Μέτρα προστασίας και επιβίωσης

Πηγή: Περιοδικό "Покров"  

Όταν ο Αδάμ αμάρτησε στον παράδεισο, ο Θεός του έκανε την πρώτη ερώτηση: «Αδάμ, πού είσαι;» που σήμαινε: «Είσαι μαζί Μου ή όχι;». Αυτό είναι το θέμα της επιλογής, το οποίο ο Κύριος φέρνει συνεχώς ενώπιόν μας. Κάθε μέρα και ώρα καλούμαστε να επιλέγουμε: πώς να κάνουμε, τι να πούμε, τι να σκεφτούμε, να προσευχηθούμε ή όχι, να πάμε στην εκκλησία ή όχι κτλ. Η ουσία της επιλογής βρίσκεται στην απάντηση στην πιο σημαντική ερώτηση: είμαστε με τον Θεό ή χωρίς τον Θεό; Όλη η μετέπειτα ζωή μας ορίζεται σε συνάρτηση με την απάντηση που δίνουμε σε αυτό το ερώτημα. Εμείς οι ίδιοι με την επιλογή μας ορίζουμε την πορεία της ζωής, δηλαδή, προς τα πού να κατευθυνθεί από δω και στο εξής.   

Η κάθε μας αμαρτία είναι άρνηση του Θεού. Και αν αρνούμαστε τον Θεό, κάνουμε αυτό που δεν Τον ευαρεστεί, αλλά αυτό που ευχαριστεί τους δαίμονες, το διάβολο, τότε κάνουμε πράξεις του αντίχριστου. Αυτόν επιλέγουμε ως οδηγό μας, αυτόν περιμένουμε και επιταχύνουμε τον ερχομό του. Άρα, δεν είμαστε με τον Χριστό. Είμαστε εναντίον του Χριστού. Ο αντίχριστος είναι άνθρωπος, ο οποίος έχει αποσπαστεί τελεσίδικα από τον Θεό. Οι πρόδρομοί του υπήρχαν πάντοτε, το γράφει και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (Α΄Ιω.4: 3), και είναι πιθανόν να ανήκουμε και εμείς σε αυτούς.

Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι είναι ξεκάθαροι: όσο δύσκολες συνθήκες και περιστάσεις και να μας περιβάλλουν, όσο και να μας προτείνει ο εχθρός τις πιο επείγουσες και σημαντικές δουλειές, οπωσδήποτε πρέπει να τείνουμε προς τον Θεό. Να μην χάνουμε ευκαιρίες για να προσευχόμαστε και να εκκλησιαζόμαστε. Να μην ξεκινάμε τίποτα χωρίς τον Θεό, να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα και, αν κάποια φορά αμαρτήσαμε, να προσπαθούμε να μετανοούμε. Ο Κύριος είναι οικτίρμων και το χέρι Του είναι πάντοτε απλωμένο. Σε μας, που είμαστε γνήσια τέκνα του Χριστού, απομένει μόνο να πιάσουμε το χέρι Του και να μην το αφήνουμε.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι σέβονται το Ευαγγέλιο, τον Θεό, ακόμα και την Εκκλησία, όπως λένε, μόνο που αυτά δεν τα κάνουν πράξη. Η ζωή αυτών των ανθρώπων κυλάει σύμφωνα με τελείους διαφορετικούς νόμους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν άλλες προτεραιότητες: πρέπει να κάνουν καριέρα, να γίνουν σημαντικοί, ώστε να αναγνωριστεί η αξία τους, να έχουν καλό εισόδημα κτλ. Δηλαδή, η κοσμική ζωή είναι το είδωλό τους και ο Θεός είναι μόνο μέσο για να πετύχουν τις επίγειους στόχους. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν χωρίς τον Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος τρέχει, βιάζεται, έχει την αίσθηση ότι ανταγωνίζεται κάποιον. Οι στόχοι και οι δουλειές του μπορεί να είναι και καλοί, ωφέλιμοι για το λαό, το κράτος, την ειρήνη, αλλά επειδή ο άνθρωπος τα κάνει όλα με πάθη και κενοδοξία, επειδή δεν έχει σχέση με τον Θεό, δεν είναι ωφέλιμα για τον ίδιο, δεν είναι ωφέλιμα για τη σωτηρία της ψυχής του και των ψυχών των δικών του ανθρώπων. Σύμφωνα με τους πνευματικούς νόμους, όλα τα επιτεύγματά του σύντομα θα καταστραφούν, δε θα έχουν διάρκεια ζωής.

