Πρωθιερέας Ντμίτριι Σμυρνώφ: «Θεέ μου! Φρενάρισα με τα τακούνια μου μέχρι που λιώσανε. Έκανα ό,τι μπορούσα»

Το φαινόμενο τής ταχείας αύξησης της θνησιμότητας σε συνδυασμό με μια καταστροφική πτώση τού ποσοστού γεννήσεων, έχει πάρει, στη σύγχρονη εγχώρια δημογραφία, την ονομασία «Ρωσικός Σταυρός». Αυτή η συνομιλία μεταξύ τού προσφάτως αποδημήσαντος εις Κύριον Πρωθιερέα Ντμίτριι Σμυρνώφ και τής βουλευτού τής Ντούμα τής πόλης τής Μόσχας Γιελένα Λεωνίντοβνα Νικολάγιεβα, η οποία έλαβε χώρα πριν από αρκετά χρόνια, αποκαλύπτει τις συνέπειες των γεγονότων σε αυτήν την τρομακτική ημερομηνία στην οποία φτάσαμε: η 18η Νοεμβρίου σηματοδοτεί την 100ή επέτειο τής νομιμοποίησης τής άμβλωσης από τη σοβιετική κυβέρνηση - για πρώτη φορά στον σύγχρονο κόσμο. Τα άλματα στα ποσοστά θνησιμότητας που προκλήθηκαν από την επιδημία εγείρουν πιο έντονα τα ερωτήματα που τέθηκαν τότε.

Προϋποθέσεις για πολύτεκνες μητέρες

Γ.Ν.:

– Όταν στις αρχές τής δεκαετίας τού 2000, προσπαθήσαμε να μιλήσουμε ανοιχτά στην κοινωνία για το πόσα παιδιά θα ήταν σωστό να έχει μια οικογένεια (ένα μόνο παιδί δεν φαίνονταν να αρκεί ...), μπήκαν στην μέση διάφοροι μοντερνιστές: "Μα τι μάς λέτε τώρα. Εδώ υπάρχει καινούριο κίνημα: childfree! " - "Εάν σάς το επιτρέπει η υγεία, γεννήστε, - λέω εγώ - όσο μπορείτε!". "Κι εμείς τι είμαστε δηλαδή", λένε, "χαζοί ή τι; Τότε θα πρέπει να δουλέψουμε γι΄αυτά ... ". Και ακολούθως, με κάθε σοβαρότητα, ισχυρίζονται ότι μια πλήρης οικογένεια είναι απλά κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Γιατί, άραγε, να είναι η μικρή οικογένεια πλέον ο κανόνας, και γιατί ακόμη κι αυτό το ένα παιδί να εκλαμβάνεται ως επίτευγμα; Νωρίτερα, οι παππούδες μας είχαν 10 ή και περισσότερα παιδιά. Η γιαγιά μου έχει 11.

π. Ντμ.:

– Κατά μέσο όρο 8, ακόμη και 15-20 ήταν συχνό φαινόμενο.

Γ.Ν .:

– Και τώρα με 3 παιδιά μιλάμε ήδη για «πολύτεκνη» οικογένεια. Μέχρι πρόσφατα, γελούσαν με τέτοιες περιπτώσεις και λέγαν: "Για ποια πολύτεκνη οικογένεια μιλάμε; Αυτό είναι απλά μια στοιχειώδης αναπαραγωγή γενεών". Μόνο τώρα αρχίσαμε να ακούμε όλο και πιο πολύ: "Έχω έξι παιδιά". - "Κι εγώ επτά."

π. Ντμ.:

– Ωστόσο, έχουμε «κολλήσει» στο 1.3. Κι από την άλλη, η γήρανση εγγίζει όλο και μεγαλύτερες ηλικίες. Ποιος θα «κερδίσει» για μάς την σύνταξή μας; Οι Νορβηγοί εργαζόμενοι ή τι; Ή μήπως οι Άγγλοι λιμενεργάτες;

Γ.Ν.:

– Θυμάμαι, όταν στα πλαίσια τής σύνταξης τής έκθεσής μας περί Ρωσικoύ Σταυρού, συζητήσαμε το θέμα τής συνταξιοδότησης, οπότε και καταλήξαμε στην διατύπωση μιας σειράς μέτρων τα οποία θα στόχευαν, κατά πρώτον, στην τόνωση τού ποσοστού γεννήσεων και, δεύτερον, στην αύξηση τού προσδόκιμου ζωής, καθώς και στη βελτίωση τού βιοτικού επιπέδου. Πάνω απ'όλα, αυτό που προκαλεί το μειδίαμα κάποιων είναι το «κεφάλαιο μητρότητας». "Μα καλά, - μάς λένε, - προσφέρετε χρήματα για να γεννήσουν πιο πολλά παιδιά;" Όχι, δεν είναι σωστό, όμως, να βοηθάς μια οικογένεια στην οποία γεννιέται ένα δεύτερο ή και ακόμη περισσότερα παιδιά; Πιστεύω ότι πρέπει να προστεθούν στην λίστα παροχών, πέραν τού «κεφαλαίου μητρότητας» και τα πιστοποιητικά στέγασης: αν το διαμέρισμα είναι μικρό, κι αποχτηθεί ακόμη ένα παιδί, τότε απαιτείται πιο πολύς χώρος. Σε πολύτεκνες οικογένειες πρέπει να παρέχουν, αν εκδηλωθεί ενδιαφέρον, γη. Το πρόγραμμα που αναπτύξαμε, και που μπορεί να έμοιαζε με φαντασία πριν από 15 χρόνια, είναι ήδη σε ισχύ, και είναι και νομοθετικά κατοχυρωμένο.

π. Ντμ.:

– Αλλά τότε θα βγουν άλλα προβλήματα στην φόρα (ΣτΜ: υπονοεί πιθανές αντιδράσεις αξιωματούχων τού στυλ “μα πού θα βρούμε τόση γη;”): σαν δεν έχουμε αρκετή γη στην Σιβηρία;

Γ.Ν .:

– Άς μην μπούμε σε τέτοιες συζητήσεις ..

π. Ντμ.:

– Μα εδώ και χρόνια οι άλλοι στέκονται στην ουρά για να αποκτήσουν γη στην Σιβηρία ...

Γ.Ν .:

– Ένα θέμα είναι οι νομοθετικές αποφάσεις, κι άλλο η επιβολή του νόμου (ΣτΜ: «μυρίζει» Ελλάδα αυτή η διαπίστωση). Έχουμε εκκινήσει αυτήν τη διαδικασία νομοθετικά. Από κει και πέρα - ας δούμε σε τοπικό επίπεδο γιατί ορισμένοι αξιωματούχοι δεν θεωρούν απαραίτητο να συμμορφωθούν με το νόμο. Γιατί θεωρούν ότι είναι δυνατόν να εκχωρούν παρακατιανά εδάφη υπό τύπον φιλανθρωπίας; Αντίθετα, η εντολή τού Προέδρου είναι να διαθέσουν τα καλά αγροτεμάχια σε πολύτεκνες οικογένειες, αγροτεμάχια με υποδομή, στα οποία να μπορείς και σπίτι να χτίσεις και κήπο να φτιάξεις γύρω από αυτό. «Πολύτεκνη οικογένεια» σημαίνει «δραστήρια ζωή», όπου ο καθένας έχει τις δικές του δουλειές να εκπληρώσει.

