Τους υγιείς όλοι τους χρειάζονται· τους άρρωστους κανένας!

Πόσο λίγοι είναι οι άνθρωποι στη ζωή μας που είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για χάρη εκείνων που από τη βρεφική τους κιόλας ηλικία βρέθηκαν εγκαταλελειμμένοι. Η ιστορία που ακολουθεί αναφέρεται στον άθλο μιας γυναίκας που υιοθέτησε ένα εξ αρχής άρρωστο κορίτσι από ορφανοτροφείο για να του χαρίσει μια δεύτερη ζωή. Με συγκίνησε πολύ και νομίζω ότι θα έχει ενδιαφέρον και για τον αναγνώστη.

Φωτογραφία: fairysoft.ru     

Την ιστορία αυτής της γυναίκας, της Ειρήνης, μου την διηγήθηκε γειτόνισσά μου. Η Ειρήνη ήταν πολύ κοντινή της φίλη. Η φίλια τους κρατούσε πολλά χρόνια. Ακολουθεί η διήγησή της.

* * *

Η φίλη μου Ειρήνη προερχόταν από οικογένεια διανοούμενων. Ήξερα ότι οι πρόγονοί της κατάγονταν από παλιό, αριστοκρατικό γένος. Για αυτούς δεν μου είχε ποτέ μιλήσει με λεπτομέρειες. Ήξερα μόνο ότι είχαν γλιτώσει από την Κόκκινη Τρομοκρατία τη δεκαετία του 1920, είχαν διαφύγει μέσω της Κριμαίας στη Γεωργία, όπου και εγκαταστάθηκαν. Στα νιάτα της, η Ειρήνη, όταν τελείωσε το Πανεπιστήμιο, δεν μπόρεσε να αρνηθεί το διορισμό της σε απομακρυσμένη περιοχή, εκεί όπου άλλοι απόφοιτοι κατηγορηματικά αρνούνταν να πάνε.

Την ώρα του ταξιδιού με το τρένο, εκεί που καθόταν σε βαγόνι, ζήτησε από έναν συνταξιδιώτη που μετέφερε ένα μεγάλο μπιτόνι με οινόπνευμα να το παραμερίσει λίγο, καθώς το μπιτόνι ήταν στο διάδρομο και εμπόδιζε. Σε λίγο το τρένο μπήκε στο τούνελ, το μπιτόνι κουνήθηκε και το οινόπνευμα χύθηκε στις μοκέτες του τρένου. Εκείνη τη στιγμή κάποιος επιβάτης άναψε αναπτήρα και από σπίθα που έπεσε στη μοκέτα άρχισε φωτιά. Μέσα στην αναταραχή κάποιος τράβηξε το φρένο έκτακτης ανάγκης και το τρένο σταμάτησε μέσα στο τούνελ. Μέσα στη μαινόμενη φωτιά ένας επιβάτης έχασε τη ζωή του, καθώς υπέστη θανατηφόρα εγκαύματα. Το τρένο τελικά το έβγαλαν από το τούνελ, έσβησαν τη φωτιά, η Ειρήνη δεν τραυματίστηκε, αλλά από τότε, σε όλη της τη ζωή κατηγορούσε τον εαυτό της που ζήτησε να μετακινηθεί εκείνο το μπιτόνι με το οινόπνευμα. Νόμιζε ότι αν ο ιδιοκτήτης δεν είχε αλλάξει τη θέση του μπιτονιού ίσως το οινόπνευμα να μην είχε χυθεί και ο άνθρωπος να μην είχε σκοτωθεί.

Η Ειρήνη ήταν γενικώς πολύ ευσυνείδητος άνθρωπος. Ήταν απαιτητική, αλλά απαιτούσε πρώτα απ' όλα από τον εαυτό της. Επίσης, δεν προσπερνούσε ποτέ, όταν διαπίστωνε την κακουχία του άλλου. Η Ειρήνη με το πολύ μικρό εισόδημά της κατάφερνε πάντα να εξοικονομεί χρήματα για να βοηθά όσους είχαν ανάγκη. Φρόντιζε χωρίς αμοιβή μοναχικούς, κατάκοιτους ηλικιωμένους, τάιζε, περιέθαλπε και έβρισκε καταφύγιο για όλες τις αδέσποτες γάτες και τα σκυλιά της γειτονιάς.

Η Ειρήνη ήταν πολύ ευσυνείδητος άνθρωπος, ήταν απαιτητική, αλλά απαιτούσε πρώτα απ' όλα από τον εαυτό της, επίσης, δεν προσπερνούσε ποτέ, όταν διαπίστωνε την κακουχία του άλλου