Ένας σύγχρονος άνθρωπος στις επιλογές του συχνά μοιάζει με τον όνο του Μπουριντάν: κάθεται αμετακίνητος και δεν μπορεί να επιλέξει πού να πάει, ποιος σωρός από άχυρα είναι καλύτερος. Έτσι και ο άνθρωπος, μπορεί τελικά να μην κάνει καν την επιλογή: είναι με τον Θεό ή όχι. Όπως λένε οι άγιοι πατέρες, αυτή η κατάσταση της εσωτερικής ταλάντευσης που αιχμαλώτισε τους σύγχρονους ανθρώπους είναι ιδιαίτερη επινόηση του διαβόλου, είναι σημάδι των έσχατων καιρών. Ο διάβολος τώρα ενεργεί με πολλή λεπτότητα και προτείνει κρυφούς πειρασμούς. Πειράζει τον άνθρωπο ώστε να χάνει το νόημα της δραστηριότητας, να τον κατέχει ακηδία, θλίψη, κατάθλιψη, όπως αγαπάνε να λένε τελευταία. Οπότε, ένας τέτοιος άνθρωπος ξαπλώνει στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση και αρνείται την όποια δραστηριότητα. Επί της αρχής, είναι ενάντια στο να επιλέξει κάτι, πόσο μάλλον να κάνει κάτι ως επιβεβαίωση της επιλογής του. Σήμερα, το φαινόμενο είναι μαζικό, μια και ο άνθρωπος αρνείται την όποια δραστηριότητα και δε θέλει γενικώς τίποτα.

Φωτογραφία: Ανατόλιϊ Ζαμπολότσκιϊ

Οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν το θέλημα του Θεού, επισκέπτονται γέροντες, οι ίδιοι, όμως, δεν είναι έτοιμοι να εκτελέσουν το θέλημα του Θεού, που θα τους πει ο γέροντας. Επειδή η επιλογή του να είσαι με τον Θεό απαιτεί πάντοτε αυταπάρνηση. Ο γέροντας Κύριλλος (Πάβλοβ), πνευματικός της Λαύρας της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Σεργίου, πάντα εξέταζε πολύ προσεκτικά γιατί, ας πούμε, ο άνθρωπος να θέλει να αλλάξει θέση εργασίας. Αν είναι, δηλαδή, θέλημα του Θεού. Το δικό μας θέλημα δεν είναι πάντα ωφέλιμο για μας. Όταν, όμως, το δικό μας θέλημα συμπίπτει με το θέλημα του Θεού, ο Κύριος θα τα τακτοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο και την κατάλληλη στιγμή.

Ο πατήρ Κύριλλος πολλές φορές επαναλάμβανε: τώρα ζούμε σε καιρούς, που το Ευαγγέλιο είναι εκπληρωμένο. Τώρα δεν υπάρχουν εμπόδια να έρθει ο αντίχριστος και μετά από αυτόν και ο Χριστός. Να μη το φοβόμαστε.

Ακόμα και αν αύριο έρθει ο αντίχριστος, εμείς σήμερα πρέπει να οργώνουμε, να σπέρνουμε, να δουλεύουμε, επειδή μετά, όταν ακριβώς 3,5 χρόνια μετά τον αντίχριστο έρθει ο Κύριος και αρχίσει η Φοβερά Κρίση, θα ερωτηθούμε πώς τηρούσαμε τις εντολές του Θεού, πώς εκπληρώναμε το διακόνημά μας.

Στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί μάντεις και ψευδοπροφήτες. Για ποιο λόγο, όμως, χρειαζόμαστε τους προφήτες και τις προφητείες; Οι προφήτες έρχονταν και προδιέθεταν τους ανθρώπους για μετάνοια. Ακόμα και ολόκληρες πόλεις μετανοούσαν. Οι προφητείες, κατ΄ ουσίαν, είναι παρηγοριά στις θλίψεις ή αποκάλυψη του θελήματος του Θεού. Οι προφητείες εκφωνούνται επίσης για να επιπλήξουν τους ανθρώπους που ζουν χωρίς τον Θεό, ως κάλεσμα για μετάνοια. Επίσης, οι προφητείες μπορούν να παρηγορούν σε καιρούς συμφορών, ακαταστασίας και καταστροφών. Σε κάθε περίπτωση, οι προφητείες πάντα απευθύνονται στη συνείδησή μας, ώστε να την αφυπνίσουν και να την εξεγείρουν. Και η συνείδηση είναι ο εκπρόσωπος του Θεού εντός μας.

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος έλεγε ότι είναι στην ανθρώπινη φύση μας να θέλουμε να ξέρουμε τι συμφορές θα έχουμε στο μέλλον, ώστε να μην αιφνιδιαστούμε και πάθουμε σύγχυση, όταν συμβούν. Όμως, προειδοποιεί ότι όποιος ακούει μαντείες δε θα είναι άξιος του ελέους του Θεού και θα τον βρουν πολλές θλίψεις.

Ο Γρηγόριος Νύσσης τόνιζε ότι ο σαρκικός άνθρωπος θέλει να ξέρει το μέλλον, ώστε ή να αποφύγει το κακό ή να επιτύχει το ποθούμενο. Γι΄αυτό, η δαιμονική φύση, που είναι πλημμυρισμένη στο ψέμα, επινόησε πολλούς τρόπους για να προλέγεται το μέλλον. Οπότε, αν ένας τρόπος, μετά από τεχνάσματα, επαληθευθεί αποτελεσματικός, ο δαίμονας αυτό το παρουσιάζει στον πλανεμένο ως εκπλήρωση αυτού που είχε προλεχθεί.

Ο Όσιος Νείλος ο Μυροβλύτης έλεγε ότι οι πολλές φροντίδες θα σκοτίζουν το νου του ανθρώπου και θα τον κάνουν αδιάφορο για τη σωτηρία του. Επίσης, έλεγε ότι στους έσχατους καιρούς τους ανθρώπους θα τους πιάσει λαιμαργία, θα τρώνε επτά φορές περισσότερο και δε θα χορταίνουν. Και τώρα πολλοί άνθρωποι λένε ότι τρώνε και δεν χορταίνουν. Η ανθρωπότητα τρώει όλο και πιο πολύ, αλλά όλο και λιγότερο χορταίνει. Οι άγιοι προφήτευαν μια τέτοια ιδιαιτερότητα: έλεγαν ότι τα τρόφιμα θα είναι τέτοια που δε θα χορταίνει ο άνθρωπος. Το παρατηρούμε ήδη στις μέρες μας.

Ο ίδιος περιγράφει μια από τις τελευταίες οικολογικές συμφορές, όταν «θα βράσει η θάλασσα»: όπως βράζει το νερό στην κατσαρόλα, έτσι θα βράζει και η θάλασσα και θα εξατμιστεί όλο το νερό. Η ανεύθυνη στάση του ανθρώπου απέναντι στον εαυτό του, την ψυχή του, τη ζωή του, επιφέρει βάσανα και καταστροφή του δημιουργημένου κόσμου, ολόκληρου, ζωικού και φυτικού.

Ο άνθρωπος, με το που αποκτάει πρόσβαση σε άπειρους χώρους γύρω του, είναι λες και έχει ξεχάσει τους μυρίους ατελείωτους κόσμους εντός του. Η άνθιση που παρατηρείται σε θέματα εξωτερικής εξέλιξης του τεχνολογικού μας πολιτισμού συνοδεύεται με το μαρασμό της ψυχής και την αναισθησία. Η ακούραστη δίψα στο να κατακτάει τους εξωτερικούς κόσμους τραυμάτισε τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, κάτι που επέφερε και τη διαστρέβλωση των σχέσεων των ανθρώπων και των κοινωνιών.   