Ας εξετάσουμε γιατί, σε τοπικό επίπεδο, ορισμένοι αξιωματούχοι δεν θεωρούν απαραίτητο να συμμορφωθούν με το νόμο

π. Ντμ.:

– Το όλο πρόβλημα είναι ότι από αδράνεια ο υπάλληλος θεωρεί έναν κοινό πόρο ως δικό του. Αυτά τα εδάφη είναι μόνο για την επιχειρησιακή διαχείρισή του, κι αυτός το ξεχνάει αυτό και καταντά να θεωρεί τις ρωσικές εκτάσεις αυτές ως ιδιοκτησία του.

Γ.Ν .:

– Υπάρχει όντως ένα τέτοιο πρόβλημα και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την συμμετοχή ολόκληρου τού κόσμου. Παλιά, ζούσαν σε κοινότητες, κι όλοι νοιάζονταν για όλα.

π. Ντμ.:

– Και πώς να το αντιμετωπίσουμε σε τοπικό επίπεδο, αν τώρα στις διάφορες κατά τόπου περιοχές σχηματίζονται «ελίτ», οι οποίες περιλαμβάνουν Πυροσβεστική Υπηρεσία, Σωφρονιστικό Σύστημα, Εισαγγελέας, δικαστές; Όλα αυτά δουλεύουν χέρι-χέρι.

Γ.Ν .:

– Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα. Με πολύτεκνες οικογένειες που ήρθαν σε επαφή με μένα δημιουργήσαμε μια άτυπη ένωση. Οι οικογένειες αυτές ετοίμασαν τις δικές τους προτάσεις και επικοινωνήσαμε με τούς κυβερνήτες και τούς δημάρχους μεγάλων πόλεων.

Από ό,τι αποδείχθηκε, πρέπει απλώς να εξηγείς στους ανθρώπους: «αγαπητοί μου, σύμφωνα με το νόμο, πρέπει να κάνετε αυτό, αυτό κι αυτό». «Θέλουμε αυτό κι αυτό», σού απαντούν. Είναι επίσης σημαντικό να διατυπώσουν κι οι ίδιοι τι προτείνουν να γίνει. Σε επίπεδο κυβερνήτη και δημάρχου, δρομολογήθηκαν ήδη συγκεκριμένα έργα. Κατόπιν τούτου, ξεκίνησε η αναζήτηση συνεργατών. Κάπως έτσι χτίσαμε χωριά με χαμηλοόροφα σπίτια. Όπου ήταν δυνατό να εξασφαλίσουμε οικόπεδα στην πόλη, εκεί χτίσαμε πολυκατοικίες. Οι πρώτοι όροφοι σε αυτά φιλοξενούσαν ειδικά σχεδιασμένα μεγάλα διαμερίσματα στα οποία εγκαταστάθηκαν πολύτεκνες οικογένειες οι οποίες και τα έλαβαν δωρεάν, την στιγμή που όλα τα διαμερίσματα στους πιο πάνω ορόφους «πωλούνταν στην αγορά».

Οι λύσεις μπορεί να είναι αρκετά διαφορετικές: σε κάποιες περιπτώσεις καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια συμμαχία με ιδιοκτήτες οικοδομών, σε άλλη περίπτωση με κατασκευαστές οικοδομικών υλικών κ.λπ. Ωστόσο, απαιτείται κοινωνική δραστηριοποίηση – τα πράματα δεν γίνονται από μόνα τους. Αν καθίσουμε και περιμένουμε κάποιον να μάς φέρει τα έγγραφα για το οικόπεδο «στο πιάτο, ακόμη θα περιμένουμε.

π. Ντμ.:

– Και τον υπάλληλο γιατί τον έχουμε;

Γ.Ν.:

– Για να καταστήσει αυτήν τη διαδικασία σύντομη, κατανοητή και σαφή.

π. Ντμ.:

– Ακριβώς. Γι΄αυτό, επομένως, και θεωρώ απαραίτητο να δημιουργήσουμε τέτοιες συνθήκες για μια πολύτεκνη μητέρα, που να χρειάζεται να σηκώσει μόνο το τηλέφωνο και να ακούσει: "Πότε θα ήταν πιο βολικό για εσάς να σας φέρουμε τα πάντα σε μια ασημένια πιατέλα –βεβαίωση απόκτησης κατοικίας και κλειδιά;"

.Ν .:

– Πόσο υπέροχο θα ήταν!

π. Ντμ.:

– Αλλά έτσι και πρέπει να είναι. Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα που βιώνουμε; Θυμάμαι πώς μια πολύτεκνη μητέρα με πολλά παιδιά επρόκειτο να μετακομίσουν σε άλλο διαμέρισμα. Ο σύζυγος έφυγε, και το αποτέλεσμα, .. έξι παιδιά στον δρόμο.

Γ.Ν .:

– Ακόμα και εννέα αφήνουν στον δρόμο .. Έτσι ήταν στην περίπτωση μιας μάνας που εγκαταλείφθηκε από τον σύζυγό της. Ήρθε πρόσφατα σε μένα. Έκλαιγα όταν το άκουσα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα.

π.Ντμ.:

– Είναι αδύνατο να το καταλάβουμε, είναι προϊόν τής εποχής. Όταν αρχίζουν να μού λένε τα κάθε είδους καλά λόγια ότι τάχα οι Ρώσοι δεν εγκαταλείπουν τους δικούς τους ... Το κάνουν, και το παρακάνουν! Αβέρτα. Μα καλά, πώς μπορείς να εγκαταλείψεις δέκα ανθρώπους, εννέα εκ των οποίων είναι τα παιδιά σου, και το δέκατο είναι η γυναίκα σου; Ζούμε σε κάποιο είδος «αντικατοπτρισμού», αλλά οι λεπτομέρειες μιλούν για κάτι άλλο.

Λοιπόν, στο τέλος, αυτή η μάνα δεν μπορούσε να μετακομίσει σε ένα διαμέρισμα που θα ήταν πιο βολικό γι΄αυτήν και τα έξι παιδιά της. Κανένας δεν νοιάζονταν για το γεγονός ότι η μητέρα της ζει κοντά, ότι έτσι θα είχαν κάποιον να την βοηθήσει με τα παιδιά, κι ότι στην περιοχή εκείνη προσφέρονταν κι η δυνατότητα να σπουδάσουν τα παιδιά. Και όλη η φασαρία οφείλονταν στο γεγονός ότι σύμφωνα με τα έγγραφα, για να μετακινηθεί μια πολύτεκνη μοναχή μητέρα σε μια τέτοια κατοικία υψηλότερων προδιαγραφών, δεν έφτανε μισό μέτρο, και λόγω αυτού, χρειάζονταν πολλή προσπάθεια για να βγάλεις άκρη. Τελικά, αυτή η υπόθεση είχε αίσιο τέλος. Έπρεπε, βέβαια, εγώ ο ίδιος να προσλάβω κάποιον ο οποίος θα έτρεχε από δω κι από κει να μαζέψει όλα τα έγγραφα, και που θα «έσπρωχνε» την υπόθεση.

