Όταν ο άνθρωπος περνά δύσκολες στιγμές, αρχίζει να ψάχνει για στήριγμα και το βρίσκει στον Θεό

Ηγούμενος Στέφανος (Τζουγκόεβ)

Πηγή: Συνοδική Επιτροπή επί των μοναστηριών και του μοναχισμού της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας

Η χαράδρα του Κουρτάτ, της Δημοκρατίας της Βόρειας Οσετίας – Αλανίας, αποκαλείται κοιτίδα του λαού της Οσετίας και πηγή εμφάνισης του εθνικού πολιτισμού κατά την εποχή του Πρώιμου Μεσαίωνα. Η τεράστια συγκέντρωση ιστορικών μνημείων, που βρίσκονται στην περιοχή, εντυπωσιάζουν πολύ κόσμο. Τις μέρες μας, αυτή η γραφική χαράδρα απέκτησε περισσότερη φήμη, χάρη στην εμφάνιση στους τόπους αυτούς της ανδρικής μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η οποία βρίσκεται στο πιο ψηλό σημείο, σε σχέση με όλα τ’ άλλα ορθόδοξα μοναστήρια της Ρωσίας, και η οποία εντυπωσιάζει ιδιαίτερα τους τουρίστες και τους προσκυνητές με την αρχιτεκτονική της. Όμως, πότε και πώς εμφανίστηκε αυτό το καταπληκτικό μοναστήρι; Αυτό το θέμα το συζητήσαμε με τον προεστώτα της μονής, τον ηγούμενο Στέφανο (Τζουγκόεβ).

«Δεν ήταν απλώς ένα πνευματικό νήμα, αλλά ένα ολόκληρο σχοινί»

Πάτερ, τα εκ νέου δημιουργημένα μοναστήρια στη Ρωσία προκαλούν ενδιαφέρον συχνά, επειδή είχαν αποκατασταθεί με την ευλογία και με τις προσευχές των γερόντων. Επίσης και η δική σας μονή, σε κάποιο βαθμό, αποτελεί δημιούργημα του γέροντα Ιππόλυτο (Χάλιν), καθηγούμενου της Ιεράς Μονής του Αγίου Νικολάου στο Ριλσκ, της περιοχής του Κουρσκ. Πώς αυτό το πνευματικό νήμα από το κέντρο της Ρωσίας έφτασε την περιοχή σας;

Η γνωριμία της Βόρειας Οσετίας με τον γέροντα Ιππόλυτο έγινε με τον εξής τρόπο: Εδώ υπήρχε πολύς κόσμος που είχε βαφτιστεί, αλλά πολύ λίγος που εκκλησιαζόταν. Πιθανόν, εξ αιτίας της συνήθειας των ανθρώπων να τ’ αναβάλλουν όλα γι’ αύριο. Ο άνθρωπος σκέφτεται: «Θα το κάνω αύριο, αύριο σίγουρα!». Μέχρι τότε η Οσετία είχε πληγωθεί πολύ, καθώς πέρασε από δύο πολέμους, στον νότο με τη Γεωργία και στον βορρά με την Ινγκουσετία. Η δημοκρατία μας υπέστη πολλές δυστυχίες. Τις «συμπλήρωσε», επίσης, και ο παγετώνας Κόλκα, ο οποίος κατέβηκε από τα βουνά το φθινόπωρο του 2002.

Ο οποίος, όπως αναφερόταν, σε μερικά λεπτά κατέστρεψε το τοπίο κι εκατοντάδες ζωές ανθρώπων...

