Ο αόρατος χειρουργός: ένα θαύμα του Αγίου Λουκά του Γιατρού

Πολύ εύστοχα έχει λεχθεί για τους αγίους ότι «τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ᾿ αὐτῶν» (Αποκ.14, 13). Μερικές φορές, τελείς την ιερή ακολουθία ενός Αγίου και στη συνέχεια συμβαίνει να μαθαίνεις την ιστορία μιας θαυμαστής βοήθειας που είχε προσφέρει ο Άγιος σε κάποιους κοντινούς σου ανθρώπους. Μια τέτοια ιστορία μου διηγήθηκε ο ιερέας Σέργιος, με τον οποίο γνωριζόμαστε χρόνια. Στην ιστορία υπάρχει κάτι κωμικό και κάτι τραγικό ταυτόχρονα. Όμως, υπάρχει το σημαντικότερο, το πνευματικό νόημα, το οποίο θα προσπαθήσουμε να αντλήσουμε.

Ο συγκεκριμένος ιερέας, όταν ήταν ακόμα έφηβος, έπαιζε ποδόσφαιρο και τραυματίστηκε ελαφρώς στο πόδι. Μετά από αυτό, σε ένα από τα δάκτυλά του εμφανίστηκε ένα εξόγκωμα. Δεν τον ενοχλούσε σε κάτι. Χωρίς κανένα πρόβλημα έκανε τη θητεία του στο στρατό, σπούδασε σε Ιερατική Σχολή και τώρα απρόσκοπτα συνέχιζε το λειτούργημά του ως ιερέας. Όμως, από ένα σημείο και ύστερα, άρχισε να του φαίνεται ότι το παπούτσι το χτυπούσε στο εξόγκωμα. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά σαν να τον ενοχλούσε, οπότε, για να απαλλαγεί πλήρως από τις ενοχλήσεις, σκέφτηκε να το αφαιρέσει.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο πατήρ Σέργιος έχει πολλούς γνωστούς. Ένας από αυτούς, γνωστός του χειρουργός, αφού τον εξέτασε στο δάκτυλο του ποδιού, του είπε ότι πρόκειται για πολύ απλή υπόθεση. Του πρότεινε να κάνει μια στοιχειώδη αισθητική επέμβαση και τον διαβεβαίωσε ότι θα φύγει το εξόγκωμα, θα σταματήσουν και οι ενοχλήσεις που νόμιζε ότι είχε. Επειδή η επικείμενη επέμβαση ήταν απλή και δεν είχε ιδιαίτερες απαιτήσεις, ο χειρουργός την ανέθεσε σε βοηθό του. Εκείνος την έκανε. Μόνο που στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι είχε κόψει πολύ σημαντικό τένοντα. Εκτός από αυτό, άγνωστο πώς, η πληγή είχε μολυνθεί.   

Αν παλαιότερα το πρόβλημα με το δάκτυλο μόνο φαινόταν ότι είναι πρόβλημα, τώρα πλέον έγινε πραγματικό

Η έκπληξη του πατέρα Σεργίου, αλλά και του γνωστού χειρουργού του, ήταν μεγάλη. Αν παλαιότερα το πρόβλημα με το δάκτυλο μόνο φαινόταν ότι είναι πρόβλημα, τώρα πλέον έγινε πραγματικό. Κάθε που πατούσε το πόδι, ένιωθε πόνο. Η λοίμωξη έκανε αισθητή την παρουσία της. Για τον πάσχοντα συνταγογράφησαν μια πολύ δυνατή αντιβίωση. Να αποκαλύψουμε στο σημείο αυτό ότι ο πατήρ Σέργιος δεν πήρε την αντιβίωση. Σκέφτηκε ότι πολλές είναι οι μολύνσεις που μας βρίσκουν, αλλά πάντοτε κάπως περνούσαν από μόνες τους. Τη φροντίδα για την υγεία του την ανέβαλε για κάποιο χρονικό διάστημα, επειδή είχε άλλες, πιο σημαντικές, όπως θεωρούσε ο ίδιος, προτεραιότητες και υποθέσεις.  

