Καταστροφή της θλίψης

Το κήρυγμα εκφωνήθηκε από τον Μητροπολίτη Πσκώφ και Πορχώβσκ Τύχωνα στις 23 Οκτωβρίου 2022 την Κυριακή Γ’ Λουκά, η ανάστασις του υιού της χήρας στη Ναΐν, στο γυναικείο μοναστήρι του Σωτήρος Χριστού του Καζάν Σιμάνσκ της Μονής στο Οστρόφ.

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Στους δύσκολους και σκληρούς καιρούς μας, η θλίψη της μητέρας που ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο, η οποία έχασε τον μοναχογιό της, είναι ιδιαίτερα κοντινή και κατανοητή. Πόσες μητέρες μοιράζονται τώρα τη μοίρα της!

Κανείς δεν μπορεί να γιατρέψει τη θλίψη μιας μητέρας και τίποτα να την θεραπεύσει. Εκτός από τον Θεό και μόνο.

Και το πως το έκανε ο Κύριος, το ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο, στην διήγηση για την συνάντηση του Κυρίου με την νεκρική πομπή η οποία είχε χάσει τον μοναχογιό της. Ο Κύριος έκανε το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να παρηγορήσει τη μητέρα - έδωσε στη γυναίκα το παιδί της ξανά ζωντανό. «καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ» (Λουκ. 7:15).

Αυτό είναι ακατανόητο για τον άπιστο κόσμο. Εμείς όμως το ακούσαμε όχι μόνο με τα αυτιά μας, αλλά και με την πίστη μας. Και γνωρίζουμε ότι είναι μεγάλο αυτό το γεγονός που έλαβε χώρα και είναι το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης του καθενός από εμάς.

Χωρίς πίστη στην ανάσταση δεν υπάρχει χριστιανισμός, « καὶ ἐξαλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον» (Αποκ. 21:4), αναφέρει η Αγία Γραφή. Το πολυτιμότερο κόσμημα της πίστης μας είναι ακριβώς αυτή η παρηγοριά του ανεπούλωτου μητρικού πόνου, η ταπεινή αλλά σταθερή ελπίδα μας ότι ο Κύριος θα εξαλείψει κάθε ένα από αυτά τα ατελείωτα ανθρώπινα δάκρυα...

Ναι: στα δάκρυα, στη θλίψη, στο κακό, στη γη, και στο θάνατο, φταίει ο ίδιος ο άνθρωπος, όλη η ανθρωπότητα. Αλλά αυτή η πικρή και αναμφισβήτητη αλήθεια δεν θα παρηγορήσει τη θρηνούσα μητέρα. Μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τον ίδιο τον Κύριο, όταν, με την ενσάρκωση, τον Σταυρό και την Ανάστασή Του, φέρνει τα πάντα που δημιουργήθηκαν και αναστήθηκαν από την πτώση σε μια κατάσταση όπου μπορεί να πει ξανά, όπως κατά τη δημιουργία του κόσμου: «καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα ἕκτη» (Γεν. 1:31).

Ο Θεός οδηγεί την Εκκλησία, μια ανθρωπότητα που πιστεύει σ' Αυτόν, σε ένα τόσο φοβερό και ακατανόητο για μας ανώτερο αγαθό και αρμονία. Με ποιους τρόπους θα επιτευχθεί αυτό είναι αδιανόητο. Μόνο που μας είναι σαφές ότι αυτό δεν είναι δυνατό για τη δύναμη του ανθρώπινου γένους. Αλλά πιστεύουμε και γνωρίζουμε ότι θα συμβεί. Και η νέα ζωή θα ονομάζεται Βασιλεία του Θεού. Γνωρίζουμε επίσης ότι «καὶ ὅτι διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14:22). Και τώρα είναι ο καιρός αυτών των θλίψεων.

Ας οπλιστούμε με πίστη και αδιαμφισβήτητη ελπίδα στον Αναστημένο και Αναστάντα Κύριο, που εξαλείφει κάθε δάκρυ, που δίνει την αιώνια Ζωή! Ας απορρίψουμε κάθε σύγχυση και έλλειψη πίστης! Αυτό θα ενδυναμώσει τις ψυχές μας και θα μας δώσει όχι μόνο πίστη, αλλά και ένα μήνυμα από τον Θεό, μια κρυφή γνώση ότι έτσι θα είναι: «Η ανάσταση νεκρών και η ζωή του μέλλοντος αιώνα»! Αμήν.