Και όταν συνέβη η τραγωδία στο Μπεσλάν, ο Γέροντας είχε ήδη πεθάνει. Αλλά η συγκέντρωση του πόνου, του πένθους και των ταλαιπωριών, που έλαβαν χώρα στις προηγούμενες δεκαετίες, έκανε τους ανθρώπους να ψάχνουν για στήριγμα και πολλοί κάτοικοι της Οσετίας πήγαν ν’ αναζητήσουν υποστήριξη από τον Γέροντα, ο οποίος συνδύαζε την πνευματική εμπειρία των Αγιορείτων και των Ρώσων μοναχών. Χιλιάδες συμπατριώτες μου προσήλθαν στην Ορθοδοξία με τη βοήθεια του γέροντα. Φυσικά, τώρα είναι αδύνατο να μάθουμε ποιος άρχισε πρώτος να επισκέπτεται τον γέροντα. Σύμφωνα με τις αναφορές, ο κόσμος πήγαινε εκεί με ολόκληρες οικογένειες και με ολόκληρα τρένα. Δυστυχώς, δεν τον πρόλαβα, αλλά η παρουσία του γίνεται αισθητή σε πολλά μέρη. Σήμερα, αν αναλύσουμε τα μοναστήρια της Οσετίας, τις ενορίες μας στις πόλεις, τότε θα δούμε ότι σε κάθε μονή κι εκκλησία υπάρχουν άνθρωποι, που είχαν άμεση επαφή με τον ευλογημένο γέροντα και λάμβαναν πνευματική υποστήριξη απ’ αυτόν. Ο γέροντας, ο οποίος δεν είχε επισκεφτεί ποτέ τις περιοχές της Βόρειας Οσετίας, ανησυχούσε πολύ και μεριμνούσε γι’ αυτούς τους τόπους. Πιθανόν, έτσι ήταν το θέλημα του Θεού. Δεν ήταν απλώς ένα πνευματικό νήμα, αλλά ένα ολόκληρο σχοινί. Ο γέροντας επαναλάμβανε συχνά ότι η Αλανία θα σωθεί χάρη στα μοναστήρια της. Είχε κιόλας ορίσει ακριβώς σε ποιο μέρος της χώρας μας θα εμφανιστεί κάποιο ανδρικό μοναστήρι και πού κάποιο γυναικείο. Τότε στο Μπεσλάν είχε ήδη εμφανιστεί ένα μοναστήρι, απ’ το οποίο προερχόμαστε κι εμείς. Όμως, τι ήταν αυτό; Φανταστείτε έναν σιδηροδρομικό σταθμό (το Μπεσλάν αποτελεί έναν μεγάλο σιδηροδρομικό κόμβο στη γραμμή Ροστόβ - Μπακού). Δίπλα στον σταθμό υπήρχε ένα παλιό μηχανοστάσιο, μέσα στο οποίο και διαμορφώθηκαν τα κελλιά για τους μοναχούς. Και στον παλιό κινηματογράφο διαμορφώθηκε ο ναός της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. Εννοείται ότι ψάχναμε για ένα μέρος, όπου να μπορούσαμε ν’ απομονωθούμε, επειδή το μοναστήρι μέσα στην πόλη είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Είναι δύσκολο για τους μοναχούς να βρίσκονται συνέχεια μέσα στον κόσμο. Σήμερα στο Μπεσλάν υπάρχει το μετόχι μας, όπου οι ιερομόναχοι της μονής μας τελούν Θείες λειτουργίες τις Κυριακές και τις γιορτές. Και τα μοναστήρια, χάρη στον Θεό, σήμερα χτίζονται μέσα στις χαράδρες: Το ανδρικό στη χαράδρα του Κουρτάτ και το γυναικείο στη χαράδρα Αλαγίρι, όπου η καθηγουμένη είναι η γερόντισσα Νόνα (Μπαγκάεβα), πνευματικό τέκνο του γέροντα Ιππόλυτου.

