«Είδα στο όνειρο τον πατέρα μου. Με στολή κρατούμενου και χωρίς κεφάλι» - μια ιστορία πόνου και συνάντησης

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια όμορφη ιστορία για έναν υπέροχο άνθρωπο, τον οποίο ευγνωμονώ πολύ.

Tη Λαρίσα του Γεωργίου την γνώρισα στην ενορία μας, στον Ιερό Ναό Αγίων Νεομαρτύρων και Ομολογητών της Ρωσίας, που βρίσκεται στο μαρτυρικό πολύγωνο Μπούτοβο. Όταν την γνώρισα, η Λαρίσα είχε γεράσει. Θυμάμαι, με πόση συγκίνηση μου διηγούταν: «Όλια, τι όνειρο που είδα μια φορά! Σε μαύρο οργωμένο χωράφι περπατούσε ένας άνθρωπος. Με στολή κρατούμενου και στρατιωτικές αρβύλες. Και… χωρίς κεφάλι. Και ήξερα σίγουρα, με την καρδιά μου, ότι αυτός ήταν ο πατέρας μου». Αυτό το όνειρο το είχε δει πριν έρθει στην ενορία μας. Αυτό ήταν και μια από τις αιτίες που την έκανε να απευθυνθεί και να πιστέψει στον Θεό, αλλά για αυτό θα μιλήσω αργότερα. Τότε, όμως, όλο αυτό που είχε δει στο όνειρο την είχε ανησυχήσει τόσο πολύ που έσπευσε στην πλησιέστερη εκκλησία για να το διηγηθεί σε ιερέα. Γιατί, όμως, αυτό το όνειρο δεν την άφηνε σε ησυχία; Γιατί δεν το αντιμετώπισε απλώς ως έναν τυχαίο εφιάλτη; Να σας εξηγήσω γιατί.

Η Λαρίσα του Γεωργίου Μπέντας είχε ζήσει δύσκολη ζωή. Ο πατέρας της, ο Μιχαήλ Μπεζεντάκος, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, είχε μεταναστεύσει από την Ελλάδα στη Σοβιετική Ένωση. Είχε γοητευτεί από τις κομμουνιστικές ιδέες και, εξαιτίας κάποιων επεισοδίων που είχε με την αστυνομία, είχε φυλακιστεί για να δραπετεύσει από κει και να φυγαδευτεί με τη βοήθεια των ομοϊδεατών του στη Σοβιετική Ρωσία. Στη Σοβιετική Ένωση άλλαξε όνομα και επώνυμο, προσλήφθηκε στο εργοστάσιο ZIS (Αυτοκινητοβιομηχανία «Στάλιν»), παντρεύτηκε και, το 1934, απέκτησε κόρη. Το 1938, όμως, τον κατηγόρησαν για κατασκοπία και τον συνέλαβαν. Τι απέγινε στη συνέχεια, για μεγάλο χρονικό διάστημα, κανείς δε γνώριζε.

Ο Μιχαήλ Μπεζεντάκος. Φωτογραφία από την εφημερίδα «Νέος Ριζοσπάστης» (5 Μαρτίου του 1932), στην οποία εξιστορείται η δραπέτευσή του από τη φυλακή

Η μητέρα της Λαρίσας κατέστρεψε όλες τις φωτογραφίες του άντρα της, παντρεύτηκε δεύτερη φορά και γέννησε γιο. Θα περίμενε κανείς η κόρη να έχει ξεχάσει τον πατέρα της. Η μνήμη ενός παιδιού τριών χρονών δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα χαρακτηριστικά του. Οι φωτογραφίες, όπως έχουμε πει, δεν έχουν διασωθεί (ίσως, από δω να προέρχεται και αυτή η μακάβρια παράσταση στο όνειρο με έναν άνθρωπο χωρίς κεφάλι). Κι όμως, η Λαρίσα δεν τον αρνούταν ποτέ και με εκπληκτική τόλμη έγραφε στα βιογραφικά της ότι είναι κόρη καταδικασμένου πατέρα, και όταν παντρεύτηκε, κράτησε το πατρικό επώνυμο…

Ο παππούλης, στον οποίο είχε προστρέξει, άκουσε προσεκτικά τη διήγησή της με το όνειρο και της είπε: «Πρέπει οπωσδήποτε να προσεύχεστε για τον πατέρα σας». Η Λαρίσα ακολούθησε τη συμβουλή του, άρχισε να γράφει στα δίπτυχα για τη Θεία Λειτουργία το όνομα του πατέρα της υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του και ταυτόχρονα να μελετά τις αρχές της ορθόδοξης πίστης. Η προσευχή για τον πατέρα της την οδήγησε προς τον Ουράνιο Πατέρα.  

