Περί επιλογής της μοναστικής ζωής, εμποδίων και πειρασμών, παρά Θεού βοηθείας και καθημερινών θαυμάτων

Υπέροχοι άνθρωποι στην ζωή μου

Στην πορεία της ζωής μου γνώρισα υπέροχους ανθρώπους. Μεταξύ αυτών: ο πρωθιερέας Αλέξανδρος Περεντέρνιν (ο μετέπειτα ηγούμενος Βαρλαάμ της μονής Μπελογκόρσκ), ο ιερέας Βλαδίμηρος Τσουντίνοφ, εφημέριος της γυναικείας μονής Σκορμπιάσινσκαγια στην πόλη Νιζνι Ταγκίλ, ο ηγούμενος Σαββάτιος (Ρουντακόφ), πνευματικός της μονής μας, η ηγουμένη μας γερόντισσα Ξένη (Σεπκόβα) και άλλοι πολλοί. Θα σας πω και γι' αυτούς.

Πατήρ Βαρλαάμ (Περεντέρνιν)

Θέλω να πω δυο λόγια για τον ιερέα που με βάφτισε. Είχε μια υπέροχη ζωή. Ένα χωριατόπαιδο ο Aλεξάντρ Περντέρνιν, γεννημένος το 1928, ολοκλήρωσε τις 4 τάξεις του δημοτικού σχολείου και φοίτησε σε Τεχνικό Λύκειο. Εργάστηκε για 27 χρόνια στο ελασματουργείο του μεταλλουργικού εργοστασίου της πόλης Λίσνα. Ήταν πολύ σκληρή δουλειά.

Μεγάλωσε με τη γυναίκα του δέκα παιδιά. Οι δύο γιοι του, ο Βλαντιμίρ (+14 Οκτωβρίου 2021) και ο Αλέξανδρος, είναι ιερείς, η κόρη του - Νατάλια είναι παπαδιά (σύζυγος ιερέα) και οι δίδυμες κόρες του - Αναστασία και Παρασκευή - είναι μοναχές. Ανάμεσα στις ενήλικες εγγονές του υπάρχουν μοναχές.

Μετά την απόλυσή του από το εργοστάσιο, ο Alexander Ilyich εργάστηκε ως φύλακας στον ιερό ναό των Αγίων Πάντων στη Μετέϊναγια Γκορα (πόλεις Βέρχνιε-Τσούσοβσκιγιε), του οποίου ο προϊστάμενος, εκείνη την εποχή ήταν, ο γέροντας-πρωθιερέας Νικολάος Ρογκόζιν (1898–1981). Τώρα στη Μετέϊναγια Γκορα βρίσκεται το μοναστήρι μας – ιερά μονή Καζάν και αγίου Τρύφωνα ενώ ο γέροντας αναπαύεται στην κρύπτη, κάτω από την εκκλησία των Αγίων Πάντων.

Γέροντας-πρωθιερέας Νικόλαος Ρογκόζιν

Στη συνέχεια, ο Αλέξανδρος Ίλιτς χειροτονήθηκε ιερέας και, αφού έμεινε χήρος, εκάρη μοναχός στην Λαύρα Αγίας Τριάδας και οσίου Σέργιου με το όνομα Βαρλαάμ. Το 1991 διορίστηκε προϊστάμενος της κατεστραμμένης Μονής του Αγίου Νικολάου Μπελογκόρσκ, την οποία αναστήλωσε.

Μία από τις πρώτες αδερφές της μονής μας, η μοναχή Ταμάρα (Ποβαρνίτσινα), θυμόταν πώς, κατά την πρώτη, δύσκολη περίοδο ιδρύσεως μίας νέας αδελφότητας, ο ηγούμενος Βαρλαάμ της μονής Μπελογκόρσκ, μας επισκέφτηκε και έφερε μαζί του μια αγελάδα και μερικά πρόβατα για να υποστηρίξει τις αδελφές.

