Κάποιοι έρχονται στο μοναστήρι για να μείνουν και άλλοι έρχονται για να σωθούν

– Είπατε ότι ήταν δύσκολο να απολυθείτε από τη δουλειά στο Αρχείο. Ωστόσο, φύγατε από κει;

– Από το Αρχείο ήταν δύσκολο να φύγω, αλλά τελικά έφυγα. Όταν υπέβαλα την αίτηση για απόλυση και τους ενημέρωσα ότι εγκαταλείπω το Λένινγκραντ, δεν ήθελαν να με αφήσουν, με τίποτα. Η βασική αιτία ήταν η άρνηση της θείας μου. Είχε προλάβει να ενημερώσει τη διεύθυνσή μου ότι σκοπεύω να πάω σε μοναστήρι και ζήτησε να μην εγκρίνουν την απόλυσή μου. Χρειάστηκε, στη συνέχεια, να κάνω ακόμα και τη σαλή. Αλλά, ο Κύριος τα τακτοποίησε όλα. Ο διευθυντής του Αρχείου είχε πάει κάπου για τρείς μέρες εκτός έδρας και έμεινε ο αναπληρωτής του. Σε αυτό το διάστημα της απουσίας του, θεωρώ ότι τελέστηκε το θαύμα. Ζήτησα από μια άλλη μου θεία, την Ειρήνη, η οποία δεν ήταν αντίθετη με την απόφασή μου να πάω στο μοναστήρι, να με βοηθήσει:

– Αγαπημένη μου θεία Ειρήνη, βοήθησέ με. Πρέπει να έρθεις μαζί μου στο Αρχείο και να καταθέσεις στη διεύθυνση και σε όλους τους εργαζόμενους ότι δε πάω σε μοναστήρι αλλά πηγαίνω για να φροντίζω μια πολύ ηλικιωμένη και άρρωστη γιαγιά μου που είχε ανάγκη από φροντίδα.

Ναι, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω και το ψέμα. Πήγαμε στο Αρχείο, και εκεί μαζεύτηκαν όλοι οι εργαζόμενοι και άρχισαν να με ρωτάνε:

– Πού ετοιμάζεσαι να πας, Βάλια; Σε μοναστήρι; Η θεία σου μας επισκέφτηκε και μας το είπε.

Και εγώ έκανα τη σαλή και τους λέω:

Η μοναχή Γεωργία, το 1960. – Δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω, τι σημαίνει η λέξη «μοναστήρι». Τι είναι αυτό, ίδρυμα ή ινστιτούτο; Σχολείο ή εργοστάσιο; Πόσο πρέπει να σπουδάσει κανείς εκεί και για ποιο επάγγελμα; Δεν καταλαβαίνω τι είναι «μοναστήρι». Πηγαίνω να βοηθήσω τη γιαγιά μου, και η θεία μου δε μου επιτρέπει να πάω, επειδή με λυπάται.

Και τα έλεγα αυτά πειστικά. Οπότε, όλοι πίστεψαν ότι εγκαταλείπω το Λένινγκραντ με σκοπό να φροντίζω τη βαριά άρρωστη γιαγιά μου. Η θεία Ειρήνη, πολύ πειστική, επιβεβαίωσε όλα τα λόγια μου. Υπέγραψε και την αίτησή μου για την απόλυση, επιβεβαιώνοντας ότι δεν πάω σε μοναστήρι, αλλά πηγαίνω σε έναν πολύ βαριά άρρωστο άνθρωπο.

Έτσι πήρα το χαρτί της απόλυσης από το Αρχείο. Βεβαίως, όταν είχα μπει, πλέον, στη Μονή Πιούχτιτσκιϊ, στο Αρχείο έμαθαν που βρίσκομαι. Ωστόσο, ήταν αργά να αλλάξει κάτι.

