Πώς ένας γεροντάκος απώθησε τον Ναπολέοντα από την Καρίζα πίσω στο Παρίσι, και άλλες ιστορίες τού αγαπημένου μας μοναστηριού. Μέρος Β

Ο νέος ηγούμενος τής Μονής τού Τσιόρνοοστρόφσκι

Τον πάτερ Μακάριι, αναπλήρωσε ένας πνευματικά έμπειρος στάρετς - ο στάρετς Αντόνιι τής Μονής τής Όπτινα (κατά κόσμον, Αλεξάντερ Ιβάνοβιτς Πουτίλοφ) (1795-1865). Από νεανική ηλικία ανατράφηκε σε περιβάλλον βαριού ασκητισμού, και πνευματικός του υπήρξε ο αδερφός του, ο στάρετς Μωυσέι.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο τρίτος αδελφός των Πουτίλοφ ήταν επίσης μοναχός-ευχέτης και μετά το θάνατο τού πατέρα τους, οι τρεις γιοι του έγραψαν στο πατρικό μνημείο που στήθηκε από αυτούς στο Ιερό τής Εκκλησίας των Αγίων Πάντων το εξής: «Τα παιδιά τού Πουτίλοφ: Μωυσέι, ηγούμενος τής Όπτινα, Ησάια, ηγούμενος τής Μονής τού Σαρώφ, Αντόνιι , ηγούμενος τής Μονής Μαλογιαροσλάβετς τού Αγίου Νικολάου».

Πολλοί και θανάσιμοι, και σε πολλές περιστάσεις μάλιστα, ήταν οι κίνδυνοι που αντιμετώπισε ο μελλοντικός στάρετς Αντόνιι, αλλά η πρόνοια του Θεού τον προστάτευσε πάντα. Το 1812, αγόρι τότε δεκαεπτά χρονών, συνελήφθη από τούς Γάλλους και μετά από δέκα ημέρες ταλαιπωρίας και κακοποίησης δραπέτευσε ως εκ θαύματος.

Σε ηλικία 21 ετών, πήγε στα δάση τού Ρoσλάβλ για να επισκεφθεί τον μεγαλύτερο αδερφό του, τον μοναχό ερημίτη, πάτερ Μωυσέι, και έλεγε: «Ήρθα να επισκεφτώ τον αδερφό μου, κι έζησα μαζί του για 24 ολόκληρα χρόνια».

Το 1821, με την ευλογία τού επισκόπου τής Καλούγκα Φιλαρέτ (αργότερα Μητροπολίτης Κιέβου), και οι δύο αδελφοί μετακόμισαν από τα δάση τού Ροσλάβλ στην Μονή τής Όπτινα. Μετά τον διορισμό σε ηγούμενο τής Όπτινα τού πάτερ Μωυσέι, ο πάτερ Αντώνιι διορίστηκε επικεφαλής τής σκήτης (ΣτΜ: «Δίκαιος», κατά την αγιορείτικη ορολογία) και ήλπιζε να ασκηθεί κάτω από την πνευματική καθοδήγηση τού αγαπημένου του στάρετς στην σκήτη - σε αυτόν τον παράδεισο, όπου περιβάλλεται από παγκόσμια αγάπη.

Αλλά ο Κύριος τού ετοίμαζε τον Σταυρό τού ηγούμενου και, το 1839, ο νέος Βλαντύκα τής Καλούγκα Νικολάι, γνωρίζοντας την φωτεινή ζωή και την πνευματική εμπειρία τού ηγουμένου τής σκήτης τής Οπτίνα, τον ευλόγησε για το Μαλογιαροσλάβετς.

Αυτό ο διορισμός ήταν μια σοβαρή δοκιμασία για τον πατέρα Αντώνιι.

