«Που είσαι, Αδάμ;»: Μια ταινία-βίωμα, μια ταινία-«πύλη» στον παράλληλο κόσμο. Συνέντευξη με τους δημιουργούς

«Που είσαι, Αδάμ;»: Μια ταινία-βίωμα, μια ταινία-«πύλη» στον παράλληλο κόσμο. Συνέντευξη με τους δημιουργούς

Πάγος και φωτιά: Σπάνια συμβαίνει συνομιλητές μου να εκφράζουν τόσο έντονα διαμετρική διαφορετικότητα. Οι συγκεκριμένοι δύο συνομιλητές, με τις απαντήσεις που έδιναν στις ερωτήσεις, φαινόταν συχνά να είναι κυριολεκτικά αντίθετοι σε όλα.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι διαφορές τους είναι μόνο επιφανειακές. Απλώς, το φαινόμενο για το οποίο μιλούσαμε, είναι ένα θέμα τεράστιας κλίμακας, έτσι που όσο κοντά και να βρίσκονται αυτοί που το παρατηρούν, ούτως ή άλλως εντοπίζουν διαφορετικές πτυχές του και με τον προσωπικό δικό τους τρόπο.

Η Ιερά Μονή Δοχειαρίου. Ο γέροντας Γρηγόριος. Και η ταινία «Πού είσαι, Αδάμ;» (2019). Στο τελευταίο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου «Ποκρόβ» η ταινία απέσπασε Grand Prix. Είναι αξιοσημείωτο ότι στην προβολή οι θεατές όχι μόνο κάθονταν στους διαδρόμους, αλλά στέκονταν ακόμα και πίσω από τις πόρτες της αίθουσας προβολής στις μύτες των ποδιών τους. Και, βεβαίως, το περιοδικό «Otrok» δεν μπορούσε να μη μιλήσει με τους δημιουργούς του έργου για να προσπαθήσει να αποσαφηνίσει γιατί οι θεατές στην Ουκρανία υποδέχονται με τόσο ενθουσιασμό μια ταινία για ένα μικρό και μακρινό μοναστήρι του Αγίου Όρους.

Συνομιλητές του περιοδικού «Otrok.UA» είναι ο πρωτοδιάκονος Αλέξανδρος Πλίσκα και ο Αλέξανδρος Ζαπορόσενκο.  

Ο πρωτοδιάκονος Αλέξανδρος Πλίσκα, ο εμπνευστής της ιδέας και παραγωγός του ντοκιμαντέρ «Πού είσαι, Αδάμ;», για μια περίοδο 10 ετών διέθετε, κάθε χρόνο, το ένα τέταρτο της χρονιάς να το περνάει στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου στο Άγιο Όρος Άθω. Εκεί βυθιζόταν απόλυτα στη μοναστική καθημερινότητα και τα διακονήματα. Η στενή του επικοινωνία με τον καθηγούμενο της Μονής γέροντα Γρηγόριο ήταν αυτή που του γέννησε την ιδέα για την παραγωγή αυτής της ταινίας.

Ο Αλέξανδρος Ζαπορόσενκο είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας «Πού είσαι, Αδάμ;» Νωρίτερα είχε συμμετάσχει ως οπερατέρ στην τηλεοπτική εκπομπή «Περίμενέ με» (αντίστοιχο του «Πάμε πακέτο» στην Ελλάδα – σημ.μεταφρ.) στο κανάλι «Ίντερ». Ο ίδιος είχε συμμετάσχει στην τηλεοπτική εκπομπή «Τελευταία μέτρηση» που αναφέρονταν στην προετοιμασία για το μάτς του μπόξ ανάμεσα στον Σάνον Μπρίγκς και Βιτάλι Κλιτσκό. Επίσης, στην ταινία «Ανατομία του πολέμου» για την ένοπλη σύγκρουση στην πόλη Τσχινβάλ και, τέλος, στην ταινία «Sikcfuckpeople» με θέμα την «αγέλη» των άστεγων εφήβων της Οδησσού.