Η Γερόντισσα Νόνα, στη συνέντευξη για την πύλη «Μοναστίρσκι βέστνικ», που μιλούσε για τη συνάντηση και την πνευματική καθοδήγηση του πατρός Ιππόλυτο, ανέφερε το εξής: «Ο γέροντας είπε ότι το θέλημα του Θεού είναι να γίνω μοναχή». Πάτερ, μόλις ακούω το όνομα της πόλης Μπεσλάν, η καρδιά μου σφίγγεται. Η Οσετία έχει πολλές πρόσφατες πληγές. Όμως αυτή η πληγή είναι τόσο βαθιά, που ποτέ δεν θα πάψει να αιμορραγεί. Η αδελφότητα της μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου βρίσκονταν στο Μπεσλάν κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης;

Τον Σεπτέμβριο του 2004, στη μονή στη Χαράδρα του Κουρτάτ, ήμασταν δύο: Εγώ κι ένας άλλος μοναχός. Οι υπόλοιποι μοναχοί έμεναν στο Μπεσλάν. Αισθανόμασταν οργή και απορία. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συνέβαινε, ενώ συνέβαιναν τρομερά πράγματα. Η αδελφότητα προσπαθούσε να βοηθήσει, όπως μπορούσε, είτε με προσευχές είχε με κάποιες πράξεις. Εμείς το ζήσαμε σκληρά, όμως είναι δύσκολο να πω πώς το αντιμετώπισαν οι άλλοι. Υπάρχουν άνθρωποι, που έβλεπαν την τραγωδία αυτή από μακριά. Παράλληλα, υπάρχουν οι οικογένειες, που έχασαν τα παιδιά τους: Ένα παιδί, δύο, τρία ή τέσσερα. Ο καθένας έζησε τη δική του εμπειρία. Αλλά αυτή η πληγή θα αιμορραγεί πάντα.

Ένα νέο μοναστήρι και... μια αίσθηση πατριαρχικής αρχαιότητας

Πάτερ Στέφανε, όσοι έχουν επισκεφτεί το μοναστήρι σας ή το είδαν σε βίντεο από το Διαδίκτυο, ισχυρίζονται ότι όταν βλέπουν την αρχιτεκτονική της μονής, έχουν μια αίσθηση πατριαρχικής αρχαιότητας. Όλα είναι χτισμένα στο ίδιο στύλ, καθώς και τα χοντρά τείχη ταιριάζουν υπέροχα στο ορεινό τοπίο, που είναι γύρω από το μοναστήρι. Μάλλον, η επαφή που είχατε με οικοδομικές εργασίες πριν το μοναστήρι, σας ωφέλησε ουσιαστικά, κατά τη διάρκεια της κατασκευής της μονής.

Το να λέμε ότι είμαι οικοδόμος, ίσως, είναι λίγο υπερβολικό. Όμως, μια πολύ μικρή εμπειρία σ’ αυτό τον τομέα την είχα, βέβαια, όπως είχα και την προδιάθεση ν’ ασχοληθώ μ’ αυτό. Καθηγούμενος της μονής έγινα το φθινόπωρο του 2011 και μέχρι τότε ήμουν μοναχός, τον οποίο ο γέροντάς του τον έστειλε εδώ, αναθέτοντάς του τις ευθύνες για την τακτοποίηση της σκήτης στο χωριό Χιντίκους, στη χαράδρα του Κουρτάτ. Εκείνη η σκήτη αποτέλεσε τη βάση για το μοναστήρι, που έχουμε σήμερα.

Άρα ήσασταν πρωτοπόρος εδώ;

