"Έχεις μια δουλειά να κάνεις στην Αμερική"

Ο πατήρ Σεργέι Κόσοβ είναι ένας Ρώσος ιερέας, πολύτεκνος πατέρας, ο οποίος δούλευε ως φορτωτής και κατασκευαστής επίπλων στην Αμερική. Ήταν σχεδόν απαρηγόρητος όταν η πολυαναμενόμενη κόρη του γεννήθηκε με σύνδρομο Down. Ο Μητροπολίτης του είπε: "Αυτή είναι η ευλογία σου." Ως παρηγοριά, ο Κύριος έστειλε στον ιερέα, την οικογένειά του και την ενορία ένα οικόπεδο για την εκκλησία. Είκοσι εννέα στρέμματα στην Αμερική! Από αυτά, πέντε στρέμματα είναι καθαρή γη, ακόμη και αυτή την στιγμή μπορεί να ξεκινήσει το χτίσιμο. Το υπόλοιπο είναι δάσος. Και ένα μελλοντικό πάρκο. Ένα θαύμα της εποχής μας.

Ιερέας Σεργκέι Κόσοβ

Μέσα στα χρώματα του φθινοπώρου μπήκαμε σε ένα ευρύχωρο οικόπεδο στην πόλη Τσεσάπικ, στη Βιρτζίνια, στο οποίο πρόκειται να χτιστεί ο ενοριακός Ναός του Οσίου Ιωσήφ της Όπτινα. Και στις δύο πλευρές του οικοπέδου υπάρχουν αγροκτήματα. Στα αριστερά είναι το αγρόκτημα με τις γαλοπούλες, στα δεξιά με τα άλογα. Και ενώ τα άλογα συμπεριφερόντουσαν ήσυχα και περνούσαν απαρατήρητα μέχρι να τα ανακαλύψουν τα παιδιά της ενορίας, οι γαλοπούλες ήταν πιο τολμηρές διότι κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας ήρθαν στο χώρο της ενορίας. Κοκάλωσαν ακούγοντας τις ψαλμωδίες, αλλά τα παιδιά τις μετακίνησαν ήσυχα στο δικό τους μέρος όπου έπαιζαν. Και στο κιόσκι που στήθηκε έξω στη ύπαιθρο και δίπλα στο πυκνό δάσος ο πρεσβύτερος της ενορίας του Αγίου Ιωσήφ της Όπτινα, ο Μοσχοβίτης ιερέας Σεργκέι Κόσοβ, συνέχισε να τελεί τη Θεία Λειτουργία η οποία ήταν η πρώτη του Θεία Λειτουργία στο οικόπεδό του. Στα σχεδόν 30 χρόνια ύπαρξης της ενορίας.

Οι περισσότεροι ενορίτες είχαν συγκεντρωθεί για την έναρξη της Θείας Λειτουργίας. Όσοι είχαν παιδιά ήρθαν αργότερα. Πιστοί από τις πρώην χώρες της ΕΣΣΔ: Ρώσοι, Ουκρανοί, Λευκορώσοι, Μολδαβοί, Καζάκοι, Ουζμπέκοι, καθώς και Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Ορθόδοξοι Αμερικανοί, ακόμη και ένας Ορθόδοξος από το Μαρόκο.

Παιδική ηλικία στην περιοχή Καλούγκα

– Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στη Μόσχα, αλλά κάθε καλοκαίρι πήγαινα στους παππούδες μου και στις γιαγιάδες μου στην περιοχή Καλούγκα, βοηθώντας τους στις δουλειές του χωριού", μας είπε ο πατήρ Σεργκέι. Άκουσα τις πρώτες μου προσευχές από τη γιαγιά μου τη Βέρα, προσευχόμουν μαζί της και πήγαινα σε προσκυνήματα στη Μονή Μπορόφσκι, στο Σαμορντίνσκι και στην Ιερά Μονή της Όπτινα που τότε ήταν ακόμη με ελλείψεις. Όταν επέστρεψα στη Μόσχα, διακονούσα στην εκκλησία στο Περεντέλκινο, όπου μόλις είχε φτάσει ο Αρχιμανδρίτης Ηλίας (Νόζντριν). Ήταν αυτός που μου έδωσε την ευλογία του να πάω σε ιερατική σχολή. Ο πνευματικός μου συμφώνησε μαζί του λέξη προς λέξη.

