φίλοι/συγγενείς, που αποτύπωσαν γραπτά τις μνήμες τους.

"Κήπος τής καρδιάς"

Το πνευματικό ημερολόγιο τής Alexandra Fyodorovna Romanova, 1917

«Τα παιδιά τού τσάρου», Έκδοση τής Μονής Sretensky, 2003. Το ημερολόγιο τής αυτοκράτειρας Αλεξάνδρας αποκαλύπτει στους αναγνώστες την αλήθεια για την φωτεινή ψυχή της. Στα πρώτα δέκα χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο τής αυτοκράτειρας, πληθώρα αρκετά καλών βιογραφικών βιβλίων συνεγράφησαν, αλλά πολύ σύντομα ξεχάστηκαν.

Οι συνθήκες τής ζωής της αυτοκράτειρας Αλεξάνδρα, οι δυσκολίες και οι πειρασμοί που αντιμετώπισε, είναι παρόμοιες με εκείνες που βιώνει ο καθένας μας. Αγωνίστηκε με τις αδυναμίες της, όπως το να είναι ευερέθιστη και ανυπόμονη. Για το μεγαλύτερο μέρος τής ενήλικης ζωής της, υπέφερε από χρόνια και οδυνηρή νευραλγία τού προσώπου και εξαντλητική καρδιακή νόσο. Ο μικρός γιος της, ο κληρονόμος τού ρωσικού θρόνου, κληρονόμησε την αιμορροφιλία. και για δεκατρία συνεχή χρόνια τον περιποιόνταν όταν αυτός είχε ήδη περάσει από μια κατάσταση που θα μπορούσε να σημάνει το τέλος τής ζωής του. Ασχολήθηκε συνεχώς με τους αγαπημένους της, και κατά τη διάρκεια του πολέμου προσωπικά, και για πολλούς από τούς υποτελείς της.

Οι σελίδες τού ημερολογίου περιγράφουν το μονοπάτι που πέρασε η ψυχή της τσαρίνας. Το πρωτότυπο ημερολόγιο τού 1917 είναι ένα μικρό βιβλίο δεμένο με ύφασμα με ένα μπλε κάλυμμα ραμμένο από την Alexandra Fyodorovna, στη γωνία τού οποίου είναι κεντημένο ένα σταυρουδάκι. Στο εσωτερικό τού καλύμματος, γραμμένη με το χέρι τής αυτοκράτειρας η σημείωση: "Alix, 1917" (ΣτΜ: η Alexandra Fyodorovna ήταν αρχικά γνωστή ως Αλίξ τής Έσσης και παρά τώ Ρήνω ή Αλίξ τής Έσσης-Ντάρμστατ). Το ημερολόγιο αυτό είναι μια συλλογή από διάφορα αποσπάσματα, ποιήματα, σκέψεις, είναι το ημερολόγιο μιας γυναίκας που κρατάει σημειώσεις που θα τής θυμίζουν τις καθημερινές ευθύνες στη ζωή ενός χριστιανού. Οι σημειώσεις καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από τις σκέψεις περί αυτοθυσίας μέχρι τις σκέψεις περί φιλανθρωπικού έργου, τις οποίες γνωρίζουμε και από τις επιστολές της. Παντού είναι αισθητή η επιθυμία της να μετατρέψει την καθημερινότητα σε κάτι όμορφο εν Χριστώ.

