«Διάβασα μια προσευχή στον Άγιο Λουκά και έκλαψα»: ένα θαύμα με τη συμμετοχή του αγίου και των γιατρών

Φωτογραφία: pexels.com

Η Όλγα Ασταχόβα περιγράφει:

Όλα ξεκίνησαν, όταν αρρώστησε ο πατέρας μου, το 2017. Δύο απανωτά μικρο-εγκεφαλικά επεισόδια. Ήταν σαφές, ότι χειροτέρευε μόνο.

Για κάποιο λόγο, οι ντόπιοι γιατροί, μας είπαν αμέσως, ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για τα χειρότερα. Αλλά, ειλικρινά, δεν σκέφτηκα καν για τα χειρότερα. Συνειδητοποίησα ξεκάθαρα, ότι έπρεπε να βοηθήσω, να βρω κάποια διέξοδο.

Εκείνη την εποχή ζούσα στην Αγία Πετρούπολη. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός. Με πολλά χρόνια ειδικής υπηρεσίας. Κατά συνέπεια, θα μπορούσα να περάσω από όλες τις κλινικές της διεύθυνσης. Έψαξα σε όλη την πόλη. Δίπλα του. Τίποτα δεν λειτούργησε.

Ήταν ήδη δύσκολο για τον πατέρα μου να μετακινηθεί. Ο ίδιος ζούσε κοντά στη Μόσχα. Έτσι, θα έπρεπε να κοιτάξω κι εκεί. Η Μόσχα έχει τα πάντα.

Όμως, ποια ήταν η έκπληξή μου όταν, από καιρό σε καιρό, έπεσα σε κάποιους απατεώνες. Μου έλεγαν συνεχώς: έχετε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, προετοιμάστε τα χρήματα. Δεν μπορούσα πλαγιάσω ήσυχα, γιατί αυτοί είτε μου αρνούνται βοήθεια, είτε μου ζητούν υπερβολικά ποσά.

Έβρισκα τοίχο για ένα μήνα. Δεν υπήρχε σχεδόν καμία ελπίδα. Θυμάμαι, πως έφτασα σχεδόν στην απελπισία. Αλλά, πρέπει πράγματι να υπάρχει διέξοδος!

Κάποια φορά παρακολουθούσα μια εκπομπή — μια ζωντανή μετάδοση για τον Άγιο Λουκά της Κριμαίας. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν ήξερα τίποτα γι' αυτόν πριν. Τότε το ξεχάσα. Αλλά στη δύσκολη αυτή στιγμή, μια παράσταση από αυτή την εκπομπή ήρθε στη μνήμη μου.

Θυμάμαι, ότι βρήκα μια προσευχή προς τον Άγιο Λουκά στο Διαδίκτυο. Πώς έκλαψα διαβάζοντάς την τη νύχτα. Και μετά — αυτή η κατάσταση, πιθανώς, μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο αφού τη βιώσεις — κάθισα αμέσως στο φορητό υπολογιστή μου. Και... βρήκα αμέσως τη σωστή κλινική. Νοσοκομείο Βισνιέφσκι αριθμός 3 στο Κρασνογκόρσκ. Ειδικευμένο στο πρόβλημά μας. Το τηλέφωνο λειτουργεί όλο το εικοσιτετράωρο.

Λοιπόν, δεδομένου ότι το τηλέφωνο είναι διαθέσιμο όλο το εικοσιτετράωρο, τότε θα μπορώ να το καλέσω αμέσως; Ίσως, πράγματι είναι δυνατόν;

Είχα ήδη απομνημονεύσει το κείμενο. To απήγγειλα σαν γλωσσοδέτη.

«Ναι, αυτός είναι ο ασθενής μας. Φέρτε τον, θα τον νοσηλεύσουμε αμέσως. Και παρεμπιπτόντως, σύμφωνα με την αρχαιότητά στην υπηρεσία του, δικαιούται δωρεάν θεραπεία».

Τηλεφώνησα στον πατέρα μου εκείνο το βράδυ. «Μπαμπά, θα πας στο Βισνιέφσκι για θεραπεία;» — «Φυσικά θα πάω».

Ετοιμαζόμασταν. Στη δουλειά μου, ζήτησα απόσπαση στη Μόσχα, για να είμαι πιο κοντά στον πατέρα μου. Μετά τη δουλειά, πήγαινα να τον δω τα βράδια.

Να, έτσι με συνάντησε ο Άγιος Λουκάς... Αποδείχθηκε, ότι σε αυτό το νοσοκομείο νοσηλεόνταν άνθρωποι από όλη τη χώρα. Υπάρχει ειδικός εξοπλισμός για χειρουργεία, που σχετίζονται με την απόφραξη των αιμοφόρων αγγείων. Ο πατέρας μου είχε πρόβλημα στο λαιμό, στην καρωτίδα. Εξετάστηκε για τρεις εβδομάδες. Και έπειτα ένας μικρός καθετήρας εισήχθη μέσω της μηριαίας αρτηρίας, για να φτάσει στην πλάκα που ήταν η αιτία των εγκεφαλικών επεισοδίων. Δεν είχαν όλοι την δυνατότητα να κάνουν μια τέτοια εγχείρηση υψηλής τεχνολογίας. Και εγώ δεν ήξερα καν, ότι υπήρχε μια τέτοια μέθοδος. Στη συνέχεια, περπατώντας στους διαδρόμους του νοσοκομείου, είδα πολλούς άντρες με επιδέσμους στο λαιμό. Είδα και νεαρά κορίτσια και ηλικιωμένες κυρίες.

Ο πατέρας μου εισήχθη εκεί σχεδόν κατάκοιτος. Πολύ σπάνια σηκωνόταν. Εκεί στάθηκε στα πόδια του.

Και να, τώρα θυμάμαι την πρώτη φορά που βγήκα έξω από τις πύλες του Νοσοκομείου. Είδα, ότι εκεί... υπάρχει ένα μνημείο του Αγίου Λουκά της Κριμαίας. Το φαντάζεστε;

Αργότερα, ανακάλυψα, ότι εκείνη την εποχή ήταν το μοναδικό μνημείο του στη Ρωσία. Υπήρχε μια εκκλησούλα εκεί — και εξακολουθεί να υπάρχει — προς τιμήν του.

Διηγήθηκα σε όλους τους γιατρούς και τους χειρουργούς, που εργάζονται εκεί, γι' αυτό που έζησα. Δεν ήταν ιδιαίτερα έκπληκτοι, χαμογέλασαν: «Ναι, Ο Άγιος Λουκάς μας βοηθά όλους εδώ».