Ιππόλυτος, ο πιο καλοκάγαθος παπάς

Στις 17 Δεκεμβρίου συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την κοίμηση του Αρχιμανδρίτη Ιππολύτου (Χάλιν), ηγούμενου της Ιεράς Μονής του Αγίου Νικολάου στο Ριλσκ. Ο παρουσιαστής του τηλεοπτικού καναλιού «Σπας», Ρομάν Γκολοβάνοβ, αφηγείται το πώς ήταν ο μεγάλος γέροντας των ημερών μας. Για την επέτειο του θανάτου του γέροντα το κανάλι «Σπας» γύρισε ένα μεγάλο ντοκιμαντέρ και δημοσίευσε το βιβλίο «Ο πατέρας Ιππόλυτος», το οποίο περιέχει τις αναμνήσεις των πνευματικών αδελφών και τέκνων του γέροντα, καθώς και τις θεραπείες και τα θαύματα που έδειξε ο Κύριος μέσω αυτού.

Ένας άγγελος έχει δύο φτερά, ένα Σεραφείμ έχει έξι
και ο άνθρωπος έχει τόσα φτερά όση έχει αγάπη.
Αρχιμανδρίτης Ιππόλυτος Χάλιν

Αρχιμανδρίτης Ιππόλυτος (Χάλιν) Μιλούσε σιωπηλά. Σ’ αυτήν τη σιωπή βρισκόταν και το Άγιο Πνεύμα. Ο γέροντας Ιππόλυτος έμοιαζε πάντα σαν να περιμένει εσένα. Καθόταν στο στασίδιο ή τριγυρνούσε στο μοναστήρι, κρατώντας το ραβδί του. Ταπεινός. Ήσυχος. Ένας άνθρωπος, άρρωστος με καρκίνο, πήγε στο Ριλσκ. Οι γιατροί τού είπαν ότι του έμενε να ζήσει τρεις ή τέσσερις μήνες. Επέστρεψε σ’ έναν χρόνο εντελώς θεραπευμένος.

Τον αποκαλούν Σεραφείμ του Σαρόβ της εποχής μας. Παρεμπιπτόντως, ο πατήρ Ιππόλυτος γεννήθηκε στην περιοχή του Κουρσκ, 20 χιλιόμετρα από το χωριό του Σεραφείμ του Σαρόβ. Και οι δύο μελλοντικοί γέροντες, ο Σεριόζα Χάλιν και ο Πρόχορ Μόσνιν (Σ.τ.Μ: Κοσμικό όνομα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρόβ), περπατούσαν στους ίδιους δρόμους, έβοσκαν αγελάδες στα ίδια λιβάδια και προσεύχονταν στις ίδιες εκκλησίες. Έζησαν τη ζωή τους για να δείξουν στην ανήσυχη ρωσική ψυχή τον δρόμο προς τον Θεό.

Γνώρισε τους μεγάλους γέροντες του μοναστηριού του Γλινσκ. Εκεί ο Σεριόζα Χάλιν αρρώστησε με λοβιακή πνευμονία. Το παλικάρι ήταν μισοπεθαμένο. Τότε ο πνευματικός πατέρας του, ο Ανδρόνικος (Λούκας), κλειδώθηκε στο κελλί του με τον δόκιμό του για τρεις μέρες και προσευχήθηκε. Ύστερα από τρεις μέρες ο Σεριόζα βγήκε θεραπευμένος. Η μοναχική κουρά του έλαβε χώρα στη Μονή των Σπηλαίων του Πσκοφ.