Αποδεικνύεται ότι ήμουν. Θυμάμαι ότι την ημέρα εορτής του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου, μετά τη Λειτουργία, μαζέψαμε κάποια πράγματα και τα πήγαμε από το Μπεσλάν στο χωριό Χιντίκους. Φτάσαμε, καθίσαμε, προσευχηθήκαμε και μετά όλοι οι μοναχοί έφυγαν κι εγώ έμεινα. Έχουν περάσει δεκαοχτώ χρόνια από εκείνη την αξέχαστη μέρα. Όσον αφορά στην αίσθηση πατριαρχικής αρχαιότητας, την ενότητα του στυλ, μου κάνουν συχνά ερωτήσεις για το πώς χτίστηκε το μοναστήρι κι εγώ απαντάω ειλικρινά: «Δεν ξέρω, ο Θεός ο Ίδιος μάς έδειξε τον τρόπο». Ποτέ δεν είχαμε κάποια συγκεκριμένα σχέδια. Ας πούμε, έπρεπε να χτίσουμε τα κελλιά ή το μπαλκόνι με αψίδες ή καινούργιο ναό, όλα πραγματοποιούνταν αυτοπροαίρετός. Είναι αλήθεια ότι στο χτίσιμο του ναού προσπαθούσαμε να μιμηθούμε την αρχιτεκτονική της περιοχής του Αρχίζ. Φυσικά, δανειστήκαμε αρκετά στοιχεία από την όψη εκείνων των παλιών ναών. Και μετά, όταν κάναμε αντιπαραβολή, διαπιστώσαμε ότι δεν κάναμε καθόλου λάθος. Αν και, ίσως, υπήρχαν κάποια λάθη στη θεμελίωση του ναού ή σε κάποια κατασκευαστικά θέματα, αλλά ήταν λιγοστά.

Πάτερ, το μοναστήρι έχει μεγάλο νοικοκυριό. Χρειάζεται οι μοναχοί ν' αφομοιώνουν νέες και σύγχρονες τεχνολογίες ή τους είναι αρκετό ν' ασχολούνται με το νοικοκυριό, όπως έκαναν οι πρόγονοί τους;

Εφαρμόζουμε υπερσύγχρονες τεχνολογίες, ακολουθώντας ταυτόχρονα τον παλιό τρόπο εργασίας. Φτιάχνουμε μόνοι μας τα τυριά, ασχολούμαστε με τη μελισσοκομία. Φυσικά, έχουμε κότες, αγελάδες και, δόξα τω Θεώ, ανάμεσα στους αδελφούς υπάρχουν άτομα που είναι πολύ έμπειρα στην κτηνοτροφία. Αυτή η ενασχόληση δεν είναι εύκολη, απαιτεί εκπαίδευση κι εμπειρία. Για παράδειγμα, η αγελάδα δεν μπορεί να πει ότι είναι άρρωστη, πρέπει να εντοπίσει το πρόβλημα ο ειδικός και συχνά διά της αφής. Ο ειδικός πρέπει να διαγνώσει την ασθένεια και να παράσχει εγκαίρως βοήθεια. Στην ενασχόληση με το νοικοκυριό βλέπω πολλά πλεονεκτήματα. Πρώτον, το νοικοκυριό χρειάζεται σ’ ένα ανδρικό μοναστήρι, με σκοπό οι μοναχοί να έχουν περισσότερες ασχολίες, επειδή οι νεαροί άνδρες πρέπει να ξοδεύουν κάπου την ενέργειά τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο είμαστε απασχολημένοι στη διάρκεια όλου του καλοκαιριού. Ας πούμε, χρειάζεται να κόβουμε χόρτα, να μαζεύουμε σανό και τα λοιπά. Οι δουλειές είναι πολλές. Δεύτερον, μας είναι ευχάριστο που τα παιδιά ξέρουν τα προϊόντα-τρόφιμα που παράγουμε. Μα πόσες χημικές ουσίες προστίθενται σήμερα στα τρόφιμα! Τα προϊόντα της μονής μας -ό,τι και να πάρετε, είτε μυζήθρα είτε αυγά είτε μέλι- όλα είναι φυσικά, οικολογικά και καθαρά. Πώς μπορούμε να μη χαιρόμαστε, που τα παιδιά θα γνωρίζουν την αληθινή γεύση του φαγητού; Ακόμη και οι μεγάλοι ομολογούν πως, δοκιμάζοντας τα προϊόντα μας, αναθυμούνται τη γεύση των αγαπημένων τους τροφίμων από τα παιδικά τους χρόνια.

Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι όλα εύκολα για μας. Στο μοναστήρι ζουν μόνο δέκα μοναχοί και μάλλον δεν θα τα καταφέραμε, χωρίς εργαζόμενους που μας επισκέπτονται. Είναι μεγάλη βοήθεια, βέβαια.

Και πόσοι μοναχοί έχουν ιεροσύνη;

Υπάρχουν δύο ιεροδιάκονοι και πέντε ιερομόναχοι, συμπεριλαμβανομένων εμού και του ηγουμένου της μονής.

Λατρεύτηκε από χιλιάδες ορθοδόξους ανθρώπους, τιμήθηκε από μωαμεθανούς και σχισματικούς...

Ο καινούργιος ναός είναι αφιερωμένος στην εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων (από την περιοχή του Μοζντόκ). Είναι γνωστό γεγονός ότι η θαυματουργή εικόνα της Ουράνιας Βασίλισσας βρίσκεται στη χαράδρα του Κουρτάτ για περισσότερους από έξι αιώνες και κατά τη διάρκεια δύσκολης περιόδου εξαφανίστηκε. Ένα άλλο πράγμα είναι γνωστό, επίσης, ότι σήμερα στις καρδιές των ανθρώπων ζει μια ειλικρινή και δυνατή πίστη ότι αυτό το ιερό κειμήλιο θα βρεθεί. Εσείς, πάτερ, πότε μάθατε γι’ αυτήν τη θαυματουργή εικόνα και τι εντύπωση σας έκανε;

Κατάγομαι από ένα άλλο φαράγγι και μέχρι 32 χρονών, όταν και βαφτίστηκα, δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτήν την εικόνα. Ωστόσο, μετά τη βάπτιση, άρχισα αμέσως να δείχνω ενδιαφέρον για την ιστορία του χριστιανισμού στον τόπο μου. Μιλούσα με τους παππούδες από τους τόπους μου κι έμαθα τόσα πολλά και σημαντικά πράγματα, που άρχισα να τα καταλαβαίνω πιο βαθιά! Όταν τον 13^ο αιώνα οι Μογγόλοι-Τάταροι λεηλάτησαν την Αλανία και τους Οσετιανούς, που αποτελούσαν «απομεινάρι» της μεγάλης φυλής των Αλάνων, τους εξανάγκασαν να καταφύγουν στα βουνά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η γραφή και οι ακολουθίες στις εκκλησίες να χαθούν για πολλούς αιώνες. Όμως η λαϊκή λατρεία της Παναγίας, μεταξύ εκείνων που ακόμα κρατούσαν στη μνήμη τους τις χριστιανικές ρίζες τους και το Ευαγγέλιο, διατηρήθηκε. Και σε ποια μορφή; Όπως ακούγονται οι δεήσεις κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας, έτσι ακούγονταν οι δεήσεις στην Παναγία κατά τη διάρκεια των εορτών, στα τραπέζια. Γιατί οι Οσετιανοί λατρεύουν ιδιαίτερα την εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων (του Μοζντόκ); Το έμαθα πρώτα απ’ τους παππούδες μας και ύστερα το διάβασα και σε ιστορικά βιβλία.