Τελικά, έχασε χρόνο. Η λοίμωξη επεκτείνονταν σε όλο και νέους ιστούς, ζημίωνε χόνδρους και εξαπλώθηκε στο πόδι. Κάποια μέρα, ο πατήρ Σέργιος σκέφτηκε ότι όχι μόνο υπάρχει πρόβλημα, αλλά και ότι πολύ πιθανό αυτό να είναι πάρα πολύ σοβαρό. Πήγε ξανά σε νοσοκομείο. Εκεί του έκαναν κάποιες ακτινογραφίες, κάποιες εξετάσεις και τα σχετικά. Αυτό που άκουσε ο πατήρ Σέργιος τον συγκλόνισε μέχρι τα μύχια της ψυχής του:

«Δυστυχώς, δεν είναι δυνατόν να καθαριστεί το μέρος με τη μόλυνση. Θα εξελιχθεί σε γάγγραινα. Είμαστε αναγκασμένοι να σας κόψουμε το δάκτυλο και ένα μέρος της πατούσας. Και δεν πρέπει να χάσουμε χρόνο».

Πώς είναι δυνατόν; Σκέφτηκε ότι, μάλλον, έγινε κάποιο λάθος. Δεν μπορούσε έτσι στα καλά καθούμενα να αφήσει να του κόψουν το δάκτυλο. Επισκέφτηκε και άλλα νοσοκομεία. Αλλά παντού, ακόμα και στα πιο ακριβά, του έλεγαν το ίδιο: πρέπει επειγόντως να κοπεί το δάκτυλο, αλλιώς μετά κινδυνεύει να του κόψουν όλο το πόδι ή και να πεθάνει. Έτσι, μια φαινομενική ενόχληση με μικρό εξόγκωμα εξελίχθηκε, σαν τη χιονοστιβάδα, σε πραγματική θανατηφόρα απειλή. Δεν μπορούσε να το πιστέψει και συνέχιζε να επισκέπτεται διάφορους γιατρούς, ενεργοποιώντας όλους τους γνωστούς του γιατρούς.

Επιτέλους, σε ένα Ερευνητικό Ινστιτούτο στη Μόσχα, όταν άκουσαν για όλα του τα παθήματα και τις περιπλανήσεις σε ιατρικά κέντρα, του ανακοίνωσαν με χαρά: «Ελάτε σε μας. Εμείς έχουμε τη δυνατότητα να σας θεραπεύσουμε χωρίς να αφαιρέσουμε το δάκτυλο». Βεβαίως, αμέσως συμφώνησε και έγινε εισαγωγή. Προγραμμάτισαν μια επέμβαση, ίσως, καθαρισμό των ιστών, όπως ο ίδιος υπολόγιζε. Όμως, προς το βράδυ, παραμονή της επέμβασης, τον επισκέφτηκε ο γιατρός που θα έκανε την επέμβαση και του είπε: «Ξέρετε, επειδή είστε ιερέας, δεν μπορώ να σας ξεγελάω. Αύριο θα σας αφαιρέσουμε το δάκτυλο». Βέβαια, αυτήν την απόφαση την είχαν πάρει, χωρίς να τον ενημερώσουν, με σκοπό να τον διασώσουν από τη γάγγραινα. Οι γιατροί δεν είχαν κάποια άλλη λύση στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν ήταν δυνατόν να αμελήσουν και να αδιαφορήσουν για τον ασθενή, αφήνοντάς τον μέσα σε ατέλειωτους συλλογισμούς και περιπλανήσεις από ιατρικό κέντρο σε ιατρικό κέντρο. Όταν το έμαθε ο πατήρ Σέργιος, δε βρήκε κάτι καλύτερο από το να το σκάσει το ίδιο βράδυ.