Με την κάρα του Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτη

Για 17 χρόνια έκανε τον αγώνα του στο Άγιον Όρος. Εκτελούσε διακόνημα, που του έδωσε ο Σιλουανός ο Αθωνίτης. Απορρόφησε το πνεύμα και την αγάπη του. Ο πατήρ Ιππόλυτος συνάντησε τους μεγαλύτερους γέροντες στα μοναστήρια Γλινσκ και Πσκοφ. Και ύστερα επέστρεψε στους τόπους του, στο μοναστήρι Ριλσκ. Εκεί πραγματοποιήθηκαν πολλά απίστευτα θαύματα θεραπείας των πιστών. Δεν μιλάμε καν για άρρωστα νεφρά και σπλήνες. Ο Κύριος, μέσω του γέροντα, έδειχνε το κύριο θαύμα, που είναι η μεταμόρφωση ανθρώπων. Τους άρπαζε από τον κόσμο και η προηγούμενη ζωή τους έμενε έξω από τις πύλες της μονής. Οι ναρκομανείς έκοβαν την ηρωίνη. Μια σκηνοθέτης έγινε ηγουμένη. Ένας παλαιστής έγινε ιερομόναχος. Ο γέροντας ετοίμαζε τον πνευματικό στρατό. Και δεν ήθελε να ήταν αλλιώς. Ο γέροντας έβλεπε τους ανθρώπους, στα μέτωπα των οποίων έλαμπαν οι «χρυσοί σταυροί». Βοηθούσε στην προετοιμασία για πνευματικές δοκιμές.

Μιλούσε σιωπηλά. Σ’ αυτήν τη σιωπή βρισκόταν και το Άγιο Πνεύμα. Τον αποκαλούν Σεραφείμ του Σαρόβ της εποχής μας

Η δόξα για τον «γέροντα από τον Άθω» εξαπλώθηκε σε όλη τη Ρωσία. Δεκάδες λεωφορεία πήγαν στο Ριλσκ κατά τη διάρκεια της ζωής του. Ογκολογία. AIDS. Αλκοολισμός. Ναρκομανία. Με όλα αυτά τα προβλήματα και όχι μόνο ο κόσμος έτρεχε στον γέροντα. Ο Θεός τον διόρισε ν’ αναλαμβάνει τους πόνους των ανθρώπων. Είναι φοβερό να το φανταστούμε, αλλά ο γέροντας Ιππόλυτος ήξερε τα πάντα για τους ανθρώπους. Ο Θεός τού αποκάλυψε όλα τα μυστικά των καρδιών των ανθρώπων. Αυτός ήταν ο σταυρός του γέροντα. Έβλεπε όλα τα βάσανα που περίμεναν τον άνθρωπο στο μέλλον και, ταυτόχρονα, καταλαβαίνοντας ότι δεν μπορεί να τον προστατέψει από το κακό, προσευχόταν γι’ αυτόν.

Ο πατήρ Ιππόλυτος έκρυβε το χάρισμα της διορατικότητάς του. Ποτέ δεν επέβαλλε τη γνώμη του. Σιωπούσε μέχρι να ρωτηθεί. Ονειρευόταν να μπει στην εγκλίστρα. Αλλά ο γέροντας καταλάβαινε πως ένας Ρώσος έχει περισσότερη ανάγκη τον άλλον άνθρωπο, που μπορεί να τον ακούσει, μπορεί να κλάψει μαζί του, να προσευχηθεί γι’ αυτόν. Θυμόταν πάντα το γεγονός όπου ο γέροντάς του, ο Ανδρόνικος (Λούκας), τον θεράπευσε στο κελλί του, στο μοναστήρι Γκλινσκ. Ο νεαρός Ιππόλυτος ήταν τότε σε άσχημη κατάσταση, είχε υψηλό πυρετό και δυσκολευόταν ν’ αναπνεύσει λόγω έντονου βήχα. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ποια συναισθήματα ένιωσε η ψυχή του, όταν ο Κύριος πραγματοποίησε το θαύμα και αυτός την τρίτη μέρα βγήκε από το κελλί θεραπευμένος.

