Όταν επέστρεψα στην Ινδία, ο νους και η καρδιά μου έμειναν στο μοναστήρι

Η Αικατερίνη Νεχαμάιια είναι σύζυγος του Ινδού ορθοδόξου ιερέα Κλήμη Νεχαμάιια, στον οποίο είχαμε αναφερθεί κατά το παρελθόν στην ιστοσελίδα μας, σχετικά με την πορεία του προς τον Χριστό και τη ζωή της ορθόδοξης κοινότητας στην Ινδία. Η πρεσβυτέρα Αικατερίνη είχε την ευλογία να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα στη Μονή της Αναστάσεως (Νοβοντέβιτσι) στην Αγία Πετρούπολη και στη συνέχεια μοιράστηκε μαζί μας τις εντυπώσεις της γι’ αυτές τις αξέχαστες στιγμές.

Αικατερίνη Νεχαμάιια

Ονομάζομαι Αικατερίνη Νεχαμάιια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια ινδουιστική οικογένεια, στην πόλη Τσανδραπούρ. Για την Ορθοδοξία έμαθα πριν από μερικά χρόνια και το 2012 βαφτίστηκα κρυφά από έναν ορθόδοξο ιερέα. Μετά τη βάπτισή μου ήρθαν πολλές δοκιμασίες, τις οποίες κατάφερα να ξεπεράσω με τη βοήθεια του Θεού. Ή, μάλλον, ο Ίδιος ο Χριστός τις ξεπέρασε για μένα. Ούσα ορθόδοξη χριστιανή, είχα ακούσει πολλά για τον μοναχισμό, τα μοναστήρια και τη ζωή εντός τους. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το βιβλίο «Σχεδόν Άγιοι», του Μητροπολίτη Πσκοφ και Πόρχοφ κ. Τύχωνα. Διαβάζοντάς το, μπόρεσα να ρίξω μια ματιά στη ζωή της Ιεράς Μονής των Σπηλαίων του Πσκοφ και στους γέροντες, όπως ο πατήρ Ιωάννης (Κρεστιάνκιν) και ο πατήρ Μελχισεδέκ. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έχω ευκαιρία να βρεθώ σε κάποιο μοναστήρι, όμως η Πρόνοια του Θεού δημιουργεί τα θαύματα.

Το 2015 ο Δεσπότης Αμβρόσιος, πρώην Πρύτανης της Θεολογικής Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης και Αρχιεπίσκοπος Πετεργκόφ, έδωσε την ευλογία του σ’ εμένα και τον σύζυγό μου, Κλήμη, που ήταν τότε φοιτητής της Ακαδημίας, να παντρευτούμε στο παρεκκλήσι της Ακαδημίας. Με την ευλογία του Δεσπότη ήρθα στην Αγία Πετρούπολη την 1^η Ιανουαρίου του 2016 και την 24^η Ιανουρίου ο Σεβασμιώτατος μας πάντρεψε. Μετά έμεινα στην Αγία Πετρούπολη μέχρι το τέλος Μαρτίου. Εκείνην την περίοδο άρχισα να εξετάζω τις δυνατότητες να περάσω μερικές μέρες σε κάποιο μοναστήρι. Ήθελα να ζήσω τον μοναχικό βίο από κοντά και να περάσω τον χρόνο μου μέσα σ’ ένα πνευματικό περιβάλλον, μακριά από την καθημερινότητα. Για πολύ καιρό φαινόταν ότι η επιθυμία μου να δοκιμάσω τη μοναχική ζωή δεν θα πραγματοποιηθεί. Όμως, τον Μάρτιο μάθαμε ότι η δόκιμη αδελφή Μαργαρίτα της Μονής Νοβοντέβιτσι είναι φοιτήτρια του τμήματος Αγιογραφίας στη Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης. Με τη συνδρομή της λάβαμε την ευλογία της Καθηγουμένης της Μονής, της Γερόντισσας Σοφίας, να μεταβώ στο μοναστήρι.