Σύμφωνα με την παράδοση, αυτή η θαυματουργική εικόνα δόθηκε στην Οσετία από τη Βασίλισσα Ταμάρα, η οποία ήταν Οσετιανή, από την πλευρά της μητέρας της. Αφού ανέβηκε στον θρόνο της Γεωργίας, άρχισε ν’ ασχολείται ενεργά με το ιεραποστολικό έργο ανάμεσα στους Οσετιανούς. Η θεόφιλη Βασίλισσα έστελνε εκεί ιερείς, χριστιανικά βιβλία και θρησκευτικά σκεύη. Κοντά στο μοναστήρι, στο χωριό Μαϊραμικάου (οικισμός της Παναγίας), στην κορυφή ενός λόφου, κάτω απ’ τα ίδια τα σύννεφα, διατηρήθηκε ένας παλιός ναός της Γεννήσεως της Θεοτόκου, όπου για πολύ καιρό βρισκόταν αυτή η εικόνα, η οποία φιλοτεχνήθηκε στη Γεωργία από το πρότυπο της παλιάς εικόνας των Ιβήρων και η φήμη της οποίας εξαπλώθηκε στη χώρα μας χάρη στα θαύματά της. Η παράδοση «θυμάται» τα εξής θαύματα. Τρεις φορές υπήρξε φωτιά στην εκκλησία, όμως η εικόνα δεν έπαθε τίποτα. Κάθε φορά την έβρισκαν πάνω στο βουνό, κοντά στον ναό. Το 1763, η κυβέρνηση της Ρωσίας προσκάλεσε τους ορεσίβιους χριστιανούς και όσους θελήσουν να βαφτιστούν χριστιανοί, να μετακομίσουν στην πεδιάδα, κοντά στο Μοζντόκ. Υποτίθεται ότι το Μοζντόκ έπρεπε να γίνει το κέντρο εξάπλωσης χριστιανισμού στον Βόρειο Καύκασο. Μια ομάδα Οσετιανών, που έφτασαν στο Μοζντόκ από τη χαράδρα του Κουρτάτ το 1799, έφεραν μαζί τους και την εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων.

Την προσκυνούσαν όχι μόνο οι ορθόδοξοι, αλλά επίσης και οι μωαμεθανοί, οι Αρμένιοι-Γρηγοριανοί, οι σχισματικοί από τα χωριά των Κοζάκων του Γκρέμπεν. Όσον αφορά στους ορθοδόξους, ήταν φοβερό γεγονός ότι χιλιάδες πιστών από τις όχθες του Ντον, τις περιοχές του Αστραχάν, του Αικατερινοσλάβλ, του Χάρκοβο και άλλες πιο μακρινές, συνέρρεαν στον Βόρειο Καύκασο, για να προσκυνήσουν αυτήν την παλιά εικόνα της Ουράνιας Προστάτιδάς μας. Ακόμα ένα ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι μπροστά σ’ αυτήν την εικόνα προσευχόταν γονατιστός ο Ρώσος Αυτοκράτορας Νικόλαος ο Β΄. Αυτό συνέβη λίγα χρόνια πριν τον μαρτυρικό θάνατό του. Όντως ο λαός μας πίστευε και συνεχίζει να πιστεύει στο ότι αυτή η αγαπημένη θαυματουργή εικόνα δεν χάθηκε για πάντα και ότι θα την ξαναβρούμε.

Εν τω μεταξύ, στην Οσετία υπάρχει το εξής χαρακτηριστικό: Το πιστό μέρος του ανδρικού πληθυσμού προσεύχεται πιο συχνά στον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, πρεσβευτή για όλους τους επίγειους πολεμιστές. Οι γυναίκες απευθύνονται, κατά το πλείστον, στην Υπεραγία Θεοτόκο. Ιδιαίτερα όταν κάποια γυναίκα έχει πρόβλημα με το να κάνει παιδιά. Τότε η προσευχή είναι αδιάλειπτη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, διαμορφώθηκε μια τέτοια «διαίρεση». Κάτι παρόμοιο έχει περίπου κάθε έθνος. Ας πούμε, οι Έλληνες έχουν τα δικά τους πρότυπα και οι χριστιανοί, εβραϊκής   δικά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, υπάρχουν λαϊκές διαφοροποιήσεις στον χριστιανισμό και στη Γεωργία.

