Ο Θεός είναι το δακρυσμένο φως του κόσμου

Ιησούς Χριστός, ο Βασιλεύς της Δόξης, Η άκρα ταπείνωσις

Από τις απαρχές της ιστορίας του, ο άνθρωπος, εκπεσών εκ του παραδείσου, προσπαθεί να φονεύσει το Θεό. Από το προπατορικό αμάρτημα, η παρουσία του Θεού, ήταν μια ανυπόφορη πληγή για τον πονηρό και τον δολοφόνο άνθρωπο. Γέμισε με πόνο κι αγανάκτηση με τη σκέψη του χαμένου παραδείσου, οδήγησε σε εσωτερική έκρηξη τον άνθρωπο, όταν σκέφτηκε πόσο όμορφος και καλός ήταν, έγινε τρίξιμο των δοντιών στη σκέψη της χαμένης αγκαλιάς των Πατριών του, στους οποίους ο Αδάμ, ακουμπώντας το κεφάλι του στο στήθος του Πατρός του, άκουγε τους χτύπους της καρδιάς του Θεού.

Όντας, ορφανός ο άνθρωπος, ανάμεσα στα αγκάθια της γης και στα δικά του πάθη, προσπάθησε να καταστρέψει κάθε εικόνα που ανυψώνει το νου προς τον εραστή της ανθρωπότητας και προσπάθησε να καταπνίξει κάθε αχτίδα σκέψης για την ουράνια ευδαιμονία. Άρχισε να σκοτώνει τις αναμνήσεις του για το Θεό, το όμορφο πρόσωπό Του, το λαμπερό βλέμμα Του, τις αγγελικές φωνές, τον θόρυβο των φτερών, τις ευωδίες του παραδείσου, τις γεύσεις των ουράνιων καρπών, με λίγα λόγια – όλη την αγάπη μέσα στην καρδιά του.

Κι όμως, δυστυχώς, ολόκληρος ο κόσμος συνέχισε να του θυμίζει το Θεό. Για τα χαμένα χαρίσματα, για την υπερφυσική θαυματουργική αγάπη, για το άδυτο φως, για τις χαμένες ελπίδες. Και τότε ο άνθρωπος, οργισμένος από θυμό, άρχισε να σκοτώνει τον Θεό. Πρώτα Τον φόνευσε μέσα του, φιλώντας την κωφή και τυφλή ύλη της ειδωλολατρίας, αποκόβοντας όλες τις λαμπρές αρτηρίες στον πνευματικό του οργανισμό, βυθιζόμενος στη λήθη, παίζοντας με το θάνατο, παραδιδόμενος στα πιο μανιώδη πάθη.

Έπειτα, άρχισε να φονεύει το Θεό στη φύση. Όλα, όσα του θύμιζαν το Θεό. Κάθε κελάηδισμα πουλιών του θύμιζε τον παράδεισο. Έτσι σκότωσε τα πουλιά, βούλωσε τα αυτιά του στο κελάηδημά τους. Όλα τα λουλούδια τον πλήγωναν, θυμίζοντάς του, τον ατελείωτο κήπο της αγάπης. Γι αυτό, σκότωσε τα λουλούδια, τα έκοψε ή τα ξερίζωσε με απερίγραπτη οργή και μίσος. Το χαμόγελο του παιδιού έσκισε την καρδιά του, γι αυτό σκότωσε και τα παιδιά. Σκότωσε την παιδική τους ηλικία, διδάσκοντάς τα να λένε ψέματα, να κλέβουν, να πληγώνουν και να δολοφονούν. Γέμισε σκουπίδια και καπνιά όλη τη φύση, επιδιώκοντας παρηγοριά και ενέργεια, γιατί δεν είχε πια ούτε την παραδεισένια ηρεμία, ούτε την άκτιστη ενέργεια της ουράνιας χάριτος.

Τότε άρχισε να σκοτώνει τον Θεό στον εαυτό των καθ’εικόνα ομοίων Του. Πρώτα σκότωσε τον αθώο Άβελ, μετά όλους εκείνους, που δεν ήταν ομόφυλοι, γονυκλινείς, της ίδιας γενεάς, θρησκείας, κ.λπ. Έτσι εμφανίστηκαν οι πόλεμοι: εκ της ανάγκης να φονευθεί ο Θεός. Ωστόσο, ο Θεός ήταν τόσο μακριά, τόσο ψηλά και τόσο απρόσιτος για τον άνθρωπο από τη λασπώδη σάρκα, που άρχισε να σκοτώνει την εικόνα του Θεού στους ανθρώπους που συνάντησε. Εξ αυτού, εμφανίστηκαν ανθρωποκτόνες ιδεολογίες, ρατσισμός, επιδημίες που εφευρέθηκαν σε εργαστήρια, αμβλώσεις με εκατομμύρια μωρά που θανατώθηκαν σε σφαγεία ονομαζόμενα ως μητέρες, χημικές ουσίες που καταστρέφουν τα πάντα με το πρόσχημα της θεραπείας, φαρμακεία με συνθετικούς εφιάλτες, χάπια για τη ζωή και ειδικά για την αιώνια ζωή.