Σεβάσμιος Αντώνιι τής Όπτινας

Σοβαρή ασθένεια

Τρία χρόνια πριν μετεγκατεσταθεί στο Μαλογιαροσλάβετς, από τούς πολλούς κουραστικούς μοναστικούς άθλους, από τις πολλές ώρες προσευχής, ο πάτερ Αντώνιι ανέπτυξε μια σοβαρή ασθένεια των ποδιών, η οποία τού προκαλούσε βαρύ πόνο μέχρι τον θάνατό του. Τα πόδια του ήταν καλυμμένα με πληγές μέχρι τα γόνατά του και μερικές φορές αιμορραγούσε βαριά. Το μυστικό μοναστικό κατόρθωμα τού στάρετς ήταν τo να κουβαλήσει σε όλη του την ζωή αυτόν τον Σταυρό, Σταυρό που είχε το πρόσωπο μιας βαριάς, παρατεταμένης ασθένειας.

Ο στάρετς έφτανε στο σημείο να αστειεύεται για τις ασθένειές του. Ο Ιβάν Βασιλιέβιτς Κιριέφσκι (ΣτΜ: 1806-1856, ρώσος θρησκευτικός φιλόσοφος) τού είπε κάποτε: «Δείτε, πάτερ, ο λόγος τών Γραφών βγαίνει αληθινός στην περίπτωσή σας «πολλαὶ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων» (ΣτΜ: Ψαλ. 33:20): τι βαρύ Σταυρό έχει βάλει στις πλάτες σας ο Κύριος!» - «Ναι, έτσι είναι», αντιτάχθηκε ο πρεσβύτερος, ότι, δηλαδή, «πολλές πράγματι είναι οι θλίψεις των δικάιων, αλλά στην περίπτωσή μου είναι όλες πληγές, όπως λέει κι ο ιερός προφήτης Δαβίδ:«πολλαὶ αἱ μάστιγες τοῦ ἁμαρτωλοῦ» » (ΣτΜ: Ψαλ. 31:10).

Υπακοή δοσμένη από τον Κύριο

Μετά την Όπτινα, το τωρινό μοναστήρι φαίνονταν στον πάτερ Αντώνιι σαν θορυβώδης πρωτεύουσα, επειδή δεν βρισκόταν μέσα σε ένα πυκνό δάσος, όπως η Σκήτη στην Όπτινα, αλλά ακριβώς εν μέσω τού βουητού τής πόλης. Επιπλέον, η εσωτερική, πνευματική ζωή των μοναχών είχε περιθώρια για καλυτέρευση, και ο π. Αντώνιι ακριβώς γι΄αυτό και στάλθηκε εδώ, για να εγκαθιδρύσει τούς πραγματικούς κανόνες τής μοναστικής κοινωνίας.

Πιθανώς, ο πρώην ηγούμενος, καταβεβλημένος από την μεγάλη προσπάθεια, που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του, να μην μπορούσε πλέον να αντιμετωπίσει τούς μοναχούς όπως πριν. Επιπλέον, μετά το θάνατό του, οι αδελφοί για τρείς μήνες παρέμειναν χωρίς καμία καθοδήγηση και, προφανώς, άρχισαν να χαλαρώνουν από την κατάθλιψη. Ο π. Αντώνιι έγραφε τα εξής περί αυτού σε μια επιστολή:

«... μετά το θάνατο τού προκατόχου μου, η ακυβερνησία διήρκεσε τρείς μήνες και όποιες κι αν ήταν οι προμήθειες, όλα εξαντλήθηκαν ή ανταλλάχθηκαν με βόντκα, καθότι έχοντας χάσει έναν καλό ποιμένα, πέρα από την βόντκα δεν υπήρχε τίποτα να τούς ανακουφίσει, και αν αυτή η αναρχία συνεχίζονταν, ο Θεός ξέρει τι θα συνέβαινε ..»