Έτσι με αξίωσε ο Θεός ώστε, την άνοιξη του 1949, να πάω στην Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου Πιούχτιτσκιϊ. Δεν πήγα μόνη μου, αλλά με την ξαδέλφη μου τη Νίνα, η οποία έγινε εκεί η μοναχή Αρσενία.

– Σε αυτό το μοναστήρι πήγατε με την ευλογία και με τις προσευχές του Οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα, αλλά την Ιερά πόλη της Ιερουσαλήμ, ως τόπος της μετέπειτα διακονίας σας, σας το είχε προφητεύσει ο ιερέας Νικόλαος Γκουριάνοβ…

– Αγαπούσα πολύ τη Μονή Πιούχτιτσκιϊ. Το μέρος που βρίσκεται είχε επιλεγεί από την Ίδια την Βασίλισσα των Ουρανών, και είχε κτιστεί με την ευλογία του Δικαίου Ιωάννη της Κρονστάνδης. Η Μονή μας, ακόμα και στα σοβιετικά χρόνια, δεν έχει κλείσει ποτέ. Στο μοναστήρι, βοηθούσα την ηγουμένη Βαρβάρα, ήμουν χωράρχης, ταμίας της Μονής.

Οι πνευματικές αδελφές και μελλοντικές ηγούμενες – η μοναχή Βαρβάρα (Τροφίμοβα) και η μοναχή Γεωργία (Σούκινα). Το 1964. Από τη δική μας Μονη Πιούχτιτσκιϊ, ήδη τη δεκαετία του 1980 έστελναν αδελφές στην Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ, στα Ιεροσόλυμα. Οι πρώτες δέκα αδελφές πήγαν στους Αγίους Τόπους, το 1983.

Μια φορά, στη Μονή Πιούχτιτσκιϊ ήρθε ο παππούλης Νικόλαος Γκουριάνοβ, με τον οποίον είχα γνωριστεί ήδη το 1955, στη Λιθουανία. Η ηγουμένη μας ευλόγησε να δείξουμε στον παππούλη τα εργαστήριά μας. Πηγαίνω μπροστά και τα δείχνω στον αγαπητό φιλοξενούμενο. Η μια από τις αδελφές ομολόγησε στον παππούλη ότι νιώθει πολύ ευτυχισμένη που θα πάει στα Ιεροσόλυμα. Και αμέσως τον ρώτησε ποια θα είναι εκεί η ηγουμένη; Στη Μονή Γκόρνενσκιϊ για πέντε χρόνια δεν είχαν ηγουμένη. Και αυτός έδειξε εμένα, πίσω από την πλάτη μου, και είπε σιγανά ότι εκεί «ηγουμένη θα είναι η Γεωργία από τη Μονή Πιούχτιτσκιϊ». Δεν το είχα δει ούτε το είχα ακούσει. Μου το διηγήθηκαν πολύ αργότερα οι αδελφές.

Ο παππούλης, πολύ πριν το 1991, μου προφήτευε την Ιερή πόλη των Ιεροσολύμων. Θυμάμαι που πολλές φορές τραγουδούσε μπροστά μου «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ…». Και ο ίδιος με είχε ευλογήσει με ιδιαίτερο τρόπο για το σταυρό της ηγουμένης.

Κάποτε, το 1990, πήγα να τον επισκεφτώ. Από το σπιτάκι του με προσκάλεσε να προσευχηθούμε στη Μητέρα του Θεού στο Ναό. Προσκυνήσαμε την εικόνα της Παναγίας της «Οδηγήτριας», και μετά με πήρε από το χέρι και με πήγε, ντροπαλή, στο ιερό. Είχα εκπλαγεί που με πήγαινε στο ιερό! Δεν υπήρχε ακολουθία. Εξάλλου, είμαι μοναχή και όχι μοναχός… Έβγαλα, παρόλα αυτά, τα παπούτσια, μπήκα στο ιερό, άρχισα να κάνω το σταυρό μου, και στην τρίτη μετάνοια, αυτός από πίσω, χωρίς να το δω, έβγαλε πίσω από τη σόμπα έναν μεγάλο σταυρό και μου τον έβαλε στην πλάτη. Ένιωσα ότι δεν μπορούσα να τον σηκώσω. Έτσι, στην μετάνοια, με μεταλλικό σταυρό στην πλάτη, πάγωσα. Ύστερα, πήρε το σταυρό και με σήκωσε:

– Γεωργιούλα μου, είναι ο σταυρός σου. Ο σταυρός των Ιεροσολύμων. Να τον κουβαλάς. Και ο Κύριος θα σε βοηθήσει.   

