Σχετικά με τη διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας στη σύγχρονη εποχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Σήμερα, εναντίον της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Πατριάρχη Κυρίλλου διατυπώνονται κατηγορίες ότι αυτός «καταχράται την Ευχαριστία», ότι δήθεν η διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, καθώς και με τις Εκκλησίες εκείνες, που αναγνώρισαν τη νομιμοποίηση των ουκρανών σχισματικών, είναι παράνομη. Τέτοιες κατηγορίες κυκλοφορούν, κατά κανόνα, από την πλευρά εκπροσώπων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και ορισμένοι άλλοι ιεράρχες και κληρικοί Τοπικών Ορθόδοξων Εκκλησιών επίσης υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Για παράδειγμα, το συγκεκριμένο ζήτημα εγείρει συστηματικά ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Κύπρου αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄, ο οποίος θεωρεί ότι, αφού ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, κατά την άποψή του, δεν είναι αιρετικός, τότε η διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας στην προκειμένη περίπτωση δεν πρέπει να εφαρμόζεται. Μεταξύ των άλλων, για το θέμα αυτό γράφει τακτικά ο αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης, ο οποίος υπάγεται στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, γράφει μάλιστα με έναν απολύτως αγενή τρόπο και επιπλέον δηλώνει ότι οι ενέργειες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ξένες προς τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όπως δείχνουν όλα, μια τέτοια άποψη και αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς υποστηρίζονται από τους ιεράρχες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Μητροπολίτης Κάλλιστος Γουέρ

Όλες αυτές οι κατηγορίες ουσιαστικά επαναλαμβάνουν τα λόγια του μητροπολίτη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Καλλίστου Γουέρ, ο οποίος το 1996, ύστερα από την κρίση στην Εσθονία έγραψε: «Αν και δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τα κίνητρα της Μόσχας για τη διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας στις 23 Φεβρουαρίου, η πράξη αυτή είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί. Αναμφίβολα, δεν μπορεί να αναγνωριστεί ως ορθή η διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας μεταξύ των Εκκλησιών για αιτία, η οποία δεν θίγει θέματα πίστης και δόγματος, αλλά αφορά μόνο την εξουσία της δικαιοδοσίας... Ας μη χρησιμοποιούμε την απειλή (ή την παραγματικότητα) της διακοπής της ευχαριστιακής κοινωνίας ως μέσο πίεσης τους ενός απέναντι στον άλλο. Αυτό αποτελεί κατάχρηση της Ευχαριστίας».