***

– Ερώτηση πρώτη. Είναι γνωστό ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικών εκπομπών έχει γυριστεί τα τελευταία χρόνια για το Άγιο Όρος και τη Μονή Δοχειαρίου. Γιατί, τότε, εσείς παρόλα αυτά αποφασίσατε να κάνετε τη δική σας ταινία;

Ζαπορόσενκο: Πριν την ταινία «Πού είσαι, Αδάμ;» είχα συμμετάσχει στα γυρίσματα ενός άλλου ντοκιμαντέρ με θέμα τους εφήβους που ζουν στο δρόμο. Αυτές οι ιστορίες είναι επίσης πολλές, παρόλα αυτά στα φεστιβάλ αποσπούν τα πρώτα βραβεία, και το θέμα, σε γενικές γραμμές, δεν είναι νέο. Παρόλα αυτά είχαμε ξεκινήσει και δουλεύαμε. Οι ήρωές μας ήταν τα άστεγα παιδιά, το καθένα με την μοναδικότητά του. Στη διάρκεια των γυρισμάτων κάτι άρχισε να συμβαίνει με αυτούς. Κάποιοι αποσύρθηκαν από το δρόμο. Δεν ξέρω αν έγινε χάρη σε μας ή όχι. Κάποιος πέθανε… Αυτό που εμένα προσωπικά με προσελκύει στο ντοκιμαντέρ είναι ότι κατά τη διάρκεια της παραγωγής όσο και μετά την προβολή του στις οθόνες αλλάζουν όχι μόνο αυτοί για τους οποίους μιλάς αλλά και εσύ ο ίδιος. Η διαδικασία των γυρισμάτων είναι πρώτα από όλα διαδικασία διεργασίας πάνω στον εαυτό σου.    

Όσο για το «Πού είσαι, Αδάμ;». Πρώτα από όλα, μέχρι τότε δεν είχα πάει ποτέ στο Άγιον Όρος. Καθόλου. Ήξερα ότι ο πατήρ Αλέξανδρος πηγαίνει, αλλά δεν καταλάβαινα γιατί. Αφού είναι παντρεμένος… Είχαμε όμως έναν κοινό φίλο, που τώρα έχει κοιμηθεί, δυστυχώς, τον αρχιμανδρίτη Λογγίνο (Τσερνούσα), που μας είχε συστήσει. Κάποια στιγμή στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου είχα συναντήσει τον πατέρα Αλέξανδρο με συνταξιδιώτες που είχαν έρθει από τη Μονή Δοχειαρίου. Τους φωτογράφισα, και ο πατήρ Αλέξανδρος μου λέει: «Θέλεις να πας στο Άγιο Όρος να γυρίσεις ταινία; Κάνουμε τη σκέψη να παρουσιάσουμε ένα γέροντα και τη ζωή του…»

Πλίσκα: Όχι, δεν ήταν έτσι! Δε θέλαμε να γυρίσουμε ταινία για το γέροντα. Η ιδέα ήταν τελείως διαφορετική. Τη ζωή του γέροντα κανείς δε σκέφτηκε να την αποθανατίσει, επειδή και ο ίδιος ο γέροντας ήταν αντίθετος με κάτι τέτοιο.

Αρχικά, ήθελα να μεταφέρω την ατμόσφαιρα της εποχής του γέροντα Γρηγορίου, για να σωθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για αυτό έχει επιλεγεί η γλώσσα του κινηματογράφου και ήταν ξεκάθαρο τι θα λέμε. Η δουλειά του σκηνοθέτη ήταν να βρει τρόπο να το μεταδώσουμε και να το αναπαραστήσουμε. Και είπα στον Σάσα (χαϊδευτικό του Αλέξανδρος – σημ.μεταφρ.) ότι χρειάζομαι «ταινία-βίωμα», «ταινία-πύλη»: έτσι που ένας άνθρωπος χωρίς να αγοράζει εισιτήριο για το Άγιο Όρος, να μπορεί να μετακινείται από το χώρο όπου βρίσκεται σε έναν παράλληλο κόσμο.

