«Κύριε! Βοήθα με να βρω το τάμπλετ!»

Οι άγιες γιορτινές μέρες είναι περίοδος για θαύματα. Και παρόλο που αυτή η ιστορία δε συνέβη τώρα, αλλά την παραμονή της γιορτής του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, όμως εγώ την έμαθα πολύ πρόσφατα. Και αποφάσισα ότι αυτό ήταν για μένα ένα χριστουγεννιάτικο και γιορτινό δώρο από τον Θεό. Πόσο μάλλον που αυτή η ιστορία αφορά την προσευχή μιας μητέρας και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό για όλους εμάς που έχουμε οικογένεια!

Έτσι, αυτές τις γιορτινές μέρες θα μιλάμε για ένα θαύμα!

«Σηκώνω το κεφάλι, και στέκεται ο γιος μου»

Ήταν Κυριακή, η δεύτερη Λειτουργία. Κοινώνησα στην πρώτη Λειτουργία, όταν όλοι οι δικοί μου κοιμούνταν ακόμα, και στη δεύτερη πήγα με τα παιδιά και, με κάθε δικαίωμα, περπατούσα χαλαρά γύρω από την αυλή.

Εκείνη τη στιγμή βγήκε από τον ναό η Ιρίνα, μια γνωστή μου ενορίτισσα και κατευθύνθηκε αμέσως σε εμένα.

— Λένα, έχω μια ιστορία για σένα! άρχισε να λέει…

Η Ιρίνα έχει πρόβλημα με τον μεγάλο της γιο. Δεν πρόκειται και για θάνατο, αλλά πονάει η ψυχή της για τον νεαρό.

Η σχέση τους είναι περίπλοκη. Αυτός μένει χώρια απ’ την οικογένεια, σε φίλους. Δεν έχει φυσιολογική δουλειά, ούτε προσωπική ζωή, αρκετά χρέη, πουθενά δε σπουδάζει…Ψάχνει τον δρόμο του, με λίγα λόγια.

Μάλωσαν τόσο με τον γιο, που την μπλόκαρε από όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Για καιρό εκείνος είχε πολύ στενή σχέση με τη μητέρα του. Αλλά μετά μάλωσαν τόσο, που την μπλόκαρε από όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ήταν οικονομικό το θέμα.

Η καρδιά της ήταν πολύ ανήσυχη και την επομένη του καβγά, το μεσημέρι η Ιρίνα αποφάσισε να πάει στον ναό, που βρίσκεται κοντά στη δουλειά της. Για κάποιο λόγο, δεν είχε τύχει να πάει μέχρι τότε.

Έδωσε το όνομα του γιου της για μνημόνευση στο Σαρανταλείτουργο. Προσευχήθηκε σχεδόν σε όλες τις εικόνες. Με δάκρυα, ώστε ο Κύριος να επιλύσει κάπως την κατάστασή τους. Να τους συμφιλιώσει. Ιδιαίτερα θυμήθηκε έναν από τους Πατέρες του Κιέβου- Πετσέρσκ.

«Και έπειτα μέσα στη μέρα είχα διάφορες δουλειές» έλεγε

«Μία δουλειά, μετά μια άλλη. Στη δεύτερη δουλειά καθυστέρησα. Αποφάσισα να τελειώσω όλα όσα δεν είχα τελειώσει πριν. Σε γενικές γραμμές, όλη η μέρα πέρασε με κάποιο ασυνήθιστο τρόπο. Έφυγα από τη δουλειά πολύ αργά, περίμενα για πολλή ώρα το λεωφορείο, δεν ερχόταν. Αποφάσισα να πάω από άλλο δρόμο.

Τελικά η Ιρίνα κατέβηκε στο μετρό, διέσχισε όλο το βαγόνι και κάθισε σε μια κενή θέση. Θα κατέβαινε μόλις σε μία στάση, αλλά ήταν πολύ κουρασμένη.

«Ξαφνικά ακούω γέλια. Σηκώνω το κεφάλι. Στέκεται ο γιος μου με έναν φίλο. Δε με βλέπουν. Τον φώναξα. Χαιρετηθήκαμε. Ακολούθησε μια συνομιλία. Δώσαμε τις εξηγήσεις μας. Ο φίλος του με προσκάλεσε αμέσως για επίσκεψη. Αποδείχθηκε ότι αυτός είναι ο άνθρωπος με τον οποίο μένει ο γιος μου. Μέχρι τότε δεν είχα πάει ποτέ. Όμως τώρα πήγαμε, ήπιαμε τσάι…Και αυτό ήταν εκπληκτικό! Σαφώς ήταν ένα θαυμάσιο γεγονός! Τώρα μου τηλεφωνεί ο ίδιος, κάτι που δεν έκανε εδώ και καιρό. Και το πιο ενδιαφέρον, αυτό συνέβη στις 18 Δεκεμβρίου, την παραμονή της γιορτής του αγίου Νικολάου.

Αυτή, λοιπόν, ήταν μια ιστορία για ένα θαύμα και για τη βοήθεια του Θεού.

«Τι πρέπει να κάνει κανονικά ο Θεός;»

Ενώ έγραφα, θυμήθηκα και μια άλλη ιστορία. Αυτή δεν αφορά μόνο την προσευχή μιας μητέρας, αλλά και τη σειρά «Πατέρες και παιδιά». Μου τη διηγήθηκε κάποτε ένας γνωστός μου ιερέας.

Αυτός ο ιερέας έχει ενορίτες πολύτεκνους. Και όχι μόνο. Άλλος έχει μικρά παιδιά. Κάποιου άλλου τα μισά παιδιά μεγάλωσαν και έζησαν τη ζωή τους. Σε γενικές γραμμές, όλα φυσιολογικά. Και τα προβλήματα όλων είναι τα ίδια.