«Ενώ ο μοναχός κάνει υπακοή, του είναι εύκολο να κάνει τα πάντα»

Πάτερ Στέφανε, εκτός από προεστώς της μονής, είσαστε επίσης Πρωτοσύγκελλος της επισκοπής Βλαντικαβκάζ. Είναι δύσκολο να συνδυάζετε όλες αυτές τις ευθύνες;

Είναι θέμα υπακοής. Ενώ ο μοναχός κάνει υπακοή, του είναι εύκολο να κάνει τα πάντα. Αλλά εμένα μου είναι διπλάσια ή ακόμη τριπλάσια πιο εύκολο να υπηρετώ ως Πρωτοσύγκελλος, επειδή ο Αρχιεπίσκοπος του Βλαντικαβκάζ και της Αλανίας κ. Λεωνίδας, που είναι το αφεντικό μου, είναι ένας νέος και ταυτόχρονα πολύ έμπειρος, γεμάτος ενέργεια άνθρωπος. Κάπως έτσι ήταν από την αρχή, δηλαδή σχεδόν όλη τη δουλειά, που πρέπει να κάνω εγώ, ως Πρωτοσύγκελλος, την αναλαμβάνει ο δεσπότης (να είναι καλά ο άνθρωπος!). Κι εγώ είμαι σαν βοηθητικός μοχλός. Ας πούμε, κατά τη διάρκεια της απουσίας του σε επαγγελματικά ταξίδια, εγώ εκτελώ ορισμένες εντολές, προσπαθώντας να τις φέρω εις πέρας με αίσθημα ευθύνης, αλλά δεν μπορώ να πω ότι κουράζομαι ιδιαίτερα. Ο Αρχιεπίσκοπος Λεωνίδας σχεδόν για είκοσι χρόνια υπηρετούσε στο εξωτερικό. Έμεινε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, στους Αγίους Τόπους (όπου ήταν μέλος της Ρωσικής Ιεραποστολής στα Ιεροσόλυμα). Πριν από αυτό σπούδασε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο στην Αθήνα. Τώρα είναι ο Αρχιερέας μας, που εδώ και πέντε χρόνια είναι επικεφαλής της επισκοπής μας,η οποία βρίσκεται στα νότια της χώρας.

Θυμάμαι πως ο δεσπότης αστειεύτηκε σε μια συνέντευξη: «Κοιμήθηκα επίσκοπος της Αργεντινής και ξύπνησα επίσκοπος του Βλαντικαβκάς και της Αλανίας». Ο Αρχιεπίσκοπος Λεωνίδας είναι ιεροαρχιμανδρίτης της Ιεράς Μονής της Κομήσεως της Θεοτόκου στην Αλανία. Αισθάνεστε τη φροντίδα του για το μοναστήρι;

Η μέριμνά του είναι μεγάλη. Νοιάζεται πολύ και για το μοναστήρι μας και για όλη την επισκοπή του, καταβάλλοντας όλες τις δυνάμεις του για να προοδεύει πνευματικά, για να μεταμορφώνονται οι ναοί και οι ενορίες να γίνονται πιο ισχυρές. Στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς συνετελέσθη ένα μεγάλο γεγονός για την επισκοπή μας, καθώς και για όλη την Οσετία-Αλανία, αφού έγιναν τα εγκαίνια της ανακαινισμένης αρχιερατικής κατοικίας, η οποία περιλαμβάνει και τον ναό του Ισαποστόλου Βασιλιά Βλαδήμιρου, με όλο το συγκρότημα να έχει χτιστεί τον 19^ο αιώνα. Σήμερα εκεί μέσα τοποθετείται το Πνευματικό Κέντρο του Βλαντικαβκάζ. Επί του παρόντος γίνονται έργα για την ανακαίνιση και την αγιογράφηση του καθεδρικού ναού του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, ο οποίος το 2022 θα γίνει το επίκεντρο εορταστικών εκδηλώσεων, αφιερωμένων στην 1.100^η επέτειο της Βάφτισης των περιοχών της Αλανίας.

Πάτερ, προτείνω να βάλουμε τελεία εδώ και την παραμονή του πανηγυριού της μονής της Κοιμήσεως του Θεοτοκού στην Αλανία να συνεχίσουμε να συζητάμε το θέμα της αναγέννησης του μοναστηριού και της χριστιανικής πίστεως στη γη των Αλανών.

Ας γίνει έτσι.