Τι θα γίνει με την Εκκλησία; Στους έσχατους καιρούς, όπως γράφουν οι άγιοι, σύμφωνα με το σχέδιο του αντίχριστου, όλες οι Εκκλησίες θα ενωθούν σε μια κάποια ενιαία εκκλησία, της οποίας επικεφαλής θα είναι ένας πρωθιεράρχης-αντίχριστος, και οι χριστιανοί θα υποστούν πολύ σκληρούς διωγμούς, τους οποίους δεν είχε ξαναδεί ποτέ η Εκκλησία.

Και πώς να σωθούμε σε αυτούς τους έσχατους καιρούς; Τι πρέπει να κάνουμε; Απλώς, να περιμένουμε πότε θα έρθουν; Πώς να σωθούμε;

Ο Όσιος Λαυρέντιος του Τσερνίγκοβ, ο Παΐσιος Αγιορείτης και άλλοι γέροντες υποστήριζαν ότι στους έσχατους καιρούς θα είναι πολύ πιο εύκολο να σωθούμε. Η ουσία της σωτηρίας θα έγκειται στο να είμαστε στέρεοι στην πίστη. Ζούμε σε έναν σύγχρονο κόσμο όπου υπάρχουν πολλά σκάνδαλα και που είναι πολύ δύσκολο να τα αρνηθούμε. Ο εχθρός μας προσφέρει τη δυνατότητα διάφορων αμφίβολων ηδονών και δε μας αφήνει να ξεφύγουμε από αυτόν τον κόσμο. Βεβαίως, οι ερημίτες που έφευγαν από αυτούς τους πειρασμούς στις ερήμους, κατά κάποιον τρόπο, ήταν πιο εύκολο να σωθούν. Ωστόσο, όποιος ξεπεράσει όλους αυτούς τους άμεσους πειρασμούς, αυτός θα είναι ανάμεσα στους πρώτους. Ακόμα και ο μισθός τους θα είναι μεγαλύτερος από τους ασκητές και ερημίτες, οι οποίοι αδιαλείπτως προσεύχονταν και νήστευαν. Λέγεται ότι οι προηγούμενοι θα λάμπουν σαν τα λυχνάρια και οι τελευταίοι σαν τον ήλιο.

Ο ηγούμενος Κυπριανός Γιάστσενκο

Έτσι προνόησε ο Κύριος. Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνοβ στο βιβλίο του «Προσφορά Στο Σύγχρονο Μοναχισμό» γράφει ότι στους έσχατους καιρούς δε θα υπάρχουν μοναχοί, στα μοναστήρια τα πράγματα θα είναι όπως αυτά είναι στον κόσμο και ο κόσμος θα είναι όπως η κόλαση. Όμως, οι τελευταίοι μοναχοί, αν και θα ζουν όπως ζουν οι άνθρωποι στον κόσμο, αν δεν κάνουν βαριές αμαρτίες και θα τείνουν προς τον Θεό, θα πάρουν υψηλότερο έπαθλο από τους ερημίτες και ευχέτες που ασκήτευαν σε κλασικά μοναστήρια. Γι΄αυτό, να μην απογοητευόμαστε. Και στην κόλαση μπορεί κανείς να σωθεί αλλά και στον παράδεισο μπορεί να καταστραφεί.

Άραγε, πώς να αντισταθούμε στο πνεύμα του κόσμου τούτου; Πρέπει να κοπιάσουμε ποικιλοτρόπως ώστε να αποκτήσουμε τις αρετές. Όμως, πρέπει πρώτα από όλα να έχουμε την ειλικρινή αγάπη προς τον Θεό, αφού εμείς ομοιάζουμε σε αυτούς που αγαπάμε. Πρέπει να ομοιάσουμε στον Χριστό!

