Πρόσωπα της Ιεράς Μονής των Σπηλαίων του Πσκωφ
Ιστορικά και κανονικά ερείσματα ενότητας της Ρωσικής Εκκλησίας
Λιτανεία προς τιμήν του Αγίου Ειρηνάρχου του Εγκλείστου 2019
Μητροπολίτης Ονούφριος μιλά για την πορεία της κανονικής Ορθοδοξίας στην Ουκρανία 
Από τό βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Θεός Ἐφανερώθη – Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011
Περουβιανός Συμεών Γρηγοριάτης:
«Μιά μέρα συνάντησα στό Παρίσι σ᾽ ἕνα ἑστιατόριο ἕναν ὀρθόδοξο μοναχό πού ἐπρόκειτο ν᾽ ἀλλάξη ὁλόκληρη τή ζωή μου. “Ἡ ὀρθοδοξία ἀνακεφαλαιώνεται σ᾽ αὐτά τά λόγια, μοῦ εἶπε. Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά γίνη ὁ ἄνθρωπος θεός κατά χάριν καί μετοχήν. Καί αὐτό σημαίνει ὅτι ὅπως ὅταν βάλης ἕνα σίδερο στή φωτιά τό σίδερο γίνεται φωτιά διά τῆς συμμετοχῆς στό πῦρ, ἔτσι κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετέχη τοῦ θείου πυρός γίνεται κι αὐτός καί πῦρ καί φῶς καί θεός κατά χάριν”.
Αὐτός μοῦ εἶπε τότε ὅτι στήν Ἑλλάδα ὑπάρχει μιά χερσόνησος ὅπου οἱ μοναχοί ἐπαναλαμβάνουν τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ὥσπου νά γραφῆ στίς καρδιές τους. Τόν ρώτησα τότε ἄν ὑπάρχουν ποιητές στήν ὀρθοδοξία καί μοῦ ἀπάντησε ὅτι ὑπάρχουν πολλοί, κι ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι ὁ Ἅγιος Συμεών, ὁ νέος θεολόγος, πού ἔγραψε ὔμνους ἔρωτος γιά τό Θεό.
Ὅμως, ἡ πρώτη μου ἐπαφή μέ τήν ὀρθοδοξία ἔγινε μιάν αὐγή στή Λίμα ὅπου μέ τόν ἀγαπημένο μου ξάδερφο Φερνάντο περπατούσαμε στούς ἄδειους δρόμους μετά ἀπό μιά νύκτα ἀγρυπνίας ὅπου φτιάχναμε ἕνα κολάζ. Αὐτή τήν ὥρα πέφτει μιά δροσούλα στή Λίμα, ἡ γῆ μυρίζει λιγάκι, κι ἐκείνη τήν ὥρα ξεφουρνίζουν τ᾽ ἀρτοπωλεῖα καί μυρίζει ψωμί ἡ ἀτμόσφαιρα. Μιά τέτοια ὥρα περάσαμε ἀπό τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησία κι ὁ Φερνάντο μοῦ πρότεινε νά μποῦμε:
—Εἶναι ὡραῖα ἐκεῖ μέσα: ἔχουν σταφύλια, κρασί, ἄρτους.
Ἐγώ φαντάσθηκα κάτι σάν ἀρχαιοελληνικό συμπόσιο καί φυσικά δέχθηκα (γέλια). Ἦταν ἀνοικτή, ἀλλά ἄδεια —λίγο πρίν ξημερώση. Μ᾽ ἐντυπωσίασε βαθειά ἡ σιγή πού βασίλευε ἐκεῖ, οἱ εἰκόνες στούς τοίχους καί τ᾽ ἀναμμένα καντήλια. Καί δεξιά μου ἕνα τραπεζάκι γεμάτο ἀρτίδια —τά πρόσφορα τά ὁποῖα συνηθίζουν νά κάνουν οἱ Ρῶσοι μοῦ φάνηκαν τόσο κομψά, καί νομίζω γιά πρώτη φορά στή ζωή μου ἔκλεψα κάτι. Λίγο μετά τό ἄφησα πάνω στό πήλινο χέρι τοῦ Δημιουργοῦ πού εἶχε φτιάξει ὁ Φερνάντο στό στούντιό του, καί λίγο ἀργότερα μ᾽ “ἔκλεψε” μέ τόν ἴδιο τρόπο ἡ ὀρθοδοξία, ὅπως συνηθίζει».
