Να είμαστε σαν παιδιά της Υπεραγίας Θεοτόκου

Οι συγγενείς της Θεοτόκου

Ο Πρωθιερέας Ανδρέας Λεμεσόνοκ, πνευματικός της Ιεράς Μονής Αγίας Ελισάβετ της πόλης Μινσκ, μιλάει για τον γέροντα Νικόλαο Γκουριάνοβ:

– Ο πατήρ Νικόλαος Γκουριάνοβ δεν προσπερνούσε ποτέ την εικόνα της Θεοτόκου σε ναό. Οπωσδήποτε θα σταματούσε, θα την προσκυνούσε… Με βαθύ συναίσθημα αγάπης και δέους προσκυνούσε τις εικόνες της Παναγίας.

Ο πατήρ Ανδρέας και οι αδελφές της υπό σύσταση Μονής στην πόλη Μινσκ παίρνουν την ευλογία από τον γέροντα Νικόλαο

Θυμάμαι πως, μόλις άρχισα να πηγαίνω σε αυτόν, είχα προβλήματα, καθώς ο εφημέριος του Ναού μας με εμπόδιζε να πηγαίνω στον πατέρα Νικόλαο, στο νησί Ταλάμπσκ. Αυτό το ανέφερα στον πατέρα Νικόλαο και μου λέει: «Να έρχεσαι! Να πηγαίνεις κοντά στην εικόνα της Παναγίας του Μινσκ, να παίρνεις την ευλογία Της και να έρχεσαι».

Έτσι απλά. Μόνο ο γέροντας, με τη δική του παιδική πίστη ότι τον κόσμο τον διοικεί η Πρόνοια του Θεού και ότι τα πάντα τα τακτοποιεί η Θεομήτωρ, μπορεί να συμβουλέψει να πάρεις την ευλογία απευθείας από Αυτήν.

Στην πνευματική ζωή υπάρχει απίστευτη ελευθερία πνεύματος και μια παράδοξη ευρύτατη εγγύτητα στον Ουράνιο κόσμο. Αυτήν την ελευθερία μάς έφερε ο Κύριος (βλ.Ιω. 8: 32).

Όταν βλέπεις έναν τέτοιο άνθρωπο, όπως είναι ο παππούλης Νικόλαος – ήταν σαν τον Άγγελο. Από αυτόν πήγαζε ορατό φως! – τότε θυμάσαι τα λόγια που η Υπεραγία Θεοτόκος είπε για τον Όσιο Σεραφείμ του Σαρώφ: «Αυτός είναι από το δικό μας γένος».   

«Η Θεοτόκος ήρθε»

Η μεγαλόσχημη μοναχή Θεοδοσία

Ο Αλέξανδρος Ιβάνοβιτς Πανφίλοβ, επίτιμος ιατρός της ΡΟ, αρχίατρος του κεντρικού νοσοκομείου της περιοχής Ρίμπνοβσκ, μιλάει για την μεγαλόσχημη μοναχή Θεοδοσία (Κοσορότιχινα):

– Όπως είναι γνωστό, τα πρώτα λόγια που είπε η μητερούλα Θεοδοσία, όταν είχε συνέλθει από κώμα, στο οποίο βρισκόταν για 19,5 χρόνια, ήταν: «Γιατί με ταΐζατε; Η Ίδια η Μητέρα του Θεού με τάιζε».

Μια τόσο άμεση σχέση προς την Μητέρα του Θεού, ως μαμά, που ταΐζει με το κουτάλι τα παιδιά της, διατήρησε η μοναχή Θεοδοσία, μέχρι το τέλος των εδώ ημερών της, που δεν μπορείς να τις πεις και επίγειες!

Μερικές φορές, της έφερναν, ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι, τις θαυματουργές εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου. Για παράδειγμα, όταν για μια νύχτα της άφησαν τη θαυματουργή εικόνα «Μπογκολιούμσκαγια», μετά διηγούταν ότι εκείνη τη νύχτα μιλούσε με την Παναγία.