Έγραψε επίσης:

«Και ο εορτασμός των Χριστουγέννων έγινε με τέτοια χαρά που όλοι οι αμνοί, χωρίς να πούνε τίποτε στον ποιμένα τους, διασκορπίστηκαν στην πόλη για να «δοξάσουν», ή για να το πω πιο ξεκάθαρα, για να ατιμάσουν τον Χριστό, και μάλιστα δεν έμεινε ούτε ένας από αυτούς στην χορωδία να ψάλλει το «Κύριε, ελέησον». Την επόμενη, λοιπόν, μέρα κλείδωσα όλες τις πύλες τού μοναστηριού, ώστε τα πρόβατά μου να μην διασκορπιστούν πάλι στο «λιβάδι» που είχαν πάει προηγουμένως.

Τούς πρώτους τρείς μήνες τούς πέρασα μόνος μου μέσα σε απερίγραπτη θλίψη και κοίταζα τα πάντα με δάκρυα στα μάτια, σε σημείο που από τούς πολλούς αναστεναγμούς, άρχισε να πονάει το στήθος μου και έχασα τόσο τον ύπνο μου όσο και την όρεξη. Όμως ο πάτερ ηγούμενος [Μωυσέι], από την αγάπη και το έλεός του, ξεχώρισε γιά μένα δώδεκα πολύ αξιόπιστους ανθρώπους από την αδελφότητά του, και μαζί τους τώρα, με την βοήθεια του Θεού και με τις άγιες προσευχές σας, προχωρώ στο να εισαγάγω έναν κοινοβιακό Κανόνα στο μοναστήρι ... ».

Ο πάτερ Αντώνιι έγραφε, ακόμη, τα εξής αναφορικά με τις εμπειρίες του:

« Κάποτε, όταν το πνεύμα μου είχε κατακυριευθεί από θλίψεις^[5], βλέπω μισοκοιμισμένος σα σε όραμα το πρόσωπο των πατέρων, και ένας από αυτούς με ευλογεί, κα λέει: "Ήσουν, βέβαια, στον παράδεισο, τον ξέρεις, και τώρα δούλευε σκληρά, να προσεύχεσαι και να μην είσαι τεμπέλης!" Και ξαφνικά, ξυπνάω, νιώθω ένα είδος ηρεμίας μέσα μου. Κύριε! Δώρισέ μου ένα καλό τέλος!»

Επανειλημμένα κατά τη διάρκεια τής υπηρεσίας του ως ηγούμενος, ο π. Αντώνιι παραπονέθηκε στον στάρετς του και αδερφό του για το δυσβάσταχτο φορτίο που έπρεπε να κουβαλάει, κι ο στάρετς Μωυσέι τού απαντούσε αυστηρά:

- Πρέπει να τελείς αγόγγυστα το έργο τού ηγούμενου, σαν υπακοή δοσμένη από τον Κύριο.

Στάρετς Μωυσέι τής Όπτινα

Το μάθημα του μοναχού

Ο μοναχός σοκαρίστηκε από την πράξη τού στάρετς, και βάλθηκε να ασκείται με ζήλο

Είναι γνωστή η ιστορία τού μοναχού, που ήταν συνηθισμένος να κοιμάται το πρωί αντί να είναι στον Όρθρο. Ο μοναχός Αντώνιι τον παρότρυνε να αλλάξει την συνήθειά του, αλλά αυτός δικαιολογούνταν πάντα ότι αυτό οφείλονταν στην κακή υγεία του. Τότε ο στάρετς πήγε ο ίδιος στον Όρθρο, παρά το γεγονός ότι, λόγω τής ασθένειάς του, μετά βίας και μπορούσε να σταθεί στα πόδια του.

Μετά τον Όρθρο, πήγε στο κελί αυτού τού αδερφού και, γονατισμένος, άρχισε να τον παρακαλά καθότι είναι βαριά άρρωστος, να παρακολουθεί ο ίδιος τις θείες Ακολουθίες, αντί να τον αντικαθιστά ο στάρετς. Από τις πολλές πληγές, μαζεύτηκε στις μπότες του αίμα, το οποίο άρχισε να χύνεται στο πάτωμα. Ο μοναχός σοκαρίστηκε από την πράξη τού στάρετς, ο οποίος παρά την ασθένεια φρόντιζε για την σωτηρία του (ΣτΜ: τού μοναχού), και βάλθηκε να ασκείται με ζήλο.