Βέβαια, στα πρώτα είκοσι λεπτά, ούτως ή άλλως, απαιτείται από τη μεριά του θεατή να καταβάλει κάποια προσπάθεια. Πρέπει να ενεργοποιηθεί, να δώσει χρόνο στον εαυτό του για να νιώσει την ατμόσφαιρα.

Ρωτάτε, γιατί εμείς παρόλα αυτά αρχίσαμε να γυρίζουμε μια ακόμη ταινία αφού υπάρχουν τόσες πολλές για το Άγιο Όρος; Γιατί, τίποτα παρόμοιο δεν έχει γίνει ακόμα. Μπορώ να το επιβεβαιώσω με πολλή σιγουριά. Θέλαμε να φτιάξουμε ταινία που είναι προσιτή σε όλους, και όχι μόνο στον ορθόδοξο θεατή. Έτσι ώστε οποιοσδήποτε άνθρωπος μιας οποιασδήποτε κουλτούρας, οποιασδήποτε πίστης και οποιωνδήποτε πεποιθήσεων να μπορεί να τη παρακολουθήσει και να τη νιώσει.

– Αλλά γιατί το Άγιον Όρος; Τι υπάρχει στο Άγιο Όρος έτσι που να πρέπει να δει την ταινία κάποιος;

Πλίσκα: Εμείς στα γυρίσματα κάναμε αυτό που λέει ο Άγιος Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος: «Εμείς τον έχουμε ακούσει και τον έχουμε δει με τα ίδια μας τα μάτια. Μάλιστα τον είδαμε από κοντά, και τα χέρια μας τον ψηλάφισαν» (Α’Ιω 1,1). Δεν υπήρχε κάτι φτιαχτό, δε μας απασχολούσε που θα βρούμε τι για να το πούμε…

Ζαπορόσενκο: Κάποτε, είχα ρωτήσει και εγώ τον πατέρα Αλέξανδρο, «γιατί το Άγιον Όρος;». Θυμάμαι, κάναμε βόλτα στο Βοτανικό Κήπο του Κιέβου και τον είχα ρωτήσει εξαντλητικά για το γιατί χρειάζεται να πάμε για γυρίσματα στο Άγιο Όρος που είναι τόσο μακριά. Άραγε, είναι λίγα τα μοναστήρια που είναι κοντά; Στάθηκε αρκετή η πρώτη μου επίσκεψη εκείνη που μου έδωσε απαντήσεις σε όλες μου τις ερωτήσεις.

Ήταν τελευταία εβδομάδα πριν το Πάσχα. Ήταν η πρώτη μου φορά που βρισκόμουν στο Άγιο Όρος και μπήκα αμέσως στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου. Τα μοναστήρια είναι είκοσι, αλλά εγώ αποφάσισα να μην πάω πιο πέρα αλλά να μείνω σε ένα μέρος. Αποφάσισα να προσεύχομαι μαζί με την αδελφότητα, να κάνω γυρίσματα σε ό,τι μου επιτρέψουν και θα δοκιμάζω να ζω, να νιώθω και να καταλαβαίνω τι γίνεται εκεί.

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες, τα πάντα στο μοναστήρι με συνεπήραν. Ένιωσα πόσο κοντά στην ψυχή μου ήταν ο τρόπος της ζωής τους, και του γέροντα Γρηγορίου. Είδα πώς επικοινωνούν μεταξύ τους, με τι ρούχα κυκλοφορούν, πώς προσεύχονται, πώς εργάζονται. Και κατάλαβα ότι θέλω να γυρίσω ταινία για αυτό: Για τους συνηθισμένους ανθρώπους που προσπαθούν να αφιερώσουν τον εαυτό τους στο Θεό, κάτι που τελικά δεν είναι και τόσο εύκολο.

Πλίσκα: Δεν είναι καθόλου συνηθισμένοι άνθρωποι. Για όλους αυτούς που μένουν στο Άγιο Όρος, μπορώ να πω ότι είναι τελείως ασυνήθιστοι άνθρωποι. Είναι άνθρωποι που με τη θέλησή τους ζουν σε φυλακή.