Ιεροσχημόναχος Θεοδόσιος (Ελφίμοβ) Ο συνειδητός εναγκαλισμός μου με την Εκκλησία ξεκίνησε το 2009. Χάρη στην πρώην συμμαθήτριά μου και μελλοντική μου σύζυγο, βρήκα τον πνευματικό μου, τον ιεροσχημόναχο Θεοδόσιο (Ελφίμοφ), μοναχό της Ιεράς Μονής του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Ζακουμπάνσκ στη Δημοκρατία της Αντίγειας. Άρχισε να διακονεί στην Θεία λειτουργία και να κάνει υπακοή στην Ιερά Μονή προς τιμήν της Γέννησης του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στο χωριό Νοβοπροχλάντνοε (Σαχράι).

Δεν είχα καμία πρόθεση να φοιτήσω σε ιερατική σχολή ή να γίνω ιερέας. Ως ο μοναδικός γιος των γονιών μου, δεν σκέφτηκα καν να πάω στην Αμερική.

Μια μέρα ο πνευματικός μου και εγώ πηγαίναμε στη σκήτη μετά την εξόδιο ακολουθία μιας κεκοιμημένης γιαγιάς. Μου είπε: "Συγχαρητήρια για την έναρξη της διακονία σου προς τον Θεό. Πρέπει να φοιτήσεις σε ιερατική σχολή. Αναρωτήθηκα. Επέστρεψα στο Περεντέλκινο. Μπαίνοντας στο Ιερό όπου βρισκόταν ο πατήρ Ηλίας: Στράφηκε προς το μέρος μου και επανέλαβε λέξη προς λέξη τα λόγια του πνευματικού μου, ότι έπρεπε να φοιτήσω σε ιερατική σχολή. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που με είδε!

Στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στην Αντίγεια Άκουσα και τους δύο. Ο πατήρ Θεοδόσιος μας πάντρεψε εμένα και τη Λάλη, τη μέλλουσα παπαδιά μου. Όταν η σύζυγός μου ήταν ήδη έγκυος, πέταξε στην Αμερική για να επισκεφθεί έναν συγγενή της. Εκείνη την εποχή έκανα αίτηση στη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας.

Μια Κυριακή με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: "Στην Αμερική υπάρχει μία ορθόδοξη ιερατική σχολή". Και αρχίζει να μου διηγείται. Πήγε στην εκκλησία την Κυριακή, μίλησε με τον ιερέα, του είπε ότι ο σύζυγός της επρόκειτο να εισαχθεί σε ιερατική σχολή. Και ο ιερέας της είπε ότι έχουν και εκεί ιερατική σχολή. Ήταν ζωηρή, οπότε νοίκιασε ένα αυτοκίνητο και πήγε στο Ντζορντανβίλλ. Πήγε εκεί, γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, θυμάμαι ότι ο πατήρ Ηλίας και εγώ καθόμασταν στο Αναλόγιο και μιλούσαμε για την πρόταση. Ο πατήρ Ηλίας κοίταξε τη γυναίκα μου και είπε: "Πρέπει να γεννήσεις εκεί". Τον καταδίκασα για λίγο εκείνη την εποχή: ζούμε στη Μόσχα, δεν υπάρχει πραγματικά κανένα μέρος για να γεννήσει κανείς εδώ; Αλλά υπακούσαμε και διασχίσαμε τον ωκεανό.