Η απλότητα τού ημερολογίου θα απογοητεύσει εκείνους που αναζητούν κάτι το εξεζητημένο, ή εκείνους που προσδοκούν να βρουν κάποια ιστορικά γεγονότα. Στις γραμμές τού ημερολογίου βλέπουμε την σταθερή αποφασιστικότητα μιας γυναίκας που αισθάνθηκε έντονα το πώς η κοινή γνώμη «βράζει» εναντίον της καθώς και την απειλή τής επανάστασης, αλλά που έθεσε σαν στόχο της, παρά ταύτα, το να ζήσει μια φυσιολογική ζωή και να κάνει κάθε μέρα τον αγώνα της για αγάπη, συμπόνια και ανιδιοτέλεια. Το κύριο πεδίο μάχης στο οποίο πολέμησε για τον σύζυγό της και για τον λαό της ήταν η καρδιά της. Καμία γκρίνια, μόνο μόνιμες υπενθυμίσεις στον εαυτό της να παραμείνει πιστή στον Χριστό και να φροντίζει όσους την περιτριγύριζαν.

Η επάξια αποδοχή τού στέμματος τού μαρτυρίου είναι μια αρετή που δεν έρχεται από μόνη της. Αυτή η αρετή κερδίζεται με τον καθημερινό αγώνα, τη σταδιακή πνευματική ενδυνάμωση, μέχρις τού σημείου που το εν λόγω άτομο, σχεδόν ανεπαίσθητα, αποκτήσει την ικανότητα να συναντήσει επάξια το μαρτύριο για τον Χριστό. Αυτό το σημειωματάριο είναι απόδειξη ενός τέτοιου αγώνα. Παραθέτουμε αυτές τις καταχωρήσεις ημερολογίου τής Alexandra Fyodorovna, οι οποίες είναι αφιερωμένες στην οικογενειακή ζωή και στην γονική μέριμνα.

***

Το σημαντικό έργο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για τον Χριστό είναι αυτό που μπορεί και πρέπει να κάνει στο ίδιο του το σπιτικό.

Το σημαντικό έργο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για τον Χριστό είναι αυτό που μπορεί και πρέπει να κάνει στο σπίτι του. Οι άνδρες έχουν βέβαια το δικό τους μερίδιο, σημαντικό και σοβαρό, αλλά η μητέρα είναι αυτή που είναι ο πραγματικός δημιουργός στο σπίτι. Με τον τρόπο που ζει δίνει στο σπίτι μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ο Θεός έρχεται στα παιδιά για πρώτη φορά μέσα από την αγάπη της. Αυτό που λένε: "Θεέ μου, να να είσαι πιο κοντά σε όλους, δημιούργησε μητέρες", είναι πραγματικά μια θαυμάσια σκέψη! Η αγάπη τής μητέρας, κατά κάποιο τρόπο ενσωματώνει την αγάπη τού Θεού και περιβάλλει την ζωή ενός παιδιού με τρυφερότητα.

Ορισμένες μητέρες αγαπούν μεν με πολλή αφοσίωση τα παιδιά τους, αλλά παρ΄όλα αυτά σκέφτονται κυρίως τα γήινα πράγματα. Είναι γεμάτες τρυφερότητα για τα παιδιά τους όταν αυτά είναι άρρωστα. Δουλεύουν σκληρά και αρνούνται τα πάντα για να ντύσουν σωστά τα παιδιά τους. Αρχίζουν να τα διδάσκουν πολύ νωρίς, λίγο-λίγο και συνεχώς τα βοηθούν να αναπτύξουν τις νοητικές ικανότητές τους, με απώτερο στόχο το να βρουν τη σωστή τους θέση στην κοινωνία. Παρ΄όλα αυτά δεν δίνουν μεγάλη προσοχή στο θέμα τής πνευματικής ανάπτυξης των παιδιών. Δεν τα διδάσκουν την γνώση τού θελήματος τού Θεού. Υπάρχουν σπίτια στα οποία τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς να έχουν ακούσει ούτε μια φορά να λέγονται προσευχές από τους γονείς τους και δεν έχουν αποχτήσει καμία πνευματική κατάρτιση.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν σπίτια όπου η λαμπάδα καίει συνεχώς κι έντονα, όπου ακούγονται συνεχώς λόγια αγάπης για τον Χριστό, όπου τα παιδιά από νεαρή ηλικία διδάσκονται ότι ο Θεός τα αγαπά, όπου μαθαίνουν να προσεύχονται μόλις κιόλας αρχίσουν να μιλάνε. Και μετά από πολλά χρόνια, η μνήμη αυτών των ιερών στιγμών θα είναι ζωντανή, φωτίζοντας στο σκοτάδι με μια ακτίνα φωτός, εμπνέοντας σε περιόδους απογοήτευσης, αποκαλύπτοντας το μυστικό τής νίκης σε μια δύσκολη μάχη, και ο Άγγελος του Θεού θα βοηθήσει τα παιδιά να αντιμετωπίσουν τούς σκληρούς πειρασμούς και να μην υποπέσουν στην αμαρτία.