Ηγούμενος Βαρλαάμ (Περεντέρνιν)

Ηγούμενος Βαρλαάμ και ο πνευματικός της μονής μας ο ηγούμενος Σαββάτιος

Ο πνευματικός μας, ο ηγούμενος Σαββάτιος (Ρουντακόφ) εκάρη μοναχός στην Μπέλα Γκορά από τον ηγούμενο Βαρλαάμ (Περεντέρνιν, 1928-1995). Το γεγονός διηγείται ο πατήρ Σαββάτιος ως εξής:

Όταν έβαζα το χέρι μου στο κουτί τότε άκουσα μια εσωτερική φωνή να μου λέει: «Σαββάτιος θα ονομασθείς». Και όντως, στο χαρτάκι που έβγαλα έγραφε – Σαββάτιος

«Η μοναχική μου κουρά έγινε στην Μπέλα Γκόρα το 1992 και ήμουν ο πρώτος μοναχός που εκάρη στην μονή μετά την αναγέννησή της. Γνώριζα ότι η αδελφότητα της μονής κατά τα χρόνια της Οκτωβριανής επανάστασης πέθανε με μαρτυρικό θάνατο. Πάνω από σαράντα μοναχοί οδηγήθηκαν στο απόσπασμα ενώ ο ηγούμενος της μονής – αρχιμανδρίτης Βαρλαάμ (Κονοπλιόφ) έπνιξαν στον ποταμό Κάμα. Και το να καρώ μοναχός εδώ ήταν μεγάλη τιμή για εμένα…

Ο ηγούμενος Βαρλαάμ – πολύ σεβαστός από όλους ιερέας - ήταν κάποτε πολύτεκνος πρωθιερέας. Μετά έμεινε χήρος, τα παιδιά του μεγάλωσαν. Κάποιοι εξ αυτών έγιναν ιερείς άλλοι μοναχοί και ο ίδιος, ήδη ηλικιωμένος, πάνω από εξήντα ετών, εκάρη μοναχός και λειτουργούσε σε ενοριακό ναό. Και έτσι μία μέρα τον στέλνει ο δεσπότης να αναστηλώσει το μοναστήρι στη Μπέλα Γκόρα. Και αυτός, χάρην της υπακοής, σήκωσε αυτόν τον εξαιρετικά βαρύ σταυρό – τον τελευταίο της ζωής του. Ήταν ο Γολγοθάς του.

Όταν έφτασα στην Μπέλα Γκόρα για την μοναχική μου κουρά, αντίκρισα, στην θέση του μοναστηριού ένα μαύρο χάλι: ερειπωμένο τριώροφο κτίριο, ετοιμόρροπος καθεδρικός ναός… Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή τότε. Η τράπεζα μετατράπηκε σε προσωρινό ναό επειδή ήταν αδύνατο να λειτουργήσει κανείς στον καθεδρικό ναό. Η σόμπα, σε αυτήν την προσωρινή εκκλησία, δεν μπορούσε να θερμάνει αρκετά τον χώρο και το Άγιο Αίμα πάγωνε μέσα στον δισκοπότηρο. Λόγω της παγωνιάς λειτουργούσαν με τσόχινες μπότες.

Υπήρχαν αρκετά εμπόδια πριν την κουρά μου. Ο πατέρας Βαρλαάμ έφυγε και δεν μπορούσε να επιστρέψει λόγω κάποιων προβλημάτων με το αυτοκίνητο και όταν τελικά επέστρεψε, η ώρα πλησίαζε τα μεσάνυχτα. Επιλέχθηκαν τρία ονόματα για την κουρά: Άγιος Πιτιρίμ του Περμ, Αρσένιος ο Μέγας και Σαββάτιος του Σολοβέτσκ. Τα ονόματα τα έγραψαν σε τρία χαρτάκια και τα έβαλαν μέσα σε ένα κουτί. Προσευχηθήκαμε. Όταν έβαζα το χέρι μου στο κουτί τότε άκουσα μια εσωτερική φωνή να μου λέει: «Σαββάτιος θα ονομασθείς». Και όντως, στο χαρτάκι που έβγαλα έγραφε – Σαββάτιος