Ευλογία της αγίας Ξένιας

Νίνα Μιχάηλοβα Σολοβιόβα Έτσι το 2012, με την ευλογία των δύο πρεσβυτέρων, ήρθα στο Ντζορντανβίλλ και γράφτηκα στην ιερατική σχολή. Προέκυψε το ερώτημα: πού θα ζούσα εγώ, η σύζυγός μου και το παιδί μου στο μέλλον.

Πήγα στον πρύτανη της σχολής, στον πατέρα Λουκά (νυν επίσκοπο των Συρακουσών), και συστήθηκα, λέγοντας ότι είμαι νέος ιεροσπουδαστής. Μου απαντά: "Πήγαινε σπίτι σου, δεν υπάρχει θέση για διαμονή, όλοι οι κοιτώνες της εστίας για τους παντρεμένους ιεροσπουδαστές είναι κατειλημμένοι". Μετά από λίγο σκέφτηκε και είπε: "Πήγαινε στην κάτω εκκλησία και διάβασε τη παράκληση της μακαρίας Ξένιας της Αγίας Πετρούπολης. Αφού πήρα την ευλογία του, πήγα στην κάτω εκκλησία. Την επόμενη μέρα ήρθε ο πατήρ Κυπριανός και μου είπε: Η Νίνα Μαχάηλοβνα Σολοβιόβα ζει στο μοναστήρι, είναι πολύ μεγάλη σε ηλικία, το μοναστήρι τη βοηθάει. Αν θέλεις, μπορούμε να σε βάλουμε μαζί της. Θα ζεις δωρεάν και θα βοηθάς τη γιαγιά.

Ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας (Καπράλ) στο σπίτι της Νίνας Μιχαήλοβνας στο Ντζόρντανβιλλ Μια μέρα αργότερα βρήκαμε το σπίτι. Η Νίνα Μιχαήλοβνα είναι γνωστή ενορίτισσα στην Εκκλησία του Εξωτερικού (απεβίωσε τον Αύγουστο του ίδιου έτους). Την γνώρισαν περισσότερες από μία γενιές ιεροσπουδαστών, μεταξύ των οποίων και οι μητροπολίτες μας. Ήταν εκείνη που διοργάνωνε τακτικά εορταστικά γεύματα για τους ιεροσπουδαστές στο σπίτι της. Μάζευε τους πάντες υπό την προστασία της. Όλα τα παιδιά και τα εγγόνια της τα έμαθε να πιστεύουν στον Θεό.

Ο γιος της, ο πατήρ Μιχαήλ, είναι πρωτοδιάκονος στην ενορία της Γεννήσεως της Θεοτόκου στην Αλβάνη κοντά στο Ντζόρντανβιλλ. Στο σπίτι της γνώρισα για πρώτη φορά τον αξέχαστο Μητροπολίτη Ιλαρίωνα.

Ο χρόνος περνούσε. Όταν ήρθε η ώρα να γεννήσει η γυναίκα μου τον πρωτότοκο γιο μας (Ναούμ), για τον οποίο ο πατήρ Ηλίας είχε πει ότι θα έπρεπε να γεννηθεί στην Αμερική, καταλάβαμε τι εννοούσε. Κατά τη διάρκεια του τοκετού, η καρδιά του μωρού σχεδόν είχε σταμάτησε. Οι γιατροί το πρόσεξαν και έκαναν εγκαίρως καισαρική τομή.

Κάποτε, όταν επισκεφθήκαμε τον πατέρα Θεοδόσιο, μας ρώτησε: "Λοιπόν, πώς είστε εσείς και η γιαγιά σας;" – "Δόξα τω Θεώ", απαντήσαμε. – Όλα είναι μια χαρά".

"Δεν πειράζει, θα μείνετε μόνοι κάποια στιγμή".

