Ο Σούρικ εναντίον του Χίτλερ: Η ζωή και η θανατική εκτέλεση του αγίου αντιφασίστα. Μέρος Β.

«Μόνο η πίστη μπορεί να βοηθήσει»

Η Γκεστάπο δεν συνειδητοποίησε τη σχέση των καινούργιων εκκλήσεων με τα πρώτα αφελή φυλλάδια, τα οποία ο Αλέξανδρος με τον Χανς έστελναν κάποτε στο Μόναχο, καθώς η διαφορά στο στυλ και στην κάλυψη της περιοχής ήταν πολύ μεγάλη.

Εν τω μεταξύ, τα νέα από το Ανατολικό Μέτωπο ήταν απογοητευτικά: Τον Φεβρουάριο του 1943 οι Ναζί εκδιώχθηκαν από το Στάλινγκραντ. Στη Γερμανία κηρύχθηκε τετραήμερο πένθος. Όμως το «Λευκό Ρόδο» το αντιμετώπισε με χαρά. Τη νύχτα της 3^ης προς την 4^η Φεβρουαρίου οι αντιφασίστες πέρασαν κρυφά στο κέντρο του Μονάχου, κρατώντας έναν κουβά με μαύρη μπογιά, και μέχρι τα χαράματα έγραφαν στους τοίχους: «Ο Χίτλερ είναι δολοφόνος!», «Κάτω ο Χίτλερ!». Ως εκ θαύματος, δεν τους έπιασαν. Ο Αλέξανδρος και ο Χανς πρόλαβαν, επίσης, να γράψουν στην είσοδο του δικού τους πανεπιστημίου «Ελευθερία!». Συνολικά άφησαν 29 επιγραφές. Η μυστική αστυνομία ήταν έξαλλη. Οι εφημερίδες ήταν γεμάτες ανακοινώσεις: Αναζητούνται οι εγκληματίες, η οργάνωση «Λευκό Ρόδο», όποιος βοηθήσει τη σύλληψή τους θ’ ανταμειφθεί γενναιόδωρα. Παρακολούθηση, έρευνες, μπλόκα. Οι αντιφασίστες, όμως, δεν το έβαλαν κάτω.

Το κείμενο του έκτου φυλλαδίου το συνέταξε ο καθηγητής Χούμπερ:

«Φοιτητές! Μας κοιτάζει ο γερμανικός λαός! Σύμφωνα με τον Γκέτε, το γερμανικό έθνος έχει τραγική ουσία, η μοίρα του μοιάζει σε κάποιον βαθμό με τη μοίρα των Ελλήνων και των Εβραίων. Προς το παρόν, ο γερμανικός λαός είναι σαν ένα πλήθος δειλών ανθρώπων, με αδύναμη θέληση, που υπακούν τη θέληση του κάθε αφέντη. Οι Γερμανοί είναι έτοιμοι να τους συγκεντρώσουν σ’ ένα κοπάδι και να τους οδηγήσουν στην άκρη της αβύσσου. Έχουν ήδη φτάσει στα μισά αυτής της αβύσσου. Το μόνο το οποίο μπορεί να ελπίζει κανείς ότι αυτή η κατάσταση είναι απλώς η ιδέα του. Ως αποτέλεσμα της συστηματικής βίας κατά της συνείδησης, κάθε άνθρωπος κλείστηκε στη σιωπή του ή κατέφυγε στο ψέμα. Λίγοι είχαν το θάρρος ν’ αποκαλύψουν το κακό. Όσοι τόλμησαν ν’ απευθυνθούν στο κοινό, τους περίμενε ο θάνατος. Έχουμε να πούμε πολλά για τη μοίρα αυτών των ηρώων».

Τι ανδρεία έπρεπε να έχουν, για να γράφουν και να διαδίδουν κάτι τέτοια στη φασιστική Γερμανία!