Επιτέλους, οι προσευχές μου εισακούστηκαν. Είχα στη διάθεσή μου μία ολόκληρη εβδομάδα στη Μονή Νοβοντέβιτσι. Βρισκόμενη μπροστά στην πύλη της μονής, ένιωθα λιγάκι φόβο, επειδή ήταν πρωτοφανής εμπειρία για μένα, αλλά ταυτόχρονα αισθανόμουν και χαρά, επειδή πραγματοποιήθηκε το όνειρό μου. Στη διάρκεια της παραμονής μου στο μοναστήρι έμαθα πολλά καινούργια πράγματα. Λόγω του γλωσσικού εμποδίου ήταν δύσκολο να επικοινωνώ με τις μοναχές, όμως αυτές ήταν τόσο φιλικές, που δεν ένιωθα ξένη εκεί.

Μια φορά, στη διάρκεια του διακονήματος στον ναό σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία ν’ αγναντέψω την ομορφιά του ναού από τον δεύτερο όροφο, από τον χορό, αλλά δίσταζα ν’ ανεβώ εκεί χωρίς άδεια, καθώς επίσης ντρεπόμουν και να ρωτήσω. Ξαφνικά, με πλησίασε μία μοναχή και με παρακάλεσε να σκουπίσω επάνω, στον χορό. Ξαφνιάστηκα τότε και χάρηκα ταυτόχρονα, επειδή ήταν ακριβώς ό,τι επιθυμούσα. Η αγάπη μου και ο θαυμασμός μου για το μοναστήρι και τις αδελφές μεγάλωναν κάθε μέρα. Μου άρεσε κάθε δουλειά που μου ανέθεταν. Όταν εγκατέλειψα το μοναστήρι, λυπόμουν μόνο για το ότι δεν κατάφερα να μιλήσω με τη Γερόντισσα της μονής. Γύρισα στην Ινδία και θα θεωρώ ανεκτίμητες τις αναμνήσεις μου από το μοναστήρι Νοβοντέβιτσι για πάντα. Θα επαναλάβω ακόμη μια φορά ότι δεν περίμενα ποτέ πως τελικά θα καταφέρω να επισκεφθώ κάποιο μοναστήρι, επειδή δεν είχα ούτε τις δυνατότητες ούτε τα μέσα. Όμως σύντομα ο Θεός μού υπενθύμισε ότι δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο γι’ Αυτόν.

Ήμουν τυχερή και φέτος να βρεθώ στην Αγία Πετρούπολη και ήξερα από πριν πού θα μείνω. Αυτήν τη φορά είχα τη δυνατότητα να περάσω περισσότερο καιρό στο μοναστήρι Νοβοντέβιτσι, απ’ ό,τι προηγουμένως. Όσο περισσότερο χρόνο περνούσα εκεί τόσο περισσότερο αισθανόμουν το πνεύμα καλοσύνης και αγιότητας. Οι καθημερινές ακολουθίες και τα διακονήματα, αλλά και η ζωή από μόνη της εκεί, μου κατέστησαν φανερά πολλά πράγματα που δεν γνώριζα για τον μοναχικό βίο και μ’ έκαναν να τον αγαπήσω ακόμη περισσότερο. Φέτος, με την ευλογία της Γερόντισσας, η αδελφή Ντάρια μ’ έμαθε να φτιάχνω πρόσφορα, τα οποία τόσο είχαμε ανάγκη για τις ακολουθίες στην Ινδία.

Η αδελφή Ντάρια μ έμαθε να φτιάχνω πρόσφορα, τα οποία τόσο είχαμε ανάγκη για τις ακολουθίες στην Ινδία

Ενώ βρισκόμουν εκεί, έτυχε να ζήσω κάποια θαύματα, για τα οποία μίλησα αρχικά μόνο στον άνδρα μου, αλλά τώρα θεωρώ ότι πρέπει να τα μοιραστώ με όλους. Μια νύχτα πεινούσα πάρα πολύ, επειδή έχασα το μεσημεριανό φαγητό και συνεπώς είχα πονοκέφαλο. Αυτήν τη δύσκολη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του Χριστού: «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά. Ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» (Μτθ. 6, 26). Και ξαφνικά, προς έκπληξή μου, μία από τις αδελφές, μέσω της αδελφής Μαρίνας, μου παρέδωσε φρούτα, σοκολάτα και μπισκότα. Και όλα αυτά ήταν περισσότερα απ’ όσα είχα ανάγκη. Παρ’ όλο που αυτό το γεγονός μπορεί να σας φανεί ασήμαντο, για εμένα ήταν ένδειξη της Πρόνοιας του Θεού, της μέριμνάς Του ακόμη και για τις μικρές ανάγκες των δούλων Του, αν και είναι ανάξιοι.