Ναι, το Άγιον Όρος είναι φυλακή. Πραγματική φυλακή. Εκεί οι άνθρωποι πηγαίνουν με τη θέλησή τους όπου και παραμένουν με τη θέλησή τους. Και αυτό συμβαίνει επειδή πηγαίνουν εκεί για να βρουν τον Κύριο και τον εαυτό τους, στο χώρο ενός σύμπαντος κόσμου που δημιούργησε ο Θεός.

Είναι, να το πούμε έτσι, μια ζώνη ειδικού καθεστώτος. Μόνο να φανταστείτε ότι έχουν πάντα κοινή τράπεζα. Δεν έχουν ξεχωριστό φαγητό ο καθένας. Ποτέ δεν πηγαίνουν διακοπές και η εργάσιμη εβδομάδα δεν έχει ρεπό. Δεν μπορείς να αποφασίσεις για τον εαυτό σου να κοιμηθείς όσο θέλεις. Απουσιάζει η έννοια του μεσημεριανού ύπνου. Απόλυτη αυστηρότητα σε όλα.

Και όλο αυτό το καθεστώς – αυτό που λέμε Τυπικό – διατηρείται μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, ήδη για χίλια χρόνια τώρα σε όλα τα είκοσι μοναστήρια. Ζουν με το Τυπικό: προσευχή – ύπνος – προσευχή – εργασία – διακονία των ανθρώπων – διακονία του Θεού. Και με τη συνεχή τους ένταση δεν ξέρουν από ξεκούραση. Απλά, δεν υπάρχει. Στα πρόσωπά τους όμως αποτυπώνεται η Αιώνια ζωή.

Οι άνθρωποι συμφώνησαν για μια εκούσια αυταπάρνηση προκειμένου να ανακαλύψουν κάτι πολύ πιο σπουδαίο. Να βρουν τον εαυτό τους. Για να σε βρει ο Θεός και εσύ να βρεις τον Θεό. Για να αποκτήσεις αρμονία. Η αμαρτία είναι παραμόρφωση της αρμονίας. Οι μοναχοί στο Άγιο Όρος, με όλες τις δυνάμεις τους, προσπαθούν να μην αμαρταίνουν και παίρνουν ακραία μέτρα. Ο μοναχισμός δεν είναι κανονικότητα, είναι ενάντια στη φύση. Ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα, τους ευλόγησε να αυξάνονται και να πληθαίνουν. Ό,τι ξεφεύγει από τα όρια είναι πρόκληση. Αλλά αν δεν υπάρχει πρόκληση, η ανθρωπότητα θα σταματήσει να υπάρχει. Και ακριβώς παραδείγματα όπως οι μοναχοί, δείχνουν, ότι υπάρχει δυνατότητα: ο άνθρωπος μπορεί να ξεπερνάει τα πάθη του και τον εαυτό του. Όχι ως αυτοσκοπό, αλλά για να παραμένει άνθρωπος – «ένα μέτωπο στραμμένο στην Αιωνιότητα».   

Το παράδειγμα των μοναχών – ανθρώπων που ξεπέρασαν τον εαυτό τους - βοηθάει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Γενικώς, για χάρη τέτοιων ανθρώπων στέκεται ο κόσμος.

– Πώς και ο γέροντας Γρηγόριος επέτρεψε να τον βιντεοσκοπείτε; Αυστηρός γέροντας, ασκητής, αναχωρητής και αγωνιστής, πώς και άφησε τον οπερατέρ να παραβρίσκεται στις πιο μυστηριακές και συγκλονιστικές στιγμές;

Πλίσκα: Βεβαίως, ο Γέροντας δεν ήθελε να του κάνουμε μνημείο, και για πολλά χρόνια δεν έδινε την άδειά του για τα γυρίσματα. Το 2013, επιτέλους, συμφώνησε αλλά με ρώτησε ποιο θα ήταν το θέμα της ταινίας. Απάντησα ότι η ταινία θα είναι για την Ιερά Μονή Δοχειαρίου και ότι θέλω να αποτυπώσω τη ζωή στη Μονή Δοχειαρίου σήμερα.