Γ.Ν.:

– Τρομακτικά πράματα.

π.Ντμ.:

– Ναι. Από μόνη της δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτε.

Γ.Ν.:

– Η εναλλακτική λύση θα ήταν να «παρατήσει» τα παιδιά της και να τρέχει αυτή από δω κι από κει.

π.Ντμ.:

– Και να δουλεύει κι από πάνω! Πώς αλλιώς να θρέψει τα παιδιά της.

Γ.Ν.:

– π. Ντμίτριι, μόλις θίξατε ένα πολύ δύσκολο ζήτημα, το οποίο απαιτεί να απευθυνθεί κανείς στο φιλότιμο των υπαλλήλων, και ίσως, και να τούς βάλει πρόσωπο με πρόσωπο με την ευθύνη τους.

π.Ντμ.:

– Πώς αλλιώς να γίνει; Μόλις πρόσφατα διάβασα σε μια εφημερίδα: πρέπει να υπάρχει ένας νόμος -«σκυρόδεμα». Άμεση καθαίρεση από το αξίωμα σε περίπτωση που δεν κάνεις την δουλειά σου όπως πρέπει, κι αντικατάστασή σου πάραυτα από τον πρώτο αναπληρωτή.

Γ.Ν.:

– Ναι, πρέπει να υπάρχει «ευθύνη» των υπαλλήλων. Και τότε να δεις πώς θα δουλέψουν.

π.Ντμ.:

– Φυσικά. Οποιοσδήποτε υπάλληλος ζει καλά από το αξίωμά του. Αλλά για ποιο λόγο ζει – ρωτά ποτέ τον εαυτό του;

Ποιος μπορεί να σώσει το έθνος

Γ.Ν.:

– Όταν μόλις αρχίσαμε να μιλάμε για τον ρωσικό σταυρό στο πλαίσιο παρεμφερών οδυνηρών θεμάτων - ορφάνια, μειωμένες αναπαραγωγικές λειτουργίες στους νέους και, γενικά, της πενίας σε ιδανικά σχετιζόμενα με την πατρότητα και μητρότητα στην κοινωνία - δεν ξέραμε προπάντων σε ποιόν να απευθυνθούμε.

π.Ντμ.:

– Πρώτα απ'όλα, στους υπουργούς. Θυμάμαι που ρώτησα κάποιους γνωστούς μου υπουργούς: «Ρίξτε», λέω, «μια ιδέα στον Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς]και στον Ντμίτριι Ανατόλιεβιτς [ΣτΜ: Πούτιν και Μεντβέντιεφ αντ.]: εάν η οικογένεια δεν μπορεί να έχει παιδιά, τότε ας υιοθετήσουν! Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι». Δόξα τω Θεώ, η διαδικασία έχει ξεκινήσει. Ο Πάβελ Πάβλοβιτς Μποροντίν (ΣτΜ: ρώσος αξιωματούχος και πολιτικός) και η σύζυγός του, για παράδειγμα, έχουν υιοθετήσει πέντε και είναι ευτυχείς.

Γ.Ν.:

– Ναι, υπέροχη οικογένεια!

π. Ντμ.:

– Αυτό πρέπει λοιπόν να το προπαγανδίσουμε! Αντί να δείχνουμε σε δημόσια προβολή στο πρώτο ή δεύτερο κανάλι τής κρατικής τηλεόρασης κάποια παράξενα, περιθωριακά άτομα, πηγμένα στο αλκοόλ, ας προβάλλουμε κανονικές οικογένειες, οικογένειες όπου υπάρχει ένας πατέρας-κεφαλή, μια μητέρα-σύζυγος δίπλα του, ευτυχισμένη και με πολλά παιδιά. Πρέπει να υπάρξει κοινωνική διαφήμιση. Αντί να παράγουν ατελείωτους εφιάλτες για τούς τηλεθεατές τους, τα ομοσπονδιακά τηλεοπτικά κανάλια να βάλουν στο μυαλό των πολιτών ό,τι το καλύτερο μπορεί να σώσει το έθνος.

Γ.Ν.:

– Κάτσαμε κάτω, άραγε, και προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε όλη την λογική μας για να καταλάβουμε εάν είναι όντως τόσο δύσκολο ακόμη και για μια εργαζόμενη γυναίκα να γεννήσει ένα δεύτερο ή και τρίτο παιδί; Στα μέσα μαζικής επικοινωνίας βλέπεις πολλές υπερβολές γύρω από κοινωνικά θέματα. Αυτά είναι όλα μύθοι! Και είναι ψέμα αυτό που διαδίδουν, ότι είναι καλύτερο για μια γυναίκα πάνω από μια συγκεκριμένη ηλικία να μην γεννήσει. Πολλές από τις φίλες μου, αφήνουν στην άκρη όλα αυτά τα τα ενταγμένα στερεότυπα, και γεννούν. Εγώ η ίδια γέννησα πρόσφατα. Η μεγαλύτερή μου κόρη, είναι ήδη 18 ετών. Αλλά τώρα, για μια ακόμη φορά με ένα μωρό στην αγκαλιά μου, βιώνω ήδη τη μητρότητα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ως αποστολή μου, ως τον λόγο για τον οποίο ήρθα σε αυτόν τον κόσμο: είναι δυνατόν, έχοντας βιώσει αυτό το έλεος και την αγάπη τού Θεού η ίδια, να μην δώσω ζωή και αγάπη σε κάποιον άλλο;

π.Ντμ.:

– Σωστά. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να το εκτιμήσεις εσύ η ίδια, αλλά εκπροσώπους τού αδύνατου φύλου με την ενέργειά σου, δεν βρίσκεις πολλές. Άμα αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι “παιδιά + εργασία = ένας μύθος και τίποτε άλλο”, ότι είναι δύσκολο ... Όχι, λοιπόν! Το κύριο έργο και η διακονία μιας γυναίκας είναι ακριβώς τα παιδιά. Και όταν τα παιδιά μεγαλώσουν, όταν ο μεγαλύτερος είναι 18, ας πάει να δουλέψει!

Γ.Ν.:

– Σχετικά με αυτό, ας μπούμε για λίγο στην λογική μιας γυναίκας που μεγαλώνει στη σημερινή κοινωνία, η οποία μόλις αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο με διακρίσεις και είχε και κάποια πρακτική εμπειρία. Είναι τώρα 25 ετών και, τι δηλαδή, θα πρέπει να εγκαταλείψει το επάγγελμα για περίπου άλλα 25 χρόνια (εάν γεννήσει περισσότερα από ένα); Έχουμε υποστηρίξει ακόμη και αρκετές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, των οποίων η αποστολή είναι να προσφέρουν σε πολύτεκνες μητέρες την ευκαιρία, χωρίς να φύγουν από το σπίτι, να οργανώσουν κάποιο είδος οικογενειακής επιχείρησης, το οποίο να αποδίδει στην οικογένεια ένα κάποιο εισόδημα ...