Ο γέροντας Ιππόλυτος δεν έκανε κηρύγματα. Μια φορά παραδέχτηκε: «Δεν ξέρω να μιλήσω». Του άρεσε να εργάζεται. Δίδασκε τους άλλους μοναχούς: «Πάτερ, όλα τα βιβλία είναι γραμμένα, πρέπει να κάνουμε τη δουλειά!». Γι’ αυτό όλους τους φιλοξενούμενους τους έστελνε για κάποιο διακόνημα, π.χ. να κουρεύουν το χορτάρι στο λιβάδι ή να ξεριζώνουν τα κούτσουρα. Αυτό το λιβάδι ήταν ασυνήθιστο, το αποκαλούσαν λιβάδι των Αγγέλων. Η ιερή ρωσική γη. Εκεί ξερίζωναν όχι μόνο τις ρίζες των δέντρων, αλλά τα δικά τους πάθη, που ήταν βαθιά ριζωμένα στην ψυχή.

Ο πατήρ Ιππόλυτος και ο πατήρ Ιωάννης Κρεστιάνκιν

Η ζωή στο Ριλσκ ήταν πολύ φτωχή. Αν υπήρχαν πατάτες, τότε οι μοναχοί έτρωγαν πατάτες για έναν μήνα. Αν κάποιος έστελνε ένα φορτηγό με φαγόπυρο, τότε όλα τα πιάτα περιείχαν φαγόπυρο. Το ψάρι υπήρχε στο τραπέζι μόνο στις μεγάλες εκκλησιαστικές γιορτές. Ωστόσο, το ψωμί, που ψηνόταν από τους μοναχούς, ήταν πάντα επαρκές. Ο γέροντας έλεγε το εξής: «Το ψωμί είναι δύναμη». Τα ψωμιά ψήνονταν στο μοναστήρι. Ο γέροντας τάιζε όλους όσοι έρχονταν στο μοναστήρι. Πρώτα το φαγητό και μετά η δουλειά.

Οι αγελάδες αποτελούσαν την ιδιαίτερη αγάπη του γέροντα. Τις αγόραζε από τους ντόπιους. Ούτε καν κοιτούσε την κατάσταση των ζώων. Οι άνθρωποι τού έφερναν μισοπεθαμένα ζώα, αλλά ο γέροντας τους πλήρωνε ακόμη παραπάνω από την τιμή της αγοράς. Αυτή ήταν η κρυφή του αρετή, η κρυφή ελεημοσύνη του. «Πώς να ταΐσουν τα παιδιά τους; Πώς να στηρίξουν την οικογένεια;», έλεγε ο γέροντας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο γέροντας τους βοηθούσε με λεφτά. Και ταυτόχρονα μαλάκωνε τις κακές καρδιές. Γιατί οι ντόπιοι ήθελαν να ξεγελάσουν τον γέροντα, φέρνοντάς του μια άρρωστη αγελάδα. Ο πατήρ Ιππόλυτος τα καταλάβαινε όλα μια χαρά, αλλά δεν εξέθετε κανέναν. Με ταπείνωση τους πλήρωνε τα λεφτά. Οι ιστορίες αυτές έμοιαζαν με τις ιστορίες από ένα παλιό «Γεροντικό».

Ύστερα απ’ αυτό, οι αγελάδες ζωντάνευαν, πήγαιναν στα λιβάδια κι έδιναν γάλα. Το κοπάδι ήταν πάνω από 200 κεφάλια.

Ο γέροντας πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου του 2002. Ήταν 74 χρονών. Ετάφη την ημέρα μνήμης του Αγίου Νικολάου, που ήταν ο αγαπημένος Άγιος του πατρός Ιππολύτου και ταυτόχρονα το πανηγύρι της μονής στο Ριλσκ. Και φάνηκε ότι με τον θάνατο του γέροντα μια αδιαπέραστη νύχτα ήρθε στο μοναστήρι. Οι μαθητές του γέροντα έμειναν ορφανοί. Μια τέτοια στιγμή καταλαβαίνει κανείς τι βίωσαν οι απόστολοι, όταν ο Χριστός δεν ήταν πια μαζί τους. Ποιος να τους προστατέψει; Τι να κάνουν; Πού να πάνε; Ποιος να δώσει μια συμβουλή;

Αλλά και μετά την πιο τρομερή και σκοτεινή νύχτα, έρχεται το ξημέρωμα, η αθάνατη ζωή. Ο γέροντας Ιππόλυτος φώτισε τον δρόμο με την αγιότητά του. Ο ήλιος έλαμψε ξανά. Το πρωί. Ο γέροντας μόνο άλλαξε το κελλί του. Είναι ζωντανός. Ζωντανός για πάντα. Και πάντα δίπλα. Κάθε δευτερόλεπτο. Και ο Κύριος έδειξε τα θαύματά Του μέσω αυτού, ο αριθμός των οποίων είναι αδύνατο να μετρηθεί.