Ένα από τα πιστά παιδιά κάποιου κάπνισε, άλλο έβρισε άσεμνα. Το παιδί κάποιου άλλου δεν ξεκολλάει απ’ το τηλέφωνο και δε θέλει να πάει στη Λειτουργία.

Μια φορά, ήρθε σε αυτόν τον ιερέα μια μητέρα μιας από αυτές τις πολύτεκνες οικογένειες. Έκπληκτη. Και άρχισε να διηγείται.

Ένας από τους έφηβους γιους της υπέφερε από εθισμό σε ηλεκτρονικά παιχνίδια. Δεν έπαιζε απλώς, είχε πραγματική ασθένεια. Ούτε καν στο σχολείο πήγαινε, κολλημένος ολόκληρες μέρες στο τάμπλετ.

Και τι δεν έκανε εκείνη. Και τον μάλωσε και τον τιμώρησε, και του έκρυψε το τάμπλετ. Χωρίς αποτέλεσμα.

Ο νεαρός το έβρισκε παντού και, πάλι απ’ την αρχή. Και οι τιμωρίες δε λειτουργούσαν. Σε αυτή την κατάσταση δεν άκουγε καθόλου τον Θεό.

Και εκείνη προσευχόταν:

— Κύριε! Δεν ακούει ούτε εμένα, ούτε τον πατέρα του! Είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα για αυτά τα παιχνίδια. Σε ξέχασε. Και ήταν τόσο καλό αγόρι, Βοήθα! Εξήγησέ του Εσύ ότι δεν υπάρχει ευτυχία μόνο στα παιχνίδια.

Και πάλι δεν είχε αποτέλεσμα.

Κάποτε αποφάσισε να κρύψει αυτό το δαιμονικό το τάμπλετ, ώστε ο γιος της να μην μπορεί να το βρει σίγουρα. Και το έκρυψε. Το ψάχνει εκείνος, το ψάχνει…δεν το βρίσκει με τίποτα. Μια, δυο ώρες…πρώτη φορά συμβαίνει αυτό. Απελπίστηκε εντελώς. Πλησιάζει τη μητέρα:

— Μαμά, σε ποιον προσεύχονται αν χαθεί κάτι;

— Στον Ιερομάρτυρα Τρύφωνα.

Ο δύσκολος έφηβος στάθηκε μπροστά στις εικόνες, πράγμα που είχε καιρό να κάνει, έκανε τον σταυρό του επιμελώς και άρχισε να ζητά:

Ο έφηβος στάθηκε μπροστά στις εικόνες: «Κύριε! Βοήθησέ με να βρω το τάμπλετ. Και εσύ, Ιερομάρτυρα Τρύφωνα, βοήθα!

— Κύριε! Βοήθησέ με να βρω το τάμπλετ. Και εσύ, Ιερομάρτυρα Τρύφωνα, βοήθα!

Και σε ένα λεπτό το βρήκε.

Η μητέρα εξεπλάγη. Διαμαρτυρήθηκε κιόλας:

— Κύριε! Τι Σου ζήτησα; Να τον σταματήσεις Εσύ! Και Εσύ επέστρεψες αμέσως το δαιμονικό παιχνίδι στον γιο μου!

Και έπειτα ήρθε στον ιερέα:

— Πάτερ, πώς να το εκλάβω αυτό;

— Λοιπόν, «Ανάλογα με την πίστη σας θα είναι κοντά σας». Ο νεαρός το πίστεψε με όλη του την καρδιά. Ενώ εσύ, όταν προσεύχεσαι, εμπιστεύεσαι τον Κύριο;

Δεν ξέρω πόσο εμπιστευόταν αυτή η γυναίκα και πώς έγιναν όλα στη συνέχεια, αλλά μου φαίνεται ότι ο Κύριος δεν εισάκουσε μόνο τις προσευχές του νεαρού αλλά και της μητέρας. Ακριβώς αφού επέστρεψε στον νεαρό το «δαιμονικό παιχνίδι». Παράδοξο…Όμως εκεί, στον Ουρανό, τα προβλήματά μας λύνονται μερικές φορές απροσδόκητα. Αυτό, στη σύγχρονη γλώσσα ονομάζεται Θεία δημιουργία.

Κατά τη γνώμη μας, τι πρέπει να κάνουν ο Θεός και οι άγιοί Του; Να καταστρέψουν και το τάμπλετ και την εξάρτηση και τους κατασκευαστές παιχνιδιών υπολογιστών. Και την πολλή τηλεόραση. Και σαν αντάλλαγμα, να δώσουν στον νεαρό ένα ψαλτήρι και ένα κομποσκοίνι. Και να τον αφήσεις στο ιερό και μετά να γίνει παπάς…

Αλλά εδώ έγινε το αντίθετο:

«Προσευχήθηκες, μπράβο! σαν να λέει ο Θεός. Ορίστε, πάρε το τάμπλετ σου!

Και ίσως να σκεφτεί ο δύσκολος έφηβος:

«Μα ο Θεός είναι κοντά μου! Και οι άγιοι. Και εγώ τους είχα ξεχάσει…

Θα περάσει λίγος καιρός και θα πάρει μόνος του το ψαλτήρι και θα ψάλλει. Επειδή ξέρει καλά πόσο ελεήμων είναι ο Κύριος. Πόσο τον αγαπάει, τον ανόητο. Και η μητέρα θα παρηγορηθεί… Επειδή αυτό είναι το θαύμα και το έλεος του Θεού!