Μόνο αργότερα κατάλαβα ότι εννούσε το σταυρό της ηγουμένης.

– Πότε και κάτω από ποιες συνθήκες, σας είχε ανατεθεί η διακονία να είστε επεύθυνη αδελφή στη Μονή της οδού Κάρποβκα, στην Αγία Πετρούπολη;

– Πριν πάω στα Ιεροσόλυμα, ήμουν μοναχή στη Μονή Πιούχτιτσκιϊ. Κάποια φορά, με έστειλαν να αναστηλώνουμε την Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη στην οδό Κάρποβκα της Αγίας Πετρούπολης.

Αυτό έγινε ως εξής. Το 1989, ο μακαριστός Αγιώτατος Πατριάρχης Αλέξιος, όταν ήταν τότε Μητροπολίτης, μας κάλεσε με τη μητερούλα Βαρβάρα, στο διαμέρισμά του στη Μόσχα, για γεύμα. Τότε, μας πρότεινε να στήσουμε μετόχι της Μονής Πιούχτιτσκιϊ στην Αγία Πετρούπολη και μας έδωσε τα κλειδιά από το Ναό της οδού Κάρποβκα, ο οποίος τώρα ανήκει στην Μονή του Αγίου Ιωάννη. Εκεί φυλάσσονται τα λείψανα του Δικαίου Ιωάννη της Κρονστάνδης.

Η αδελφή Βαρβάρα και εγώ αναχωρήσαμε αμέσως με το βραδινό τρένο από τη Μόσχα για την Αγία Πετρούπολη. Βρήκαμε τον Ναό στην οδό Κάρποβκα, και μπαίνοντας μέσα, αντικρίσαμε καταστροφή και εγκατάλειψη. Ήταν απλά ένας αχυρώνας. Δεν ξέραμε από πού να ξεκινήσουμε για να το καθαρίσουμε. Μάθαμε από γείτονες ότι, για ένα διάστημα, στο ναό γίνονταν μαθήματα πολιτικής προστασίας. Στη συνέχεια, για μεγάλο χρονικό διάστημα, έμεινε παρατημένο. Μετά από δύο εβδομάδες, όμως, έπρεπε να γίνει ο καθαγιασμός του Ναού!

Αμέσως, δεκαπέντε αδελφές από τη Μονή Πιούχτιτσκιϊ ήρθαν για να βοηθήσουν στις εργασίες αποκατάστασης. Βοηθούσαν όλοι οι συγγενείς μου, οι παλαιοί γνωστοί, όπως επίσης και οι σπουδαστές της Ιερατικής Σχολής, τους οποίους εναλλάξ μας έστελνε ο πρύτανης, ο πατήρ Βλαδίμηρος Σορόκιν.

Καθαρίσαμε τις κολώνες, βγάλαμε κάμποσα φορτηγά με διάφορα σκουπίδια, πολλά παλαιά θρανία, ακόμα και τηλεφωνικούς θαλάμους και εκατοντάδες μάσκες αερίων. Όταν καθαρίσαμε το πάτωμα από τα σκουπίδια, βρεθήκαμε μπροστά σε τόσο όμορφα ψηφιδωτά που εκπλαγήκαμε όλοι. Ανακαλύψαμε και ένα σπασμένο κρυστάλλινο πολυέλαιο, αλλά δεν καταφέραμε να τον επισκευάσουμε. Σε αυτό το ψηφιδωτό πάτωμα δε χρειαζόταν να βάλεις χαλιά. Τόσο καλά είχε διατηρηθεί. Όλοι δουλεύαμε μέρα και νύχτα, γι΄αυτό, μέσα σε δύο βδομάδες προλάβαμε να ετοιμαστούμε για τον καθαγισμό του Ναού. Το Ναό τον στολίσαμε, μέσα και έξω, με λουλούδια που μας έφεραν.