Κατά τη διάρκεια της κουράς, πρέπει να συρθείς κάτω από τους μανδύες των αδελφών της μονής. Στην υπό ανέγερση, όμως, μονή δεν υπήρχαν άλλοι μοναχοί και εγώ σερνόμουν, σταυροειδώς, μόνος μου μέχρι τον ηγούμενο, και ο χρόνος αυτός μου φάνηκε ατελείωτος. Όταν έφτασα, φορώντας μόνο μία λεπτή πουκαμίσα, στα πόδια του πατέρα Βαρλαάμ δεν ένιωθα καθόλου κρύο.

Λίγα άτομα έψαλαν στο ψαλτήρι στην ακολουθία της κουράς, ενώ εγώ άκουγα γύρο μου μία τεράστια χορωδία μοναχών, σαν να συμμετείχαν σε αυτήν όλοι οι αναιρεθέντες αδελφοί του Μμελογκόρσκ. Ένιωθα την παρουσία τους με όλη μου την καρδιά, ένιωθα συγγένεια μαζί τους, άκουγα τις φωνές τους και η ψυχή μου πάγωνε. Κοίταζα κρυφά γύρω μου, προσπαθώντας να δω αυτή την αόρατη αδελφότητα. Και αυτό ήταν ένα θαύμα και μια παρηγοριά…»

Ηγούμενος Σαββάτιος (Ρουντακόφ) και η γερόντισσα της μονής ηγουμένη Ξένη (Οσεπκόβα)

Η πρώτη επίσκεψή μου στην ιερά μονή Καζάν και αγίου Τρύφωνα

Στην εκκλησία, αρχικά, πήγαινα με την γιαγιά μου. Μετά, εμένα και τον αδελφό μου μας πήγαινε ο μπαμπάς. Εκκλησιαζόμασταν την Κυριακή το πρωί και εμείς, ως έφηβοι, θάλαμε τόσο πολύ να κοιμηθούμε! Αλλά δεν θέλαμε να προσβάλλουμε τον μπαμπά και συνεχίζαμε να πηγαίνουμε. Στην επιστροφή όμως νιώθαμε τόση χάρη που δεν μετανιώναμε, καθόλου, που είχαμε σηκωθεί νωρίς.

Η πόλη μας Λίσβα βρίσκεται δίπλα στη περιοχή Τσούσοβσκ και πολλοί από τους συμπατριώτες μας πήγαν και πηγαίνουν, και συνεχίζουν να πηγαίνουν, στο μοναστήρι στο λόφο Μιτέϊνα. Για πρώτη φορά βρέθηκα στην μονή όταν ήμουν 14 ετών και αμέσως αισθάνθηκα την θεία χάρη που ήταν διάχυτη σε αυτόν τον τόπο. Τα καλοκαίρια ερχόμασταν στην μονή οικογενειακώς και πηγαίναμε στα αγιάσματα. Εκεί γιατρεύτηκα από μια ασθένεια που έπασχα.

Μετά το σχολείο, το οποίο ολοκλήρωσα στην Λίσνα, έφυγα στην πόλη Νίζνι Ταγκίλ, όπου πέρασα στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο στην ειδικότητα – δασκάλα τεχνολογίας. Στο Ταγκίλ έζησα πέντε χρόνια κατά τα οποία πήγαινα εκκλησία ανελλιπώς.

Ηγουμένη Ξένη και η μοναχή Σεραφείμη

Ιερέας Βλαδίμηρος Τσουντίνοφ

Σημαντικό ρόλο στην πνευματική μου εξέλιξη έπαιξε ο ιερέας Βλαντίμηρος Τσουντίνοφ (1947–2020), εφημέριος της γυναικείας μονής Σκορμπιάσινσκαγια στο Νίζνι Ταγκίλ. Γνωριστήκαμε στην εκκλησία: πήγαινα για εξομολόγηση, κοινωνούσα και ελάμβανα πνευματικές συμβουλές.