Άγιος Φιλαρέτ (Ντροζντόφ)

Τα έργα τού Αγίου

Ο μοναχός Αντώνιι υπήρξε ηγούμενος τής Μονής του Τσιόρνοοστρόφσκι επί 14 συνεχή χρόνια. Παρά την βαριά ασθένεια, αναγκάστηκε να ταξιδέψει στη Μόσχα για να συλλέξει δωρεές για το μοναστήρι. Μέσα από τις προσπάθειες τού στάρετς, ολοκληρώθηκαν οι εργασίες ανοικοδόμησης τού βοηθητικού Ναού τού Καθεδρικού Ναού τής Μεταμόρφωσης, και το 1843 ολοκληρώθηκαν οι εργασίες ανοικοδόμησης κι έγινε ο καθαγιασμός τού Καθεδρικού Ναού τού Αγίου Νικολάου, ο οποίος έγινε επίσης μνημείο για τούς ήρωες τού πολέμου τού 1812.

Το 1845, σε αναγνώριση τού έργου του προς όφελος τού μοναστηριού, απονεμήθηκε στον μοναχό Αντώνιι ο χρυσός αρχιερατικός σταυρός. Απολάμβανε την αγάπη και το σεβασμό τού Αγίου Φιλαρέτ (Ντροζντόφ), Mητροπολίτη Μόσχας, που τον καλούσε συχνά να συλειτουργήσουν.

Ο άρρωστος στάρετς ζήτησε επανειλημμένα να τον «συνταξιοδοτήσουν», αλλά μόνο το 1853, μετά από διαμεσολάβηση του Αγίου Φιλαρέτ, έγινε το αίτημα αυτό δεκτό και ο στάρετς επέστρεψε στη οικεία του σκήτη τής Όπτινα.

Σήμερα ο Μοναχός Αντώνιι κείται στον Καθεδρικό Ναό τού Καζάν τής Μονής Όπτινα, δίπλα στον αγαπημένο του αδελφό και πνευματικό πατέρα του, Μοναχό Μωυσέι. Το 1996, και οι δύο αναγνωρίστηκαν ως τοπικά σεβαστοί άγιοι στον Καθεδρικό Ναό των Στάρετς τής Όπτινα. Αγιοκατατάχθησαν από την Επισκοπική Σύνοδο τής Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας το 2000.

Αξιωματικός τού Ναυτικού και μοναχός

Μετά τον Μοναχό Αντώνιι, ο Αρχιμανδρίτης Νικοντίμ (κατά κόσμον, Νικολάι Πετρόβιτς Ντεμουτιέ) (1799-1864) έγινε ηγούμενος τού μοναστηριού. Προέρχονταν από τον κύκλο των κληρονομικών ευγενών τής επαρχίας τής Αγίας Πετρούπολης, και στα νιάτα του σπούδασε στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, ενώ στη συνέχεια υπηρέτησε ως αξιωματικός τού Ναυτικού στον στόλο τής Μαύρης Θάλασσας και ανελήχθη, τέλος, στον βαθμό τού Καπετάνιου.

Ο Νικολάι Πετρόβιτς προτίμησε όμως, αντί τής στρατιωτικής καριέρας, την μοναστική οδό και, αφού άλλαξε την στολή του αξιωματικού του για ένα εσώρασο, έγινε στα 34 του δόκιμος τής Μονής τής Θεομήτορος τού Πλασάνσκογιε (ΣτΜ: λίμνη στo Όμπλαστ τού Μπριάνσκ ). Εδώ συνάντησε τον μελλοντικό στάρετς Μακάριι τής Όπτινα (Ιβάνοφ), τον οποίο αγάπησε από καρδιάς, ως έμπειρο πνευματικό μέντορα.