– Σε αυτό το Ναό αργότερα βρήκατε και τον τάφο του Δικαίου Ιωάννη της Κρονστάνδης;

– Ο τάφος του είχε βρεθεί στον κάτω Ναό. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, προσκυνούσαμε ένα μέρος, που ήταν σημαδεμένο με ένα σταυρό. Νομίζαμε ότι εκεί είναι ο αγαπητός μας παππούλης. Κάποια στιγμή καθαρίσαμε το πάτωμα, βγάλαμε τα παλαιά έπιπλα που ήταν εκεί, βγάλαμε τα σανίδια και το πλαστικό δάπεδο. Ξαφνικά, εκεί εντοπίσαμε ένα τμήμα του πατώματος που ήταν τσιμεντωμένο. Τότε, θυμηθήκαμε τη διήγηση μιας ενορίτισσας που έλεγε ότι, στα σοβιετικά τα χρόνια, εδώ προσπαθούσαν να παραβιάσουν τον τάφο του παππούλη Ιωάννη. Ωστόσο, ένας από αυτούς, τον οποίον είχαν στείλει να το κάνει, λένε ότι τρελάθηκε, και ότι ο συνεργάτης του ξαφνικά πέθανε. Μετά από αυτά, έδωσαν διαταγή να καλύψουν αυτόν τον τάφο με τσιμέντο. Το μνήμα του αγαπητού μας παππούλη το βάλαμε σε αυτό το σημείο.  

– Και πότε σας έδωσαν εντολή να διακονείτε στους Αγίους Τόπους;

– Στα Ιεροσόλυμα αναγκάστηκα να πάω στις 27 Μαρτίου του 1991, με εντολή του Αγιώτατου Πατριάρχη Αλέξιου. Εκείνη τη χρονιά, τα Χριστούγεννα, με πήρε τηλέφωνο και με ρωτούσε για το πώς πάμε με την επισκευή και τη συντήρηση στο Μετόχι μας, στη Μονή της οδού Κάρποβκα. Του περιέγραψα με λεπτομέρεια ότι είχαμε επικευάσει τη σκεπή, ότι είχαμε τοποθετήσει τους τρούλους και τους σταυρούς και ότι είχαμε αρχίσει να αναστηλώνουμε τον πάνω Ναό. Τότε βιαζόμασταν να τελειώσουμε με τη συντήρηση στο δωμάτιο του Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης. Του είπα ότι θα τον υποδεχόμασταν με χαρά, στη διάρκεια της επικείμενης Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Και ξαφνικά ακούω στο τηλέφωνο:

– Σας ευχαριστώ, μητέρα Γεωργία. Ωραία. Αλλά, τώρα πρέπει να εργαστείτε στους Αγίους Τόπους, στα Ιεροσόλυμα. Εκεί πρέπει να αναστηλώσετε την Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ. Η αποστολή σας θα είναι το να υποδέχεστε τους προσκυνητές. Γι΄αυτό, θα πρέπει να τα επισκευάσετε όλα και να αναστηλώσετε τη Μονή.

Εγώ αμέσως:

– Αγιώτατε, δε θα μπορέσω. Δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα μου.

Και αμέσως, άρχισα να του προτείνω ως ενδεχόμενες υποψηφιότητες άλλες αδελφές.

– Μητερούλα Γεωργία, σήμερα έχω μόνο μια υποψηφιότητα, τη δική σας. Θα είστε στη Μονή Γκόρνενσκιϊ, για όσο μπορέσετε. Εκεί θα ετοιμάσετε την αντικαταστάτρια. Η ενθρόνισή σας θα γίνει στον Ιερό Ναό Ελόχοβσκιϊ, στη Μόσχα, στις 24 Μαρτίου, και μετά από τρείς μέρες θα πετάξουμε για τους Αγίους Τόπους.

