Τα Σα εκ των Σων… ή η κάρτα με το φιόγκο

Το σκίτσο σε μετάφραση: «Η στοργική, όμορφη, καλόκαρδη, τρυφερή μαμά»     

Έχοντας προσφέρει ως θυσία τον άρτο και τον οίνο, περιμένουμε το θαύμα και παρακαλούμε για αυτό.

…Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν Σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα…

Στον ζεστό αέρα του ναού καταλάγιασαν όλες οι σκέψεις, όλες οι κινήσεις, διαχέεται μόνο η αναμονή της απάντησης. Πώς θα απαντήσει Αυτός, ο Δημιουργός της οικουμένης, στην παράκλησή μας; Πώς θα απαντήσει αυτήν τη φορά; Σε αυτήν την ήσυχη και ταυτόχρονα εντατική αναμονή γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή η πληρότητα του χώρου γύρω μας. Λες και δεν είμαστε εμείς μόνο, ο ορατός κόσμος, ο μαχόμενος, που στεκόμαστε εδώ, αλλά και αυτοί, ο αόρατος κόσμος, ο θριαμβεύων, είναι δίπλα μας, ώμο με ώμο.

Το θαύμα έγινε! Ξανά έγιναν δεκτά τα σεμνά μας – είναι δικά μας, άραγε; – δώρα, ξανά μας δόθηκαν τα Δώρα της αιώνιας ζωής.

Πώς θα απαντήσει Αυτός, ο Δημιουργός της οικουμένης, στην παράκλησή μας;

Επιστρέφω σπίτι.

– Μαμά, έχεις χαρτί, ένα φύλλο κάπως χοντρό, από άλμπουμ ζωγραφικής; – ρωτάει η πεντάχρονη κόρη μου.

Χωρίς να την ρωτήσω για ποιό λόγο το θέλει, βρίσκω και της το δίνω. Φεύγει, αλλά μετά από ένα λεπτό, ξανά:

– Μαμά, έχεις χρωματιστούς μαρκαδόρους και κόλλα, αν γίνεται;

Και τώρα βρήκα ό,τι χρειαζόταν και βιαστική συνέχισα τις δουλειές μου.

Μετά από πέντε λεπτά, η κόρη ξανά μπροστά μου:

– Μαμά, μήπως έχεις μια κορδέλα, που να είναι με βούλες ή κάποια άλλη χρωματιστή;

Βρίσκω και την κορδέλα στους κρυψώνες μου για το εργόχειρο – ακόμα και με βούλες βρήκα! – και με χαρά της την προσφέρω.

Ήρθε και κάποιες άλλες φορές και με ρωτούσε πώς γράφονται διάφορες λέξεις. Στη συνέχεια, ξανά χάνεται στο δωμάτιό της.

Μετά από λίγο, έρχεται ευτυχισμένη με την πληρότητα του έργου που εκτελέστηκε και μου χαρίζει… μια κάρτα!

Την κάρτα την είχε φτιάξει πάνω σε εκείνο το φύλλο χαρτί, με τις τρυφερές λέξεις που τις είχε διευκρινίσει μαζί μου και που ήταν γραμμένες με τους δικούς μου μαρκαδόρους, με έναν πολύ χαριτωμένο φιόγκο από εκείνη την κορδέλα με τις βούλες, και το φιόγκο τον είχε κολλήσει, βέβαια, με τη δική μου κόλλα.

Η χαρά μου δεν έχει όρια! Ναι, αυτή είναι η ευτυχία των γονέων! Όλα τα υλικά μπορεί να είναι δικά σου, μέχρι και την κορδέλα με τις βούλες, όμως, η αγάπη εκφράζεται πηγαία από τη μεριά του παιδιού σου και όχι από σένα, πλέον.

Και μέσα σε αυτό η ψυχή μου ακούει το «τα Σα εκ των Σων»... Αφού ακόμα και τους σπόρους για τον άρτο και το σταφύλι για τον οίνο μας τα δίνεις Εσύ. Εμείς, όμως είμαστε εκείνοι που τα προσφέρουμε!