Ο Άγιος Ανδρέας Καισαρείας λέει ότι όταν οι εκλεκτοί δάσκαλοι θα φύγουν για την έρημο, τότε ο αντίχριστος θα παλεύει με τους στρατιώτες του Χριστού που έμειναν στον κόσμο, αλλά αυτοί θα νικήσουν τον αντίχριστο επειδή έχουν αγαπήσει ειλικρινώς τον Χριστό.   

Ο πατήρ Κύριλλος Πάβλοβ συχνά έλεγε ότι αν είμαστε με τον Θεό ο αντίχριστος δε θα μας δει, θα είμαστε αόρατοι για αυτόν. Κάποιοι, ίσως, θα μαρτυρήσουν για τον Χριστό, αλλά κάποιοι θα είναι τελείως αόρατοι. Επίσης, ο πατήρ Κύριλλος έλεγε ότι τους χριστιανούς θα τους στέλνουν με τρένα προς το βορρά, αλλά μας προέτρεπε να μη φοβόμαστε καθότι θα ζούμε πολύ καλά εκεί, θα είμαστε με τον Θεό, θα είμαστε στο δικό μας ορθόδοξο περιβάλλον. Να μην ταραζόμαστε. Όταν συμβούν αυτά τα γεγονότα, με αυτόν τον τρόπο θα σωθούμε και πιο γρήγορα θα σωθούμε παρά στον κόσμο.

Το σημαντικότερο είναι η ολοκληρωτική εναπόθεση του εαυτού μας στον Θεό, η ελπίδα στον Θεό, η επιμονή στην προσευχή. Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνοβ έγραφε ότι στους καιρούς των θλίψεων και των κινδύνων ιδιαιτέρως χρειάζεται προσευχή, επειδή αυτή είναι έκφραση του ότι δεν ελπίζουμε στον εαυτό μας, αλλά στον Θεό και έτσι προσελκύουμε τη βοήθεια του Θεού. Η θεογνωσία, η ζωντανή πίστη, η ταπεινοφροσύνη, η καθαρή προσευχή είναι γνωρίσματα του πνευματικού νου. Αντίθετα, η αγνωσία του Θεού, η απιστία, η τύφλα του πνεύματος, η υπερηφάνεια, η έπαρση είναι γνωρίσματα του σαρκικού φρονήματος. Το σαρκικό φρόνημα, μην γνωρίζοντας τον Θεό, μην κατανοώντας τα μέσα που προτείνει ο Θεός για απόκτηση της Θεογνωσίας, επινοεί λανθασμένο και ψυχοφθόρο τρόπο για την απόκτηση της Θεογνωσίας, ανάλογα με τις διαθέσεις του: ζητάει σημάδι εκ των ουρανών.   

Ο Όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα νουθετούσε: «Στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας με την συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάλειπτη προσευχή».

Επομένως, χρειάζεται η αγάπη προς τον Θεό, η προσευχή και το τρίτο που είναι απαραίτητο είναι η επαγρύπνηση. Ο πατήρ Κύριλλος μας έλεγε: να μάθετε κάθε μέρα να διαβάζετε το Ευαγγέλιο. Ο ίδιος πάντα με πολύ ευχαρίστηση διάβαζε το Ευαγγέλιο, ο νους του πάντοτε σαν να κολυμπούσε στο Ευαγγέλιο. Αν του μιλούσες, αυτός απαντούσε με τα λόγια του Ευαγγελίου. Πολλοί από αυτούς που θα είναι προσεκτικοί στις Αγίες Γραφές, που θα τις διαβάζουν, που θα τις κρατούν στα χέρια τους, που θα τις σκέφτονται, θα αποφύγουν την πλάνη του αντίχριστου. Ο Κύριος θα τους δώσει να καταλάβουν τις παγίδες και την πλάνη, θα τον αποφύγουν και θα κρυφτούν στα βουνά, με δάκρυα και με συντετριμμένη καρδιά θα αναζητούν Εκείνον τον Φιλάνθρωπο, ο Οποίος θα τους τραβήξει από τα δίχτυά του και θα τους σώσει από τα σκάνδαλα με αόρατο τρόπο. Θα τους σκεπάσει με τη δεξιά Του!