π.Ντμ.:

– Αυτό είναι εις βάρος των παιδιών. Όλα τα παιδιά άνω των τεσσάρων ετών στερούνται επικοινωνίας με τη μητέρα τους. Όπως και με τον πατέρα. Απλώς έλλειμα επαφής. Έτσι και βυθίζονται μέχρι τα μπούνια μέσα στις όποιες παρέες με παιδιά, με όλες τις αντι-ηθικές μολύνσεις που αυτές εγκυμονούν. Στον δρόμο τα βρίσκεις όλη την ώρα μετά ...

Γ.Ν.:

– Όπου οι «ιοί» είναι ακόμη πιο άγριοι.

π.Ντμ.:

– Ναι. Κι έτσι μολύνονται με αυτό το πνεύμα των καιρών, και η μητέρα τους έχει ήδη καταντήσει γι΄αυτούς ένα ενοχλητικό «αντικείμενο» που μόνο εμπόδια φέρνει στην ζωή τους.

Γ.Ν.:

– Πάντως, π. Ντμίτριι, δεν πιστεύω αυτό που λέτε περί μοναδικότητας τής ενεργητικότητάς μου ...

π.Ντμ.:

– Μα δεν νιώθεις την δική σου την ενέργεια;

Γ.Ν.:

– Φυσικά και την νιώθω.

π.Ντμ.:

– Ε, λοιπόν ...

Γ.Ν.:

– Αλλά όταν είμαι στο σπίτι και δίνω όλη μου την προσοχή στο παιδί, έχω την εντύπωση ότι τον παραχαϊδεύω με την υπερβολική μου φροντίδα.

π.Ντμ.:

– Ναι, αυτό συμβαίνει επειδή, αν κρίνει κανείς από τον χαρακτήρα σου, θα σού ήταν φυσιολογικό να έχεις οκτώ παιδιά.

Γ.Ν.:

– Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ο Κύριος ήθελε διαφορετικά.

π.Ντμ.:

– Ίσως επειδή ανέλαβες τόσο έντονη κοινωνική δραστηριότητα.

Γ.Ν.:

– Έχοντας περάσει από σοβαρή ασθένεια, πείστηκα ότι αν ο Κύριος δώσει ένα παιδί, τότε πρέπει και να το γεννήσω, οποιεσδήποτε κι αν είναι οι διαγνώσεις. Ο Κύριος είναι σε θέση να κάνει θαύματα, κι αυτό φάνηκε και στην περίπτωσή μου: μετά τον τοκετό, όλες οι μεταστάσεις μου εξαφανίστηκαν. Οι γιατροί εξακολουθούν να μην πιστεύουν αυτό που συνέβη. Ο Θεός βοηθά τις μητέρες! Δεν είναι από δυσπιστία που φοβούνται τα νεαρά κορίτσια και οι μεσήλικες γυναίκες: η ζωή έχει γίνει σκληρή, σε σημείο που ακόμη κι ένα παιδί να μεγαλώσεις είναι δύσκολο...

Ο Κύριος είναι σε θέση να κάνει θαύματα. Ο Θεός βοηθά τις μητέρες

π.Ντμ.:

– Είναι πάντα δύσκολο να μεγαλώνεις κάποιον! Προσπάθησε να μεγαλώσεις ένα μη-εγωιστή. Κάποιον εργατικό, που να φροντίζει την μητέρα του, τι λες;

Γ.Ν.:

– Ακριβώς.

π.Ντμ.:

– Παρεμπιπτόντως, μόλις γύρισα από επίσκεψη σε μητέρα έξι παιδιών. Έχω ήδη αναφερθεί μερικώς σε αυτήν. Και τι βλέπω; Μα τέτοια τάξη, καθαριότητα, όλα τακτοποιημένα! Αυτό το βλέπω στο σπίτι μου μόνο το Πάσχα! Λέω: "Μα καλά, ποιος τακτοποιεί τα πάντα εδώ;" "Η μεγαλύτερή μου κόρη" μού απαντά η πολύτεκνη μητέρα. - "Και πόσον χρονών είναι αυτή;" - "Δεκατρία".

Γ.Ν.:

– Μπράβο της.

π.Ντμ.:

– Άντε σε οικογένεια με ένα παιδί να βρεις τέτοιο κορίτσι, που να έχει καθαρίσει ολόκληρο το σπίτι πριν κάνει έρθει η μητέρα της. Και δεν ήξερε καν ότι θα τούς επισκεφτεί ξαφνικά ένας παπάς.

Γ.Ν.:

– Ξέρω από τον εαυτό μου ότι με την μεγαλύτερή μου κόρη πρέπει να τής υπενθυμίσω 15 φορές ότι θα ήταν καλό να καθαρίσει το δωμάτιό της. Που να καθαρίσει ένα ολόκληρο σπίτι.

π.Ντμ.:

– Ναι, και 15 φορές να τής το υπενθυμίσεις, πάλι τίποτε δεν θα αλλάξει.

Η θνησιμότητα φτάνει στην προγεννητική ηλικία

Γ.Ν.:

– π. Ντμίτριι, αναφορικά με το θέμα τού ρωσικού σταυρού, επισημάναμε ήδη ότι η θνησιμότητα στη δεκαετία του 1990 άγγιζε όλο και πιο νεαρές ηλικίες. Αρχίσαμε να «σκάβουμε» για να βρούμε τα αίτια – όλων των λογιών ασθένειες και κοινωνικές παθήσεις: αλκοολισμός, τοξικομανία ...

π.Ντμ.:

– αυτοκτονία.

Γ.Ν.:

– Ναι. Είναι σαφές ότι όλοι βιώσαμε κολοσσιαίο στρες σε εκείνο το δύσκολο κατώφλι τού χρόνου. Προτάθηκε ένα εθνικό πρόγραμμα «Υγεία». Φυσικά, το πρόγραμμα προϋποθέτει ποιοτική ιατρική περίθαλψη. Αλλά, βέβαια, δεν είναι αυτή που καθορίζει πώς και πόσο θα ζήσουμε. Η ιατρική είναι δευτερεύουσα. Αυτό που είναι το σημαντικότερο στο καθέναν από μάς είναι το δώρο τής ζωής. Αν ξέραμε να το εκτιμούμε αυτό, τότε θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας και τούς άλλους πιο προσεκτικά, να μην σπαταλάμε την υγεία μας, να μην κάνουμε κατάχρηση αλκοόλ και άλλων «υποκατάστατων της ευτυχίας». Θα βρίσκαμε την χαρά σε άλλα πράματα.

π.Ντμ.:

– Φυσικά. Η χαρά τής ύπαρξης καθεαυτής γεννιέται μέσα από τη συμμετοχή τής ζωής μου στη ζωή τού Θεού. Αυτό το δώρο τής Κοινωνίας είχε αφαιρεθεί από τον σοβιετικό πολίτη. Πολίτη ο οποίος δεν έπαιρνε χαμπάρι τίποτε. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι η Εκκλησία είναι κάτι τι όπου οι άνθρωποι πάνε και ανάβουν κεριά. Και πέρα από αυτό, μια βελούδινη κουρτίνα να κρύβει ολάκερη την εκκλησιαστική ζωή, μην αφήνοντάς σου την δυνατότητα να δεις τίποτε, όσο κι αν προσπαθήσεις.