Ως μοναχή, δεν μπορούσα να αρνηθώ το διακόνημα το οποίο μου είχε αναθέσει ο Αγιώτατος Πατριάρχης.

– Οπότε, επαληθέυτηκε η προφητεία του πατέρα Νικολαόυ Γκουριάνοβ για τα Ιεροσόλυμα;

– Ναι, έτσι είναι. Δεν ήξερα τίποτα ακόμα για αυτό το διακόνημα, που θα μου έδινε ο Αγιώτατος, αλλά ο παππούλης Νικόλαος, αρκετούς μήνες πριν από αυτό, μου είχε στείλει στη Μονή της οδού Κάρποβκα δύο φακέλους. Στον πρώτο έγραφε: «Προς την ηγουμένη Γεωργία», και εκεί μέσα υπήρχε μόνο ένας μικρός παλαιός σταυρός. Τίποτα άλλο, καμία σημείωση. Μετά από λίγο, πήρα έναν δεύτερο φάκελο. Εκεί ήταν τρείς χιλιάδες ρούβλια. Αργότερα κατάλαβα ότι ήταν χρήματα για το δρόμο προς τους Αγίους Τόπους. Ήταν το ακριβές ποσό που χρειαζόταν, τρείς χιλιάδες. Αφού ήμουν τότε υπεύθυνη αδελφή στη Μονή, όχι η ηγουμένη. Σε αυτούς τους δύο φακέλους, όμως, με το χέρι του ο παππούλης Νικόλαος δεν είχε γράψει «προς τη μητερούλα Γεωργία», αλλά «προς την ηγουμένη Γεωργία», κάτι το οποίο μου είχε προκαλέσει έκπληξη.

Ο πατήρ Νικόλαος Γκουριάνοβ και η μητερούλα Γεωργία. Το 1996. Να σας μιλήσω για το πώς αποχαιρέτησα τον παππούλη Νικόλαο και πώς με παρηγόρησε.

Μερικές εβδομάδες πριν από την αναχώρησή μου στους Αγίους Τόπους, με εντολή του Αγιωτάτου Πατριάρχη, επισκέφτηκα την Ιερά Μονή των Σπηλαίων του Πσκοφ. Τότε, το χειμώνα κατάφερα με θαυμαστό τρόπο να πάω στο νησί Ζάλιτ, όπου ζούσε ο παππούλης Νικόλαος, για να τον αποχαιρητήσω. Εκείνες τις κρύες μέρες, στη λίμνη είχε πάγο και με βάρκα δεν μπορούσε να πάει κανείς στο νησί. Ο πατήρ Βαρνάβας, που εκτελούσε το διακόνημα του οικονόμου, όταν έμαθε για την επιθυμία μου, ζήτησε την ευλογία να αποχωρήσει για λίγα λεπτά. Εκείνη την ώρα, όπως αποδείχτηκε, τηλεφώνησε στο Τμήμα Αεροπορίας Στρατού. Επέστρεψε με χαρμόσυνη είδηση: εμάς, που ήμασταν επτά άτομα, θα μας πήγαινε στο νησί Ζάλιτ στρατιωτικό αεροπλάνο. Εκείνα τα χρόνια, η Μονή είχε πολύ καλές σχέσεις με τους στρατιωτικούς. Η πτήση δεν κράτησε πολλή ώρα, και όταν προσγειωνόμασταν, βλέπω από το παράθυρο ότι ο παππούλης στέκεται στην είσοδο της εκκλησίας και φιλόξενα μας χαιρετάει με το χέρι. Στη συνάντηση μαζί του δάκρυσα. Άρχισα να του διηγούμαι τα πάντα. Του λέω ότι στους Αγίους Τόπους πρέπει όχι μόνο να αναστηλώνω τη Μονή, αλλά και να είμαι… «διπλωμάτης». Φοβάμαι, του λέω, ότι το μυαλό μου δε φτάνει για αυτό το έργο. Και τον ακούω να μου απαντάει:

– Μη φοβάσαι, Γεωργιούλα, θα σου φτάσουν και το μυαλό και η υγεία.