Τι είναι ο κόσμος του πατρός Ιππολύτου; Είναι μια σειρά από μη τυχαία γεγονότα

Η κύρια συμβουλή, που έδινε ο γέροντας, ήταν το «Κάνε υπομονή, πάτερ». Αυτή η θυσία μιας ρωσικής ψυχής, η αφοσίωση, η ζωή για χάρη των άλλων. Η σιωπηλή και ήσυχη αγιότητα. Δεν έχω δει ποτέ τον γέροντα, αλλά αισθάνομαι ότι είναι πάντα κοντά μου, είναι μαζί μου. Είναι ο πνευματικός παππούς μου. Θα παρακαλέσει εκεί για χάρη μου, θα με υποστηρίξει. Τι είναι ο κόσμος του πατρός Ιππολύτου; Είναι μια σειρά από μη τυχαία γεγονότα. Κατά τύχη επισκεφτήκαμε οικογενειακώς τη μονή των Θεοφανείων. Κατά τύχη βρήκαμε την πνευματική οικογένεια στη μακρινή Οσετία. Κατά τύχη μάθαμε για τον γέροντα Ιππόλυτο, η συνάντηση με τον οποίο άλλαξε τη ζωή μας. Κατάλαβα το τι συνέβη στα μοναστήρια κατά τη διάρκεια της ζωής του Αγίου Σεργίου Ράντονεζ και του Αγίου Σεραφείμ του Σαρόβ. Οι Ρώσοι γέροντες ήταν ικανοί ν’ ανεβάσουν τη Ρωσία με τις ρίζες της στον ουρανό.

Ο Όσιος Λαυρέντιος του Τσερνίγκοβ έλεγε: «Η Γη της Ρωσίας δεν θα εξαντληθεί ποτέ, δηλαδή μέχρι την ημέρα της Κρίσεως, από μεγάλους γέροντες, προσευχητές και διδασκάλους, όπως ήταν οι παλιοί πατέρες».

Αυτή η ιστορία δεν είναι μόνο για τον πατέρα Ιππόλυτο. Είναι για όλους μας. Για τους ανθρώπους της Ρωσίας. Για τη Γη της Ρωσίας. Για τους Ρώσους Αγίους μας. Για την ανήσυχη ρωσική ψυχή, η οποία θέλει να εκδηλωθεί με κάποιον τρόπο.

Ο πατήρ Ιππόλυτος είναι Ρώσος άνθρωπος, είναι η εικόνα της Αγίας Ρωσίας.

Ο γέροντας Ηλίας τελεί την επιμνημόσυνη δέηση στον τάφο του πατρός Ιππολύτου

Ιστορίες με θαύματα

Θεραπεία καρκίνου του νεφρού

Λιουμπόβ Ναβοχάτσκαγια, σχεδιάστρια μόδας:

Οι γιατροί διέγνωσαν ότι έχω καρκίνο στο νεφρό και οι μεταστάσεις είχαν ήδη εξαπλωθεί στα γεννητικά όργανα και τον αριστερό πνεύμονα. Στην εντατική άκουσα ότι οι γιατροί έλεγαν ότι θα ζήσω το πολύ τρεις μήνες. Σε τρεις μέρες πήγα στο μοναστήρι. Ο γέροντας μου είπε: «Να μείνετε εδώ για κάμποσο καιρό». Επίσης, είπε να επισκέπτομαι τις ακολουθίες.