Η Λαρίσα επισκέφτηκε τους Αγίους Τόπους, στη συνέχεια την Ελλάδα και εκεί, στα μοναστήρια, παντού ζητούσε να προσεύχονται για την ψυχή του κεκοιμημένου Γεωργίου. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα, απροσδόκητα της στάλθηκε επίσημη ενημέρωση ότι ο πατέρας της είχε εκτελεστεί στο πολύγωνο Μπούτοβο, το 1938.

Όλοι οι εκτελεσθέντες εκεί, την περίοδο 1937-1938, είχαν ταφεί σε κοινούς τάφους. Το 1995, κοντά σε έναν από αυτούς, κτίστηκε ξύλινη εκκλησία προς τιμήν των Νεομαρτύρων και Ομολογητών της Ρωσίας. Σύντομα, η Λαρίσα του Γεωργίου έγινε στην αρχή βιβλιοθηκάριος, και αργότερα επίτροπος αυτού του ναού. Επί των ημερών της, στο Μπούτοβο, έκτισαν πέτρινο Ιερό Ναό της Ανάστασης του Κυρίου, τοποθέτησαν αφιερωματικό Σταυρό Σολοβέτσκιϊ και εγκαινίασαν το μνημείο «Ο κήπος της μνήμης».

Φωτογραφία από τη δικογραφία του Γεωργίου Μπέντας. Πηγή: Το Κέντρο του Σάχαροβ

Τώρα πλέον, η Λαρίσα ήθελε πολύ να βρει φωτογραφία του πατέρα της. Απευθύνθηκε στο αρχείο του εργοστασίου, όπου δούλευε ο πατέρας της, όπου και βρήκαν την κάρτα εισόδου του με φωτογραφία. Όμως, όταν της την έδωσαν, από την αγωνία της, κρατούσε τόσο σφιχτά το έγγραφο στο χέρι της, έτσι που δεν μπορούσε να ξεσφίξει τα δάχτυλα. Μόνο στο σπίτι, όταν ηρέμησε λίγο, μπόρεσε επιτέλους να κοιτάξει το αγαπημένο πρόσωπο. Αποδείχτηκε ότι η κόρη μοιάζει πολύ στον πατέρα της…

Η Λαρίσα δεν προσευχόταν μόνο για τον πατέρα της. Με την ευλογία του εφημέριου, του πατέρα Κυρίλλου Καλεντά, οργάνωσε στην ενορία την καθημερινή ανάγνωση του Ψαλτηρίου που συνοδεύονταν με μνημόνευση των ονομάτων όλων των εκτελεσθέντων στο Μπούτοβο, με δίπτυχα-μηνολόγιο. Αυτή η συνεχής προσευχή υπέρ αναπαύσεως των άδικα εκτελεσθέντων οδήγησε τη Λαρίσα στην επιθυμία της να καρεί μοναχή.

Το 2019, στις 11 Απριλίου, ημερομηνία θανάτου του πατέρα της, φέραμε τη μητερούλα Ελισάβετ (αυτό το όνομα έλαβε κατά την κουρά) στο πολύγωνο Μπούτοβο. Εκεί μου διηγήθηκε ακόμα ένα όνειρό της που ήταν πρόσφατο. Πλέον, μετά από πολλά χρόνια προσευχών για τον πατέρα της, το όνειρο αυτό δεν έμοιαζε καθόλου με εφιάλτη. Το αντίθετο: είδε τον πατέρα της να κάθεται στις σκάλες ενός ναού. Τον ρώτησε: «Δε θα χωρίσουμε πλέον;» Και αυτός με χαμόγελο απάντησε: «Εμείς πια θα είμαστε για πάντα μαζί».

***

Το 2021, και ακριβώς στις 11 Απριλίου, κηδέψαμε τη μητέρα Ελισάβετ. Ο πατέρας και η κόρη επιτέλους συναντήθηκαν.

Για μένα η πορεία της μητέρας Ελισάβετ είναι το παράδειγμα αγάπης που νικά το θάνατο. Ο παππούς μου Γεώργιος ήταν και αυτός κομμουνιστής και πέρασε πολλά δεινά τη δεκαετία του 1930. Μετά από ψευδή καταγγελία τον συνέλαβε η NKVD, και μετά, ουσιαστικά τυφλό και άρρωστο, τον παρέδωσαν στη γυναίκα του, για να πεθάνει. Η γιαγιά Μαρία, πιστή γυναίκα, προσευχόταν πολύ για τον παππού και τον φρόντιζε. Τώρα, είναι η σειρά μου να προσεύχομαι για τον αγαπημένο παππού, ο οποίος και αυτός έκανε πολλά για μένα. Δόξα τω Θεώ, ήταν βαπτισμένος και μπορώ να προσεύχομαι για αυτόν και στην εκκλησία και στο σπίτι, με την ελπίδα ότι θα συναντηθούμε στο μέλλον…