Αλλά ένα χρόνο αργότερα, ο πάτερ Μακάριι μετεγκαταστάθηκε στην Μονή τής Όπτινα και ο Νικολάι Πετρόβιτς – στην Μονή τής Τριάδας τού Σεργίου κοντά στην Αγία Πετρούπολη, όπου ηγούμενος ήταν ο ο Αρχιμανδρίτης Ιγκνάτιι.

Στάρετς τής Όπτινα: Αντώνιι, Μωυσέι, Μακάριι

Πνευματική ανάπτυξη

Μετά από λίγο καιρό, ο Νικολάι Πέτροβιτς νοστάλγησε την πνευματική καθοδήγηση τού στάρετς Μακάριι και ζήτησε από τον ηγούμενο να μεταφερθεί στη σκήτη τής Μονής τής Όπτινα, όπου και έφτασε το 1836.

Για τέσσερα χρόνια ο πρώην αξιωματικός τού Ναυτικού, ξεκίνησε στην Όπτινα ως απλός δόκιμος, και στη συνέχεια άρχισε η νέα του ζωή ήδη στην μοναστική τάξη - ο κοσμικός Νικολάι Πετρόβιτς δεν υπήρχε πια, και στην θέση του γεννήθηκε ο μοναχός Νικοντίμ. Το 1940, χειροτονήθηκε μοναχός στην Όπτινα, 2 χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε ιεροδιάκονας και στην συνέχεια ιερομόναχος.

Ηγούμενος των μοναστηριών τού Μεσόφσκι και τού Τσιόρνοοστρόφσκι

Σχεδόν αμέσως μετά τη χειροτόνησή του, ο ιερομόναχος Νικοντίμ διορίστηκε από τον Σεβασμιότατο Νικολάι ηγούμενος τής Μονής Μεσόφσκι τού Γεωργίου. Λίγα χρόνια αργότερα, ο νέος Αρχιμανδρίτης βελτίωσε τα πράματα στο μοναστήρι, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Το διάστημα που ήταν ηγούμενος, ο αριθμός των αδελφών σχεδόν διπλασιάστηκε - από 17 σε 30.

Εκείνη την εποχή, ο πνευματικός φίλος του από την Όπτινα, ο στάρετς Αντώνιι, ηγείται τής Μονής τού Τσιόρνοοστρόφσκι και για πολύ καιρό ζητούσε ήδη να «συνταξιοδοτηθεί», λόγω τής ασθένειας, στην σκήτη τής Όπτινα. Όταν επιτέλους τον συνταξιοδότησαν, ο πάτερ Νικοντίμ διορίστηκε ηγούμενος τού Τσιόρνοοστρόφσκι, τού οποίου ηγήθηκε από το 1853 έως το 1862. Στο μοναστήρι μας, ο ηγούμενος Νικοντίμ ανέβηκε στην τάξη τού Αρχιμανδρίτη και έλαβε το παράσημο «Τάγμα τής Αγίας Άννας», 3^ου βαθμού.

Όχι ως αφεντικό, αλλά ως μεγαλύτερος αδελφός

Στον Βίο τού Αρχιμανδρίτη Νικοντίμ αναφέρεται ότι αναφορικά με την αδερφική σχέση:

«δεν συμπεριφέρονταν ως αφεντικό, αλλά ως μεγαλύτερος αδερφός. Απέναντι στον αρχιποιμένα, ως ο πιο υπάκουος γιός, Απέναντι στους στάρετς, ως έμπειρος στην πνευματική ζωή, Απέναντι, ειδικά, στον μεγάλο στάρετς πάτερ Μακάριι, ως ταπεινός και αφοσιωμένος μαθητής σε όλα ... ».

Στον Βίο του, αναφέρεται, επίσης, ότι ο πάτερ Νικοντίμ, όταν ήταν ήδη ηγούμενος τού μεγάλου μοναστηριού,

«Συχνά σκούπιζε ο ίδιος την σκόνη από το κελλί του ... πάντα έβαζε το σαμοβάρι για τον εαυτό του, έβαζε και μάζευε τα σκεύη τσαγιού, και συχνά φορούσε κοντογούνι από κατεργασμένο δέρμα και περπατούσε σε λάπτι. Και όσο ασκούσε τα καθήκοντα του ως ηγούμενος τού μοναστηριού, σκεφτόταν συχνά την μοναχική ζωή ... ».

