«Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λκ.18:27)
ή η θαυμαστή ζωή της Ντιάνας Τζισιασβίλι

Η Ντιάνα Τζισιασβίλι. Φωτογραφία: Νινό Μπαϊνταούρι

Μακάρια η ταπεινή ψυχή την αγαπά ο Κύριος
Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ξεπερνούν τα κοινώς αποδεκτά πλαίσια και με όλη τους τη ζωή είναι σαν να αποδεικνύουν ότι για τον άνθρωπο δεν υπάρχει τίποτα το αδύνατο.

Για την Ντιάνα Τζισιασβίλι μάθαμε τυχαία: γνώρισα τη μαμά της στην εκκλησία του Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι. Εκεί την είχε οδηγήσει μεγάλη θλίψη: η κόρη της, πανέμορφη και πανέξυπνη, μόλις που είχε τελειώσει το σχολείο, έπεσε από γκρεμό και έσπασε τη σπονδυλική της στήλη. Ήταν στο νοσοκομείο, μετά από εγχείρηση, σε πολύ βαριά κατάσταση.

Όταν πήγα να επισκεφτώ την Ντιάνα, αντίκρισα μια εντελώς νεαρή κοπέλα, σχεδόν κοριτσάκι, συνδεδεμένη ολόκληρη με σωληνάκια και με τραχειοσωλήνα… Στα μεγάλα καστανά της μάτια ζωγραφίζονταν ο πόνος. Η εγχείρηση είχε πραγματοποιηθεί αλλά οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο.

Οι γονείς της, καταπικραμένοι, προσπαθούσαν, έστω με κάποιο τρόπο, να την ελαφρύνουν από τα βάσανα. Μέρα και νύχτα ήταν δίπλα της.

Όμως, ο Κύριος δεν εγκατέλειπε την οικογένεια. Μια φορά, στα γενέθλια της Ντιάνας, όταν οι γονείς είχαν ξεμείνει εντελώς από χρήματα, αν και θα ήθελαν τόσο πολύ να τα γιορτάσουν και, έστω με κάτι, να προσφέρουν χαρά στην κόρη τους που βρισκόταν σε τόσο βαριά κατάσταση, ο καταστεναχωρημένος πατέρας βγήκε από το νοσοκομείο και καθώς προχωρούσε στο δρόμο, βρήκε 100 δολάρια. Αγόρασε με αυτά τα σταλμένα από τον Θεό χρήματα χρυσό σταυρό, τον οποίο η κόρη δεν έβγαλε από το λαιμό της, σε όλα τα μετέπειτα χρόνια.

Μια άλλη φορά, όταν η Ντιάνα ήταν πλέον στο σπίτι, της είχε στείλει βοήθεια ένας άνθρωπος από την πόλη της. Και αργότερα, όταν επέστρεφαν σπίτι, με τον πατέρα της, βρήκαν μενταγιόν με την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Η Ντιάνα διηγούταν μετά:

– Πίστεψα ότι αυτήν την εικόνα της Μητέρας του Θεού μου την είχε στείλει ο Κύριος και ότι από τώρα και στο εξής όλα θα πήγαιναν καλά.

Σε μια από τις επισκέψεις μου η Ντιάνα ρώτησε:

– Γιατί δεν έχετε παιδιά; Μπορώ εγώ να είμαι κόρη σας;

Βεβαίως και συμφώνησα. Ήμασταν παντρεμένοι με τον άντρα μου για 16 χρόνια και είχαμε σταματήσει πλέον να ελπίζουμε ότι ο Κύριος θα μας στείλει παιδί. Είχαμε μαζέψει δικαιολογητικά για υιοθεσία και θέλαμε να πάρουμε παιδάκι από ορφανοτροφείο, αλλά και αυτό δεν το καταφέραμε: στη Γεωργία, γενικώς, είναι πολύ λίγα τα παιδιά που μένουν χωρίς γονείς. Και για όσα παιδιά υπάρχουν χωρίς γονείς, πρέπει να περιμένεις στη σειρά για πολλά χρόνια. Μετά από αρκετές ατυχείς προσπάθειες στα ορφανοτροφεία, απελπιστήκαμε και δεν κάναμε πλέον τίποτα.  

Μετά από ένα διάστημα, ένιωσα αδιαθεσία και δεν μπορούσα να επισκέπτομαι πλέον την Ντιάνα. Στο νοσοκομείο άρχισε να πηγαίνει ο σύζυγος, στύβοντας πριν από τις επισκέψεις του χυμούς στο σαράβαλο αποχυμωτή μας, και τους πήγαινε στην κοπέλα.

Ένιωθα όλο και χειρότερα. Αφού είχα πάει σε όλους τους γιατρούς, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να βρουν τα αίτια της αδιαθεσίας μου, στο τέλος, έκανα τεστ εγκυμοσύνης, το οποίο έδειξε θετικό αποτέλεσμα! Οι γιατροί δεν το πίστεψαν και αποφάσισαν να το ελέγξουν. Ο υπέρηχος επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη. Μετά από 16 χρόνια αναμονής ήταν πραγματικό θαύμα!