***

Το περιβάλλον έχει ζωτική σημασία. Εξακολουθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε τον σημαντικό ρόλο που παίζει η ατμόσφαιρα στο σπίτι όπου μεγαλώνουν τα παιδιά στην διαμόρφωση τού χαρακτήρα τους. Ο πρώτος χώρος όπου μαθαίνουμε την αλήθεια, την ειλικρίνεια, την αγάπη, είναι το σπίτι μας, το πιο οικείο μέρος για εμάς στον κόσμο.

***

Στη δύσκολη πορεία ζωής των γονέων υπάρχει ένα μέρος για το παιδί όπου μπορεί να σκορπίζει εδώ κι εκεί άνθη ανέμελα. Για την αγάπη των γονέων, τα παιδιά πρέπει να «πληρώσουν» με την ίδια αγάπη και ευγνωμοσύνη καθ 'όλη τη διάρκεια τής ζωής τους, μέχρι το τέλος των ημερών τους.

***

Πόσο ευτυχισμένο είναι το σπίτι όπου όλοι, παιδιά και οι γονείς, χωρίς καμία εξαίρεση, πιστεύουν από κοινού στον Θεό. Σε ένα τέτοιο σπίτι βασιλεύει η χαρά τής συντροφικότητας. Ένα τέτοιο σπίτι είναι κατώφλι στα Ουράνια. Σ΄αυτό δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει αποξένωση.

***

Η όποια θλίψη στο σπίτι, φέρνει τα μέλη τής οικογένειας πιο κοντά. Κάνει τους πάντες πιο υπομονετικούς τον ένα απέναντι στον άλλον, πιο αγαθούς, φροντίζουν πιο πολύ ο ένας τον άλλον και γίνονται πιο ανθεκτικοί. Οι δοκιμασίες δεν μάς «αποστέλλονται» για να μάς καταστρέψουν, αλλά για να μάς κάνουν πραγματικούς ανθρώπους. Ο Θεός θέλει να καθαριστούμε από κάθε κακό και να γίνουμε μίμηση Αυτού. Για να το καταφέρουμε αυτό, μας υποβάλλει συχνά σε σκληρές δοκιμασίες. Και το κάνει αυτό ο Θεός συχνά με τις ανθρώπινες ψυχές, επειδή αυτές δεν είναι αυτό που πρέπει να είναι. Εξωτερικά μπορεί να φαίνονται όμορφες, αλλά μέσα τους δεν ακούγεται η θεία μουσική. Απουσιάζει η πνευματικότητα, κι η επιθυμία να είναι σαν τον Χριστό. Τότε ο Θεός τις συντρίβει στέλνοντας τους θλίψη και ταλαιπωρία, και από τα θραύσματα τής πρώην ζωής δημιουργεί μια νέα ζωή επάξια δόξας, μεγαλοσύνης και ευλογίας. Πολλή η θλίψη στον κόσμο. Πολλοί οι άνθρωποι που έχουν απωλέσει την καρδιά τους και πολλοί αυτοί που χρειάζονται την παρηγοριά τού Θεού. Μην απελπίζεστε ποτέ, όποιες δοκιμασίες κι αν αντιμετωπίζετε.