«Μου φάνηκε ότι άνοιξε ο ουρανός»

Αυτή είναι μια καταπληκτική ιστορία, για το πώς όχι ένας, αλλά πολλοί άγιοι μαζί βοήθησαν μια άτεκνη οικογένεια ν’ αποκτήσει το πολυπόθητο μωρό. Η Αικατερίνη είπε την ιστορία της.

Γνώρισα τον άντρα μου, όταν ήμασταν φοιτητές, τη δεκαετία του ’90. Στην αρχή ζούσαμε όπως όλοι οι συνομήλικοί μας, δηλαδή χωρίς να σκεφτόμαστε ούτε για τον Θεό ούτε για την Εκκλησία ούτε για τις εντολές του Θεού. Μια φορά, κάποιοι καλοί μας φίλοι μας πήγαν στον ναό της Αγίας Σοφίας, για να γνωριστούμε με τον πατέρα Δημήτριο Ρόστσιν. Ήδη από την πρώτη μας συνομιλία επηρεάστηκα ουσιαστικά. Έγινε σαφές ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε πια να ζούμε έτσι όπως ζούσαμε τότε, αλλά, ταυτόχρονα, αυτά, που είπε ο ιερέας μας φάνηκαν ακατανόητα, περίεργα και τρομερά. Ο σύζυγός μου ο Ρομάν κι εγώ λάβαμε μια λίστα με βιβλία, καθώς και οδηγίες, για το πώς να προετοιμαστούμε για την πρώτη εξομολόγησή μας. Η προετοιμασία μάς πήρε δύο μήνες. Εξοικειωνόμασταν με την εκκλησία με πολύ αργούς ρυθμούς. Πού και πού πηγαίναμε στην εκκλησία, καμιά φορά κοινωνούσαμε. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι ο γάμος εκτός Εκκλησίας, χωρίς να τηρούνται οι εντολές, χωρίς προσευχή, χωρίς τη βοήθεια του Θεού, δεν μπορεί να διατηρηθεί, γεγονός το οποίο έχει αποδειχτεί πολλές φορές γύρω μας.

Τελέσαμε τον εκκλησιαστικό γάμο την 1^η Αυγούστου, την ημέρα ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Σεραφείμ του Σαρόβ (εκείνην τη χρονιά ήταν η 100^η επέτειος του γεγονότος). Μετά τον εκκλησιαστικό γάμο μας, εγώ και ο σύζυγός μου προσπαθούσαμε να επισκεπτόμαστε την εκκλησία, αλλά ο παλιός τρόπος ζωής μάς κρατούσε «σφιχτά». Ας πούμε, αν μια Κυριακή κοιμηθείς παραπάνω και δεν πας στην εκκλησία, τότε την επόμενη Κυριακή γίνεται πιο εύκολο να μείνεις σπίτι και την άλλη ακόμη πιο εύκολα. Όμως, με τη βοήθεια του Θεού και τις προσευχές του πατρός Δημητρίου, επιστρέφαμε στην εκκλησία, καθώς και η επιθυμία μας να ζούμε σύμφωνα με τους νέους για εμάς κανόνες γινόταν πιο δυνατή. Μόνο τότε καταλάβαμε πόσο ωραίες είναι οι οικογένειες που έχουν πολλά παιδιά. Στην ενορία μας, που αποτελείτο, κατά το πλείστον, από νέες οικογένειες, πάντα κάποια γυναίκα περίμενε το επόμενο παιδάκι της. Έτσι κι εγώ επιθύμησα ν’ αποκτήσω μωρό. Αλλά, αλίμονο μου! Από τα παιδικά μου χρόνια είχα σοβαρά προβλήματα με την υγεία μου, γι’ αυτό δεν μπορούσα να κάνω παιδιά. Οι γιατροί προσπαθούσαν να βοηθήσουν, αλλά χωρίς επιτυχία.

Έτσι περνούσαν τα χρόνια. Απελπίστηκα. Ένιωθα κενή και δεν έβλεπα κάποια ελπίδα. Ζήλευα τις γυναίκες που είχαν παιδιά κι έκλαιγα. Όμως, ταυτόχρονα, η προσευχή μου μέρα με τη μέρα γινόταν πιο δυνατή. Έτσι, μαζί με την προσευχή, δυνάμωσε και η πίστη μου ότι ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει. Έπρεπε να μάθω να υπομένω, να περιμένω και να μην απελπίζομαι.

Μια φορά στον ναό με πλησίασε η μητέρα του πνευματικού μας πατέρα, η Εκατερίνα Σεργιέεβνα Βασίλιεβα(1) και είπε ότι συμπάσχει και προσεύχεται για εμάς. Η Εκατερίνα Σεργιέεβνα μου έδωσε μια μικρή, αλλά πολύ αγαπητή γι’ αυτήν, εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου «Ρόδον το Αμάραντον», λέγοντας ότι η ίδια προσευχόταν μπροστά σε αυτήν, όταν περίμενε τα εγγόνια της. Αρχίσαμε μαζί με τον σύζυγό μου να προσευχόμαστε σε αυτή την εικόνα, παρακαλώντας την Παναγία για βοήθεια. Όλοι στην ενορία μας ήξεραν ότι περιμένουμε ένα θαύμα.