Ο Γέροντας Νεκτάριος της Όπτινα έλεγε το εξής: «Ο εχθρός άλλαξε τους χοντροκομμένους πειρασμούς και τους έκανε πιο επεξεργασμένους. Δεν προκαλούν ζήλο στην καρδιά, δεν την ανεβάζουν στην άσκηση, αλλά την κρατάνε σε μια στάση αναποφασιστικότητας, σε απορία. Την αργοβασανίζουν, σταδιακά εκμηδενίζουν τις ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου, τον βυθίζουν σε ακηδία, σε απραξία και τον καταστρέφουν, κάνοντάς τον σπίτι των παθών λόγω της χαλαρότητας». Αυτό φαίνεται από το ότι οι άνθρωποι, καθώς περιμένουν κάτι καλύτερο, λένε: «Όταν συνταξιοδοτηθώ, τότε θα νηστεύω, θα προσεύχομαι, όταν ανοίξουν ναό στη γειτονιά μου, τότε θα πάω εκεί, να ανάψω ένα κερί…» Πάντα ο δαίμονας τούς υποδεικνύει κάποιο όρο, μετά από το οποίο τάχα θα τους επιτρέψει να ενεργούν, να κάνουν ένα βήμα προς τον ναό. Όλα αυτά, βεβαίως, είναι παγίδα. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος συνταξιοδοτηθεί, μπορεί να μην έχει δυνάμεις καν να πάει στην εκκλησία. Γι΄αυτό, πρέπει με όποιες συνθήκες, ευνοϊκές και μη, να προσπαθούμε να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού και να τηρούμε τις υποσχέσεις μας ενώπιον του Θεού.

Ο πιο σημαντικός τρόπος να αντέξουμε σε αυτούς τους καιρούς και να ζούμε τη ζωή του σήμερα είναι να υπομένουμε αγόγγυστα τις θλίψεις. Αυτή είναι η τέταρτη αρετή που μας χρειάζεται. Τώρα δε χρειάζεται να κάνουμε καν αγώνες. Ακόμα και οι άγιοι πατέρες μας προειδοποιούν. Από τους αγώνες θα πλανηθείτε, θα πέσετε σε κενοδοξία. Να υπομένετε μόνο τις θλίψεις που σας στέλνει ο Κύριος. Αν δεν γογγύζετε, δε θλίβεστε, δεν απογοητεύεστε, θα σωθείτε. Ακόμα και αγιότητα θα αποκτήσετε!

Ο Όσιος Νίκων Βορομπιόβ έλεγε: «Θα σώζεστε μόνο με το να υπομένετε θλίψεις και ασθένειες. Γιατί δε θα υπάρχουν αγώνες; Επειδή οι άνθρωποι δε θα έχουν ταπείνωση, και χωρίς την ταπείνωση οι αγώνες θα φέρουν περισσότερη ζημιά παρά όφελος. Οι αγώνες μπορούν ακόμα και να καταστρέψουν τον άνθρωπο, επειδή καλλιεργούν στους αγωνιζόμενους μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και πλανώνται».   

Ένας ακόμα τρόπος είναι να απομακρυνθούμε από τον κόσμο στην έρημο, να είμαστε μακριά από τους ανθρώπους. Κάποιοι ήδη ετοιμάζουν το μέρος, όπου μπορούν να κρυφτούν. Πράγματι, μισό εκτάριο είναι αρκετό ώστε να ταΐσεις την οικογένεια και αυτό μπορεί να είναι κατά κάποιον τρόπο «η Κιβωτός του Νώε» που μπορεί να προφυλάξει από τις δοκιμασίες, όταν γίνουν ανυπόφορες.