Εις ανάπαυσίν των πεσόντων πολεμιστών

Το 1859, ο γαιοκτήμονας τής επαρχίας τού Μαλογιαροσλάβετς, ο ταγματάρχης εν αποστρατεία Φιόντορ Μαξίμοβιτς Μαξίμοφ, στράφηκε στον πάτερ Νικοντίμ. Τού είπε ότι ο ίδιος συμμετείχε στην μάχη του 1812 στο Μαλογιαροσλάβετς, τραυματίστηκε και είδε με τα μάτια του τον ηρωικό θάνατο πολλών συντρόφων του. Ο ταγματάρχης εν αποστρατεία πρότεινε να ανεγερθεί, κοντά στον τόπο ανάπαυσής τους, ένα πέτρινο παρεκκλήσι προς τιμήν τού Αγίου Γεωργίου, και δίπλα στο παρεκκλήσι να χτιστεί ένα ζεστό κελί για τούς μοναχούς, οι οποίοι θα διάβαζαν εδώ αδιαλείπτως κι εναλλάξ το Ψαλτήρι, εις ανάπαυση των πεσόντων στρατιωτών.

Το παρεκκλήσι χτίστηκε και καθαγιάστηκε, κι ο Ταγματάρχης Μαξίμοφ συνέβαλε χρηματικά στην κατασκευή. Ο Αρχιμανδρίτης Νικοντίμ καθιέρωσε την παράδοση σε ετήσια βάση, την ημέρα τής μάχης, να γίνεται πομπή από το μοναστήρι και από όλες τις εκκλησίες τής πόλης μέχρι αυτό το παρεκκλήσι και να τελούν παννυχίδα για τούς πεσόντες στρατιώτες.

Άγιος θάνατος

Αρχιμανδρίτης Παφνούτιος (Οσμολόφσκι) Υπάρχουν μαρτυρίες ότι ο π. Νικοντίμ επρόκειτο να διοριστεί ηγούμενος τής Όπτινα, αλλά ήθελε πραγματικά να ακολουθήσει μια μοναχική μοναστική ζωή. Επιπλέον, η υγεία του, η οποία δεν ήταν καλή στο παρελθόν, άρχισε να επιδεινώνεται πολύ.

Το 1862, δύο χρόνια πριν από το θάνατό του, κατόπιν αιτήματός του, ο Αρχιμανδρίτης Νικοντίμ συνταξιοδοτήθηκε στο μοναστήρι μας. Αποσύρθηκε και αφοσιώθηκε στην προσευχή και την πνευματική ανάγνωση και άφηνε το κελί του μόνο για χάρη τής Λειτουργίας.

Λίγες μέρες πριν το θάνατό του, ο νέος ηγούμενος, ηγούμενος Παφνούτιος, τού έδωσε το Σχήμα με το όνομα Νικολάι. Πριν από το θάνατό του, ο Μεγαλόσχημος Αρχιμανδρίτης Νικολάι έλαβε επανειλημμένα κοινωνία, για τελευταία φορά μόλις δύο ώρες πριν από τον άγιο θάνατό του.