Γ.Ν.:

– Δεν είναι αυτή ακριβώς η απώλεια νοήματος και τής χαράς της ζωής, ο βαθύτερος λόγος για τον ρωσικό σταυρό;

π.Ντμ.:

– Φυσικά και είναι!

Γ.Ν.:

– Τα πράματα δεν ήταν πιο εύκολα από ό,τι είναι τώρα σε μάς, για τις γιαγιάδες και τούς παππούδες μας, έτσι δεν είναι;

π.Ντμ.:

– Πολύ πιο δύσκολα. Ιατρική δεν υπήρχε. Σε κάθε οικογένεια πέθαιναν παιδιά. Όλοι οι γονείς είδαν παιδιά τους να χάνονται. Δεν υπήρχε καν υγιεινή, ούτε και ήξεραν τίποτα περί μικροβίων.

Γ.Ν.:

– Κι όμως, όλα αυτά τα μικρόβια δεν στάθηκαν εμπόδιο στην ευτυχία τους. Και να, λοιπόν, που φτάσαμε στον ουσιαστικό λόγο, για τον οποίο λαμβάνει χώρα αυτή η καταστροφή τής εξαφάνισης του ρωσικού λαού. Αυτό σημαίνει ότι η λύση πρέπει να αναζητηθεί σε διαφορετικό επίπεδο; Άντε να χτίσουμε 10 ακόμη περιγεννητικά κέντρα σε ολόκληρη τη χώρα. Και λοιπόν;

π.Ντμ.:

– Αυτό περί περιγεννητικών κέντρων – είναι ξεχωριστή κουβέντα. Καλά που μου το θύμισες. Δημιουργήθηκαν για να θεραπεύσουν νεογνά, σε τι άλλο εξυπηρετούν; Οι τεχνολογίες που εφαρμόζουν είναι φασιστικές! Διαπιστώνουν, με βάση τα αποτελέσματα των αναλύσεων, ότι, πιθανώς, το παιδί μπορεί να έχει κάποια παθολογία – οπότε και η σύσταση είναι κατηγορηματική: να το ξεφορτωθούμε. Οι γιατροί τα δηλώνουν αυτά με τέτοιο στόμφο, λες και ο λόγος ύπαρξης των περιγεννητικών κέντρων να είναι μόνον για να μάθουν ότι το παιδί δεν είναι 100% υγιές, και αμέσως να το ξεφορτωθούμε. Αυτός είναι φασισμός! Συγγνώμη, σε θάλαμο αερίων!

Και πόσα εκατομμύρια ξοδεύονται! Αντί να χτίζουμε και να συντηρούμε ένα ακόμη τέτοιο περιγεννητικό κέντρο, ας διανείμουμε καλύτερα αυτά τα λεφτά σε πολύτεκνες οικογένειες! Δύο ακόμη παιδιά θα γεννήσουν, θα το δεις!

Γ.Ν.:

– π. Δημήτρη, μόλις θέσατε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Οι γιατροί μας είναι πολύ πειστικοί, φοβίζουν επίμονα τις νεαρές και μεσήλικες μητέρες. Το ξέρω από τον εαυτό μου, ότι πρέπει να έχεις πολύ δυνατό χαρακτήρα για να κλείσεις τα αυτιά σου και να μην ακούσεις όλους αυτούς τούς εκφοβισμούς.

π.Ντμ.:

– Δεν καταλαβαίνω τίποτα. προς τι όλο αυτό, μ΄αυτούς τούς, αν μπορούμε να τούς πούμε "γιατρούς";

Γ.Ν.:

– Ούτε κι εγώ καταλαβαίνω, αλλά μπορώ να μαντέψω.

π.Ντμ.:

– Ερευνήστε το! Πραγματικά δεν το χωρά το μυαλό μου, αυτό τους το τεκμήριο - να πετάνε ένα μωρό; Αντί, με κάθε κόστος, να σώσουν αυτήν την ζωή;

Γ.Ν.:

– Αυτό όλα για να μην τυχόν χαλάσουν τις στατιστικές.

π.Ντμ.:

– Τότε να πετάξουμε καλύτερα στα σκουπίδια αυτήν την στατιστική!

Γ.Ν.:

– Συμφωνώ. Καθότι, πίσω από ψηφιακούς δείκτες, κρύβονται συχνά εντελώς ανήθικες αποφάσεις και ενέργειες υπαλλήλων.

π.Ντμ.:

– Οι Παραολυμπιονίκες είναι πνευματικά και σωματικά εντελώς πλήρεις άνθρωποι.

Γ.Ν.:

– Άνθρωποι απεριόριστων δυνατοτήτων! Ακόμη και απολύτως υγιείς άνθρωποι δεν μπορούν να τα κάνουν αυτά που κάνουν αυτοί.

π.Ντμ.:

– Άντε τράβα να παλέψεις με έναν παραπληγικό παλαιστή, θα σε κάνει κομμάτια με τα χέρια του!

Γ.Ν.:

– Δεν χρειάζεται, φυσικά, να σπάσει κανείς τίποτε σε κανέναν. Καλύτερα να διοχετευθεί όλη αυτή η δύναμη σε ένα δημιουργικό κανάλι. Οι ανθρώπινες δυνατότητες είναι πραγματικά απεριόριστες.

π.Ντμ.:

– Και τι να πει κανείς για τις δυνατότητες του Θεού. Έρχονται σε μένα κάθε τόσο γυναίκες με «να κάτι μάτια» από απόγνωση κι απορία - αφότου τούς είπε ο γιατρός ότι δεν θα γεννήσουν, θα πεθάνουν κ.λπ. Και μετά, τα ακούνε αυτά οι τριγύρω και σιγοντάρουν κι αυτοί: μα δεν μπορείς, δεν πρέπει κ.λπ.

Είμαι ιερέας εδώ και 37 χρόνια και, ευτυχώς, δεν είχα ούτε μία υπόθεση που να επιβεβαιώθηκαν αυτές οι απειλές και καταφέραμε να πείσουμε πολλές μητέρες που συνάντησαν τέτοια εμπόδια να γεννήσουν.

Όταν μάς γνωστοποιούν κάποια προβλήματα υγείας κάποιου, αρχίζουμε να προσευχόμαστε γι΄αυτόν, και όλα πάνε καλά, δόξα τώ Θεώ

Γ.Ν.:

– π. Ντμίτριι, να το λέτε πιο συχνά αυτό. Προσωπικά, δεν κρύβω την περίπτωσή μου.

π.Ντμ.:

– Μια συνομιλία με έναν ιερέα είναι, φυσικά, μια ιδιωτική συνομιλία. Όταν μάς γνωστοποιούν κάποια προβλήματα υγείας, αρχίζουμε να προσευχόμαστε για τον άνθρωπο, και όλα πάνε καλά, δόξα τώ Θεώ! Και τι διαγνώσεις δεν είχαν κάνει: μυοπάθεια, μυασθένεια, παντός είδους μολυσματικές ασθένειες κ.λπ. Έτσι είπε ο γιατρός, βλέπετε! Ο θεράπων ιατρός μου εξηγεί: τα ιατρικά αρχεία τα κρατάμε για να καλύπτουμε την πλάτη μας.