Εγώ στον παππούλη έλεγα το ένα και ο αυτός μου έλεγε άλλο:

– Τι ευτυχισμένη που είσαι, Γεωργιούλα, που πηγαίνεις στον Πανάγιο Τάφο και στον Άγιό σου, τον Άγιο Γεώργιο! Εννοούσε τη Λύδδα, την πατρίδα του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.

Στη συνέχεια, διηγούμαι στον παππούλη ότι ο Αγιώτατος μου υποσχέθηκε ότι θα παραμείνω στην Αγία Γη μόνο για μερικά χρόνια, μέχρι να ετοιμάσω αντικαταστάτρια.

Και αυτός με παρηγόρησε λέγοντας:

– Καλά θα ήταν, Γεωργιούλα, στην Αγία Γη να μείνεις για πάντα. Εγώ θέλω εσύ εκεί … να πεθάνεις!

Έτσι με παρηγόρησε. Στον αποχωρισμό, ζήτησα από τον παππούλη να προσεύχεται. Με τις πρεσβείες του αγαπητού μας παππούλη Νικολάου Γκουριάνοβ, πάντα έπαιρνα βοήθεια. Και στην δική μας Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ κάπως τακτοποιούνταν τα πάντα, και τότε, και τώρα.

– Πώς την είδατε τη Μονή Γκόρνενσκιϊ, όταν φτάσατε στους Αγίους Τόπους και ποιες δουλειές σας περίμεναν εκεί ως ηγουμένη;

– Όταν έφτασα στην Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ, εκεί για πέντε χρόνια δεν υπήρχε ηγουμένη. Η Μονή δεν είχε επισκευαστεί, από την ίδρυσή της και μετά. Όλα τα σπιτάκια, όπου ζούσαν οι αδελφές, ήταν παλαιά, και σε πολλά από αυτά δεν υπήρχαν τα στοιχειώδη. Κάποια κτίσματα είχαν ερειπωθεί. Ούτε περίφραξη γύρω από το μοναστήρι, ούτε ύδρευση, ούτε τηλέφωνα. Πολλά πράγματα δεν υπήρχαν. Για παράδειγμα, δεν υπήρχαν καλά ξενοδοχεία για προσκυνητές.   

Πρόλαβα, βεβαίως, και τους ημιτελείς τοίχους του μεγαλοπρεπούς Ναού. Η ανέγερσή του είχε αρχίσει ήδη το 1910. Είχε ανεγερθεί με χρήματα της αυτοκρατορικής οικογένειας και απλών Ρώσων. Οι πρώτοι του κτίστες αποφάσισαν να τοποθετήσουν το Ναό σε πολύ ψηλό σημείο, ώστε να φαίνεται από μακριά. Ήταν δύσκολο να φτάσεις εκεί. Όλοι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι βλάστηση. Δεν μπορούσες να περάσεις ούτε με όχημα ούτε με τα πόδια. Μέσα στον Ναό, μάλιστα, είχαν φυτρώσει δέντρα. Στους τοίχους είχαν ριζώσει διάφοροι θάμνοι. Όλο αυτό αναγκαστήκαμε τότε να ξεριζώσουμε.

Το 1997, μας επισκέφτηκε ο Αγιώτατος Πατριάρχης Αλέξιος. Αυτός ευλόγησε τη συνέχιση της ανέγερσης του Ναού. Τον Οκτώβριο του 2007, τελειώσαμε όλες τις οικοδομικές εργασίες και αφιερώσαμε το Ναό προς τιμήν Πάντων των εν τη γη Ρωσίας διαλαμψάντων Αγίων. Την πρώτη Θεία Λειτουργία σε αυτόν τον Ναό τέλεσε ο νυν Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ.κ.Κύριλλος. Στην εορτή των εγκαινίων του Ναού συμμετείχαν πάρα πολλοί επισκέπτες. Οι αδελφές μας τους υποδέχονταν όλους με αγάπη.

