Ο πάτερ πάσχιζε να αγαπάει με τον τρόπο που αγαπά ο Επουράνιος Πατέρας

Η Πεντηκοστή σηματοδοτεί την 40η ημέρα από τής αναχωρήσεως εις Κύριον τού πολυαγαπημένου και στοργικού πρωθιερέα Γκεόργκιι Μπρέεφ. Σήμερα, τον πάτερ φέρνει στην μνήμη ο γιός του, Νικολάι Γκεόργκιεβιτς Μπρίεφ, ιδρυτής και γενικός διευθυντής τού εκδοτικού οίκου Νίκαια.

Ο πρωθιερέας Γκεόργκιι Μπρέεφ και ο γιος του Νικολάι

Χάρισμα αυτοπροσφοράς

Το επίκεντρο τής ζωής τού πατρός Γκεόργκιι ήταν η θεία Λειτουργία. Θεωρούσε την ευκαιρία να υπηρετήσει στο θρόνο τού Θεού ως την υψηλότερη κλήση που θα μπορούσε να έχει κάποιος επί γης.

Εσωτερικά, ο πατέρας μου υπήρξε πάντα ένας ακέραιος χαρακτήρας. Θυμόταν ότι την πίστη την είχε από την παιδική του ηλικία. Κι αυτό παρ΄ότι μεγάλωσε σε μια μη θρησκευόμενη οικογένεια. Περί Εκκλησίας είχε μάθει στην οικογένεια τής μέλλουσας συζύγου του, με τον αδερφό τής οποίας είχε φιλίες. Εκεί συνάντησε επίσης τον πνευματικό του – αργότερα, γνωστός πρεσβύτερος τής Μονής των Σπηλαίων τού Πσκωφ – τού Μεγαλόσχημου ηγούμενου Σάββα (Οσταπένκο).

Ο πατέρας παραδέχτηκε ότι η προδιάθεσή του, λόγω ιδιοσυγκρασίας, ήταν μάλλον προς την μοναστική παρά προς μια οικογενειακή ζωή. Αλλά σε εφηβική ηλικία, ο φίλος του (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έγινε αργότερα ιερομόναχος, τώρα ηγούμενος τής Τριαδικής Λάβρας τού Σεργίου) έφερε την πολύ μικρή αδερφή του στην αυλή, και τότε ο πατέρας είπε, κοιτάζοντας την: "Εσένα θα σε παντρευτώ". Είχαν μια διαφορά με τη μητέρα του 10 ετών, αλλά όλα συνέβησαν, απλά έτσι με ανοιχτό τρόπο, κι ήταν μόλις 11 ετών.

Γεννήθηκα το 1983. Ο πατέρας μου ήταν τότε 46 ετών, 16 εκ τών οποίων στο λειτούργημα. Εκείνη την εποχή, ακόμα στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη τού Βαπτιστή στην περιοχή Πρέσνενσκι (ΣτΜ: Μόσχα). Στη συνέχεια, αποκατέστησε τις εκκλησίες της Eικόνας τής Zωοδόχου στο Τσαρίτσινο και μετά αυτήν τής Γέννησης τής Θεοτόκου στους λόφους τού Κρυλάτσκυ, όχι μακριά από το σπίτι μας.

Για τον πάτερ Γκεόργκιι, όλες οι καθημερινές και εορτές συνδέονταν σχεδόν εξ ολοκλήρου με την Εκκλησία – ζούσε με πλήρη αφοσίωση στον Θεό και στους ανθρώπους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχε παραμελήσει την οικογένεια. Απλά, όλοι στο σπίτι επίσης συμμετείχαμε στην ζωή τής ενορίας. Μεγάλωσα στην Εκκλησία, πέρναγα όλον μου τον ελεύθερο χρόνο εκεί. Είδα με τα μάτια μου το πόσο ενέπνεε τον πατέρα μου η Λειτουργία που τελούσε. Πώς τού έδινε δύναμη.

Πόσες φορές τον έχω δει εντελώς εξαντλημένο το βράδυ. Όμως το πρωί βιάζονταν ήδη να πάει στην Αγία Τράπεζα, και μετά το πέρας τής Λειτουργίας, ήταν σαν να είχε φτερά και να πετούσε. Επίλυσε πολλά ενοριακά ζητήματα, έβρισκε πάντα τρόπο να βοηθήσει αυτούς που έρχονταν σε αυτόν, ακόμη και στις πιο περίπλοκες και δύσκολες περιπτώσεις.

Δύο βιβλία

Ο πατέρας Γκεόργκιι Μπρέεφ στην περίοδο αποκατάστασης μετά από θεραπεία

Ιδιαίτερη ξεκούραση πρόσφεραν στον πάτερ Γκεόργκιι οι περίπατοι. Τον έβλεπες να περπατάει γύρω από την εκκλησία, μιλώντας με ένα από τα πνευματικά παιδιά που χρειάζονταν συμβουλές. Ο πατέρας, θυμάμαι, περπατούσε και με μένα πολύ, από την παιδική μου ηλικία. Περιπλανιόμασταν κάπου στο πάρκο ή μέσα στο δάσος, κουβεντιάζαμε αργά. O πατέρας μου, όμως, φαινόταν μονίμως απορροφημένος σε κάτι τι βαθιά μέσα του, σαν κάτι να ήταν σε διαρκή «ροή» – να ΄ταν προσευχή αυτό, να΄ταν εσωτερικός διαλογισμός.