Γ.Ν.:

– Ναι, για κάθε περίπτωση ..

Εάν έχετε δικαιώματα

π.Ντμ.:

– Δες, ένα αγόρι από το ορφανοτροφείο μας τραυμάτισε το πόδι του. Τον εισήγαγαν στο νοσοκομείο Φιλάτοβ το πρωί, η επέμβαση έγινε όμως μόλις το βράδυ. Και ρωτώ: «γιατί»; Πρώτον, έπρεπε τάχα να φέρουν την μητέρα του, η οποία στην πραγματικότητα ζει χωριστά, δεν έχει πού να ζήσει και περιμένει και την επόμενη εκδίκαση κ.λ.π. Δηλαδή, δεν έχει χαρτιά ... Και το αγόρι να είναι με ανοιχτή πληγή όλη αυτή την ώρα! Η παροχή βοήθειας θα μπορούσε να γίνει τάχιστα. Δεν μιλάμε για καμιά λεπτή λαπαροσκοπική επέμβαση. Ένα απλό ράψιμο χρειάζονταν και αυτό ήταν όλο. Έλα που όχι, όμως. Και έτσι σε όλα. Δεν είναι κανένας πολίτης κάποιας χώρας κάπου στην άκρη τής γης .. Γέννημα θρέμμα Ρώσος είναι το παιδί.

Γ.Ν.:

– Κανονισμοί και διαδικασίες τοποθετούνται πάνω από την ανθρώπινη ζωή.

π.Ντμ.:

– Και επιπλέον το ορφανοτροφείο, όπου ζει το αγόρι, πλήρωσε αυτήν την επιχείρηση. Ήταν θέμα αρχής, πώς να το κάνουμε. Ο γιατρός μάς είπε: «Ο λογαριασμός πρέπει να πληρωθεί». Δεν ήταν τα χρήματα το θέμα. Αυτά θα σκεφτούμε, τώρα; Γιατί, όμως, όλος αυτός ο μπελάς; Αυτό δεν το καταλαβαίνω.

Γ.Ν.:

– Λυπηρό. Αλλά όπως εσείς πάντα λέτε, π. Ντμίτριι: δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω. Πρέπει να προχωρούμε μπροστά. Να αναλαμβάνουμε ακόμη και τα πιο δύσκολα έργα. Πώς αλλιώς να αλλάξουμε τα πράματα;

π.Ντμ.:

– Και βέβαια δεν το βάζω κάτω. Αντιθέτως, προσπαθώ κι ακόμη πιο πολύ. Και μετά εκπλήσσεται κανείς που αυτά τα ακατανόητα πράγματα κάνουν την εμφάνισή τους στις ειδήσεις; Εγώ ο ίδιος πήγα με το αγόρι, κι έκανα ό,τι μπορούσα για να επιταχύνω την διαδικασία. Γνώρισα τον προϊστάμενο. Ό,τι έπρεπε να κάνω σε αυτές τις περιστάσεις, το έπραξα. Όμως, εδώ, τα πράματα δεν γίνονται από μένα τους. Εδώ για το κάθε μικρόπραγμά, πρέπει να φτάνουμε στα όρια σχεδόν τής στρατιωτικής δράσης. Πρέπει να σπρώχνουμε παντού και με τα πάντα! Και γιατί δηλαδή;

Γ.Ν.:

– Όλα αυτά φυσικά και δεν είναι σωστά. Ίσως είναι απαραίτητο να μιλήσετε με τον Υπουργό Υγείας. Για να μην χάσουμε ζωές εξαιτίας όλων αυτών των κανονισμών και διαδικασιών.

π.Ντμ.:

– Μια ενορίτισσά μου ήθελε να έχει ένα ένατο παιδί. Έρχεται στο μαιευτήριο για να γεννήσει, τα υγρά φεύγαν ήδη και τής λένε εκεί: «Όχι, εμείς, ξέρετε, δεν έχουμε τέτοιες δυνατότητες. Αυτό δεν γίνεται, ούτε αυτό... ». Με παίρνει τηλέφωνο. Τής λέω: «Να θυμάσαι αυτά τα λόγια! Λέω ότι θα πρέπει να επαναληφθεί. Το κατάλαβες; " - "Ναι, κατάλαβα." - "Άντε, πες τους". Έστειλαν αμέσως ένα αυτοκίνητο, την πήγαν σε μια εξειδικευμένη μαιευτική κλινική όπου και γέννησε. Αλλά γιατί χρειάστηκε να συμβούν όλα αυτά; Γιατί δηλαδή δεν μπορούσαν να κάνουν αυτά που πρέπει αμέσως;

Γ.Ν.:

– π. Ντμίτριι, πρέπει πραγματικά να γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας και να είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας.

π.Ντμ.:

– Εάν έχεις δικαιώματα!

Γ.Ν.:

– Κι όμως βρήκατε τα σωστά λόγια να πείτε.

π.Ντμ.:

– Απλώς έχω εμπειρία.

Γ.Ν.:

– Και εγώ ξέρω τι να πω σε τέτοιες περιστάσεις. Ας μοιραστούμε αυτήν την εμπειρία.

π.Ντμ.:

– Ναι, μόνο που δεν μπορώ να αναπαραγάγω αυτά τα λόγια δημοσίως.

Γ.Ν.:

– Καταλαβαίνω. Τότε ας οργανώσουμε μια Σχολή Γονέων για μέλλουσες μητέρες και πατέρες.

π.Ντμ.:

– Ακόμη μια περίπτωση: μια μεγάλη οικογένεια με γιο με αναπηρία από παιδική ηλικία. Έχουν δικαίωμα σύνταξης 5 χρόνια νωρίτερα: τόσο ο πατέρας όσο και η μητέρα. Αλλά κανείς δεν τούς το είπε αυτό!

Γ.Ν.:

– Τότε πρέπει να διοργανώσουμε μια likbez (ΣτΜ: [likvidatsiya bezgramotnosti], εκστρατεία εξάλειψης τής αγραμματοσύνης στην Σοβιετική Εποχή στις δεκαετίες τού ’20 και ‘30) σε σχέση με θέματα νομικής φύσης.

π.Ντμ.:

– Όλοι τριγύρω το ήξεραν αυτό! Οι γιατροί στην κλινική, εννοώ. Τι, δηλαδή, δεν μπορούσανε να τούς πούνε: «Ξέρετε ότι έχετε ένα προνόμιο; Και οι δύο πρέπει να λαμβάνετε σύνταξη εδώ και 5 χρόνια». Τουλάχιστον να επιστρέψουν αυτά τα λεφτά στους ανθρώπους!

Γ.Ν.:

– π. Ντμίτριι, πριν από αρκετά χρόνια δημιούργησα την διαδικτυακή πύλη «Κοινωνικός χάρτης της Ρωσικής Ομοσπονδίας» - sockart.ru . Σε αυτήν υπάρχει μια ενότητα "Μητρότητα και παιδική ηλικία", όπου απαριθμούνται όλες οι δυνατότητες, όπως και πού να πάτε, ακόμη και για κάθε περιοχή συγκεκριμένα που μπορείτε να τηλεφωνήσετε, και ποια έγγραφα πρέπει να υποβάλετε για να σάς παραχθεί αυτό που δικαιούστε βάσει του νόμου.