Μα, ο Θεός πείσμωσε για όλα αυτά, συνέχισε να ζει, άλλωστε Αυτός ζει για πάντα. Και τότε, ο άνθρωπος άρχισε να αυτοκτονεί σε κάθε στιγμή του θανάτου του, που ονομάζεται ζωή, για να καταστρέψει την εικόνα του Θεού μέσα του. Συνείδηση, ενοχή, πόνος μετά τη διάπραξη του φόνου – όλα αυτά δεν μπορούν να ξεριζωθούν από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής παρά μόνο με την αυτοκτονία. Εξ ου και η ευθανασία, τα ναρκωτικά που προσφέρουν ευχαρίστηση σε αντάλλαγμα για τη διάρκεια της ζωής, η κατάθλιψη λόγω της απουσίας του Θεού κ. λπ.

Από το λυκόφως της ιστορίας, ο ίδιος ο Θεός έλαμψε στη γη για να μας πει για ένα νέο οίκο, μια νέα ζωή, μια νέα ιθαγένεια, αιώνια – για τη Βασιλεία των Ουρανών. Κι ο άνθρωπος – μαντεύετε; – σκότωσε έναν Θεό που έγινε Άνθρωπος. Βρήκε κάθε είδους πονηρίες και υπεκφυγές, κούνησε το κεφάλι του βλέποντας θαύματα, βούλωσε τα αυτιά του για να μην ακούσει ζωοδόχα λόγια, έκλεισε τα μάτια του βλέποντας πολλές ιάσεις, βρήκε «ορθολογικές εξηγήσεις» για ολόκληρο το σύμπαν των θαυμάτων της ζωής του Χριστού. Στη συνέχεια, με το μίσος που είχε συσσωρευτεί από τις απαρχές της ιστορίας, τον φόνευσε. Ωστόσο, ο Χριστός αναστήθηκε εκ των νεκρών, αναλήψας στον ουρανό, προσελκύοντας το ανθρώπινο γένος, το ηττημένο από το θάνατο, προς τον εαυτό Του μέσω του Αναστημένου Σώματός Του, το οποίο αποτελεί η Εκκλησία.

Ο Θεός δεν μπορεί να θανατωθεί. Προσπαθώντας να Τον θανατώσουμε μέσα μας, θανατώνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Με το να Τον αποβάλλουμε από τη ζωή μας, απορρίπτουμε τη δική μας ύπαρξη, άλλωστε εμείς είμαστε μια έμψυχη σάρκα. Προσπαθώντας να ξεχάσουμε την αγάπη Του, βυθιζόμαστε στην απόλυτη λήθη, που ονομάζεται κόλαση.

Ο Θεός δεν μπορεί να σκοτωθεί. Προσπαθώντας να τον σκοτώσουμε μέσα μας, σκοτώνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας

Και με κάθε τρόπο ο Θεός, το ιερό Κάλεσμα της αιωνιότητας, έρχεται κάθε φορά που Τον καλούμε, ακόμα κι αν γνωρίζει, ότι θα Τον φονεύσουμε ύστερα. Είναι τόσο κοντά που χρειάζεται μόνο ένας λογισμός για να έρθει και να μας προσφέρει ειρήνη. Ένα χέρι απλωμένο σε έναν ζητιάνο, είναι αρκετό για να μας πάρει ο Θεός από το χέρι και να μας τραβήξει από τα βάθη. Ένα χαμόγελο που δίνεται σε έναν άγνωστο είναι αρκετό γι Αυτόν, Τον Δημιουργό, να μας χαμογελάσει κρυφά. Ένα κομμάτι ψωμί που δίνεται σε έναν δυστυχή, κι Αυτός θα μας δώσει το ψωμί της ζωής, το Ευχαριστιακό Του Σώμα, την Θεία Μετάληψη. Και δεν χρειαζόμαστε τίποτα άλλο, παρά ένα δάκρυ πόνου και μετάνοιας για να Τον δούμε, να δούμε το δακρυσμένο φως του κόσμου.