«Ποιος μετράει τους πεθαμένους: ο Χίτλερ, ο Γκέμπελς; Φυσικά, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Κάθε μέρα στη Ρωσία σκοτώνονται χιλιάδες δικοί μας άνθρωποι! Ο καημός επισκέφτηκε τα σπίτια των Ρώσων, των Πολωνών, των Γερμανών αγρότων, δεν υπάρχει κανένας να παρηγορήσει τις μητέρες που κλαίνε. Ο Χίτλερ τούς πήρε το πιο πολύτιμο, υπέβαλε τα παιδιά τους σ’ έναν παράλογο θάνατο και συνεχίζει να τους λέει ψέματα αναιδώς. Κάθε λέξη του Χίτλερ είναι ψέμα. Την ώρα που λέει τη λέξη “ειρήνη”, σκέφτεται για τον πόλεμο. Όταν, βλαστημώντας, αναφέρεται στον Παντοδύναμο, σκέφτεται τις δυνάμεις του κακού, τον έκπτωτο άγγελο και τον Σατανά. Το στόμα του είναι ένα δύσοσμο, κολασμένο στόμα, με τη δύναμή του απεργάζεται τον όλεθρο».

Όμως σε τι καλούσαν τα μέλη του «Λευκού Ρόδου»; Κατά τη γνώμη τους, τι μπορούσε να σώσει τη Γερμανία και όλο τον κόσμο;

«Η πίστη και μόνο η πίστη μπορεί να βοηθήσει την ευρωπαϊκή συνείδηση ν’ αφυπνηστεί και να γίνει εγγυητής για τα δικαιώματα των λαών. Και μόνο τότε ο Χριστιανισμός θα λάμψει με νέο φως και ακριβώς αυτός θα μας φέρει την ειρήνη».

Η βαλίτσα με τα φυλλάδια

Τελικά, οι φοιτητές αποφάσισαν να μοιράζουν τα φυλλάδια στις αίθουσες του πανεπιστημίου τους.

Στην αρχή η αστυνομία εντόπισε τα ίχνη της Σοφί Σολ. Ήταν τότε 21 χρονών και ο αδελφός της, ο Χανς, 24 χρονών. Οι γονείς πρόλαβαν να ειδοποιήσουν τα παιδιά τους. Άρπαξαν τη βαλίτσα με τα υπόλοιπα φυλλάδια και αντί να εξαφανιστούν από την πόλη, μετέφεραν τη βαλίτσα στο πανεπιστήμιό τους. Ήθελαν να βάλουν τα φυλλάδια μπροστά στις πόρτες των αίθουσων, πριν τελειώσουν οι διαλέξεις. Όταν όμως η Σοφί άρχισε να ρίχνει τα φυλλάδια από τον πάνω όροφο στην εσωτερική αυλή, ένα φυλλάδιο πετάχτηκε ακριβώς μπροστά στο πρόσωπο του οδοκαθαριστή Γιάκομπ Σμιντ. Φυσικά, εκείνος έσπευσε να πιάσει τους «αλήτες».

Η Σοφί και ο Χανς συνελήφθησαν από την Γκεστάπο με άδεια βαλίτσα. Οι Σολ δεν προσπάθησαν να δικαιολογηθούν, ούτε να κρυφτούν και στις ανακρίσεις δεν κατέδωσαν κανέναν και προσπαθούσαν να πάρουν όλη την ευθύνη πάνω τους. Αλλά οι Ναζί εκείνην τη στιγμή ήξεραν ήδη όλα τα ονόματα που απάρτιζαν το «Λευκό Ρόδο».

Την επόμενη μέρα συνέλαβαν την 23χρονη κόρη του Κρίστοφ Προμπστ, του οποίου μόλις είχε γεννηθεί το τρίτο παιδί. Και μετά από τρεις μέρες όλοι οι συλληφθέντες καταδικάστηκαν σε θάνατο και η απόφαση εκτελέστηκε αμέσως.

Αρνήθηκε να δραπετεύσει

Η σύλληψη όλων των άλλων ήταν θέμα χρόνου. Ο Αλέξανδρος Σμορέλ έμαθε ότι οι φίλοι του βρίσκονται στη Γκεστάπο, όταν πήγαινε στη σχολή. Μάλιστα, κατάλαβε αμέσως ότι πρέπει να εγκαταλείψει το Μόναχο επειγόντως. Δεν κατάφερε να προειδοποιήσει τα άλλα μέλη του Λευκού Ρόδου, γιατί δεν έρχονταν πλέον σ’ επαφή. Όμως ο ίδιος ο Αλέξανδρος, χάρη στη βοήθεια ενός φίλου του, πρόλαβε να κρυφτεί στην Ελβετία, στο Ελμάου, με το διαβατήριο κάποιου άλλου. Από εκεί κατευθύνθηκε προς βορράν, στα σύνορα με την Αυστρία. Στη Γερμανία ανακοινώθηκε αμοιβή 1.000 μάρκων για τη σύλληψή του. Ο Αλέξανδρος ίσως μπορούσε ν’ αποφύγει τη σύλληψη, αλλά λόγω του παγετού στις 24 Φεβρουαρίου ήταν αναγκασμένος να επιστρέψει στο Μόναχο.