Ο π. Βλαδίμηρος ήταν ασκητής και πολύ αυστηρός με τον εαυτό του, αλλά με τους ενορίτες ήταν απλός και περιποιητικός, σκεπάζοντας τους πάντες με την αγάπη του. Μέχρι αργά το βράδυ, ολόκληρες ουρές από κόσμο ζητούσαν να εξομολογηθούν στον πατέρα Βλαδίμηρο και αυτός, ποτέ, δεν είχε αρνηθεί σε κανέναν.

Πατήρ Βλαδίμηρος Τσουντίνοφ

«Έλα τώρα, θα γράψεις το διαγώνισμά σου καλύτερα από όλους!»

Από την επικοινωνία με τον πατέρα Βλαδίμηρο, ιδιαίτερα, θυμάμαι το εξής περιστατικό.

Επρόκειτο την Δευτέρα να γράψω διαγώνισμα σε ένα μάθημα. Αλλά μετά από παράκληση του πατρός Βλαδιμήρου πέρασα όλο το τριήμερο από την Παρασκευή και έως την Κυριακή στον ναό. Και πέρα από τις ακολουθίες βοηθούσα και στο κατηχητικό. Όταν ζήτησα να πάω, τουλάχιστον, το βράδυ για να προετοιμαστώ για το διαγώνισμα, ο πατέρας Βλαδίμηρος είπε:

– Έλα τώρα, θα γράψεις το διαγώνισμά σου καλύτερα από όλους!»

Κατάφερα, λοιπόν, να διαβάσω ολόκληρο το εγχειρίδιο μέσα σε μια νύχτα και να γράψω το διαγώνισμα με την υψηλότερη βαθμολογία μεταξύ των κοριτσιών της ομάδας.

Με τις ευλογίες του πατρός Βλαδιμήρου στην μονή μας σήμερα εγκαταβιούν, εκτός από εμένα, ακόμα τρείς αδελφές.

Ιερέας Βλαδίμηρος Τσουντίνοφ στην ιερά μονή Καζάν και αγίου Τρύφωνα. Εκ των δεξιών του – δόκιμη Αναστασία, σήμερα – μοναχή Σεραφείμη (Τσβετόβα)

Απάντηση στην προσευχή

Εκείνα τα χρόνια η ηγουμένη της μονής Σκορμπιάσενσκαγια της πόλης Ταγκίλ ήταν η γερόντισσα Κυρίλλη (Σουβόροβα, 1950-2011). Προσευχόταν για μένα και πάντα με καλούσε στο μοναστήρι της. Ενώ σπούδαζα στο πανεπιστήμιο, μετά τα μαθήματα, δούλευα εκεί σε διάφορα διακονήματα, αλλά μέσα μου ένιωθα ότι εδώ δεν είναι ο τόπος μου.

Δεν με έλκυε η κοσμική ζωή αλλά, ακόμα, δεν μπορούσα να καταλάβω το θέλημα του Θεού για μένα

Συναναστρεφόμενη με την ηγουμένη Κυρίλλη, με τον πατέρα Βλαδίμηρο και άλλους ιερείς, σταδιακά κατέληξα στην ιδέα ότι θα μπορούσα γίνω μοναχή. Δεν με έλκυε η κοσμική ζωή αλλά, ακόμα, δεν μπορούσα να καταλάβω το θέλημα του Θεού για μένα.

Τότε άρχισα να παρακαλάω τον Θεό να κανονίσει τη ζωή μου σύμφωνα με το θέλημά Του. Και μετά από μια ένθερμη προσευχή, κάπως ενδόμυχα ένιωσα την απάντηση μέσα μου ότι πρέπει να μονάσω αφού πάντα ήταν κάτι που μου άρεσε. Και συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η κλήση και η τελική μου απόφαση.