Κληματαριά του Οσίου Συμεών του Μυροβλύτη, Ιερά Μονή Χιλανδαρίου

Μια φορά, την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο πατήρ Δημήτριος πήγε στο Άγιον Όρος και μας έφερε απο εκεί ένα κομμάτι της κληματαριάς του Οσίου Συμεών του Μυροβλήτη, από το μοναστήρι Χιλανδαρίου. Ως γνωστόν, από τους καρπούς αυτής της κληματαριάς ιαίνεται η στειρότητα των συζύγων, οι οποίοι με πίστη και προσευχή δέχονται αυτό το θαυματουργό φάρμακο. Συστήνω σε όλους: Να διαβάσετε για τον Όσιο Συμεών τον Μυροβλήτη και για τα θαύματα, που πραγματοποιούνται σε όσους προσεύχονται σ’ αυτόν. Πραγματικά είναι ένας καταπληκτικός Άγιος!

Εκτελούσαμε, λοιπόν, τον προβλεπόμενο κανόνα, νηστεύαμε και προσευχόμασταν στον Κύριο, την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Άγιο Συμεών. Ύστερα ήταν το Πάσχα και η χαρά! Μετά την πρώτη εβδομάδα του Πάσχα, η ζωή κυλούσε κανονικά κι εγώ περίμενα το θαύμα. Η μέρα τότε φαινόταν σαν εβδομάδα και η εβδομάδα σαν μήνας. Τον Μάιο πήγαμε στην Όπτινα, όπου, όπως και παντού, γονατιστοί και με δάκρυα παρακαλούσαμε για το μωρό. Θυμάμαι πολύ καλά την εξομολόγησή μου στον πατέρα Ιλαρίωνα: Πόσο ακόμα; Δεν έχω δυνάμεις, πλέον, να περιμένω. Απελπίστηκα. Ο πατήρ Ιλαρίωνας, όμως. προσπαθούσε να με ηρεμήσει, προτρέποντάς με να εμπιστευθώ εαυτόν στο έλεος του Θεού: Έχε υπομονή, να παρακαλάς και θα το αποκτήσεις. Ενώ εγώ συνέχιζα να κλαίω. Σε δύο εβδομάδες, τέλος του Μαΐου, μάθαμε το πολυπόθητο νέο ότι είμαι έγκυος.

Η εγκυμοσύνη ήταν πολύ δύσκολη. Σχεδόν στην αρχή της μπήκα στο νοσοκομείο με μια επαπειλούμενη αποβολή και πέρασα εκεί όλο το καλοκαίρι και τον Σεπτέμβριο. Εκείνη την περίοδο αισθανόμουν έντονα τις προσευχές του πατρός Δημητρίου, των φίλων μας και όλων των ενοριτών μας. Το ίδιο κι εμείς, προσευχόμασταν συνέχεια! Από τη μία πλευρά, υπήρχε ο φόβος να χάσουμε αυτό το πολυπόθητο μωρό και από την άλλη είχαμε ακλόνητη πεποίθηση στη βοήθεια του Θεού. Δεν έχω ξαναβιώσει κάτι τέτοιο!

Ο Ιβάν γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 2008, πέντε χρόνια μετά από τότε που ξεκινήσαμε τον εκκλησιασμό μας. Η γέννηση του γιου μας ήταν μεγάλη γιορτή και χαρά για εμάς, καθώς κι ευχαριστία. Η χαρά και το θαύμα δεν ήταν μόνο δικά μας, αλλά ολόκληρης της ενορίας μας! Όλοι προσεύχονταν και αυτό το θαύμα ήταν για όλους.

Όσιος Ιωάννης ο Καλυβήτης Ο Ιβάν βαπτίστηκε προς τιμήν του Οσίου Ιωάννη του Καλυβήτη, επειδή η γιορτή του Αγίου είναι την ίδια μέρα με τα γενέθλιά του.

Παλιά, δεν είχαμε πολλές γνώσεις για τον Άγιο και τον γνωρίσαμε σταδιακά. Έναν χρόνο αργότερα, την ημέρα των γενεθλίων του Ιβάν, μπήκαμε στην εκκλησία μας και είδαμε την εικόνα του Οσίου Ιωάννη του Καλυβήτη τοποθετημένη πάνω στο αναλόγιο. Μου φάνηκε ότι άνοιξε ο ουρανός κι έβλεπα τον Άγιο ζωντανό! Προσευχήθηκα γονατιστή, με δάκρυα χαράς, που συνάντησα τον Άγιο. Αργότερα μάθαμε ότι ο πατήρ Δήμητριος μαζί με την Εκατερίνα Σεργιέεβνα παρήγγειλαν την εικόνα του Αγίου, για να μας την κάνουν δώρο. Κατά κάποιον τυχαίο τρόπο, οι αγιογράφοι έκαναν δύο αντίγραφα της εικόνας. Έτσι, μια εικόνα βρέθηκε στο σπίτι μας και άλλη μια στον ναό.

Εγώ με τον άνδρα μου αποστείλαμε ταχυδρομικώς τη φωτογραφία του νεογέννητου γιου μας, μαζί με μια σύντομη περίληψη της ιστορίας μας, στη Μονή Χιλανδαρίου. Αργότερα, όταν ο Ρομάν πήγε στο Άγιον Όρος, μου είπε πως είδε αυτήν τη φωτογραφία εκεί στο μοναστήρι, δίπλα στην εικόνα του Αγίου Συμεών. Και δώδεκα χρόνια αργότερα, για πρώτη φορά μετά τη γέννηση του Ιβάν, πήγαμε και πάλι στην Όπτινα. Μπήκαμε σ’ εκείνον τον ναό, όπου κάποτε μ’ εξομολογούσε ο πατήρ Ιλαρίων. Και όταν είδα το μέρος, όπου έλαβε χώρα η εξομολόγηση, στάθηκα ακίνητη: Στον τοίχο υπήρχε η εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Καλυβήτη.