Η εν Χριστώ αναγέννηση του ανθρώπου ως προϋπόθεση για την Εξωτερική Ιεραποστολή

Οι συγκινήσεις που ζει κάποιος στην Εξωτερική Ιεραποστολή, αρκετές φορές είναι πάρα πολύ έντονες. Σε γεμίζουν χαρά. Σε γεμίζουν ελπίδα. Σε γεμίζουν αισιοδοξία για το μέλλον, άσχετα που γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν αρκετά πράγματα στην Ιεραποστολή. Έχεις, όμως, μέσα σου την πεποίθηση ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Κάτι διαφορετικό μπορεί από στιγμή σε στιγμή να μεταβάλει αυτό που πιστεύεις, αυτό που ήρθες να βιώσεις, να ζήσεις, να διακονήσεις. Ναι, αυτή είναι η αλήθεια.

Ήρθες για ένα σκοπό. Ήρθες με ένα όραμα. Ήρθες όχι ως σωτήρας ενός ποιμνίου. Κυρίως, ήρθες για σένα. Να γίνεις καλύτερος χριστιανός απ’ ό,τι είσαι. Γιατί νομίζεις ότι είσαι ατσαλάκωτος, ότι έχεις φτάσει σ’ ένα πνευματικό επίπεδο και δεν έχεις πλέον ανάγκη από κανέναν και από τίποτα.

Όμως, διαπιστώνεις, τελικά, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αυτό που νόμιζες για τον εαυτό σου, αυτή η μεγάλη ιδέα που είχες για σένα, έρχεται και γκρεμίζεται την στιγμή που βρίσκεσαι στο χώρο της Ιεραποστολής.

Βλέπεις τις συνθήκες που ζουν οι άνθρωποι και αυτό που θεωρούσες αυτονόητο, πλέον δεν υπάρχει. Βλέπεις πόσο μικρός είσαι. Βλέπεις ότι το αυτοείδωλο που έφτιαξες για τον εαυτό σου, είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει. Είναι θέμα χρόνου να συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητα του εαυτού σου. Να δεις ποιος είσαι. Να μάθεις τι είσαι. Να γνωρίσεις και να παραδεχτείς ότι, για να μπορέσεις να αλλάξεις τους άλλους, θα πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Είναι αυτό που λέει το Ευαγγέλιο: καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς (Ιωά. 8, 32).

Διαπιστώνεις ότι η μεγαλύτερη Ιεραποστολή που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, είναι να κάνει πρώτα στον εαυτό του Ιεραποστολή και έπειτα στους άλλους ανθρώπους. Πώς θα αλλάξεις τους άλλους, όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τη στάση της ζωής σου;

Η στάση της ζωής σου απέναντι στους άλλους είναι Ιεραποστολή. Η στάση σου αυτή θα κρίνει και το αποτέλεσμα της στάσης των άλλων απέναντί σου. Και το αποτέλεσμα για σένα είναι μερικές φορές οδυνηρό.

Όμως, έτσι πρέπει να γίνει. Έτσι πρέπει να νιώσεις. Να νιώσεις τη κατάρρευση. Να νιώσεις την εξάρτησή σου, η οποία θα σε βοηθήσει να δεις το αποτέλεσμα. Αυτό χρειάζεται να δεις εκείνη τη στιγμή. Να δεις, τελικά, ότι μέσα από αυτό το αυτοείδωλό σου το αποτέλεσμα της εξάρτησής σου είναι ο Θεός. Γιατί Αυτόν έχεις ανάγκη.

Χωρίς το Θεό συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα τίποτα. Είσαι απλά μια μαριονέτα που προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή βρίσκοντας σωσίβιο στις επιθυμίες και στις αυταπάτες σου. Πνευματικά είσαι ένας νεκρός άνθρωπος.

Όμως, αναγνωρίζοντας αυτή την αλήθεια, δηλαδή την πνευματική νέκρωση του εαυτού σου, έχεις την βαθιά πεποίθηση μέσα σου ότι ο Χριστός δεν διαπραγματεύεται μαζί σου τίποτε, απλά μ’ ένα πρόσταγμά Του σε ανασταίνει.