Ηγουμένη Κυρίλλη (Σουβόροβα)

Ιερά μονή Σκορμπιάσινσκαγια στην πόλη Νίζνι Ταγκίλ. Φώτο Ν.Β. Λέϊζεροφ

Πως επέλεξα την μονή

Μου πρότειναν να επισκεφτώ την ιερά μονή Νόβο-Τιχβενσκαγιά στην πόλη Αικατέρινμπουργκ. Σκεφτόμουν, όμως αν πρόκειται να μονάσω αυτό θα γίνει μόνο στο Βέρχνε-Τσούσοβσκι Γκοροντκί στην μονή Καζάν και αγίου Τρύφωνα.

Επισκέφτηκα το μοναστήρι όταν ήμουν στο τρίτο έτος των σπουδών μου και ζήτησα από τον πνευματικό της μονής, ηγούμενο Σαββάτιο (Ρουντακόφ), να μείνω εδώ για πάντα. Ο παππούλης, όμως, μου απάντησε ότι πρέπει να κάνω αυτό που θα με ευλογήσουν οι γονείς μου. Και αυτοί μου ζήτησαν να ολοκληρώσω της σπουδές μου. Έτσι επέστρεψα στο Ταγκίλ.

Στο πέμπτο έτος της Σχολής μου, η ηγουμένη Κυρίλλη μου δώρισε ένα βιβλίο με επιστολές του γέροντα της ιεράς μονής των Σπηλαίων του Πσκόφ, ηγουμένου Σάββα (Οσταπένκο, 1898-1980). Εκείνο το καιρό διάβαζα αυτό το βιβλίο. Και όταν έμειναν μόλις δύο μήνες για την πτυχιακή μου ένιωσα, ξαφνικά, φοβερή νοσταλγία για το μοναστήρι στο όρος Μιτέϊνα.

Άνοιξα να διαβάσω το βιβλίο και μεταξύ των συμβουλών του γέροντα, ξαφνικά, είδα τα εξής λόγια: «Κάνε υπομονή, μόνο δύο μήνες έμειναν. Ξέρω ακόμα και το όνομά σου – Νάστενκα». Η τόσο υπέροχη συμβουλή αναπτέρωσε το πνεύμα μου.

Τελείωσα τις σπουδές μου το 2001 και αμέσως αναχώρησα για την μονή.

Βέρχνε-Τσούσοβσκι Γκοροντκί με θέα την μονή του Καζάν και αγίου Τρύφωνα πέρα από το ποτάμι

Πιστεύω ότι καθημερινά γίνονται θαύματα στην μονή τα οποία επιτελούνται, πρωτίστως, στις καρδιές των ανθρώπων.

Μερικές φορές οι προσκυνητές ρωτούν τις αδερφές: «Είχατε δει θαύματα κατά τη διάρκεια της ζωής σας στο μοναστήρι;» Πιστεύω ότι καθημερινά γίνονται θαύματα στην μονή τα οποία επιτελούνται, πρωτίστως, στις καρδιές των ανθρώπων. Η ειρήνη στην ψυχή, η χαρά και η αγάπη που νιώθεις δεν είναι θαύμα; Θαύμα είναι και η φανέρωση των λογισμών στον πνευματικό σου. Κάθε ιερέας είναι ο αγωγός της Θείας Χάριτος ως ενός ανεκτίμητου θησαυρού. Ακόμα και τα υλικά πράγματα απορροφούν αυτήν την χάρη.

Ευχαριστώ όλους που προσεύχονταν για μένα και συνεχίζουν να το κάνουν, και χάρη στους οποίους μπορούσα να κάνω σωστή επιλογή ζωής.

Η αδελφότητα και ιερείς της ιεράς μονής Καζάν και αγίου Τρύφωνα

Οι αδελφές της μονής στο ψαλτήρι. Στο κέντρο η μοναχή Σεραφείμη

Ιερά Μονή Καζάν και αγίου Τρύφωνα τον χειμώνα