Τι τον κινούσε εκείνη τη στιγμή; Ρητορική η ερώτηση. Να πούμε μόνο ότι και εμείς οι ιερείς είμαστε άνθρωποι όπως και όλοι οι άλλοι: με τους ίδιους φόβους, τις ίδιες αμφιβολίες και τις ίδιες στεναχώριες. Μερικές φορές ούτε εμείς ξέρουμε τι είναι το σωστό. Πιστεύουμε ότι ο Θεός δε θα μας εγκαταλείψει, αλλά δε γνωρίζουμε ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα για να μην αμαρτάνουμε. Μερικές φορές, δεν μπορούμε ούτε να προσευχηθούμε κάπως ένθερμα και να ζητήσουμε κάτι με θάρρος. Όμως, ο πατήρ Σέργιος, με όλες του τις περιπλανήσεις με το άρρωστο πόδι του, συνέχιζε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ναό. Συνέχιζε να εξομολογεί, να κοινωνεί, να κηρύττει. Αν και κούτσαινε με το ένα πόδι, βάδιζε την ποιμαντική οδό, στην οποία κάποτε είχε αφιερωθεί με όλη την ψυχή του.

Εκτός από αυτό, και πλησιάζουμε τώρα στο θέμα μας, τελείως ανεξάρτητα από την όλη νοσοκομειακή του περιπέτεια, είχε παραγγείλει, σε ανύποπτο χρόνο, για την ενορία του την εικόνα του Αγίου Λουκά του Γιατρού και είχε ζητήσει ένα απότμημα των λειψάνων του ιαματικού αυτού Αγίου. Δεν είχε κάνει κάποιο τάμα και γενικώς δεν είχε τολμήσει να προσευχηθεί για θαύμα. Απλώς ήθελε να τοποθετήσει την εικόνα του δημοφιλούς μας θαυματουργού στο Ναό του, ακριβώς πριν από τη γιορτή του Αγίου Λουκά, στις 11 Ιουνίου.

Δεν είχε τολμήσει να προσευχηθεί για θαύμα. Απλώς προσευχόταν. Χωρίς ένταση και μεγάλους σταυρούς=

Και να που η εικόνα ήταν έτοιμη. Έφτασε και το απότμημα των λειψάνων. Την λειψανοθήκη την είχαν ενσωματώσει στην ίδια την εικόνα. Ο πατήρ Σέργιος την καθορισμένη μέρα, δηλαδή στις 11 Ιουνίου, τέλεσε την Θεία Λειτουργία, έκανε δέηση στον Άγιο Λουκά, διάβασε προσευχή, έψαλλε μαζί με όλους τα μεγαλυνάρια, πλησίασε την εικόνα και προσκύνησε τα άγια λείψανα. Όλα έγιναν όπως ακριβώς και σε όλες τις παρόμοιες εορταστικές ιερές ακολουθίες. Δεν ήθελε να σκέφτεται την νοσοκομειακή του κατάσταση. Απλώς προσευχόταν. Χωρίς ένταση και μεγάλους σταυρούς. Προσευχόταν ακολουθώντας το ιερατικό, το προσευχητάρι και το ευχολόγιο. Την επόμενη μέρα το πρωί, στις 12 Ιουνίου, ξύπνησε και ξαφνικά διαπίστωσε κάτι το εκπληκτικό.   

Δεν υπήρχε λοίμωξη ούτε στο δάκτυλο ούτε στην πατούσα. Λες και δεν είχε προηγηθεί τίποτα. Στα μέρη, όπου υπήρχε προηγουμένως λοίμωξη, φαίνονταν μικρά ράμματα, λες και τη νύχτα, όσο αυτός κοιμόταν, τον χειρούργησε ένας αόρατος χειρουργός και τον έσωσε από την πιθανή γάγγραινα και από βέβαιο ακρωτηριασμό. Η εξέταση που ακολούθησε επιβεβαίωσε ότι το πόδι και το δάκτυλο είναι υγιή, ακόμα και στον τένοντα δεν παρατηρείται ζημιά.

Αυτά συνέβησαν με τον γνωστό μου ιερέα, τον πατέρα Σέργιο. Θαυμαστά τα έργα Σου, Κύριε!

Το συμπέρασμα, μάλλον, είναι το εξής: Αν δεν έχεις σοβαρό πρόβλημα, μην το δημιουργείς μόνος σου. Αν κατάφερες να βρεθείς σε αδιέξοδο, μην απελπίζεσαι. Να θυμάσαι ότι έχουμε τους Αγίους μας. Στον Ουράνιο κόσμο αυτοί στέκονται ενώπιον του Θεού, μας βλέπουν και μπορούν, κατά το έλεος του Θεού, να μας βγάλουν από οποιαδήποτε αδιέξοδα στη ζωή μας.