– Πάτερ Σεργκέι, θα σας διακόψω τώρα. Πιστεύετε ότι είναι σωστό για μια οικογένεια να υπάρχει ένας πνευματικός;

– Για την οικογένειά μας ναι. Ο ιερέας μας γνωρίζει από την αρχή. Είναι ο πνευματικός μας εδώ και χρόνια.

– Τι είδους άνθρωπος είναι ο πατήρ Θεοδόσιος;

– Ο πατήρ Θεοδόσιος είναι από την Σιβηρία, εργαζόταν εκεί όλη του τη ζωή. Στη συνέχεια έφυγε για το Κρασνοντάρ, όπου ήταν διευθυντής σχολείου. Ήδη από τότε, σαν να αστειευόταν, άρχισε να προβλέπει κάποια πράγματα για τους μαθητές του στην τάξη. Λίγο καιρό αργότερα, περίπου 20-30 χρόνια αργότερα, οι προβλέψεις του επαληθεύθηκαν. Όταν στην οικογένεια μεγάλωσαν τα παιδιά, η σύζυγός του πήρε το δρόμο για το μοναστήρι στην περιοχή του Κρασνοντάρ και ο ίδιος δέχτηκε την μοναχική κουρά. Τότε ο πατέρας Θεοδόσιος άρχισε να χτίζει μία σκήτη προς τιμήν του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στα βουνά κοντά στο Μάικοπ.

Η σύζυγός μου συνήθιζε να πηγαίνει στον πατέρα Θεοδόσιο όταν δεν υπήρχε ακόμα η σκήτη, και αυτή και τα κορίτσια ερχόντουσαν για να βοηθήσουν και κοιμόντουσαν είτε σε σκηνή με τα κογιότ να τρέχουν τριγύρω, ή στις ντόπιες γιαγιάδες. Μετά πέθαναν οι γιαγιάδες. Όμως όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται στον πατέρα Θεοδόσιο για να πάρουν συμβουλές. Και τότε ο ιερέας άρχισε να χτίζει ένα ξενοδοχείο για τους προσκυνητές. Τον βοηθούσαν σωματικά και ο ιερέας υποστήριζε τους ανθρώπους με προσευχή.

Η ζωή του πνευματικού μου, του πατέρα Θεοδοσίου, είναι ένα βιβλίο, ένα φανερό παράδειγμα για το πώς πρέπει να ζούμε

Ο πατήρ Θεοδόσιος είναι ο δάσκαλός μου. Η ζωή του είναι ένα βιβλίο, ένα φανερό παράδειγμα για το πώς πρέπει να ζει κανείς τώρα. Και όταν προκύπτουν αμφιβολίες, σκέφτομαι απλώς πώς θα ενεργούσε ο πατήρ Θεοδόσιος. Αυτή η σχέση με τον πνευματικό μου πατέρα διαμορφώθηκε μέσα μου με τα χρόνια.

Είχαμε μια παρέα: παιδιά και κορίτσια από τη Μόσχα, το Κρασνοντάρ και άλλες πόλεις. Κάθε χρόνο επισκεπτόμασταν τον ιερέα μας στη σκήτη για μερικές εβδομάδες. Τα αγόρια έχτιζαν, τα κορίτσια έραβαν και βοηθούσαν σε άλλες δουλειές της σκήτης. Μαζί δουλεύαμε, μιλούσαμε και μαζί προσευχόμασταν.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο πατήρ Θεοδόσιος πάντρεψε πολλούς από τη φιλική μας παρέα. Γίναμε νονοί σε παιδιά που γεννήθηκαν στις οικογένειές μας. Και τώρα συνεχίζουμε να συναντιόμαστε και να συναναστρεφόμαστε. Ανάμεσά μας υπάρχουν δικηγόροι, επαγγελματίες αθλητές, επιχειρηματίες και αγιογράφοι. Ο καθένας κάνει τις δουλειές του όμως είναι και στην εκκλησία. Είμαι ο μόνος ιερέας. Και έγινα ιερέας από υπακοή.