Παρεμπιπτόντως, μετά που συνήλθε από το κώμα, πολλές προσευχές τις ήξερε απέξω. Αν και νωρίτερα, στην σοβιετική πραγματικότητα, τότε που ήταν υγιής και είχε συνείδηση, δεν είχε καν που να τις διαβάσει.

Το κελλί της μητερούλας ήταν γεμάτο, από το πάτωμα μέχρι και το ταβάνι, από εικόνες. Παντού ήταν τα πρόσωπα του Κυρίου, της Παναγίας, των Αγίων.

Τα γενέθλια της μητερούλας Θεοδοσίας

Η μοναχή Θεοδοσία αγαπούσε πολύ, όταν στο κελλί της διάβαζαν τους Χαιρετισμούς της Υπεραγίας Θεοτόκου και τους Χαιρετισμούς στις διάφορες εικόνες Της. Ιδιαίτερα τιμούσε την εικόνα της Παναγίας του Καζάν. Την ημέρα εορτασμού της, στις 4 Νοεμβρίου, γιόρταζε τα γενέθλιά της (αν και η ακριβής ημερομηνία της γέννησής της δεν είναι γνωστή).

Η γερόντισσα συνήθως δε δεχόταν κόσμο στις Θεομητορικές γιορτές: τότε έρχονταν σε αυτήν ιερείς, έγγαμοι και μοναχοί, καμιά φορά μέχρι και 20 άτομα μαζεύονταν, και τελούσαν στο δωμάτιό της αγιασμό.

Ήταν ανείπωτη η αίσθηση, όταν για πρώτη φορά βρέθηκα στο κελλί της μητερούλας Θεοδοσίας για ακολουθία. Ο παππούλης τελούσε τον αγιασμό, οι ψάλτες έψαλλαν… Σε αυτό το μικροσκοπικό δωμάτιο είχε στριμωχτεί πολύς κόσμος, και όλοι με κάποιο θαυμαστό τρόπο είχαν χωρέσει. Πώς βρέθηκε τόσος χώρος για όλους αυτούς, τότε;

Αλλά, το πιο ανεξήγητο συνέβη, όταν, στις 12 η ώρα τη νύχτα, άναψε μόνο του το κερί μπροστά στην εικόνα της Μητέρας του Θεού. Τότε η μητερούλα αναφώνησε: «Ω, η Θεοτόκος ήρθε!».

Ζητήσατε την ευλογία της Παναγίας για το δρόμο της ζωής σας;

Η Ιραΐδα Σοκολόβα μιλάει για το θείο της, τον Αρχιμανδρίτη Ερμογένη (Μουρτάζοβ):

Ο μεγαλόσχημος Αρχιμανδρίτης Τύχων (Μουρτάζοβ), (Ερμογένης, πριν πάρει το μεγάλο σχήμα) – Ο πατήρ Ερμογένης αγαπούσε πολύ την Παναγία. Όταν άρχιζε να μιλάει για την Υπεραγία Θεοτόκο, αμέσως του έτρεχαν δάκρυα.

Θυμάμαι ότι ο παππούλης με έμαθε να αποφασίζω βάζοντας κλήρο. Ήταν τότε που δεν ήξερα, πού είναι καλύτερα να μείνω: να πάω πιο κοντά στην Ιερά Μονή Όπτινα, στην πόλη Κοζέλσκ, ή στην πόλη Πσκοβ; Μου λέει: «Πρώτα θα διαβάσεις για τρείς μέρες τους Χαιρετισμούς της Υπεραγίας Θεοτόκου και ύστερα θα βάλεις κλήρο». Σε ένα χαρτάκι έγραψα: «Μητέρα του Θεού, με ευλογείς για το Κοζέλσκ;». Και στο άλλο: «Μητέρα του Θεού, με ευλογείς για το Πσκοβ;» Δίπλωσα αυτά τα χαρτάκια και τα έβαλα στο Ευαγγέλιο. Για τρείς μέρες διάβαζα τους Χαιρετισμούς στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, επειδή όλο αυτό συνέβαινε λίγο πριν από αυτή τη γιορτή. Μετά διάβαζα και το Ευαγγέλιο. Την τρίτη ημέρα ευλόγησα τα χαρτάκια, κάνοντας το σημείο του σταυρού, όπως με έμαθε ο παππούλης και τράβηξα τον κλήρο. Μου πέφτει: η ευλογία για το Κοζέλσκ.