Ηγούμενος Παφνούτιος

Μετά τον πάτερ Νικοντίμ, ο ιερομόναχος Παφνούτιος (κατά κόσμον, Πιότρ Μαρτίνοβιτς Μπόντς-Οσμολόφσκι) έγινε ηγούμενος. Ήταν από την πόλη Γκλούχοφ τού Κυβερνείου (ΣτΜ: «Γκουμπέρνια», παλιά διοικητική-εδαφική μονάδα στην Τσαρική και Σοβιετική Ρωσία) τού Τσερνιγκόφ, από παλιά οικογένεια ευγενών τού Μποντς-Οσμολόφσκι, από την οποία προέρχονταν πολλοί στρατηγοί, συνταγματάρχες, γιατροί και άλλες διασημότητες τής Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Ο Πιότρ Μαρτίνοβιτς μπήκε νέος στην Μονή τής Όπτινα, και ασκήθηκε εκεί για πάνω από ένα τέταρτο τού αιώνα, απέκτησε πολλά πνευματικά χαρίσματα όλα αυτά τα χρόνια και διορίστηκε πνευματικός και επικεφαλής τής σκήτης τής Μονής τής Όπτινα. Σύμφωνα με την μαρτυρία των συγχρόνων του, ο πάτερ Παφνούτιος υπήρξε ένας αυστηρός ασκητής.

Αφού διορίστηκε ο νέος ηγούμενος τής Μονής τού Αγίου Νικολάου Τσιόρνοοστρόφσκι, ανέβηκε στην τάξη τού Αρχιμανδρίτη και κυβέρνησε το μοναστήρι για σχεδόν 30 χρόνια - από το 1862 έως το 1891. Ο τάφος του είναι κάτω από το Ιερό τής Εκκλησίας των Αγίων Πάντων.

Ευημερία του μοναστηριού

Μέσα από τις προσπάθειες των ηγουμένων και των αδελφών στο τέλος του 19ου - αρχές του 20ού αιώνα, το μοναστήρι ήκμασε: η μοναστική προσευχή πραγματοποιούνταν ακούραστα εδώ, λειτούργησε ένα ενοριακό σχολείο και λειτουργούσε επίσης ένα σύστημα υδροδότησης, υπήρχε ένα ξενοδοχείο προσκυνητών, θερμοκήπιο, μια λίμνη με διβάρια για ψάρια και ένα μικρό εργοστάσιο παραγωγής τούβλων.

Μετά την επανάσταση

Το 1918, το μοναστήρι έκλεισε. Η τοπική Έκτακτη Επιτροπή (ΣτΜ: υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας τού σοβιετικού καθεστώτος^[6]) πραγματοποίησε αρκετές έρευνες, αποτέλεσμα των οποίων ήταν η κατάσχεση όλη τής περιουσίας τού μοναστηριού. Ο τελευταίος ηγούμενος του μοναστηριού, ο Αρχιμανδρίτης Ηλίια, με εντολή των αρχών, προέβη σε απογραφή της ιδιοκτησίας τής μονής, συμπέρασμα τής οποίας ήταν ότι το μοναστήρι διέθετε πλουσιότατο αρχείο και βιβλιοθήκη. Η μοίρα αυτών είναι ακόμη και σήμερα άγνωστη.

Ο καθεδρικός ναός τού Αγίου Νικολάου παρέμεινε σε λειτουργία για άλλα 8 χρόνια - μέχρι το 1926 και στη συνέχεια έκλεισε επίσης. Με τα χρόνια, το μοναστήρι απέκτησε ένα μουσείο, τεχνικές σχολές Παιδαγωγικής και Τεχνολογιών Βιβλιοθηκών, μια σκακιστική λέσχη, σχολές γενικής εκπαίδευσης και τέχνης, έναν φούρνο και κατασκευαστικές οργανώσεις. Σταδιακά το μοναστήρι ερημώθηκε πλήρως. Εκτός από τις εκκλησίες, σώζεται μόνο ένα κτίριο, στο οποίο στεγάζονταν μια Σχολή Καλών Τεχνών.

Μονή Αγίου Νικολάου τού Τσιόρνοοστρόφσκι, 1992

Αναβίωση τού μοναστηριού

Το 1991, το μοναστήρι επιστρέφει στην Εκκλησία, κι από εκείνην την στιγμή ξεκινά μια νέα σελίδα στην ιστορία τού αγαπημένου μας μοναστηριού.

Το αγαπημένο μας μοναστήρι

Μονή Αγίου Νικολάου Τσιόρνοοστρόφσκι