Η πόλη βομβαρδίτηκε. Ο Αλέξανδρος κατέβηκε στο καταφύγιο και συνάντησε τυχαία μια γνωστή του. Εκείνη φοβήθηκε και τον παρέδωσε στην αστυνομία.

Οι συγγενείς τού πρότειναν: «Ο πατέρας σου είναι έτοιμος να πουλήσει το σπίτι και να δωροδοκήσει τον φύλακα. Φύγε!». Όμως εκείνος αρνήθηκε, καταλαβαίνοντας ότι σ’ αυτήν την περίπτωση θα εκτελεστεί ο φύλακας αντ’ αυτού.

«Μας περιμένει μια ωραία ζωή...»

Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων στην Γκεστάπο, ο Σμορέλ έλεγε ανοιχτά: «Ομολογώ την αγάπη μου για τη Ρωσία. Η μητέρα μου ήταν Ρωσίδα, εγώ γεννήθηκα εκεί, πώς μπορώ να μη συμπαθώ αυτήν τη χώρα;».

Στις 19 Απριλίου του 1943, το Έκτακτο Δικαστήριο της Βέρμαχτ, που ασχολιόταν με κρατικούς εγκληματίες και κατασκόπους, εξέτασε την υπόθεση. Ο δικαστής ρώτησε: «Πυροβόλησες τους Ρώσους στο Ανατολικό Μέτωπο;». «Δεν πυροβόλησα τους Ρώσους, όπως δεν θα πυροβολούσα και τους Γερμανούς!», απάντησε ο κατηγορούμενος.

Το γράμμα του Αλεξάνδρου Σμορέλ από τη φυλακή

Για την καταδίκη, την εκτέλεση στην γκιλοτίνα, ο Σμορέλ ήταν έτοιμος.

Από τη φυλακή, ο Αλέξανδρος έγραψε ένα γράμμα στους γονείς του:

«Αν πρέπει να πεθάνω, αν η αίτηση απορριφθεί, να ξέρετε: Δεν φοβάμαι τον θάνατο, όχι! Γι’ αυτό μη βασανίζεστε! Ξέρω ότι μας περιμένει άλλη ζωή, πιο ωραία, και θ’ ανταμώσουμε οπωσδήποτε ξανά. Να καταλάβετε ότι ο θάνατος δεν σημαίνει το τέλος της ζωής. Αντίθετα, είναι η γέννηση, η μετάβαση σε μια νέα ζωή, υπέροχη κι αιώνια! Ο θάνατος δεν τρομάζει. Τρομάζει ο αποχωρισμός. Μόνο τώρα, που μας χώρισαν, όταν πρόκειται να σας χάσω όλους, συνειδητοποίησα πόσο σας αγαπούσα. Να θυμάστε για τη συνάντηση εδώ, στη γη, κι εκεί, στην αιωνιότητα. Ο Κύριος κατευθύνει τη ροή των πραγμάτων όπως Εκείνος νομίζει, αλλά για το καλό μας. Γι’ αυτό πρέπει να Τον εμπιστευτούμε και ν’ αφήσουμε τον εαυτό μας στα χέρια Του και τότε Αυτός δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, θα μας βοηθήσει και θα μας παρηγορήσει».

Τελευταίο γράμμα

Στις 2 Ιουλίου του 1943, 11 μέρες πριν από την εκτέλεση, ο Αλέξανδρος έγραψε από το κελλί των καταδικασμένων σε θάνατο στην αδελφή του, τη Νατάσα:

«Κύριε, δόξα Σοι! Δεν παραδώσαμε κανέναν. Να ευχαριστήσουμε τον Κύριο, για τις δυνάμεις που μας δίνει στον αγώνα κατά του Σατανά. Ας πεθάνουμε, αλλά πολλοί Γερμανοί θ’ ανοίξουν επιτέλους τα μάτια τους […]

