Πώς ο Άγιος Ιωάννης έδειξε, ότι η υπακοή είναι το πρωτεύον

Αυτή η ιστορία συνέβη τη Σαρακοστή, περίπου στα χρόνια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Μου διηγήθηκε γι αυτή, ο πρωθιερέας Γκεόργκι Λάριν, που σήμερα είναι ένας από τους παλαιότερους ιερείς της Ρωσικής Εκκλησίας στο εξωτερικό, στις ΗΠΑ, ο οποίος ήταν μικρό αγόρι εκείνη την εποχή, ζούσε στην κινέζικη πόλη της Σαγκάης και είχε την ευτυχία να επικοινωνήσει με τον αρχιερέα Ιωάννη (Μαξιμόβιτς), τον μελλοντικό ιεράρχη της Σαγκάης και του Σαν Φρανσίσκο.

Ο νεαρός Ζόρα έμαθε πολλά από τον αγαπημένο του αρχιερέα και με πολλούς τρόπους και χάρη σε αυτόν, ακολούθησε το μονοπάτι της προσφοράς υπηρεσίας στην Εκκλησία.

Ιεράρχης Ιωάννης της Σαγκάης (Μαξιμόβιτς)

***

Αυτή η ιστορία συνέβη στη Σαγκάη, όταν ήμουν 12 ετών εκείνη την εποχή, όχι παραπάνω. Μου άρεσε να έρχομαι στο κελλί του ιεράρχη Ιωάννη μετά τη λειτουργία στον καθεδρικό ναό. Του έκανα πολλές ερωτήσεις και απαντούσε πολύ πρόθυμα.

Ο ιεράρχης ακολουθούσε έναν ασκητικό τρόπο ζωής, κοιμόταν μόνο καθισμένος και δεν έτρωγε κρέας. Για εμάς, τα παιδιά, οι γονείς, φυσικά, μας έδιναν αρτύσιμο φαγητό ακόμη και σε ημέρες νηστείας. Αλλά εγώ ήμουν πολύ δεμένος με τον ιεράρχη, τον αγάπησα και αποφάσισα να τον μιμηθώ κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής. Άρχισα να τρώω λίγο, δεν ήθελα να φάω αυτό που μαγειρεύει η μητέρα μου. Ένα βράδυ, όταν όλοι είχαν ήδη κοιμηθεί, σηκώθηκα από το κρεβάτι, έβαλα ένα σεντόνι στο πάτωμα και ξάπλωσα εκεί. Η μαμά μου το είδε και την επόμενη μέρα με πήγαν μαζί με τον μπαμπά στον ιεράρχη, του το διηγήθηκαν και του είπαν, ότι δεν τους άκουγα.

Δε θα ξεχάσω ποτέ, πώς ο ιεράρχης συνοφρυώθηκε, με κοίταξε πολύ θυμωμένα και είπε:

– Τι κάνεις; Δεν ακούς τους γονείς σου; Δεν τιμάς τον πατέρα και τη μητέρα σου; Πού πας; Πιστεύεις, ότι αυτό ευχαριστεί το Θεό; Πρέπει να ακούς τον μπαμπά και τη μαμά σου, αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Έκλαψα ακόμη λίγο. Ο ιεράρχης φώναξε έναν φύλακα ονόματι Μιχαήλ, του έδωσε χρήματα και τον έστειλε σε ένα εμπορικό κατάστημα. Περίπου 15 λεπτά αργότερα, επέστρεψε με ένα πακέτο, όπου υπήρχε ζαμπόν. Ο ιεράρχης μου το έδωσε και μου είπε:

– Να, φάγε ό,τι σου δίνουν. Πρέπει να ακούς τους γονείς σου, αυτό είναι το πρωτεύον.

Έκλαψα και του απαντώ:

– Τώρα είναι νηστεία, πώς μπορώ;

– Όχι, η υπακοή είναι πάνω απ' όλα. Φάγε τώρα και να ακούς τη μαμά και τον μπαμπά.

Έτσι, με δάκρυα, έφαγα αυτό το ζαμπόν – φυσικά, όχι όλο, αλλά χόρτασα. Και από τότε, έτρωγα αυτό που μου έδιναν.

Ιδιαίτερα σήμερα καταλαβαίνω πολύ καλά, ποιο μάθημα μου έδωσε τότε ο ιεράρχης: η υπακοή είναι πολύ υψηλότερα από τη νηστεία και την προσευχή. Έτσι και ζω. Φυσικά, ο ιεράρχης δεν δίδαξε ότι δεν είναι σημαντικό πράγμα να νηστεύει κάποιος – ποτέ δεν το είπε αυτό. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, μου έδειξε πόσο σημαντική είναι η υπακοή προς τους γονείς. Και μόνο αργότερα, με την ηλικία, βέβαια, συνειδητοποίησα, ότι η νηστεία είναι πολύ σημαντική και πώς πρέπει κανείς να την προσεγγίζει.

