«Το μέλλον για μας μπορεί και να μην έρθει»: Μια προειδοποίηση του γέροντα Ιωάννη Κρεστιάνκιν

Παραθέτουμε ορισμένα από τα αποφθέγματα του Αρχιμανδρίτη Ιωάννη Κρεστιάνκιν, στα οποία ο γέροντας μιλάει για το πώς να διαφυλάξουμε την ψυχή μας ζωντανή σε μια εποχή που η ανθρωποσύνη μας δοκιμάζεται πολύ σκληρά.

***

Αφήστε τις συζητήσεις για το αν επιτρέπεται ή όχι να σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους: γυναίκες, παιδιά και γέρους. Προσπαθήστε να εκφράσετε το ηθικό σας συναίσθημα με μικρά πράγματα: μην δολοφονείτε την προσωπικότητα του πλησίον σας ούτε μια φορά, είτε με λόγια, είτε με υπονοούμενα, είτε με χειρονομίες. Αφού καλοσύνη σημαίνει και το να συγκρατείς τον εαυτό σου από το κακό… Και εδώ, με τα μικρά αυτά πράγματα, μπορείς εύκολα, απαρατήρητα και άνετα για σένα να κάνεις πολλά.

***

Όλα αυτά τα μικρά κακά, τα οποία προλαβαίνουμε να κάνουμε εμείς, οι αμαρτωλοί, όσο ζούμε, τα συγκεντρώνει ο μέγας μαέστρος – ο σατανάς, εκείνος που σπέρνει μέσα μας το μικρό κακό. Σπέρνει το μικρό και το φροντίζει να γίνει από μικρό μεγάλο. Αυτό το ονομάζουμε «μυστήριο της ανομίας». Και το μυστήριο της ανομίας όλο και δυναμώνει ακριβώς επειδή η δική μας αντίσταση σε αυτό έχει αποδυναμωθεί τελείως, έχει εξασθενήσει η αντίληψή μας για αυτό.

***

Φωτογραφία: Takashi Miyazaki on Unsplash

Μέσα στην παραπλάνησή μας ξεχνάμε τον Θεό, ξεχνάμε τον ουρανό, ξεχνάμε την αιωνιότητα. Η πλήρης καταβύθιση των ανθρώπων στη σαρκική ζωή προσφέρει πρόσφορο έδαφος ώστε να εξαπλώνεται η ακολασία που απορροφά τα πάντα.

***

Μαλώνουμε, τρέφουμε έχθρες, θυμώνουμε, μισούμε, δεν ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον. Ντρέπεσαι ακόμα και να προφέρεις μπροστά στους άπιστους το «είμαι χριστιανή». Συχνά σε συζητήσεις ανάμεσα σε άπιστους μπορεί να ακούσει κανείς ότι: «Έχουμε μια γειτόνισσα, είναι πιστή, εκκλησιάζεται, αλλά είναι πολύ κακόβουλος και ανάποδος άνθρωπος». Αλλοίμονό μας, αν το όνομα του Χριστού βλασφημείται με την μισανθρωπία μας.

***

Πόσο συχνά, σε στιγμές που νιώθουμε τύψεις συνειδήσεως, σχεδιάζουμε τις καλές πράξεις να ξεκινήσουμε από αύριο, να εγκαταλείψουμε την αμαρτία κάποτε στο μέλλον, να μετανοήσουμε στο τέλος της ζωής μας. Όμως, η κάθε μέρα έχει το δικό της αύριο και το τέλος της ζωής έτσι είναι ακόμα πιο μακριά. Με τις καλές μας προθέσεις στρώνουμε για τον εαυτό μας το δρόμο προς την κόλαση. Αφού, το μέλλον για μας μπορεί και να μην έρθει. Και αμέσως θα έρθει η αιωνιότητα, παρακάμπτοντας το μέλλον. Η αιωνιότητα είναι αναπόφευκτη! Και πώς θα είναι αυτή η αιωνιότητα;

***

Η υπερηφάνειά μας δε μας επιτρέπει να υποτασσόμαστε σε κανέναν, ακόμα και σε αυτούς που είμαστε υποχρεωμένοι. Δεν υπακούμε στους γονείς που μας ανατρέφουν. Δεν εκτελούμε εντολές της διοίκησης. Με δυσκολία συμμορφωνόμαστε ακόμα και στους κοινούς κανόνες συνύπαρξης των πολιτών. Δεν υπολογίζουμε κανέναν. Μόνο τη δική μας γνώμη θεωρούμε σωστή και πάντοτε επιδιώκουμε και επιμένουμε στα δικά μας. Και αν κάποιος ακουμπήσει την υπερηφάνειά μας με λόγια, πού να σιωπήσουμε, έστω και για χάρη μιας επιφανειακής ταπείνωσης! Θα μιλάμε μέχρις ότου να είναι τελευταία η δική μας λέξη. Και δεν αρκεί αυτό. Δεν ηρεμούμε αμέσως και λυπούμαστε που και λίγα είπαμε, και ότι έπρεπε να πούμε και το ένα και το άλλο για να πληγώσουμε ακόμα πιο πολύ αυτόν που μας πείραξε.

***

Φωτογραφία: Takashi Miyazaki on Unsplash

Όλοι οι άνθρωποι που κάνουν βαθύτατη πνευματική ζωή, καθώς βασίζονται στη δική τους εμπειρία, ισχυρίζονται ότι, έχοντας κανείς καλή και χαρισματική κατάσταση ψυχής, νιώθει στην καρδιά του ήρεμη χαρά, βαθιά ησυχία και ζεστασιά, … πράγματα που πάντα μεγεθύνονται με την επίμονη και πύρινη προσευχή, όπως και μετά από καλές πράξεις.

***

Και το αντίθετο, όταν το πνεύμα κακίας επιδρά στην καρδιά, γεννάει μέσα της ένα ανεξέλεγκτο άγχος, μια κάποια αίσθηση καύσου και ψύχους, μια ανεξήγητη ανησυχία.

***

Γίναμε τυφλοί και κουφοί. Με σκληρή την καρδιά μας είμαστε έτοιμοι να κατηγορήσουμε τον καθένα και τον οποιονδήποτε, ξεχνώντας ότι μόνο η δική μας προσωπική αμαρτία είναι αυτή που τσαλακώνει τη ζωή μας. Ο Θεός, όμως, πάντα επιθυμεί να θριαμβεύει η αλήθεια. Και Αυτός έδωσε εντολή στην Εκκλησία ώστε αυτή να διακηρύσσει στον κόσμο αυτήν την αλήθεια. Δική μας υπόθεση είναι να ακούμε τη φωνή της Εκκλησία που είναι η φωνή της αλήθειας.

***

Αυτή είναι κιόλας η σταυρική πορεία μας, δηλαδή, αρρώστιες, θλίψη στην ψυχή, δυσφορία και βάρη από παντού. Και δεν υπάρχει, κατά πως φαίνεται, ούτε ένας που να συμπονά, να συμπάσχει. Και το μόνο που κάνουν όλοι είναι να προσθέτουν το ένα βάρος πάνω στο άλλο. Αλλά αυτό σημαίνει κιόλας «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Αυτή είναι η σταυρική πορεία. Η σωτήρια πορεία.

***

Μερικές φορές η βοήθεια του Θεού δεν έρχεται αμέσως. Ο Σωτήρας αργεί. Σε αυτό μάλιστα έγκειται η ύψιστη δοκιμασία της πίστης.