Έρχεται αυτόκλητος, όχι μόνο για να δείξει την ζωοποιό Του δύναμη, αλλά για να φανερώσει και την ασύγκριτη και μοναδική Του αγαθότητα και ευσπλαχνία. Εκείνη τη στιγμή μία σπίθα ελπίδας ανάβει στην ψυχή σου.

Έρχεται να γίνει άγγιγμα. Να σε πιάσει από το χέρι, για να σου δείξει πώς είναι ο κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου, και με τρυφερότητα να σου προσφέρει ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα. Και αυτό το ξεκίνημα είναι η αρχή της νέας σου ιεραποστολής.

Η νέα σου Ιεραποστολή ξεκινάει με το να συναντήσεις τον άλλον. Να τον δεις με το όραμα της αιωνίου ζωής. Με τον ίδιο τρόπο που κοιτούσε ο Χριστός κατά την επίγεια ζωή Του όλους τους ανθρώπους.

Το κοίταγμά Του ήταν το επισφράγισμα ότι η πίστη σου σε έσωσε. Πήγαινε να συνεχίσεις με ειρήνη την ζωή σου. Πήγαινε να συναντήσεις τον εχθρό σου, όχι μόνο εξωτερικά. Αλλά η συνάντησή σου να γίνει κυρίως στο χώρο της καρδιάς σου.

Εκεί που βρίσκεται η βασιλεία Του. Εκεί να τον συν–γχωρέσεις και να τον αγαπήσεις. Να του δώσεις δεύτερη ευκαιρία. Όχι τυπική, αλλά ουσιαστική. Ακόμα και να θυσιαστείς για Εκείνον. Δύσκολο. Κι όμως, δικαιολογία δεν υπάρχει. Εγώ, μας είπε ο Χριστός, κατήργησα τη δικαιολογία επάνω στο σταυρό με το θάνατό Μου.

Τρέξε στον πονεμένο, στον ασθενή, στον περιφρονημένο, σ’ αυτόν που βρίσκεται σε πένθος. Μοιράσου τον πόνο του με το ενδιαφέρον σου και φρόντισέ τον με τα φάρμακα της αγάπης σου. «Μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του ετέρου έκαστος» (Ά Κορ.10, 24).
Αυτό το ενδιαφέρον σου, αυτή η αγάπη σου θα απαλύνει τον πόνο του. Δε θα νιώσει την εγκατάλειψη. Δεν θα σκεφτεί ότι είναι μόνος του, αλλά μέσω της δικής σου παρουσίας θα αισθανθεί την παρουσία τη δική Του.

Να, λοιπόν, η νέα σου Ιεραποστολή. Το νέο σου ξεκίνημα. Μη δειλιάσεις. Κοίτα μόνο μπροστά και άφησε πίσω το παρελθόν. Μην αφήσεις τη λύπη να γίνεται αιτία τα χαρίσματά σου να μένουν ακαλλιέργητα. Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια.

Παρόλο που συναισθάνεσαι την αμαρτωλότητά, σου δεν απογοητεύεσαι. Βρίσκει τρόπο ο Θεός, για να σε κάνει να δεις την αξία σου. Να δεις ποιος είσαι. Να σου δώσει ευκαιρίες, για να ξαναπλάσεις τον εαυτό σου με το ζυμάρι της αγάπης. Να ξαναζήσεις ευκαιρίες που έχασες. Που άφησες το χρόνο να ξεθωριάσει τα χαρίσματά σου προσπαθώντας να τα λησμονήσεις.

Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται να μιλήσεις. Χρειάζεται μόνο να σιωπήσεις. Η σιωπή θα σε διδάξει. Θα σου δείξει το δρόμο. Θα σου θυμίσει το λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, για να τον κάνεις πράξη: ‹‹Είναι μεγάλο δώρο από το Θεό η σιωπή και το να μην βρίσκεται κανείς στην ανάγκη να μιλήσει››. Θα σε πληροφορήσει ο Θεός για τη νέα σου αποστολή.

Προχώρα, λοιπόν, και μην ξεχνάς. Στο γυρισμό σου για την Ιθάκη θυμήσου τη ρήση του Λόρδου Μπάϊρον: ‹‹Ποτέ δεν αποτυχαίνουν αυτοί που πεθαίνουν για ένα μεγάλο σκοπό››.