Η εικόνα του Αγίου μάρτυρα Αλεξάνδρου

Μάλλον θα εκπλαγείς που μέρα με τη μέρα γίνομαι όλο και πιο ήρεμος, ακόμα και πιο χαρούμενος, και η διάθεσή μου εδώ είναι συχνά πολύ καλύτερη από πριν, όταν ήμουν ελεύθερος! Από πού προέρχεται αυτό; Θα στο εξηγήσω τώρα. Όλη αυτή η τρομερή “κακοτυχία” ήταν απαραίτητη, για να με κατευθύνει στον αληθινό δρόμο κι επομένως στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου “κακοτυχία”. Πρώτ’ απ’ όλα, είμαι ευτυχισμένος κι ευχαριστώ τον Κύριο, που με άφησε να καταλάβω αυτό το σημάδι Του και ν’ ακολουθήσω τη σωστή κατεύθυνση.

Τι ήξερα πριν για την πίστη, για την πραγματική, ειλικρινή πίστη, για την αλήθεια, για τον Θεό; Τόσο λίγα! Όλη αυτή η κακοτυχία ήταν απαραίτητη για ν’ ανοίξω τα μάτια μου. Και όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι εμείς και όσους έθιξε αυτή η υπόθεση, συμπεριλαμβανομένης και της οικογένειάς μας. Ελπίζω κι εσείς να καταλάβατε σωστά αυτό το σημάδι του Θεού».

Την ημέρα της εκτέλεσης έγραψε στους γονείς του το εξής:

«Αγαπημένοι μου πατέρα και μητέρα! Λοιπόν, τελικά, δεν πέπρωται να συμβεί κάτι διαφορετικό και σύμφωνα με το θέλημα του Θεού πρέπει να τελειώσω την επίγεια ζωή μου, ώστε να εισέλθω σε άλλη, η οποία δεν θα τελειώσει ποτέ και όπου θ’ ανταμώσουμε όλοι ξανά. Είθε αυτή η συνάντηση να είναι παρηγοριά κι ελπίδα σας. Δυστυχώς για εσάς, αυτό το χτύπημα είναι σκληρότερο απ’ ό,τι για μένα, επειδή εγώ μεταβαίνω εκεί, συνειδητοποιώντας πως υπηρέτησα τη βαθιά μου πεποίθηση και την αλήθεια. Σύμφωνα με όλα αυτά, συναντώ την προσεγγίζουσα ώρα του θανάτου μου με ήρεμη συνείδηση. Θυμηθείτε τα εκατομμύρια των νέων ανθρώπων, που πεθαίνουν μακριά, στο πεδίο της μάχης, μοιράζομαι κι εγώ τη μοίρα τους. Ακόμα λίγες ώρες και θα είμαι κι εγώ σε μια καλύτερη ζωή, στη μητέρα μου, και δεν θα σας ξεχάσω, θα παρακαλώ τον Θεό να σας δώσει παρηγοριά και ησυχία. Και θα σας περιμένω! Το μόνο πράγμα που θέλω να θυμάται η καρδιά σας είναι: Να μην ξεχάσετε τον Θεό!!!

Ο Σούρικ σας

Μαζί μου φεύγει ο καθηγητής Χούμπερ, ο οποίος ζητά να σας διαβιβάσω τους εγκάρδιους χαιρετισμούς του!»

Στις 13 Ιουλίου ο Αλέξανδρος Σμορέλ εξομολογήθηκε, μετέλαβε τα άχραντα Μυστήρια και, αποχαιρετώντας τον, είπε στον ιερέα: «Έχω εκπληρώσει την αποστολή μου σ’ αυτήν τη ζωή και δεν φαντάζομαι με τι άλλο θα μπορούσα ν’ ασχοληθώ σ’ αυτόν τον κόσμο».

Ο Αλέξανδρος Σμορέλ εκτελέστηκε μία βδομάδα πριν από τα εικοστά πέμπτα γενέθλιά του. Και την ίδια μέρα αποκεφάλισαν τον καθηγητή φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Μονάχου, τον Κουρτ Χούμπερ, και στη συνέχεια και τον Βίλι Γκραφ.

Η οικογένεια έθαψε τον Αλέξανδρο σύμφωνα με τις ορθόδοξες παραδόσεις, στο κοιμητήριο Πέρλαχερ Φορστ.