π.Ντμ.:

– Δόξα τω θεώ. Είμαι ειδικός σε άλλα θέματα: να παντρεύω, να εξομολογώ, να βαφτίζω, να κοινωνώ. Και πρέπει συνεχώς να ασχολούμαι με επείγοντα ζητήματα στοιχειώδους επιβίωσης τού ποίμνιού, για να αποτρέψω μοιραία γεγονότα.

Η ώθηση στην ανάπτυξη τής ρωσικής υπαίθρου

Γ.Ν.:

– Τώρα ενοποιούμε μη κερδοσκοπικούς δημόσιους οργανισμούς, που δημιουργήθηκαν όχι μετά από εντολή υπαλλήλων, αλλά, όπως λένε, με τη βούληση «καλών καρδιών». Κάποιος οργανισμός ασχολείται με την μητρότητα και την παιδική ηλικία. Άλλοι προωθούν υγιείς τρόπους ζωής. Υπάρχει και το Ίδρυμα “Γιελένα και Γκενάντι Τιμτσένκο”, το οποίο προωθεί τα πρότυπα ενός δραστήριου τρόπου ζωής για τούς ηλικιωμένους. Επιπλέον, οι δραστηριότητές τους εκτείνονται σε όλη τη χώρα, όχι μόνο στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη. Για παράδειγμα, πραγματοποιούν πρώιμη διάγνωση σε απομακρυσμένα χωριά: κυριολεκτικά δύο γιατροί πηγαίνουν στην ενδοχώρα, και με την βοήθεια εξ αποστάσεως επικοινωνιών, μπορούν αμέσως να προσδιορίσουν ποιος χρειάζεται επείγουσα βοήθεια. Με κάποιον άλλον, θα μοιραστούν απλώς την απαιτούμενη γνώση για το πώς να αντιμετωπίσει διάφορες ενδείξεις δεδομένου τής ηλικίας του. Η αύξηση τού προσδόκιμου ζωής καθώς και τής ποιότητας ζωής είναι κάτι που επίσης δεν μπορεί να παραλειφθεί όταν μιλάμε περί ρωσικού σταυρού.

Η αύξηση του προσδόκιμου ζωής και τής ποιότητας ζωής είναι κάτι που δεν πρέπει να παραβλέπετέ

Εάν θέλαμε να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας – και υπάρχουν πολλές στη χώρα μας! -, πόσα πολλά θα μπορούσαμε να κάνουμε, πραγματικά. Μία φορά το χρόνο μαζευόμαστε στο Κοινωνικό Φόρουμ. Συμμετέχουν σε αυτό ενδιαφέροντα άτομα, που παρουσιάζουν εκπληκτικά επιτεύγματα, θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.

Πρόσφατα παρακολούθησα διαγωνισμό χορωδιών. Παππούδες και γιαγιάδες ήλθαν από διαφορετικά χωριά και τραγούδησαν ρωσικά λαϊκά και άλλα εθνικά τραγούδια, και τα τραγούδησαν με τόση ενέργεια! Ήταν αδύνατο να διαλέξεις την καλύτερη χορωδία.

π.Ντμ.:

– Τέτοιοι είναι οι χωρικοί. Μόνο από ευτυχία τραγουδούνε!

Γ.Ν.:

– Ακολούθως μιλάγαμε στους διαδρόμους, ο καθένας είχε φέρει κι από κανένα δώρο: σπιτικές πίτες, καρότα, ραπανάκια από τα περιβολάκια τους. Ποιο το παράπονό τους; «Έχουμε λίγους νέους». Πού να πάνε οι νέοι στο χωριό; Με μάς δεν είναι ενδιαφέρον. Φεύγουν. Τα κέντρα υγείας κλείνουν, τα σχολεία είναι κλειστά. Έκλεισε το σχολείο – πέθανε το χωριό. Η κοινωνική κατάσταση είναι τόσο ευπαθής, που οποιαδήποτε προσπάθεια βελτιστοποίησης των οικονομικών τής τοπικής κοινωνίας μπορεί να αποβεί μοιραία, και αν φτάσουμε εκεί, μετά για την αναζωογόνηση θα χρειαστείς κάτι πολύ περισσότερο από λεφτά. Πώς να το λύσουμε αυτό το πρόβλημα; Θα φτάσουμε δηλαδή να στριμώξουμε ολόκληρη την χώρα σε 10-13 μεγαπόλεις κι αυτό είναι όλο; Τι να κάνουμε για να σβήσει ο παλμός των ρωσικών χωριών; Ξέρετε πόσα χωριά εξαφανίζονται κάθε χρόνο;

π.Ντμ.:

– Δεν θέλω καν να ξέρω.

Γ.Ν.:

– Δεκάδες χιλιάδες τον χρόνο! Άλλος ένας ρωσικός σταυρός. Η προσπάθεια ανοικοδόμησης όλων αυτών θα μάς κοστίσει πολύ περισσότερο.

π.Ντμ.:

– Ο πολύ αγαπητός μου πάτερ Πάβελ (Γκρουζντιόβ), έλεγε: «Μπορείτε να αποκαταστήσετε μια εκκλησία, το χωριό - ποτέ». Έζησε όλη του την ζωή στο χωριό. Άνθρωπος απλός, αλλά πολύ σοφός. Εξαιρετικά, μάλιστα. Δεινός στην προσευχή. Αυτήν την διαίσθηση είχε. Κι έτσι και είναι. Φανταστείτε τώρα κάποιος που έχει έρθει στην πόλη, γιατί θα θέλει να επιστρέψει στο χωριό; Για το (ΣτΜ: ανύπαρκτο) μπάνιο με ζεστό νερό;

Γ.Ν.:

– Είναι σημαντικό να παρέχουμε συνθήκες άνετης διαβίωσης στα χωριά. Οι σύγχρονες τεχνολογίες το επιτρέπουν. Να υπάρχει ζεστό νερό σε ένα σπίτι στο χωριό δεν είναι και κάτι το δύσκολο. Ας σκεφτούμε πώς να αναβαθμίσουμε τις συνθήκες διαβίωσης στο χωριό. Υποκλίνομαι στους κυβερνήτες που έθεσαν ως στόχο τής διακυβέρνησής τους την ολοκληρωμένη ανάπτυξη τού χώρου που τούς έχει ανατεθεί, χωρίς να υπολογίζουν αποκλειστικά στην στήριξη από τις περιφερειακές πρωτεύουσες και τα περιφερειακά κέντρα. Μπορούμε να δώσουμε νέα ώθηση στην ανάπτυξη τού ρωσικού χωριού;

Ας σκεφτούμε τρόπους αναβάθμισης των συνθηκών διαβίωσης στο χωριό

π.Ντμ.:

– Κάτι τέτοιο θα είναι δυνατό μόνο εάν ο πληθυσμός τού χωριού είναι 60-80% παιδιά. Μόνο σε αυτήν την περίπτωση.