Ο ιερέας μας είναι παράδειγμα ζωής για όλους μας. Η αγάπη του είναι θυσιαστική, όπως του Σωτήρα.

Με την οικογένειά του

Όταν έχτιζαν το ξενοδοχείο, έπεσε και έσπασε το πόδι του. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο και του τοποθέτησαν λάμα στο πόδι. Έμεινα στη σκήτη να την προσέχω. Την επόμενη μέρα πήγα να τον δω και δεν ήταν στο νοσοκομείο. Τους ρώτησα: "Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Μόλις χθες του κάναν την εγχείρηση. Πού είναι;" – Τον πήραν οι γυναίκες", μου είπαν.

Ποιες γυναίκες; Παίρνω τηλέφωνο τον πατήρ Θεοδόσιο και μου λέει: "Παιδί μου, όλα είναι μια χαρά. Πώς μπορώ να αφήσω τους ενορίτες μου; Είναι άρρωστοι, πρέπει να πάω να τους κοινωνήσω. – Είπα, "Είστε με τις πατερίτσες".

Τον έφεραν στο νοσοκομείο. Το πόδι του είχε μαυρίσει. Ο γιατρός είπε αυστηρά ότι αν υπήρχαν επιπλοκές θα έπρεπε να κόψει το πόδι. Ο πατήρ Θεοδόσιος απαντά στον γιατρό: "Ας γίνει το θέλημα του Θεού". Την επόμενη μέρα έρχομαι πάλι και δεν τον βρίσκω εκεί. Ο γιατρός λέει: "Πάρτε τον, δεν θα τον ξαναφέρουμε πίσω".

Τελικά, ο ιερέας τους κοινώνησε όλους και το πόδι του θεραπεύτηκε. Και υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες.

Μια μέρα, νεαροί γονείς έφεραν το μωρό τους, διότι οι γιατροί δεν μπορούσαν να το θεραπεύσουν στο νοσοκομείο και μας έστειλαν στο σπίτι χάνοντας κάθε ελπίδα να ζήσει. Μας είπαν ότι η ιατρική σηκώνει τα χέρια ψηλά σε αυτή την περίπτωση. Και κάπου εκεί κοντά υπάρχουν ιαματικά λουτρά, και ο ιερέας λέει: "Γιατί ήρθατε σε μένα, τον αμαρτωλό; Πηγαίνετε στον Άγιο Θεοδόσιο του Καυκάσου. Προσευχηθείτε εκεί".

Τον παίρνω τηλέφωνο και μου λέει: "Πες μου για το χτίσιμο. Πρέπει να το χτίσουμε γρήγορα. Θα έρθω σε σας για να σας βοηθήσω και να σας στηρίξω". Αλλά δεν τον άφησαν...

Ο διάκονος στην Αγία Τριάδα στο μοναστήρι του Τζόρντανβιλλ – Θα επιστρέψουμε στην περίοδο Τζόρντανβιλλ της ζωής σας...

– Επιστρέψαμε στο Τζόρντανβιλλ και αποδείχθηκε ότι ο πατήρ Μιχαήλ επρόκειτο να πάρει τη μητέρα στο σπίτι του. Μείναμε μόνοι στο σπίτι και ζούσαμε έτσι μέχρι να φύγουμε για την ενορία.

Το 2016, στο τελευταίο έτος της φοίτησής μου, ο αξέχαστος Μητροπολίτης Ιλαρίωνας με χειροτόνησε διάκονο και ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή μου από τη σχολή, το 2018, ο σημερινός Μητροπολίτης Νικόλαος με χειροτόνησε ιερέα.

Με άφησαν να λειτουργήσω στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας στο Τζόρντανβιλλ. Όπως έκανα και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στην ιερατική σχολή, συνέχισα να κάνω υπακοή στο τμήμα αγιογραφίας.