Ήμασταν γονατιστοί. Είχε πάρα πολύ κόσμο και δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα στον ναό. Ήμουν γονατιστή έξω από τον ναό και ξαφνικά ένιωσα μέσα μου, στο μέρος του κόκκυγα, σαν να είχε πάρει φωτιά μια σφαίρα. Η φίλη μου η Ιρίνα ήταν δίπλα μου. Την παρακάλεσα να δει τι είχα από πίσω μου. Προσπάθησε να με αγγίξει και μου είπε: «Είναι σαν να σ’ έχουν ζεματίσει με βραστό νερό». Αισθανόμουν τη σφαίρα αυτή να κυλάει μέσα μου, στο μέρος του νεφρού. Όταν σηκωθήκαμε, ο πόνος μετατοπίστηκε στο αριστερό πόδι. Και σαν να βγήκε από τη φτέρνα μου.

Μετά πήγα στον γέροντα Ιππόλυτο και αυτός καθόταν χαμογελαστός και χαρούμενος: «Τέλος, όλα τα δεινά είναι παρελθόν πια. Δεν θα έχεις τίποτα πλέον».

Από τότε έχουν περάσει τριάντα χρόνια. Είμαι ζωντανή. Η αρρώστια μου μ’ έχει αφήσει.

Θεραπεία ενός εφήβου από το AIDS

Άννα Σαβέλιεβα:

Μια φορά οι γονείς ενός εφήβου, ο οποίος βρισκόταν υπό θεραπεία για AIDS για αρκετά χρόνια, χωρίς αυτό να είναι γνωστό σε κάποιον, απευθύνθηκαν στο μοναστήρι. Ο γιατρός τούς είπε ότι δεν μπορεί να κάνει πλέον κάτι και το παλικάρι πρέπει να μπει στο νοσοκομείο και να του κάνουν μια σειρά ενέσεων. Μια Δευτέρα έπρεπε να νοσηλευτεί, αλλά κάποιος τους είπε ότι υπάρχει δυνατότητα να επισκεφτούν το μοναστήρι στο Ριλσκ.

Πλησίασε το παλικάρι, τον σταύρωσε τρεις φορές από το κεφάλι ως τα πόδια και είπε: «Μην πας στο νοσοκομείο, δεν έχεις AIDS»

Μπήκαν στο κελλί του γέροντα Ιππολύτου, εκείνος πλησίασε το παλικάρι, τον σταύρωσε τρεις φορές από το κεφάλι ως τα πόδια και είπε: «Μην πας στο νοσοκομείο, δεν έχεις AIDS».

Όταν έφυγαν από τον γέροντα, η αγανακτισμένη μητέρα του αγοριού μού είπε: «Τόσα χρόνια του κάνουν εξετάσεις, είναι σε άσχημη κατάσταση πια, η οποία έχει λίγες πιθανότητες ν’ αλλάξει προς το καλύτερο. Γιατί χάσαμε τον χρόνο μας; Τη Δευτέρα θα πάμε στο νοσοκομείο».

Τη Δευτέρα πήγαν για να εισαχθούν στο νοσοκομείο. Έκαναν στο παλικάρι μια εξέταση-εξπρές. Μετά ήρθαν οι γιατροί και ρώτησαν: «Τι αρρώστια έχει;» Οι γονείς του είπαν: «Έχει AIDS, υπάρχει και διάγνωση των γιατρών». «Όχι, δεν έχει κανένα AIDS», τους είπαν. Η μητέρα άρχισε να πανικοβάλλεται: «Πώς δεν έχει; Εδώ και δύο χρόνια βρίσκεται υπό θεραπεία για το AIDS. Και τώρα πήραμε την απόφαση να εισαχθούμε στο νοσοκομείο». Οι γιατροί στο νοσοκομείο αποφάσισαν να κάνουν μια περαιτέρω εξέταση. Το αποτέλεσμα της εξέτασης ήταν το ίδιο: «Δεν έχει AIDS».

Ύστερα από μερικούς μήνες, το παλικάρι αυτό πήγε στο μοναστήρι, μαζί με τη μητέρα ή με τον πατέρα του, δεν θυμάμαι ακριβώς. Ο γέροντας έδωσε την ευλογία να μείνει στο μοναστήρι για κάποιο χρονικό διάστημα και μετά να δώσει εξετάσεις για να μπει στο Ιατρικό Ινστιτούτο.