Μπροστά στην κάμερα κανένας δεν έπαιζε και δεν προσποιούταν, ούτε ο γέροντας ούτε η αδελφότητα. Και για το πώς καταφέραμε να γυρίσουμε τις πιο προσωπικές στιγμές της μοναστικής ζωής, ας σας μιλήσει ο μάστορας, ο σκηνοθέτης μας.

Ζαπορόσενκο: Ο πατήρ Αλέξανδρος με πειράζει συνέχεια… Το αντέχω.

Στην πραγματικότητα δεν ήξερα τι συζητάνε εκεί με τον Γέροντα, πως επικοινωνούν. Και το υλικό που είχα γυρίσει δεν το έδειχνα σε κανένα.

Αλλά καταλάβαινα ότι το στυλ μου θα έχει αποφασιστική σημασία. Και προσπαθούσα κυριολεκτικά να γίνω αόρατος. Γλιστρούσα έρποντας πιο χαμηλά από όλους, δε χρησιμοποιούσα κανένα πρόσθετο φωτισμό, μόνο κάμερα με το μέγιστο φωτοδυναμικό φακό για να μην καταργήσω το σκοτάδι. Έγινα αόρατος για να μη με βλέπουν ούτε να με ακούν.

Είναι ενδιαφέρον ότι μετά το 2019, μετά το θάνατο του γέροντα Γρηγορίου, στην Μονή Δοχειαρίου υπάρχει νέος καθηγούμενος, ο οποίος έβαλε τέλος σε όλα τα γυρίσματα στο χώρο του μοναστηριού.

Πλίσκα: Πρέπει να πω ότι στη διάρκεια όλης της περιόδου των γυρισμάτων, ο Αλέξανδρος Ζαπορόσενκο προσπαθούσε να ζει στους ρυθμούς των μοναχών. Ξυπνούσε μαζί τους, πήγαινε σε όλες τις ιερές ακολουθίες και στα διακονήματα. Και πολύ συχνά εις βάρος του ρυθμού των γυρισμάτων. Ναι, εις βάρος των γυρισμάτων ζούσε τη ζωή των μοναχών.

Αλλά στην πραγματικότητα αυτό ήταν πολύ καλό, επειδή διαφορετικά τέτοια ταινία όπως είναι αυτή σήμερα, δε θα την είχαμε δει.

Ζαπορόσενκο: Θυμάμαι, την πρώτη-πρώτη μου επίσκεψη στο Άγιο Όρος, όταν μπήκα στη Μονή Δοχειαρίου, η ιερή ακολουθία εκείνη τη στιγμή τελείωνε. Μας κάλεσαν μαζί με την αδελφότητα στην τράπεζα. Κάθισα στο τραπέζι, αυτά τα τεράστια ξύλινα τραπέζια, με σκεύη σιδερένια. Δεν μπορούσες να καταλάβεις τι φαγητό είχαν, νηστίσιμο, μου φαίνεται ήταν ρεβίθια. Και ξαφνικά μέσα μου αισθάνθηκα τέτοια ψυχική συγκίνηση που παραλίγο να κλάψω. Έτρωγα και με πλημμύρισε σύγκορμο η συγκίνηση που βρέθηκα σε αυτό το κόσμο, στο χώρο ανεξήγητο, διαφορετικό. Μάλλον, έκλαψα. Σχεδόν.

Πλίσκα: Ο Αλέξανδρος Ζαπορόσενκο συμπεριφερόταν πολύ ευγενικά. Πρώτη φορά είχα δει τη δουλειά του ως οπερατέρ στην ταινία με τους άστεγους εφήβους όταν αναγκάζονταν να κάνει γυρίσματα σε απάνθρωπες συνθήκες. Πώς αυτά τα παιδιά του επέτρεψαν να μπει εκεί, στο χώρο της ζωής τους, και πώς καθόλου δεν ασχολούνταν με την κάμερά του; Τότε κατάλαβα ότι είναι ακριβώς αυτός που είναι για να πάει στην Μονή Δοχειαρίου. Γιατί, μάλλον, θα καταφέρει με τον ίδιο τρόπο να διεισδύσει στην κοινωνία των μοναχών ώστε ούτε αυτός να τους ενοχλεί ούτε αυτοί να του δίνουν σημασία.

