Η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον πόλεμο

Ο Πρωθιερέας Ολέγκ Βρόνα αναπολεί μια οικογενειακή ιστορία, που αποκαλύπτει την αγαθή Πρόνοια του Θεού.

Θέλω να μιλήσω για το θείο μου, Μιχαήλ του Γρηγορίου Πρζιαλκόβσκιϊ, μεγαλύτερο αδελφό της μαμάς μου και βετεράνο πολέμου. Γεννήθηκε στην πόλη Ουσόλιε της Περιφέρειας Ιρκούτσκ, το 1919. Στρατεύτηκε το 1939, και μόλις ξεκίνησε ο πόλεμος, τον έστειλαν στο μέτωπο. Από τον Αύγουστο του 1941 έως το 1944 πολεμούσε μαζί με ομάδες παρτιζάνων της Λευκορωσίας.

Η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον πόλεμο. Εκεί, στον τρομερό αυτό πόλεμο, βρήκε για σύντροφο την παρτιζάνα και κατάσκοπο, τη Μαρία. Παντρεύτηκαν. Σύντομα, γεννήθηκε ο γιος τους Γιούριϊ. Οι νεαροί σύζυγοι πήγαιναν μαζί στις στρατιωτικές αποστολές. Ο θείος Μιχαήλ ήταν ναρκοθέτης.

Μια φορά, στα μισά του πολέμου, το 1943 με 1944, οι συγγενείς στην πόλη Ουσόλιε πήραν γράμμα από τη Μαρία, τη γυναίκα του θείου Μιχαήλ, στο οποίο αυτή έγραφε:

«… Ο Μιχαήλ είναι επικεφαλής της ομάδας. Το παρτιζάνικο του παρατσούκλι είναι Σουβόροφ. Έχει αφήσει το μουστάκι του και μοιάζει με τον Μπουντιόνιϊ».

Και στη συνέχεια, με ένα συγκρατημένο ύφος ανθρώπου που έχει ζήσει πολλά στη ζωή, η Μαρία τους έγραφε για την τρομερή τραγωδία που βρήκε την οικογένειά τους:

«Μια φορά, όταν ήμασταν σε στρατιωτική αποστολή, - έγραφε η Μαρία, - οι γερμανοί επιτέθηκαν στην κατασκήνωσή μας και σκότωσαν όλους όσοι είχαν μείνει πίσω: παππούδες, γιαγιάδες και παιδιά. Σκοτώθηκε και ο μικρός μας γιος, ο Γιούρα. Του φτιάξαμε μνημείο με την επιγραφή: “Στον νεαρό παρτιζάνο Γιούριϊ Πρζιαλκόβσκιϊ”. Τώρα, μετά την απελευθέρωση του Μινσκ, - έγραφε στη συνέχεια η γυναίκα του θείου Μιχαήλ, - εγώ βρίσκομαι στο νοσοκομείο και ο Μιχαήλ με τα στρατεύματα έχουν προχωρήσει».

Στη συνέχεια, δεν πήραν άλλα γράμματα από τη Μαρία. Διακόπηκε η επικοινωνία μαζί της. Εκείνα τα χρόνια του πολέμου δεν υπήρχε αλληλογραφία ούτε από τον θείο Μιχαήλ. Το μοναδικό γράμμα του είχε έρθει στο Ουσόλιε ήταν στις αρχές του πολέμου, το 1941.

Για πολλά χρόνια, στην οικογένειά μας θεωρούσαν ότι ο θείος Μιχαήλ φερόταν ως εξαφανισμένος. Και μόνο πολλά χρόνια αργότερα, καταφέραμε να μάθουμε από τα αρχεία, που φυλάσσονται στη Λευκορωσία, ότι ο θείος μου Μιχαήλ του Γρηγορίου Πρζιαλκόβσκιϊ είχε σκοτωθεί στη Λευκορωσία το 1944, σε στρατιωτική αποστολή. Ήταν μόλις 25 χρονών!

Ο Μιχαήλ Πρζιαλκόβσκιϊ σκοτώθηκε στη Λευκορωσία το 1944. Ήταν μόλις 25…

Θυμάμαι που η μαμά μου διηγούταν ότι από την παιδική του ηλικία υπέφερε συνέχεια από ρινορραγίες, τις οποίες με δυσκολία κατάφερνε να τις σταματάει. Τι να τραβούσε, άραγε, στον πόλεμο, σε περίπτωση που οι αιμορραγίες αυτές συνεχίζονταν! Επίσης, η μαμά διηγούταν ότι, όταν ήταν μικρός, του άρεσε πολύ να τρώει ψωμί μαζί με πριάνικι ή μπισκότα. Παρεμπιπτόντως, και εγώ, όταν ήμουν μικρός, αγαπούσα να τρώω ψωμί μαζί με μπισκότα και πριάνικι. Μήπως, αυτό ήταν απλώς πιο χορταστικό;

Έχω ακόμα μια σημαντική για μένα παρατήρηση με το παράδειγμα της οικογένειάς μου, που αφορά στις τύχες των ανθρώπων και στην ακατάληπτη Πρόνοια του Θεού. Ο προπάππος μου και παππούς του θείου Μιχαήλ – ο Πολωνός αριστοκράτης Λουδοβίκος Πρζιαλκόβσκιϊ – αγωνιζόταν για την ανεξαρτησία της Πολωνίας από τη Ρωσική Αυτοκρατορία, κάτι που στάθηκε αιτία για να εξοριστεί στη Σιβηρία. Δεν μπόρεσε τελικά να βοηθήσει στην απελευθέρωση της Πολωνίας, αλλά για τη Ρωσία και αυτός και οι απόγονοί του δούλεψαν πολύ. Όταν βρισκόταν στην εξορία, ο προπάππος μου παντρεύτηκε την Ευδοκία, κόρη γνωστού εφοπλιστή και ιδιοκτήτη εργοστασίων, χρυσορυχείων του Ιρκούτσκ, του μεγαλέμπορου Βασίλιϊ Μπελογκολόβιϊ και μαζί της έκαναν 14 παιδιά. Όλα αυτά τα παιδιά ζούσαν και εργάζονταν για το καλό του κράτους, ενάντια στο οποίο κάποτε ο προπάππος μου αγωνιζόταν επίμονα. Τελικά, η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον πόλεμο.

Τέλος, ο εγγονός του, ο Μιχαήλ του Γρηγορίου Πρζιαλκόβσκιϊ, στον οποίον αναφέρεται αυτή η διήγηση, πολεμούσε και σκοτώθηκε όχι πλέον για τη Ρωσική Αυτοκρατορία, αλλά για τη γη της Ρωσίας. Αν και, ως γνωστόν, οι τύχες της Ρωσίας και της Πολωνίας σε εκείνο τον πόλεμο ήταν στενά συνδεδεμένες. Είθε να δώσει ο Θεός, ώστε οι τύχες των λαών και των χωρών μας να είναι συνδεδεμένες και με την θυσιαστική αγάπη προς τον Χριστό.

Ευχαριστώ τον ξάδελφό μου, κάτοικο της Αγίας Πετρούπολης, Λουδοβίκο του Αρκαδίου Πρζιαλκόβσκιϊ, που πήρε το όνομα προς τιμήν του προπάππου μας, και που με τη συμμετοχή του στο κίνημα «Αθάνατο Τάγμα» αποθανατίζει με αυτόν τον τρόπο τη μνήμη του θείου μας Μιχαήλ.