– Πιθανόν, κάποιοι από τους προσκυνητές και τους εργαζόμενους που έρχονται σε σας, σκοπεύουν να μείνουν στη Μονή σας για πάντα. Τι τους απαντάτε στο κάλεσμα της καρδιάς τους;

– Πρώτα από όλα, τους λέω ότι χωρίς την ιδιαίτερη κλήση είναι πολύ δύσκολο να ζει κανείς στο μοναστήρι. Πολλοί, όμως, το κάνουν αυτό. Κάποιοι έρχονται στο μοναστήρι για να μείνουν και άλλοι για να σωθούν. Αυτά τα δύο είναι πολύ διαφορετικά πράγματα. Αυτοί που έρχονται μόνο για να μείνουν, το κάνουν χωρίς εσωτερική κλήση. Σε αυτή την περίπτωση, και το κελλί δεν τους αρέσει και το διακόνημα δεν μπορούν να κάνουν. Σε όλα φέρνουν αντιρρήσεις. Ακόμα και η τράπεζα δεν είναι όπως πρέπει. Έχουν και άλλους λόγους που δεν τους αρέσει το ένα ή το άλλο. Εκείνοι, όμως, που έρχονται στο μοναστήρι με κλήση, δηλαδή για τον Κύριο και για τη σωτηρία της ψυχής τους, αυτοί υπομένουν τα πάντα στο μοναστήρι. Είναι καλά πάντα και παντού. Ανεξάρτητα από το πού τους στέλνεις και ποιο διακόνημα τους αναθέτεις. Σε όποιο κελλί και να τους βάζεις και με όποιον να μένουν μαζί. Όταν αναλαμβάνουν οποιοδήποτε διακόνημα, από το στόμα τους βγαίνει μόνο μια λέξη: «Ευλογείτε!». Αυτό είναι. Ξέρουν το σκοπό της ζωής τους, ξέρουν για ποιο λόγο ήρθαν, ξέρουν γιατί θέλουν να ζουν στο μοναστήρι.

– Στην αρχή της συζήτησής μας, είπατε ότι για τρείς μήνες θα κάθεστε στο Ναό σε απλή καρέκλα και όχι στον ηγουμενικό θρόνο, δίπλα στη θαυματουργή εικόνα του «Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου». Δεξιά από αυτή την εικόνα βρίσκεται μια άλλη εικόνα, αυτή της Παναγίας του Καζάν. Μπορείτε να μας μιλήσετε για την παράδοση που σχετίζεται με αυτή την θαυματουργή εικόνα της Μονής;  

Η Ηγουμένη Γεωργία με την ηγουμενική ράβδο – Ναι, αυτή τώρα βρίσκεται σε ξύλινο πλαίσιο κοντά στο δεξιό χορό. Η ιστορία της εικόνας σχετίζεται με ένα μεγάλο θαύμα που εγινε στη Μονή μας, το 1916. Οι αδελφές εκείνη τη χρονιά, άρχισαν απροσδόκητα να αρρωσταίνουν. Είχε αρχίσει η επιδημία της χολέρας. Αδελφές αρρώσταιναν και πέθαιναν η μια μετά την άλλη… Κάποια μέρα, πέθαναν πολλές αδελφές μαζί. Έχουμε νεκροταφείο «της χολέρας», στο οποίο αναπαύονται οι αδελφές που πέθαναν εξαιτίας αυτής της τρομερής ασθένειας.