Αλλά, βεβαίως, δεν είναι ότι δεν του έδιναν σημασία στο μοναστήρι. Τον αγάπησαν εκεί. Του άνοιξαν την καρδιά ακόμα και άνθρωποι από τους οποίους δεν το περίμενα.

– Ο λόγος για να κάνει κανείς γυρίσματα για τα άστεγα παιδιά είναι κατανοητός – για να τους πάρεις απ’ το δρόμο. Αλλά γιατί να κάνει κάποιος γυρίσματα για τους μοναχούς; Αφού έφυγαν από τον κόσμο, κυρίως, για να μην είναι γνωστοί.

Ζαπορόσενκο: Καθόλου, δεν είχαμε κανένα στόχο για να τους πάρουμε απ’ το δρόμο. Αν σκεφτόμασταν έτσι θα ήταν πολύ αλαζονικό… Για αυτά τα παιδιά ενημερωθήκαμε τελείως τυχαία. Τότε δούλευα στο «Ίντερ» στην εκπομπή «Περίμενέ με». Πέντε έφηβοι ζούσαν σε ένα χώρο με κεντρικούς αγωγούς θέρμανσης. Ένας από αυτούς είχε βρεθεί στο νοσοκομείο σε βαριά κατάσταση μετά από χρήση ναρκωτικών. Τον είχαν επαναφέρει στη ζωή αλλά δεν ήξεραν ποιοι είναι οι γονείς του και απευθύνθηκαν στο κανάλι «Ίντερ» για να βρουν τη μαμά του. Είχαμε πάει στην Οδησσό για να κάνουμε γυρίσματα για την εκπομπή μας. Τότε είπα στον σκηνοθέτη μας ότι υπάρχουν τέτοια παιδιά. Και έτσι πήγαμε σε αυτά.

Είναι εκπληκτικό το πώς συμβαίνουν τα πράγματα στη δημοσιογραφία. Μπορείς να πηγαίνεις επί ένα μήνα και να μη γυρίσεις τίποτα το ζωντανό. Και εδώ την πρώτη κιόλας φορά, μόλις κατεβήκαμε στο υπόγειο και βρεθήκαμε σε αυτή την ατμόσφαιρα, την ώρα της γνωριμίας, ένας από τα κεντρικά πρόσωπα ξαφνικά παθαίνει επιληπτική κρίση. Η κάμερα δουλεύει, τα βιντεοσκοπούμε όλα, ταυτόχρονα τον βοηθάμε… Όταν στο μέγιστο δυνατό βαθμό βυθίζεσαι μέσα σε όλα αυτά, ο Κύριος σου χαρίζει ιδιαίτερες στιγμές. Αν ξέρεις να ανοίγεσαι και ξέρεις να βλέπεις.

Στην περίπτωση της Μονής Δοχειαρίου καταλάβαινα ότι για να μην είμαι ξένο σώμα στο μοναστηριακό τους χώρο, έπρεπε να προσπαθήσω στο μέγιστο δυνατό βαθμό να γίνω δικός τους άνθρωπος. Για αυτό το λόγο ήταν απαραίτητο να ακολουθώ τον ίδιο τρόπο ζωής που έχουν και αυτοί. Και όταν άρχισα να κάνω τέτοιο τρόπο ζωής, μέσα μου άρχισαν να συμβαίνουν εκπληκτικές μεταμορφώσεις.

Το όλο σκηνικό, βουνά, θάλασσα, φύση, ομορφιές γύρω γύρω, όλα είναι πρόσκληση για χαρά. Όμως, όταν είσαι τετ-α-τετ με τον εαυτό σου, όλα τα πάθη σου, η σκοτεινή πλευρά της ψυχής σου αρχίζει κυριολεκτικά να σε πνίγει. Δεν υπάρχει διασκέδαση, δεν υπάρχει πού να κρυφτείς από τον εαυτό σου, και η εσωτερική δύναμη των παθών βγαίνει προς τα έξω. Σε καταπλακώνει πραγματικά.   