Γ.Ν.:

– Ναι, κάπως έτσι έχουμε υπό τον έλεγχό μας την σχέση αιτίου– αποτελέσματος.

π.Ντμ.:

– Σε οποιοδήποτε χωριό και να πάτε, θα βρείτε μόνο παππούδες/γιαγιάδες και καλοκαιρινούς επισκέπτες. Για τούς τελευταίους μάλιστα, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα - εκεί στα αρχοντικά τους έχουν τα πάντα, από πηγάδι που έχουν τρυπήσει μέχρι πισίνα με υδρομασάζ. Αλλά θεωρούνται κάτοικοι τού χωριού όλοι αυτοί; Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για να βοηθήσουν με τον «ρωσικό σταυρό».

Ας παίξουμε στην αιωνιότητα

Γ.Ν.:

– Στην ενασχόλησή μου με όλα αυτά τα έργα, εξακολουθώ να παραμένω αδιόρθωτα αισιόδοξη ...

π.Ντμ.:

– Ναι, κι έτσι πρέπει.

Σεργκέι Πετρόβιτς Καπίτσα

Γ.Ν.:

– Θα ήθελα να αναφερθώ εδώ σε μια συνομιλία με τον Σεργκέι Πετρόβιτς Καπίτσα, τον οποίο κάποτε πείσαμε να γίνει επιστημονικός σύμβουλος μας στην προετοιμασία τής μελέτης περί «Ρωσικού Σταυρού». Παρεμπιπτόντως, για πολύ καιρό, ο ίδιος αποκαλούσε εαυτόν "Ορθόδοξο άθεο" και στα γεράματά του έφτασε στην βαθύτερη πίστη. Από τα φοιτητικά μου χρόνια στο PhysTech (ΣτΜ: Ινστιτούτο Φυσικής και Τεχνολογίας τής Μόσχας), συνήθιζα να τού κάνω δύσκολες ερωτήσεις. “Σεργκέι Πετρόβιτς», λέω, «κάποτε μας εξηγούσατε στην Φυσική έννοιες όπως αυτή τής «μετάβασης φάσης», όπου μια ουσία, υπό την επίδραση τού εξωτερικού περιβάλλοντος, εισέρχεται σε μια κατάσταση που αλλάζει ποιοτικά τα χαρακτηριστικά της, γίνεται ριζικά και αμετάκλητα διαφορετική. Ολόκληρη η ζωή μας ρυθμίζεται από τέτοιες διαδικασίες. Ο Κύριος έφτιαξε με τόση σοφία τον κόσμο αυτόν που, μελετώντας το μερικό, μπορούμε ταυτόχρονα να κατανοήσουμε το σύνολο. Και ρωτώ, λοιπόν: «Πριν, οι άνθρωποι ζούσαν σε μεγάλες οικογένειες, υπήρχαν κοινότητες ... Τα θεμέλια της ζωής της κοινωνίας δεν έχουν αλλάξει εδώ και χιλιετίες ...» ".

π.Ντμ.:

– Για αιώνες.

Γ.Ν.:

– Πότε για αιώνες, πότε για δεκαετίες. Πλέον, περνά ήδη ένας χρόνος και όλα αλλάζουν σε τέτοιο βαθμό που κάποιος απλά δεν έχει χρόνο να προσαρμοστεί σε όλες αυτές τις αλλαγές στη ζωή. Ρωτώ τον Σεργκέι Πετρόβιτς Καπίτσα: «Πώς θα ονομάζατε αυτή την κατάσταση;» «Τυπική μετάβαση φάσης», μού απαντά. «Είμαστε στα πρόθυρα μιας νέας μετάβασης» - «Μιλάμε για Βιβλικά γεγονότα; - προσπαθώ να καταλάβω. Πλησιάζει το τέλος τού κόσμου; .. »

Γιατί αποφάσισα να αφηγηθώ αυτήν την ιστορία; Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε, Ποιος είναι η πηγή αυτού τού Φωτός, και προς τα πού οδεύουμε, απομακρυνόμενοι από Αυτόν, θα βρεθούμε πολύ γρήγορα πίσω από αυτήν τη γραμμή Φωτός.

Εάν ο Κύριος μάς δίνει δύναμη και ζωή, πρέπει να πράττουμε με αγαθό τρόπο. Να μεταδώσουμε την χαρμόσυνη είδηση. Εκεί όπου όρισε ο Κύριος να ζήσουμε, εκεί να ζήσουμε με απόλυτη αφοσίωση: ο καθένας να αγωνίζεται από το το μετερίζι του – ο ένας σε μεγάλη ή μικρή οικογένεια, ο άλλος στον εργασιακό χώρο. Να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο μέσα από συγκεκριμένες πράξεις.

Αυτό που ακούμε στην ομιλία τού ιερέα στην Εκκλησία έχει πραγματική δύναμη, γιατί « Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (κατά Ιωάννη κεφ.1, εδ.1) – κι αυτό που ακούμε μάς αφυπνίζει. Γι 'αυτό και σήμερα η διακονία τής εκκλησίας μέσω τού κηρύγματος είναι και τόσο σημαντική.

Και αν μάθουμε να ζούμε και να δουλεύουμε ξανά σε καθολικότητα, θα ξεπεράσουμε αυτήν τη καταστροφική αποξένωση και την κακία, γιατί ο Κύριος είπε επίσης: «ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον.» (κατά Ιωάννη κεφ. 16, εδ. 33).

π.Ντμ.:

– Έχω ήδη ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Με παρήγορή ένα πράγμα. Ακόμα κι αν το κρυσταλλικό πλέγμα αλλάζει τόσο πολύ ώστε να αποκτά διαφορετική ποιότητα, τουλάχιστον μπορώ να πω: «Κύριε! Φρενάρισα με τα τακούνια μου μέχρι που λιώσανε. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου». Εάν καταφέρατε να αναβάλλετε το αναπόφευκτο για κάποιο χρονικό διάστημα, πείτε “Δόξα τω Θεώ”! Κάποιος ίσως μεγάλωσε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Κάποιος άλλος να γεννήθηκε. Κάποιος τρίτος ίσως να κατάφερε να αναπνεύσει βαθιά για μια ακόμη φορά.

Ρωτήσανε κάποτε, ενόσω έπαιζε με μια μπάλα, τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο τον Άγιο: "Τι θα κάνετε αν ανακαλύψετε ότι κατά τη διάρκεια τού παιχνιδιού έρχεται το τέλος τού κόσμου;" , στο οποίο απάντησε με το ακόλουθο: "Θα συνεχίσω να παίζω με την μπάλα μου".

Ανεξάρτητα από το αν έχουμε χρόνο ή δεν έχουμε χρόνο να ολοκληρώσουμε το παίξιμο τού ρόλου μας, πρέπει να εργαστούμε και να προσπαθήσουμε, αλλιώς ποιο είναι το νόημα της ζωής; Αυτό μόνο ανοίγει ευκαιρίες για να νιώσουμε την πληρότητα τής ζωής και να αποκτήσουμε κάτι για την ψυχή. Και αυτό που είναι για την ψυχή είναι και αιώνιο.