Εκείνη την εποχή ετοιμαζόμασταν να αποκτήσουμε μια κόρη, την Πελαγία. Και όλα πήγαιναν καλά, και όταν γεννήθηκε, οι γιατροί είπαν ότι είχε σύνδρομο Down. «Θεέ μου, πώς είναι δυνατόν; – Σκέφτηκα. – Με Αξίωσες να γίνω ιερέας, στα χέρια μου εμπιστεύτηκες τα παιδιά Σου και Μου έδωσες να σηκώσω έναν τέτοιο σταυρό».

Ήταν δύσκολο για εμάς, αλλά ο Επίσκοπος Ιλαρίωνας μου είπε: «Ηρεμήστε, έχετε την ευλογία του Θεού». Και ενώ εγώ είχα σαρανταλείτουργο, ένα νεογέννητο μωρό. Στεναχωρήθηκα και κυρίως φοβόμουν για τον εαυτό μου, εάν θα μπορούσα να το αντέξω; Κλείστηκα στον εαυτό μου και η σύζυγός μου υπέμενε, ανησυχούσε, ενώ η ίδια χρειαζόταν υποστήριξη.

– Είναι ψυχολογικά χαρακτηριστικό για έναν άνδρα σε μια τέτοια κατάσταση...

– Ναι, και μόνο με την πάροδο του χρόνου κατάλαβα τι εννοούσε ο επίσκοπος Ιλαρίωνας. Τέσσερα χρόνια αργότερα κοιτάζω την κόρη μου, μιλάει δύο γλώσσες, είναι τόσο έξυπνη! Είμαι ευγνώμων στο Θεό για όλα.

Η σύζυγός μου και εγώ προσπαθούμε να δώσουμε στα παιδιά μας ό,τι μπορούμε: μια καλή εκπαίδευση και άλλες ενασχολήσεις. Και το κράτος, φυσικά, βοηθάει. Αν δεν υπήρχε η βοήθεια, δεν θα τα είχαμε καταφέρει.

Έχουμε μια ρωσική ενορία. Αλλά πρέπει να ξέρετε ότι δεν έχουν τίποτα

– Σε ένα από τα ετήσια ποιμαντικά συνέδρια πλησίασα τον Μητροπολίτη Ιλαρίωνα και του είπα: "Ποιο το όφελος από εμένα: λειτουργώ σε ένα μοναστήρι ως ο πέμπτος-δέκατος ιερέας;". – "Έχουμε μια ενορία. Εκεί χρειάζεται ένας Ρώσος ιερέας. Αλλά να ξέρετε, ότι δεν έχουν τίποτα. Αυτή είναι μια αποστολή", προειδοποίησε ο Δεσπότης, γνωρίζοντας την οικογένειά μου – εγώ και η σύζυγός μου, η πεθερά μου, τα τρία παιδιά: οι γιοι Ναούμ και Σάββας, το εκθαμβωτικό κορίτσι μας η Πελαγία. Ο Δεσπότης με σύστησε στον πατέρα Ρίτσαρντ, που είναι Αμερικανός, ο οποίος ήταν ο πρύτανης της ιεραποστολής.

Η εκθαμβωτική Πελαγία

Πήρα τηλέφωνο τον πνευματικό μου. Μου λέει: "Παιδί μου, έχεις την ευλογία μου να πας εκεί". – "Έχω παιδιά, πώς μπορώ να τα πάρω; – ρώτησα με ήπια ανησυχία. – Η ενορία δεν θα είναι σε θέση να μας φροντίσει. Όχι μόνο οικονομικά, αλλά ακόμη και στεγαστικά".

Αλλά από υπακοή πήγαμε, και πήγαμε εκεί γνωρίζοντας ότι θα έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά για να πληρώσω τουλάχιστον για τη διαμονή μου σε μια καλή περιοχή, και επομένως με καλά σχολεία.

Συνεχίζεται...