Ο Όσιος Βαρσανούφιος ο Μέγας τόνιζε ότι οι χριστιανοί των έσχατων καιρών θα αναγκαστούν να γίνουν αναχωρητές. Ο κόσμος θα τους αποβάλει τελεσίδικα, θα τους μισήσει σε ακραίο βαθμό, όπως και τότε είχε μισήσει τον Χριστό, τόσο που δε θα μπορέσουν να αντισταθούν σε αυτό το έντονο μίσος του κόσμου.

Οι γέροντες, και συγκεκριμένα ο γέροντας Παΐσιος, μας συμβουλεύουν ακόμα έναν τρόπο που έγκειται στο να μην κάνουμε κακό. Αν δεν μπορείς να κάνεις το καλό, τότε μπορείς να σωθείς με το να μην κάνεις κακό. Αν είχες δυνατότητα να κάνεις κακό, αλλά δεν το έκανες, είναι και αυτό αγώνας, είναι μεγάλος αγώνας. Μπορούσες να κάνεις αμαρτία, αλλά δεν την έκανες. Οι άγιοι πατέρες λένε: «Στους έσχατους καιρούς θα είναι τόσο δύσκολα να συγκρατείσαι από το κακό που ένας τέτοιος αγώνας δίκαια θα ισούται με μαρτύριο».

Μεγάλη έκπληξη προκαλεί το ότι πολλοί άνθρωποι περιμένουν τον αντίχριστο, αλλά οι άγιοι πατέρες δίκαια επισημαίνουν ότι δεν είναι σωστό. Εμείς, οι χριστιανοί, πρέπει να περιμένουμε τον Χριστό. Και στην Παλαιά Διαθήκη όλη η ανθρωπότητα περίμενε τον Χριστό.

Αν είμαστε με τον Χριστό, αν Τον ζούμε, αν Τον περιμένουμε, τότε εκείνα τα 3,5 χρόνια, δηλαδή τις 1260 μέρες που θα επιτραπούν να έχει εξουσία ο αντίχριστος, μπορούμε να τα υπομείνουμε. Αλλά, μπορεί και να μην απαιτηθεί από μας κάτι τέτοιο. Ο Κύριος, ίσως, μας ελεήσει και μας πάρει νωρίτερα έτσι που δε θα τα δούμε όλα αυτά.

Όμως, όλες οι πράξεις του αντίχριστου στον κόσμο ήδη έχουν ξεκινήσει και είναι όλες προφανείς. Ακόμα και τώρα αν βγούμε έξω και ρωτήσουμε οποιονδήποτε άνθρωπο σε οποιαδήποτε χώρα, για το αν είναι έτοιμος να αρνηθεί τον πολιτισμό, την άνεση, η απάντηση θα είναι περίπου αυτή: «Τρελός είσαι; Σε τι με σπρώχνεις; Δε θα γίνω μάρτυρας κιόλας. Δε θα θυσιάσω τον εαυτό μου».

Ακόμα και ανάμεσα στους χριστιανούς λίγοι είναι αυτοί που είναι έτοιμοι να θυσιαστούν. Όταν ξεκινήσουν οι διωγμοί, θα διασκορπιστούν το 90% από τους εκκλησιαζόμενους, δηλαδή από αυτούς που χτυπάνε στο στήθος και λένε ότι είμαι χριστιανός. Οι άνθρωποι συνειδητά θα επιλέξουν την καταστροφή. Αυτή είναι η αδυναμία του ανθρώπου, όταν δεν παραδίδει τον εαυτό του στον Θεό.  

Είκοσι χρόνια πριν, ο πατήρ Κύριλλος μού έδωσε μια καταπληκτική άσκηση, όταν δίδασκα στο κατηχητικό σχολείο. Μου είπε: «Πάτερ Κυπριανέ, η σημαντικότερη σου δουλειά είναι να αναθρέψεις τα παιδιά στο κατηχητικό έτσι ώστε να τους ετοιμάσεις για τους διωγμούς, ώστε τη στιγμή των δοκιμασιών να μην αρνηθούν τον Χριστό».

Ο Κύριος κάθε λεπτό μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε την επιλογή: να ετοιμαζόμαστε για αυτή την κυριότερη επιλογή της ζωής μας.