Οι γιατροί ανησυχούσαν για μένα και μου σύστησαν να προσέχω και να είμαι συνέχεια ξαπλωμένη. Η Ντιάνα μετά από λίγο διάστημα βγήκε από το νοσοκομείο και πήγε στο σπίτι της μαζί με τους γονείς της.

Η Ντιάνα, που ήταν κατάκοιτη και που υπέφερε από φρικτούς πόνους, με τις προσευχές της εξιλέωσε τον Κύριο και μας έδωσε παιδάκι

Μετά από εννιά μήνες γεννήθηκε το μωρό μας. Μερικές φορές μιλούσαμε με την Ντιάνα στο τηλέφωνο. Η μαμά της ερχόταν στην πόλη και έμενε στο σπίτι μας. Όλο αυτό το διάστημα, δεν με άφηνε η βεβαιότητα ότι ήταν η Ντιάνα που εξιλέωσε με τις προσευχές της τον Κύριο και μας έδωσε παιδάκι. Ένιωθα ότι έπρεπε να πάω να την δω με το γιό μου. Σύντομα, εμφανίστηκε μια τέτοια δυνατότητα και μπορέσαμε να την επισκεφτούμε. Όταν ρώτησα την κοπέλα για το αν με τις προσευχές που έκανε, ο Κύριος μας έδωσε παιδάκι, απάντησε:

– Ναι, ζητούσα από την Υπεραγία Θεοτόκο και ήμουν σίγουρη ότι θα σας στείλει παιδάκι. Μόνο που θυμόμουν ότι ο άντρας σου ήθελε κορίτσι. Εγώ, όμως, ήξερα ότι θα είναι αγόρι, επειδή και η Παναγία Παρθένος έκανε Αγόρι.

Ο Κύριος άκουσε την προσευχή της κατάκοιτης κοπέλας που είχε απερίγραπτους πόνους, που μιλούσε με δυσκολία, αλλά που ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση παρακαλούσε για άλλους! Αυτό είναι ένα εκπληκτικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ντιάνας: ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις σκέφτεται και ανησυχεί για τους άλλους.

(Και η πεθερά μου, κάθε μέρα, ικέτευε τον Κύριο για παιδάκι).

Με το παράδειγμα της, με την ταπείνωσή της η Ντιάνα στήριζε και τους γονείς. Μια φορά, όταν χρειάστηκε να κάνει για πολλοστή φορά εγχείρηση, είχαν πάει σε νοσοκομείο, στην πόλη Κουταΐσι. Αλλά εκεί τους αρνήθηκαν την εγχείρηση και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν σπίτι. Όταν το έμαθα, με αγωνία ρώτησα:

– Και η Ντιάνα;

– Δεν ξέρεις την Ντιάνα! Μας στήριζε κιόλας – απάντησε η μαμά. – Μας είπε: «Τίποτα. Μαμά, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Αφού ήρθαν όλα έτσι, πάμε σπίτι».

Περνούσαν τα χρόνια, ο γιος μας μεγάλωνε και η Ντιάνα με την οικογένειά της μετακόμισαν πιο κοντά στην πόλη. Συχνά μιλούσαμε στο τηλέφωνο και η Ντιάνα, σχεδόν ποτέ, δεν μιλούσε για τον εαυτό της. Πρώτα από όλα, ρωτούσε:

– Πώς είναι ο Βολόντια (έτσι ονομάσαμε το γιο μας); Πώς είστε;

Φωτογραφία: Νινό Μπαϊνταούρι

Στο χωριό, που μετακόμισε η οικογένεια της Ντιάνας, ζούσε ο παππούλης, ο οποίος είχε βαφτίσει την Ντιάνα, όταν αυτή ήταν βρέφος. Δεν μπορούσαν να τελειώσουν την ανέγερση της νέας εκκλησίας, και η παλαιά χωρούσε πολύ λίγο κόσμο. Οπότε, με ευλογία, τελούσαν τις ιερές ακολουθίες στο σπίτι της Ντιάνας, όπου είχαν διαμορφώσει ένα δωμάτιο, ειδικά για αυτό το σκοπό. Αυτός ο παππούλης που είχε κάνει στον πόλεμο στο Αφγανιστάν και που είχε δει πολλά στη ζωή του, πολύτεκνος πατέρας, που ζούσε πάρα πολύ δύσκολα, συχνά έλεγε στη μαμά της Ντιάνας:

– Το παράδειγμα της Ντιάνας μας δίνει δυνάμεις για να συνεχίζουμε!

Και πράγματι, η Ντιάνα, που ποτέ δεν γογγύζει, που έχει συνηθίσει να δέχεται όλα τα δεινά ως προερχόμενα από το χέρι του Ίδιου του Κυρίου, που προσπαθεί πάντα να μην χάνει την ελπίδα, ήταν και είναι για μας, που την ξέρουμε, ένα λαμπρό παράδειγμα της ταπείνωσης, της υπομονής και της αγάπης του Χριστού.