Ευθύς λόγος

Ο γέροντας Ιππόλυτος μαζί με τον νέο Γκεόργκι Σεβκουνόφ Μητροπολιτης Πσκοφ και Πόρχοβ Τύχων (Σεβκουνόφ):

Εάν έπρεπε ν’ αναφέρω έναν άνθρωπο, ο οποίος να ήταν το παράδειγμα της πραότητας, θα ήταν ο πατήρ Ιππόλυτος. Μ’ εκείνο το τεράστιο μούσι του, δεμένο σε κόμπο. Όταν λέγαμε «πατήρ Ιππόλυτος», καταλαβαίναμε ότι αυτός είναι ο άνθρωπος, που έχει την απόλυτα ειλικρινή αγάπη και ταπείνωση, όλα όσα έλεγε ο Απόστολος Παύλος, όταν αναφερόταν στα πνευματικά χαρίσματα.

Μητροπολίτης Κουρσκ και Ριλσκ Γερμανός (Μοράλιν):

Η προσευχή του είχε δύναμη. Είχε το χάρισμα να βλέπει την ανθρώπινη ψυχή. Οι συμβουλές του και οι λόγοι του έπαιρναν σάρκα και οστά και είχαν πάντα βαθιά πνευματικότητα. Έφερνε ανθρώπους στη μετάνοια και στην πίστη. Ως εκ τούτου, μια ανάμνηση με ευγνωμοσύνη διατηρείται γι’ αυτόν και κάθε χρόνο όλο και πιο πολύς κόσμος έρχεται στον τάφο του.

Μητροπολίτης Μπέλγκοροντ και Στάρι Οσκόλ Ιωάννης (Ποπόβ):

Συνάντησα τον πατέρα Ιππόλυτο, όταν ήμουν υποδιάκονος. Πήγαμε να λειτουργήσουμε σ’ έναν ναό, όπου ο γέροντας ήταν προϊστάμενος. Μας συνάντησαν εκεί το χαμόγελό του, η ανοιχτοκαρδία του για τον Θεό και η ικανότητά του να χωρέσει τον Θεό μέσα του. Μετά απ’ αυτό, δεν είχα καμία αμφιβολία, τον παρακάλεσα να γίνει πνευματικός μου.

Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Πάβλοβ):

Ο πιο καλοκάγαθος παπάς στον κόσμο.

Σχη-αρχιμανδρίτης Ιλίας (Νόζντριν):

Υπηρετούσαμε και μέναμε μαζί με τον πατέρα Ιππόλυτο στο Άγιον Όρος. Είναι αληθινός Ρώσος. Κι ένας Ρώσος είναι εργατικός και ήσυχος τύπος, που αναζητά την πνευματική ζωή. Αναζητά μια τίμια ζωή. Αναζητά το καλό. Αναζητά τον σεβασμό προς τους ανθρώπους.

Μπορίς Κορτσέβνικοβ, Γενικός Διεθυντής του τηλεοπτικού καναλιού «Σπας», παρουσιαστής:

Προφανώς, η αγιότητα όντως μοιάζει μ’ ένα κερί. Και με το πώς καίγονται τα άλλα κεριά, το αναγνωρίζεις από τη φλόγα του κεριού από το οποίο άναψαν. Έτσι γνώρισα τον πατέρα Ιππόλυτο. Τον είδα στους ανθρώπους που τον γνώριζαν από κοντά. Και είναι μια εκπληκτική αποκάλυψη, γιατί αποδεικνύεται το γεγονός ότι το Φως του Θαβώρ, το Φως της μεταμορφώσεως, μπορεί να βρίσκεται πάνω στα πρόσωπα για πολύ καιρό ή για όλη τη ζωή, εάν φυλάς μέσα στην καρδιά σου αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος κάποτε διέχυσε αυτό το φως πάνω σου.