Όλοι στη Μονή άρχισαν να θρηνούν, να κλαίνε και να παρακαλάνε τη Μητέρα του Θεού να βοηθήσει. Επειδή ο Ναός ήταν αφιερωμένος στην Παναγία του Καζάν, οι αδελφές άρχισαν να διαβάζουν τους Χαιρετισμούς στην εικόνα της Παναγίας του Καζάν. Τους διάβασαν μια φορά, δεύτερη, τρίτη φορά. Συνολικά, διάβασαν τους Χαιρετισμούς 12 φορές. Και ξαφνικά, στη 12^η φορά έγινε το θάυμα: η εικόνα που κρέμονταν στον τοίχο, ξεκρεμάστηκε μόνη της και έκανε όλο το γύρο του Ναού. Οι αδελφές άκουσαν τη φωνή που έλεγε ότι όλα τα δεινά θα σταματήσουν και ότι η Μονή θα προστατευτεί από την επιδημία. Και μετά από αυτό, η τρομερή αυτή ασθένεια πράγματι σταμάτησε.   

Τώρα, στις ιερές ακολουθίες, μετά την πρώτη ώρα, διαβάζουμε 12 φορές τους Χαιρετισμούς σε όλες τις γιορτές αφιερωμένες στην εικόνα της Παναγίας του Καζάν. Αυτό γίνεται εις ένδειξη ευχαριστίας στη Μητέρα του Θεού που απάλλαξε τις αδελφές της Μονής από τη θανατηφόρα ασθένεια. Οι αδελφές κάνουν μεγάλο αγώνα προσευχής. Νιώθουν πάνω τους τη χαρισματική βοήθεια και την παρουσία της Χάριτος του Θεού που βγαίνει από αυτή την εικόνα. Και εμένα με βοηθάει να φέρω το σταυρό της Ηγουμένης.

– Πόσο βαρύς είναι ο σταυρός της Ηγουμένης στους Αγίους Τόπους;

– Βεβαίως, είναι πιο βαρύς εδώ, στην Αγία Γη, από όσο είναι, ας πούμε, στη Ρωσία, στην Ουκρανία ή στη Λευκορωσία, όπου ο ηγούμενος ή η ηγουμένη είναι απόλυτα αφεντικά στα μοναστήρια τους. Εδώ εμείς είμαστε υφιστάμενοι του Επικεφαλής της Ρωσικής Ιεραποστολής στα Ιεροσόλυμα. Χωρίς την ευλογία του, δεν έχω δικαίωμα να κάνω τίποτα: ούτε να πάω κάπου ούτε να δεχτώ κάποιον, εθελοντές, ακόμα και προσκυνητές. Παίρνουμε εντολές από την Ιεραποστολή, τις οποίες πρέπει να εκτελούμε. Και αυτό πρέπει να το δεχόμαστε και να εργαζόμαστε.

Με τη βοήθεια του Θεού, φέρω τον Ιεροσολυμίτικο σταυρό μου. Εκτελώ και την εντολή του μακαριστού Αγιωτάτου Πατριάρχη Αλέξιου: να δέχομαι με αγάπη τους προσκυνητές. Δόξα τω Θεώ, τώρα είναι πολλοί, πάρα πολλοί οι προσκυνητές. Βεβαίως, στα δικά μας παλαιά ξενοδοχεία, τα οποία παλαιότερα ήσαν γηροκομεία, δεν υπάρχουν δωμάτια όπως αυτά της πόλης. Στην Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ, παλαιότερα, δε διανυκτέρευαν προσκυνητές. Ζούσαν μόνο αδελφές. Καμιά φορά αναγκαζόμαστε να ακούμε και από τις αδελφές και από τους προσκυνητές διάφορα. Η Ηγουμένη πρέπει να έχει ευθύνη για όλα όσα γίνονται στο μοναστήρι, για κάθε αδελφή, για τους εθελοντές και για τους προσκυνητές. Ε, μερικές φορές συμβαίνει να αγχωθώ ή να κουραστώ από το φόρτο που έχω. Ωστόσο, ο Κύριος και η Μητέρα του Θεού πάντα με βοηθάνε. Δόξα τω Θεώ για όλα!