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι έχω να κάνω με παράλληλα σύμπαντα. Στο Άγιο Όρος είναι λες και συμβαίνουν τα ίδια πράγματα όπως παντού: οι άνθρωποι τρώνε, δουλεύουν. Αλλά αυτό το νιώθεις τελείως διαφορετικά. Έτσι, άρχισα να καταλαβαίνω γιατί επιλέξαμε το Άγιο Όρος.

Πλίσκα: Επιλέξαμε το Άγιο Όρος επειδή ο Κύριος μας έφερε εκεί. Αν μας έφερνε σε κάποιο άλλο μέρος, θα κάναμε γυρίσματα αλλού.

– Και εσάς, πάτερ Αλέξανδρε, πως σας άλλαξε η ταινία; Ή παραμείνατε όπως ήσασταν;

Πλίσκα: Όχι, εγώ έγινα πολύ χειρότερος. Στην πραγματικότητα, πρόσφατα κατάλαβα ότι ο άνθρωπος, χρόνο με το χρόνο, γίνεται όλο και μεγαλύτερο βουνό από αμαρτίες. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν προς το καλύτερο. Είναι νεανικές φαντασιώσεις, μόνο προς το χειρότερο αλλάζουν.

Και δεν πρόκειται για τις κακές πράξεις που προξενούν ζημιά στον άλλον άνθρωπο. Μιλάω για εσωτερικά πράγματα, ανησυχίες και λογισμούς. Παλιά, μου φαινόταν ότι με την ηλικία θα έφτανα σε κάποια ύψη, θα γινόμουν φιλειρηνικός και αγαθός. Αλλά δεν είναι έτσι. Αποκτάς μόνο κάποιες δικές σου αποσκευές και κούραση. Το βασικότερο με όλο αυτό είναι να μετανοείς στην ώρα που πρέπει και, τουλάχιστον, να τείνεις προς την αρμονία.

Η ταινία μας τους αγγίζει όλους. Διότι τα όσα ο Γέροντας μας λέει είναι τόσο πολύ αυθεντικά και ειλικρινή, που μπορούν να δίνουν απαντήσεις σε οποιονδήποτε ανησυχεί για την αυτοπραγμάτωσή του, που ψάχνει για το νόημα της ύπαρξής του και τον προσδιορισμό του και που στεναχωριέται για τον εαυτό του. Γι’ αυτό, κιόλας, και θέλουμε να μοιραστούμε την ταινία μας, επειδή πράγματι βοηθάει τους ανθρώπους να τα καταλάβουν όλα.

Ακόμα και αυτοί που είναι μακριά από την πίστη, συχνά υποστήριζαν ότι μετά την προβολή της ταινίας «Πού είσαι, Αδάμ;» δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως πριν. Είναι αυτό που άλλαξε τη ζωή τους για πάντα.

Η πλοκή της ταινίας «Που είσαι, Αδάμ;»

Καθηγούμενος ιεράς μονής στο Άγιο Όρος, καθώς πλησιάζει προς το τέλος της μακράς ζωής του, συλλογίζεται για τη φυσική και πνευματική εργασία και για τον πόνο που προκαλεί η παραμέληση, και για τις απαραίτητες συνθήκες για να υπάρξει κανείς ειρηνικά στον επίγειο, και κάποτε, και στον ουράνιο παράδεισο.

Ο καθηγούμενος όσο και όλη η κοινότητα της ορθόδοξης Ιεράς Μονής Δοχειαρίου στο Άγιο Όρος παίρνουν πάνω τους τις δυσκολίες, τη σκληρή εργασία και τις κακουχίες εις το όνομα του Χριστού και των ιδεωδών του μοναχικού βίου. Η ζωή τους είναι μια πραγματική συγκινητική δέηση του ανθρώπου και της φύσης προς τον Θεό, κάτι που δεν αφήνει το θεατή αδιάφορο.