Παρ΄όλον τον φόρτο εργασίας, έβρισκε πάντα χρόνο για να διαβάσει. Σοβαρή πνευματική λογοτεχνία, τούς Πατέρες, Θεολόγους, και, σαν βοήθημα, κάτι από σύγχρονη ψυχολογία. Τα διάβαζε προσεκτικά και για πολύ ώρα. Έκανε σημειώσεις στο περιθώριο, έγραφε κάτι με ένδειξη σελίδας στο τέλος του βιβλίου. Μέχρι πρόσφατα, ακόμη και όταν έδινε κηρύγματα, δεν επαφίονταν στις δικές του δυνάμεις, αλλά προετοιμάζονταν πολύ προσεκτικά διαβάζοντας βιβλία, σκέφτονταν τι να πει για να αποκαλύψει κάτι το καινούριο στους ανθρώπους. Είχε φτιάξει έτσι μια υπέροχη βιβλιοθήκη.

Γενικά θεωρούσε την ανάγνωση ως μια σημαντική πνευματική πρακτική. Όπως και τούς περιπάτους στην φύση, σαν στοχασμό πάνω στην ομορφιά που μάς δόθηκε από τον Θεό. Είναι γνωστή η ρήση του M.Β. Λομονόσοφ ότι «ο Θεός μάς έδωσε δύο βιβλία: στο ένα κατέδειξε το μεγαλείο Του (αυτή είναι η Φύση), ενώ στο άλλο - το θέλημά Του» (Αγία Γραφή, και μπορούμε να προσθέσουμε, πώς οι Πατέρες αντιλαμβανόντουσαν το θέλημα αυτό).

«Κοίτα πώς είναι όλα φτιαγμένα με σύνεση στον κόσμο», μπορεί να σού έλεγε ο πάτερ, σταματώντας ξαφνικά την βόλτα. – «Η πρόνοια του Θεού είναι ήδη ορατή στο πώς δημιουργείται κάθε πλάσμα, το κάθε χορταράκι. Η φροντίδα του μπορεί να γίνει αισθητή σε κάθε δρώμενο».

Μερικές φορές διαβάζει κάτι σε ένα βιβλίο και το σκέφτεται. Θα σού δείξει:

- Κοίτα, διάβασέ το ξανά. Τι όμορφη λέξη – διάβασέ την πολλές φορές για να διαποτιστείς με αυτό το νόημα.

Η ικανότητα να ακούς τη Θεία μελωδία

Ο Νικολάι με τον πάτερ Γκεόργκιι στην ενορία στο Τσαρίτσινο Ο πάτερ Γκεόργκιι θεωρούσε πάντα ακόμη και την στοιχειωδέστερη καθημερινή κατάσταση από την άποψη τής αιωνιότητας: τι νόημα, τι αξία έχουν όλα αυτά στα μάτια τού Θεού; «Πρέπει να βλεπουμε τα πάντα με μια ματιά από εκεί», - όπως έλεγε ο Μοναχός Αμβρόσιος τής Όπτινας.

Ακόμα κι από μικροπράγματα, από, φαινομενικά, από φευγαλέα περιστατικά, θα μπορούσε να αποκομίσει κάτι. Δεν υπήρχε τίποτε που να τον τρομάζει ή να τον απογοητεύει. Κατά κάποιον τρόπο δεν άφηνέ την προσοχή του να παρασυρθεί από άσχημα πράματα. Ό,τι κι αν συνέβαινε, θεωρούσε ότι ακόμη και η πιο δύσκολη κατάσταση δεν μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με την Θεία Πρόνοια για τον Άνθρωπο, κι ότι αν συμβαίνει είναι για να μάς ωφελήσει, να μάς αποφέρει πνευματικές καρπούς.

Μιλούσε συχνά για την φροντίδα τού Θεού για τον Άνθρωπο. Αυτός ο Θεϊκός προορισμός τού σύμπαντος, όπου όλα μετριούνται και καθορίζονται στην πραγματικότητα με βάση το καλό τού Ανθρώπου - το αγαπημένο πλάσμα του Δημιουργού - ήταν για τον πάτερ Γκεόργκιι πηγή συνεχούς έμπνευσης, ευχαριστίας και αγάπης.

Βρίσκονταν πάντα σε κάποιο είδος εσωτερικής ανάτασης. Ακόμα και όταν ήταν κουρασμένος, εξαντλημένος, και τότε ακόμη κοίταζε τα πάντα γαλήνια. Κι αυτό όχι από αλαζονεία, αλλά από σταθερή ελπίδα και ευαισθησία σε ό,τι συμβαίνει. Έμαθε να ακούει τη Θεία μελωδία εν μέσω τού θορύβου τής ματαιοδοξίας και ακόμη και των πιο τρομακτικών «καταιγίδων».

Ήξερε πώς να πνευματικοποιήσει την καθημερινή του ζωή. «ἐὰν ἐξαγάγῃς τίμιον ἀπὸ ἀναξίου, [ὡς τὸ στόμα μου ἔσῃ·]» (βλ. Ιερ. 15:19). Αυτό, άνοιξε στον ίδιον ευκαιρίες αδιανόητες για τούς άλλους, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, να είναι ευτυχισμένος, χαρούμενος, ανοιχτός.