Θαύματα του Οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα

Ο Όσιος Σεραφείμ (κοσμικό όνομα: Βασίλι Νικολάεβιτς Μουραβιόβ, 1866–1949) ήταν ομολογητής της πίστεως -εκάρη μοναχός στα χρόνια των διωγμών εναντίον της Εκκλησίας- μεγάλος γέροντας, που απέκτησε πλήθος χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, προσευχητής για όλους τους θλιβομένους και ταλαιπωρημένους.

Όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα     

Μαρτυρίες για τη θαυμαστή βοήθεια του Οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα

Ο πατήρ Σεραφείμ τού απάντησε προφητικά: «Δέσποτα! Και σε ποιον θ' αναθέσετε τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία; Εσείς είσαστε ο ποιμένας της!»

Στο τέλος του 1927 ο Αρχιεπίσκοπος Αλέξιος (Σιμάνσκι) πήγε στον πνευματικό της Λαύρας του Αγίου Σεργίου για μια συμβουλή και παράκληση για προσευχή. Υπήρχε ο φόβος να συλληφθεί ξανά, λόγω του ότι καταγόταν από οικογένεια ευγενών και γι’ αυτό ήθελε να συμβουλευθεί μήπως έπρεπε να φύγει στο εξωτερικό, για να μην τον τουφεκίσουν. Ο πατήρ Σεραφείμ τού απάντησε προφητικά: «Δέσποτα! Και σε ποιον θ' αναθέσετε τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία; Εσείς είσαστε ο ποιμένας της! Μη φοβάστε, θα σας βοηθήσει η ίδια η Μητέρα του Θεού. Πρόκειται να περάσετε πολλούς δύσκολους πειρασμούς, αλλά όλα θα τακτοποιηθούν με τη βοήθεια του Θεού». Και από τότε ο δεσπότης Αλέξιος έπαψε να σκέφτεται τη φυγή του στο εξωτερικό. Ο πατήρ Σεραφείμ, 18 χρόνια πριν την εκλογή του δεσπότη Αλεξίου στον πατριαρχικό θρόνο, προέβλεψε το μέλλον του και όρισε τη διάρκεια της θητείας του στα 25 χρόνια.

Γιατρός-καθηγητής Μιχαήλ Φαβόρσκι: «Λόγω της αμέλειάς μου “απέτυχα” στις εισαγωγικές εξετάσεις για το Ιατρικό Ινστιτούτο και αμέσως πήγα στον γέροντα. Θύμαμαι τα λόγια του σαν να τα είπε τώρα: «Μη στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά. Του χρόνου θα μπεις στο Πανεπιστήμιο και θα γίνεις καθηγητής κιόλας».

Κλάβντια Πετσκόβσκαγια: «Αμέσως μετά τον πόλεμο, μια φίλη μου απευθύνθηκε στον γέροντα: «Ο άντρας μου έχει εξαφανιστεί. Πώς να προσεύχομαι γι' αυτόν;». «Να προσεύχεσαι υπέρ υγείας του, θα επιστρέψει σύντομα από την αιχμαλωσία», της απάντησε ο γέροντας. Και όντως, μετά από λίγο καιρό, ο άντρας της επέστρεψε από την Αυστρία, όπου ήταν αιχμάλωτος. Επίσης, ο γέροντας θεράπευσε την ηλικιωμένη μητέρα μου από διάφορες ασθένειες. Την κάλυψε με το πετραχήλι και, βάζοντας το χέρι του πάνω στο κεφάλι της άρρωστης, είπε το εξής: «Όλες οι αμαρτίες θα “ξεκολλήσουν από πάνω σου” και τότε θα περάσουν και όλες οι ασθένειες».

Τατιάνα Αλίχοβα, επιστήμονας-γεωλόγος: «Η μητέρα μου ταλαιπωρείτο από χρόνια θρομβοφλεβίτιδα. Τα πόδια της είχαν ανοιχτές πληγές, οι οποίες έπρεπε να επιδένονται έως και 11 φορές την ημέρα. Τον Φεβρουάριο του 1946 άρχισε να σήπεται. Οι γιατροί είπαν ότι πιο πιθανό ήταν η μητέρα μου να μη ζήσει μέχρι το πρωί. Την 8^η Φεβρουαρίου νωρίς το πρωί πήγα στον γέροντα στη Βίριτσα. Βλέποντας το πρόσωπό του, καταλάβαμε πως η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Παρά ταύτα, ο γέροντας είπε: «Θα προσευχόμαστε! Αν θέλει ο Θεός, θα ζήσει ακόμα...» Και σε τρεις μέρες η σήψη ιάθηκε! Μετά από αυτό το γεγονός, η μητέρα μου έζησε ακόμα 15 χρόνια».

Όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα     

Νίνα Κάρολ: «Ο πατέρας μου, που ήταν μέλος του ΚΚΣΕ και κατείχε υψηλές θέσεις, ήταν ταυτόχρονα κρυφός πιστός και προσευχόταν. Η μητέρα μου ήταν εντελώς άθεη. Πιθανώς, αυτός ήταν ο λόγος της υπογονιμότητάς της. Την άνοιξη του 1947 οι γονείς μου πήγαν στον γέροντα. Μόλις μπαίνοντας και μην προλαβαίνοντας να πουν τα ονόματά τους, άκουσαν τον γέροντα να τους λέει μ' ένα τρυφερό χαμόγελο: «Ω, η Νατάσενκα (Σ.τ.Μ : υποκοριστικό του Ναταλία) ήρθε σ’ εμένα από τη Λετονία! Έλα, πες μου...» Για πρώτη φορά η μητέρα μου άνοιξε την καρδιά της κι εμπιστεύτηκε πράγματα στον γέροντα, ο οποίος τους είπε: «Θ' αποκτήσετε ένα κοριτσάκι. Θα γεννηθεί την πρώτη ημέρα του νέου έτους. Θα είναι καλή μαθήτρια κι ευτυχισμένη». Γεννήθηκα την πρώτη Ιανουαρίου, δέκα λεπτά μετά το χτύπημα των μεγάλων ρολογιών. Οι σπουδές ήταν πάντοτε εύκολες για μένα. Τελείωσα το ιατρικό κολέγιο. Ο γέροντας από τη Βίριτσα είχε τόσο δυνατή πνευματική επίδραση στη μητέρα μου, που έγινε βαθιά πιστός άνθρωπος».

Ηγουμένη Γεωργία, Καθηγουμένη της Ορθόδοξης Μονής του Εΐν Κερέμ στα Ιεροσόλυμα: «Το 1942 πέθανε ο πατέρας μου, το 1943 η μητέρα μου. Μέχρι τέλος του 1944 εγώ και η μικρότερη μου αδελφή βρισκόμασταν στο ορφανοτροφείο και ύστερα η θεία μας μας πήρε στο σπίτι της. Σε ηλικία 15 χρονών επιθύμησα πολύ να γίνω μοναχή. Όλο και περισσότερο το ποθούσε η ψυχή μου, όμως, μόλις ο άνθρωπος παίρνει τον δρόμο της σωτηρίας, αρχίζουν οι πειρασμοί. Η θεία μου η Ματρόνα το απέρριψε κατηγορηματικά. Έκλαψα πολύ και παρακαλούσα συνεχώς την Υπεραγία Θεοτόκο, ώστε να μαλακώσει την καρδιά της θείας μου. Όταν πήγα στον πατέρα Σεραφείμ, ο γέροντας μου είπε: «Να, παιδάκι μου, αυτός είναι ο δρόμος σου. Η ίδια η Μητέρα του Θεού σ' έχει διαλέξει!». Κι έδειξε με το χέρι του τη φωτογραφία πάνω στον τοίχο. Εκεί είδα ένα υπέροχο μοναστήρι. Ήταν η Μονή Πιούχτιτσα. Ο γέροντας έδωσε την ευλογία του να τον επισκεφτεί η θεία μου. Η Ματρόνα Στεπάνοβνα για μερικές μέρες δεν μπορούσε να βρει το θάρρος για να πάει στον γέροντα, αλλά δεν μπορούσε να παραβιάσει και την ευλογία του. Η θεία επέστρεψε από τη Βίριτσα άλλος άνθρωπος, μόνο έκλαιγε σιωπηλά, λέγοντας: «Είσαι ακόμα παιδί, αλλά να είναι το θέλημα του Θεού!». Στις 25 Ιανουαρίου του 1949 εγώ μαζί με την αδελφή μου πήγαμε στη Πιούχτιτσα. Εκεί μας βόλεψαν στα κελιά κι έτσι άρχισε ο μοναχικός μας βίος».