Η Ντιάνα έμαθε υπολογιστή και μπόρεσε να περάσει σε κολέγιο της Τιφλίδας. Ο διευθυντής του κολεγίου είχε φτιάξει δωμάτιο ειδικά για αυτήν και είχε εξασφαλίσει τις απαραίτητες συνθήκες για τις σπουδές της. Έτσι, η Ντιάνα αποφοίτησε με άριστα από το κολέγιο και απέκτησε το πτυχίο πληροφορικής.

Μετά από τις σπουδές της, επέστρεψε στο σπίτι της και με την Θεία Πρόνοια γνώρισε έναν άνθρωπο ο οποίος έγινε σύζυγός της. Τώρα κουβαλάει τη νεαρή γυναίκα στην αγκαλιά του με την κυριολεκτική και τη μεταφορική σημασία. Λένε ότι οι γάμοι τελούνται στους ουρανούς. Αν είναι έτσι, τότε αυτός ο άνθρωπος σίγουρα στάλθηκε στην Ντιάνα από τους Ουρανούς. Κάποτε, η Ντιάνα είχε πει: «Αν χρειαζόταν να περάσω ξανά όλα αυτά που βίωσα, μόνο και μόνο για να τον συναντήσω, θα συμφωνούσα!»

Η Ντιάνα Τζισιασβίλι. Φωτογραφία: Νινό Μπαϊνταούρι

Και η ίδια η Ντιάνα έγινε μαμά και επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο

Μαζί πλέον μπόρεσαν να κατακτήσουν νέες κορυφές. Όταν μετακόμισαν στην Τιφλίδα, η Ντιάνα άρχισε να ασχολείται με ξιφασκία, πήρε μέρος σε πολλούς αγώνες στη Ευρώπη και στον κόσμο και έχει κερδίσει για την Γεωργία τρία χάλκινα μετάλλια. Ο άντρας της την συνόδευε παντού. Την στήριζε ψυχολογικά και σωματικά.

Επίσης η Ντιάνα, άρχισε να παίζει στη σκηνή του θεάτρου στην πόλη Γκόρι και να συμμετέχει στις παραστάσεις γνωστού θεάτρου της Τιφλίδας Μαρτζανισβίλι. Κάτι που έκανε και πριν από το τραύμα της, όταν συμμετείχε στις ερασιτεχνικές παραστάσεις. Για οχτώ μήνες, συμμετείχε στο πρότζεκτ «Αναπαραγωγή γυναικών με αναπηρία», δούλευε στην παιδική παραθλητική ομοσπονδία…

Τον Αύγουστο του 2019, η Ντιάνα έγινε μαμά και επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Η Ντιάνα Τζισιασβίλι. Φωτογραφία: Νινό Μπαϊνταούρι Όταν την έφεραν στη μαιευτική κλινική, πολλοί δεν είχαν καταλάβει ότι δεν μπορεί να σηκωθεί από το καρότσι της! Και όταν το κατάλαβαν, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι μετά από μια τέτοια διάγνωση μπόρεσε να κυοφορήσει παιδί! Κάτι τέτοιο θεωρούνταν ως τότε αδύνατον. Αλλά αυτά που είναι «ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λκ.18:27). Ο Θεός επιβράβευσε τη νέα οικογένεια για τη μεγάλη της υπομονή και για την πραγματικά χριστιανική θυσιαστική αγάπη του ενός για τον άλλον.

– Ναι, οι τελευταίοι μήνες της εγκυμοσύνης ήταν πολύ δύσκολοι, αλλά αφού είχα συνηθίσει να υπομένω… - έλεγε η Ντιάνα.   

Ο Εύσπλαχνος Κύριος, βλέποντας πόσο ανησυχούσε κάποτε για μας, έκανε το θαύμα, χαρίζοντας και σε αυτήν τη χαρά της μητρότητας. Το παιδί το ονόμασαν προς τιμήν του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, που είχε φέρει πρώτος τον χριστιανισμό στη Γεωργία.

Τώρα, η Ντιάνα δουλεύει σε κυβερνητική υπηρεσία για ανθρώπους με αναπηρία. Η νέα οικογένεια ετοιμάζεται για μετακόμιση στο νέο τους διαμέρισμα, έχοντας να πληρώνουν δόσεις για το δάνειο.

Και εμείς, πλέον, είμαστε οικογενειακοί φίλοι.

Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι, σε όποια κατάσταση και αν είσαι, όταν πηγαίνεις στη Ντιάνα, κοντά της πάντα ηρεμείς. Νιώθεις ειρήνη. Νιώθεις τη σιγουριά ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν και ότι πρέπει μόνο να εναποθέσεις τις ελπίδες σου όλες στον Θεό. Ο ίδιος ο αγώνας της ζωής της είναι η καλύτερη απόδειξη για αυτό.