Ιερά Μονή της Αναστάσεως Νοβοντέβιτσι

Αυτό ήταν ένδειξη της μέριμνας του Θεού, ακόμη και για τις μικρές ανάγκες των δούλων Του

Συνέβη κι ένα άλλο θαύμα. Την πρώτη μέρα της παραμονής μου στο μοναστήρι είχα δυνατούς πόνους στο στομάχι. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, στον ξενώνα για τους προσκυνητές. Λόγω του πόνου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και γι’ αυτό διάβαζα την ευχή του Ιησού. Η ώρα ήταν γύρω στις τρεις τη νύχτα, όταν αισθάνθηκα να με άγγιξε κάποιος. Ανοίγοντας τα μάτια, είδα μια άσπρη φιγούρα. Το άσπρο χρώμα της δεν ήταν χρώμα του φωτός, αλλά έμοιαζε με χρώμα ενός άσπρου υφάσματος, ενώ δεν είδα ούτε πρόσωπο ούτε χέρια. Δεν ξέρω αν όλα αυτά είχαν συμβεί στην πραγματικότητα ή ήταν ψευδαίσθηση, που γεννήθηκε μέσα από τη συνείδησή μου, αλλά το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι ο πόνος έπαψε εκείνην τη στιγμή. Όταν τα διηγήθηκα στον άνδρα μου, μου είπε ότι μπορεί να ήταν Άγγελος ή κάποιος Άγιος. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό ακριβώς, αλλά ήταν πολύ ρεαλιστικό.

Στη Μονή Νοβοντέβιτσι το 2019

Εκτός τούτου, προς έκπληξή μου, έτυχε να συναντηθώ και να μιλήσω με την Καθηγουμένη της μονής, τη Γερόντισσα Σοφία. Είναι μορφωμένος άνθρωπος, Καθηγουμένη ενός μοναστηριού, που έχει αναλάβει πολλές και διάφορες υποχρεώσεις και ταυτόχρονα είναι πολύ απλή, φιλική, πρόθυμη, περιποιητική, σεμνή και φιλόστοργη. Έκανε τόσο πολλά για την ιεραποστολή στην Ινδία! Δεν μπορείς να μην την αγαπάς! Η Γερόντισσα μαζί με όλες τις αδελφές μού έδειξαν τόση πολλή αγάπη και φροντίδα. Τώρα έχω μια μεγάλη οικογένεια στην Αγία Πετρούπολη. Αγαπώ κάθε άνθρωπο στο μοναστήρι Νοβοντέβιτσι. Τα μάτια, η φωνή και το χαμόγελο της Γερόντισσας είναι πάντα στη μνήμη μου. Όταν ήρθε η ώρα να φύγω από το μοναστήρι, δεν ένιωθα ότι επιστρέφω στο σπίτι, αλλά ότι αφήνω το σπίτι μου, γιατί το μοναστήρι μ’ έκανε δική του. Ήταν πολύ δύσκολος ο αποχαιρετισμός. Και πώς αλλιώς; Όταν λαμβάνεις τόση πολλή αγάπη και φροντίδα, όταν αφήνεις την καρδιά σου στο μοναστήρι, πώς μπορείς να φύγεις χωρίς να κλαις; Μου λείπουν πολύ η Γερόντισσα και οι αδελφές. Επιστρέφοντας στην Ινδία, ο νους και η καρδιά μου έμειναν στο μοναστήρι. Δεν έχω αμφιβολίες ότι κάποτε, με τη βοήθεια του Θεού, θα επιστρέψω ξανά στο αγαπημένο μου μοναστήρι της Αναστάσεως του Κυρίου.