Αλεξάντρ Σάβιτς, υδρολόγος μηχανικός: «Αφού μας εκκένωσαν από τον τόπο της προσωρινής μας διαμονής, επέστρεψα στο Λένινγκραντ εντελώς εξαντλημένος, με καρδιακό νόσημα και πολύ ασταθές νευρικό σύστημα. Αυτή η σωματική μου ατέλεια μου προκαλούσε μία αίσθηση ηθικής κατωτερότητας. Οι συμπεριφορές μου στην οικογένεια και ανάμεσα στους γνωστούς μου ήταν απαίσιες, έκανα γκριμάτσες, μιλούσα με αυθάδεια, κορόιδευα τους άλλους. Στον δρόμο προς τον πατέρα Σεραφείμ η θεία μου μου είπε ότι θα πρέπει να γονατίσω μπροστά του. Εγώ, φυσικά, αρνήθηκα κατηγορηματικά να το κάνω και γενικώς συμπεριφερόμουν σαν να έκανα χάρη στη θεία μου, που πάω εκεί. Όμως, όταν μπήκαμε στο κελλί του γέροντα, έμεινα κατάπληκτος, επειδή βίωσα πολύ θετικά το φως, που εξέπεμπαν τα μάτια του. Με γέμισε ένα συναίσθημα εξαιρετικής χαράς και αγάπης προς όλο τον κόσμο... Μετά την πρώτη μου επίσκεψη στον γέροντα, πάνω στο σώμα μου άρχισαν να εμφανίζονται μεγάλα αποστήματα, τα οποία ξεσπούσαν, αφήνοντας το πύο να βγαίνει έξω σε μεγάλες ποσότητες. Προφανώς, κατ' αυτόν τον τρόπο, βγήκαν από τον οργανισμό μου οι διαφορετικές εσωτερικές ασθένειες. Από τότε δεν έχω καθόλου παράπονα για την υγεία μου. Κατά συνέπεια, καλυτέρεψε και η συμπεριφορά μου. Απέκτησα πολλούς φίλους, συμπεριλαμβανομένων και “κολλητών”».

Νατάλια Σιμακόβα, με πρόβλημα όρασης εκ γενετής, μέλος της Εταιρείας Τυφλών: «Δεν παρακαλούσα ποτέ τον γέροντα για κάτι που έχει σχέση με τα υλικά αγαθά ή την υγεία. Ο Θεός μ' ευλόγησε να είμαι τυφλή. Δεν είχα ούτε σκέψη για κάποια ίαση, μόνο ήλπιζα ότι ο Κύριος, λαμβάνοντας υπ' όψιν αυτήν τη δυστυχία μου, θα βγάλει από πάνω μου ένα μέρος των αμαρτιών μου και θα με βοηθήσει σε κάτι άλλο. Όταν πήγα στον γέροντα για να του πάρω την ευλογία, αυτός μου είπε ξαφνικά: «Τα παιδάκια θα βλέπουν! Ο Θεός θα σου στείλει κάποιον άνθρωπο...». Με το πέρασμα του χρόνου, όντως, παντρεύτηκα και γέννησα δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Δούλευα από το σπίτι, έπλεκα τσάντες, για να υποστηρίξω την οικογένειά μου. Τις δουλειές του σπιτιού, επίσης, τις έκανα μόνη μου».

Άννα Ριάμποβα: «Κατά τη διάρκεια του πολέμου, στη Βίριτσα έμενε μια φίλη μου. Μια φορά συνέβη ένα δυστυχές γεγονός. Ο εξάχρονος γιος της έπεσε από ένα υψηλό δέντρο. Το αγόρι ούτε κουνιόταν ούτε ανέπνεε. Με βάση όλες τις ενδείξεις, ήταν νεκρός. Η Μαρία, κλαίγοντας, έφερε στα χέρια της τον γιο της στον γέροντα: «Γέροντα! Ο Τόλικ μου σκοτώθηκε!». Ο πατήρ Σεραφείμ της είπε: «Βάλε τον εδώ». Ύστερα προσευχήθηκε πάνω από το αγοράκι και το ευλόγησε. Το παιδί σηκώθηκε ξαφνικά και σε λίγα λεπτά έτρεχε ήδη στην αυλή».

Αυτή η φίλη μου θυμόταν τι έλεγε ο γέροντας: «Σύντομα θα φύγω από σας, ο Μητροπολίτης Γρηγόριος θα μου φτιάξει ένα καινούργιο κελλί... Κι εσείς μην ξεχνάτε να προσεύχεστε για μένα». Αυτά ελέχθησαν επτά μήνες πριν τον θάνατο του γέροντα, κατόπιν του οποίου έγινε γνωστό ότι το φέρετρο για την ταφή του γέροντα Σεραφείμ στάλθηκε από τον Μητροπολίτη Γρηγόριο (Τσούκοβ).

Όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα     

Υποτακτική στο κελλί του γέροντα, μοναχή Βερονίκα (Κοτλιαρόβσκαγια): «Ο πατήρ Σεραφείμ υποδεχόταν ένα μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Κάποιες φορές κυριολεκτικά έπεφτε κάτω από την κούραση. Τις περισσότερες φορές δεν ρωτούσε τίποτα, αλλά έλεγε απ' ευθείας τι πρέπει να κάνουν, σαν να προέβλεπε τις ερωτήσεις τους. Είδαμε τόσο πόνο και βάσανα! Μας επισκέπτονταν οι δαιμονισμένοι και οι άρρωστοι, που ποθούσαν να θεραπευτούν. Κάποιοι άνθρωποι έρχονταν για να λύσουν τις απορίες για την πνευματική τους ζωή. Διάφοροι ήταν εδώ: Και διανοούμενοι και απλοί, φτωχοί και πλούσιοι, νέοι και ηλικιωμένοι. Ο κόσμος έσπευδε στον γέροντα ακατάπαυστα και ο γέροντας ήταν έτοιμος ν' αντιμετωπίσει με την ευαίσθητη καρδιά του τις θλίψεις και τις χαρές των άλλων, σαν να ήταν δικές του».

Πρωθιερέας Βασίλειος Γιερμακόβ: «Οι υπηρεσίες του πατρός Σεραφείμ προς την Εκκλησία ήταν εξαιρετικές. Μένοντας επί πολλά χρόνια στη Λαύρα του Αγίου Αλεξάντρ Νιέβσκι και ύστερα στη Βίριτσα, μέχρι το τέλος της ζωής του υποστήριζε την ορθόδοξη πίστη στον αθεϊστικό κόσμο. Ο πατήρ Σεραφείμ ήταν στήριγμα στα προπολεμικά χρόνια, όταν υπήρχε η αίσθηση ότι η Εκκλησία είχε ήδη καταστραφεί εντελώς, καθώς και κατά τις δύσκολες δοκιμασίες τους Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, όταν η εμπνευσμένη προσευχή του βοήθησε τη Ρωσία ν' αντισταθεί στον εχθρό της. Το φως αυτού του δικαίου από τη Βίριτσα έλαμψε ιδιαίτερα στα μεταπολεμικά χρόνια, όταν απ' όλα τα χωριά και πόλεις άρχισαν να συρρέουν πολυάριθμοι προσκυνητές, για παρηγοριά, πνευματική συμβουλή, προσευχή και ευλογία».

Είχε ένα ιδιαίτερο χάρισμα, να προτρέπει σε μετάνοια

Πρωθιερέας Ιωάννης Μιρόνοβ: «Η πνευματική επίδραση του γέροντα Σεραφείμ είχε εξαιρετική δύναμη. Οι καρδιές των ανθρώπων άνοιγαν εύκολα ενώπιόν του. Κανένας δεν έφευγε από τον γέροντα χωρίς δάκρυα. Το άγγιγμα της ουράνιας αγνότητας έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται την αμαρτωλότητά τους και ο γέροντας γνώριζε ήδη με την ευαίσθητη ψυχή του. Είχε ένα ιδιαίτερο χάρισμα, να προτρέπει σε μετάνοια. Είχε μέσα του το Πνεύμα το Άγιο και το αισθανόταν κάθε ένας που πατούσε το κατώφλι του κελλιού του».

Αντρέι Τιτόβ: «Το 1952 τραυμάτισα το πόδι μου. Η διάγνωση, εν συνεχεία, ήχησε σαν καταδίκη: Οξεία οστεομυελίτιδα. Παρ’ όλες τις προσπάθειες των γιατρών, η αρρώστια μου όλο κι επιδεινωνόταν. Υπέφερα από φοβερούς πόνους. Οι συνάδελφοί μου πήγαν στον ναό της Παναγίας του Καζάν, τέλεσαν μνημόσυνο για τον πατέρα Σεραφείμ και παράκληση υπέρ υγείας μου. Μου έφεραν από εκεί αγιασμό και λίγη άμμο από τον τάφο του γέροντα. Το βράδυ ανακάτεψα την άμμο με τον αγιασμό και, καθώς προσευχήθηκα, έβαλα αυτό το μείγμα στο πονεμένο μου πόδι για όλη τη νύχτα. Μετά απ' αυτό κοιμήθηκα με την ησυχία μου. Την επόμενη μέρα ξύπνησα πολύ αργά και με πολλή χαρά ανακάλυψα ότι το οίδημα είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Μόνο σε μια νύχτα! Ο πόνος, επίσης, είχε μειωθεί. Άρχισα να επαναλαμβάνω αυτήν τη διαδικασία κάθε βράδυ και τα πράγματα μου πήγαν καλύτερα. Ο πατήρ Σεραφείμ μ' έσωσε από τον θάνατο και ο Πανάγαθος Κύριος μου έδωσε χρόνο για μετάνοια. Δόξα τω Θεώ για όλα!»

Όσιε πάτερ Σεραφείμ, πρέσβευε στον Θεό υπέρ ημών!!