Ο πατήρ Ερμογένης δίδασκε να διαβάζουμε 24 φορές την ημέρα το «Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε…», ώστε η κάθε ώρα να είναι ευλογημένη

Δεν πρόλαβα να σηκωθώ, γονατιστή καθώς ήμουν, χτυπάει το τηλέφωνο: «Μήπως δεν έχετε πουλήσει ακόμα το διαμέρισμα;». Μέχρι τότε, όσο έλεγα ότι μάλλον πρέπει να πάω στο Πσκοβ, δεν κατάφερνα τίποτα με την πώληση του διαμερίσματος! Μόλις που οριστικοποιήθηκε η επιλογή μου που ήταν πιστή στο θέλημα της Παναγίας, με πήραν τηλέφωνο αμέσως: «Αγοράζω το διαμέρισμα!» Και φανταστείτε, μέσα σε μια μέρα, το αγόρασαν το διαμέρισμα.   

Επίσης, ο παππούλης δίδασκε: «Κάθε μέρα να προσπαθείτε να διαβάζετε 24 φορές το «Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε…», έτσι ώστε η κάθε ώρα του εικοσιτετραώρου να είναι ευλογημένη, όπως μας εξηγούσε. Καμιά φορά, ξεχνάς, αλλά αυτός σου το θυμίζει: «Να διαβάζεις το “Θεοτόκε Παρθένε!”» - «Παππούλη, το διάβασα 12 φορές…» - «Όχι! Να το διαβάζεις 24 φορές!»

Ευλογούσε να διαβάζουμε 24 φορές και για τα παιδιά μας και για τους δικούς μας ανθρώπους. Και άμα αρχίσεις να τους μνημονεύεις όλους, τότε μπορείς να φτάσεις και στις 150 φορές, που είναι ο κανόνας… Και έτσι, στην προσευχή η καρδιά όλο και πλατύνεται.

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον εμάς!

«Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν για αυτήν απλώς μάνα»

Η μεγαλόσχημη μοναχή Σεπφώρα (Σνιάκινα) Ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής «Αχειροποιήτου Μανδηλίου», στο χωριό Κλίκοβο, Μιχαήλ (Σεμιόνοβ), μιλάει για την μεγαλόσχημη μοναχή Σεπφώρα (Σνιάκινα):

– Η μοναχή Σεπφώρα είχε πολύ θερμή προσευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο. Δύσκολο να φτάσουμε εκεί με τη λογική. Αυτή την εμπειρία της καρδιακής αγνότητας την διατηρούσε από την παιδική της ηλικία. Απευθυνόταν στον Κύριο και στην Παναγία, απλά και ανεπιτήδευτα, όπως το παιδί.   

Όσο παρατηρούσα την προσευχή της, πάντα εκπλησσόμουν: ο άνθρωπος είναι σχεδόν 100 χρονών, και ελπίζει σαν παιδάκι, που δεν έχει πουθενά να στηριχθεί ούτε έχει από κάπου να περιμένει βοήθεια: «Μητέρα του Θεού, βοήθησε!» Μόνο τα μικρά παιδιά τραβολογούν τις μητέρες τους με τόση αμεσότητα και χωρίς ίχνος αμφιβολίας.