Ο ίδιος ο ιεράρχης νήστευε πολύ αυστηρά, και όχι μόνο κατά τη διάρκεια της νηστείας. Κάποτε έγινα μάρτυρας μιας τέτοιας κατάστασης: μετά τη λειτουργία στον καθεδρικό ναό, ήρθε στο κελλί του και ο βοηθός του, ονόματι Καντόβ, του έφερε κάτι να φάει — λίγη σούπα και κάτι γλυκό. Ήμουν στο διπλανό δωμάτιο, αλλά είδα τα πάντα από την ανοιχτή πόρτα.

Ο πρωθιερέας Γκεόργκι Λάριν με την οικογένειά του και τους ενορίτες του

Ο ιεράρχης προσευχόταν: πάντα προσευχόταν, ακόμα κι αν επέστρεφε από τη θεία λειτουργία. Μετά πήγα στο τραπέζι και ξαφνικά τον βλέπω να βάζει αυτό το γλυκό στο ζωμό και να το ανακατεύει με ένα κουτάλι. Έφαγε λίγο και έφυγε. Αυτό ήταν ένα ακόμα μάθημα για μένα: συνειδητοποίησα ότι μιμείται το Χριστό, που προσευχόταν και νήστευε στην έρημο για 40 ημέρες.

Ξέρετε, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Γίνεσθε μιμητές μου, όπως κι εγώ έγινα και είμαι μιμητής του Χριστού» (Α, Προς Κορινθίους, 11:1). Κι έτσι, ο ιεράρχης μιμήθηκε αυτόν τον τρόπο, γιατί γι' αυτόν, το πιο σημαντικό ήταν να αγαπάς το Θεό, να αγαπάς τους γείτονές σου και η γεύση του φαγητού δεν έχει σημασία. Αυτή ήταν όλη του η ζωή, δεν σκεφτόταν καθόλου για τον εαυτό του, δεν έδινε καμία προσοχή.

Σε σχέση με τα προηγούμενα, ενθυμούμαι, πώς κάποτε τον έβαλαν στο νοσοκομείο. Τα μάζεψε κι έφυγε από εκεί! Ήταν μια ολόκληρη ιστορία, τον έψαχναν, αλλά αυτός γύρισε πίσω με τα πόδια.

Κάποτε τον έβαλαν στο νοσοκομείο. Τα μάζεψε κι έφυγε από εκεί! Τον έψαχναν, αλλά αυτός γύρισε πίσω με τα πόδια.

Φυσικά, τώρα δεν μπορώ να φανταστώ, ότι θα ήταν δυνατό να φάω κάτι αρτύσιμο εν καιρώ νηστείας. Φυσικά, αυτό γίνεται λόγω ασθένειας, επειδή τα νοσοκομεία δεν ακολουθούν τους κανόνες της εκκλησίας, αλλά δίνουν σε όλους τους ασθενείς, αυτό που χρειάζονται για την υγεία τους. Ο ιεράρχης Ιωάννης προσωπικά δεν μου είπε τίποτα γι αυτό, αλλά συνειδητοποίησα ότι αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει, κι αυτό είναι επίσης υπακοή. Στα γηρατειά μου, άρχισα να νοσηλεύομαι συχνά στα νοσοκομεία κι ο εξομολογητής μου, επίσκοπος, με επισκέφτηκε και είπε: «Να τρως ό, τι σου δίνεται. Όταν γίνεις καλά, θα σου πουν οι γιατροί, ότι τότε μόνο μπορείς να πάρεις νηστήσιμο φαγητό. Αλλά τώρα πρέπει να τονώσεις τον εαυτό σου και να φας κρέας.» Αυτό και κάνω.

Ο ίδιος ο Χριστός στο Ευαγγέλιο, όταν οι Φαρισαίοι Τον κατηγόρησαν, ότι οι μαθητές Του έτρωγαν κατά τη διάρκεια της νηστείας, τους είπε: «Δε διαβάσατε τι έκανε ο Δαβίδ, όταν αυτός κι οι σύντροφοί του πεινούσαν; Πώς μπήκε στον οίκο του Θεού κι έφαγε τους άρτους της προθέσεως, που δεν έπρεπε να φαγωθούν από αυτόν ή από εκείνους που ήταν μαζί του, αλλά μόνο από τους ιερείς;» (Κατά Ματθαίον, κεφ. 12: 3) και πρόσθεσε: «Το Σάββατον δια τον άνθρωπον εγένετο κι όχι ο άνθρωπος δια το Σάββατον» (Κατά Μάρκον, κεφ. 2:27). Πολύ απλά πράγματα, αλλά πολύ σημαντικά.