Οπότε, η Μητέρα του Θεού ήταν μάνα για αυτήν. Δεν την εγκατέλειπε για την τόσο ειλικρινή της πίστη.

Είναι γνωστό ότι η μητερούλα, από τα νεανικά της χρόνια, ονειρευόταν το μοναστήρι, αλλά αυτό κάπως δεν προχωρούσε: γάμος, παιδιά, ύστερα ήρθαν και τα εγγόνια. Ακόμα και όταν είχε ήδη καρεί μοναχή, και πέρα από αυτό, και μεγαλόσχημη κιόλας, δεν ήθελε να είναι μοναχή μέσα στον κόσμο για να αναπαυτεί μετά κάπου σε νεκροταφείο πόλης ή χωριού. Προσευχόταν στην Προστάτιδα των μοναζόντων.

Τότε, το 1993, η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε σε αυτήν και της είπε: «Μην ανησυχείς, δε θα πεθάνεις μέσα στον κόσμο. Θα έρθουν να σε πάρουν ιερείς από το χωριό Κλίκοβο».

Τη μοναχή Σεπφώρα την καλούσαν πολλοί. Ακόμα και ο Αρχιμανδρίτης Βενέδικτος (Πενκόβ), ο καθηγούμενος της Μονής Όπτινα, είχε προτείνει να της φτιάξει σπιτάκι, της υποσχέθηκε βοηθούς. Και άλλοι πολλοί έρχονταν με προτάσεις. Η γερόντισσα, όμως, όντας σχεδόν τυφλή από φυσικά μάτια, τους ρωτούσε όλους: «Μήπως είστε από το χωριό Κλίκοβο;»

Θυμάμαι, μόλις που είχαμε γνωριστεί με τη μοναχή Σεπφώρα, αν και δεν είχα πάει ακόμα στο Κλίκοβο, μου είχε πει: «Εμείς θα μένουμε μαζί». Τότε δεν το είχα καταλάβει. Αυτή με χτύπησε φιλικά στον ώμο, λέγοντάς μου: «Εντάξει, τρέχε, τρέχε μέχρι τότε!»

Πολύ αργότερα, όταν μετά από κάμποσα χρόνια, από το Κλίκοβο πήγα να την επισκεφτώ, η ίδια ήδη είχε πάρει την ευλογία-προφητεία από την Θεοτόκο, μου ζήτησε να επισπεύσω: «Να τελειώνετε με το σπιτάκι πιο γρήγορα, θα ζω στο μοναστήρι σας! Θα εκτελέσω την ευλογία της Μητέρας του Θεού».

Ήταν πολύ σημαντικό για τη μοναχή Σεπφώρα να ζει εν υπακοή στην Παναγία

Ήταν πολύ σημαντικό για τη μοναχή Σεπφώρα να ζει πάντοτε εν υπακοή στην Παναγία, και δεν ακολουθούσε ποτέ το δικό της θέλημα.

Εσείς ρωτάτε για «τιμές», αλλά για εκείνη δεν υπήρχε καν τέτοια λέξη! Η Μητέρα του Θεού, ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, οι Άγιοι είναι οικεία πρόσωπα για εκείνη. Οι τιμές υπονοούν κάποια απόσταση, αλλά η γερόντισσα ζούσε ανάμεσά Τούς!

Θυμάμαι, για μένα, στα 22 μου, μετά από την καθημερινότητα της κομμουνιστικής νεολαίας, αυτή η εμπειρία ήταν απλώς «έκρηξη» εγκεφάλου! Δεν ήξερα καν ότι είναι δυνατόν. Η Μητέρα του Θεού την επισκέπτονταν πολλές φορές. Την παρηγορούσε, όταν την είχαν διώξει από το σπίτι, την νουθετούσε, την δίδασκε.

Η μητερούλα Σεπφώρα είναι εξαιρετικά υπάκουο παιδί της Παναγίας. Όπως πρέπει να είμαστε όλοι εμείς οι χριστιανοί.