Στη δύσκολη δεκαετία του 1990, σκέφτηκε να απευθυνθεί σε ορφανοτροφείο για να υιοθετήσει ένα παιδί. Εκείνη την εποχή, τα ορφανοτροφεία στην Τιφλίδα σχεδόν δεν χρηματοδοτούνταν και τα παιδιά εκεί συχνά λιμοκτονούσαν. Η έλλειψη τροφής ανάγκαζε τα παιδιά να σπάνε τη νύχτα την κλειδαριά στην πόρτα της ντουλάπας, όπου φυλασσόταν το ψωμί, για να φάνε όσο μπορούσαν. Επιπλέον, εκείνη την εποχή στα ορφανοτροφεία υπήρχε σοβαρή έλλειψη προσωπικού, οπότε δεν υπήρχε σωστή φροντίδα για τα παιδιά στα δύσκολα αυτά χρόνια. Η Ειρήνη τα γνώριζε όλα αυτά και δεν μπορούσε να ζει με ηρεμία. Σκεπτόταν: «Πώς να ζουν αυτά τα παιδιά εκεί τώρα, πεινασμένα, χωρίς γονική στοργή και ζεστασιά;»

Φωτογραφία: nedelya40.ru     

Όταν έφτασε στο ορφανοτροφείο, η πρώτη που συνάντησε ήταν ένα κορίτσι εφηβικής ηλικίας περίπου 12 ετών, αδύνατη, ασουλούπωτη, φορούσε πολύ μεγαλύτερα για την ηλικία της ρούχα ορφανοτροφείου. Στην Ειρήνη διηγήθηκαν τη δύσκολη ιστορία της Αγγελίνας (το όνομα δεν είναι πραγματικό): η μητέρα της είχε δύσκολο τοκετό, το παιδί το τραβούσαν με τσιμπίδα, και όταν γεννήθηκε τελικά, είπαν στη μητέρα ότι το κορίτσι δεν θα είναι ποτέ υγιές και ότι ήταν καλύτερα να το εγκαταλείψει επί τόπου, στο μαιευτήριο. Ως αποτέλεσμα, η μητέρα υπέγραψε έγγραφο ότι αρνείται το παιδί, και η μικρή ορφανή βρέθηκε πρώτα σε ορφανοτροφείο για βρέφη και αργότερα σε κανονικό ορφανοτροφείο.

Η Ειρήνη έμαθε ότι το κορίτσι δεν ήξερε να κάνει τα πιο απλά, τα πιο βασικά πράγματα. Ξεχώριζε και εξωτερικά από τα κανονικά, τα υγιή παιδιά. Συμπληρωματικά της είπαν ότι στο κορίτσι διέγνωσαν ψυχιατρικά νοσήματα και ότι επρόκειτο να μεταφερθεί σε οικοτροφείο για ψυχικά ασθενείς. Η Ειρήνη ανησύχησε και φαντάστηκε το τι θα μπορούσε να περιμένει το κορίτσι σε αυτό το οικοτροφείο. Συνειδητοποίησε ότι η Αγγελίνα ήταν απλά πολύ παραμελημένη, δεν την είχαν φροντίσει για χρόνια, και ότι αν το παιδί αρχικά είχε μικρές διαταραχές, τότε στις συνθήκες του ορφανοτροφείου αυτές είχαν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό και τώρα υπήρχε ζήτημα, καθώς δεν θα μπορούσε πλέον να συνεχίσει να βρίσκεται εκεί δίπλα σε υγιείς ανθρώπους. Και η Ειρήνη πήρε τη δύσκολη απόφαση να πάρει την Αγγελίνα από το ορφανοτροφείο και να την υιοθετήσει, παρά τα σοβαρά προβλήματα.

Αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο – το κορίτσι δεν της το έδιναν. Οι υπάλληλοι του ορφανοτροφείου δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί είχε αποφασίσει να πάρει την Αγγελίνα. Δυσκολεύονταν να κατανοήσουν τα κίνητρα πίσω από τη συμπεριφορά της. Όταν ρώτησαν την Ειρήνη: «Γιατί χρειάζεστε ένα άρρωστο παιδί που δεν θα θεραπεύσετε ποτέ;», εκείνη απάντησε: «Τους υγιείς όλοι τους χρειάζονται, ενώ τους άρρωστους κανένας;». Και τι δεν τράβηξε η Ειρήνη για να καταφέρει να υιοθετήσει το κορίτσι!

Αλλά τα προβλήματα δεν τελείωσαν εκεί. Στην αρχή η Αγγελίνα έκλεβε από το σπίτι της Ειρήνης τα ελάχιστα πολύτιμα πράγματα που υπήρχαν και με τα χρήματα αυτά αγόραζε διάφορα γλυκά. Για πολύ καιρό δεν χόρταινε, δεν μπορούσε να ξεχάσει την πείνα της στο ορφανοτροφείο. Οπότε, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι πλέον είχε τα πάντα. Η Ειρήνη κατέβαλε πολλές προσπάθειες για να την ξεμάθει να κλέβει, για να της εμφυσήσει την αίσθηση της οικογένειας και του σπιτιού, που τότε της έλλειπαν εντελώς. Πόσα προβλήματα έπρεπε να αντιμετωπίσει η Ειρήνη για να κάνει άνθρωπο αυτό το κορίτσι, που έμοιαζε περισσότερο με μισοάγριο, φοβισμένο ζώο, και μάλιστα με διανοητικές ανωμαλίες!

Φωτογραφία: dzen.ru     

Αλλά η Ειρήνη δεν θεωρούσε ότι αυτό που κάνει είναι κάτι σπουδαίο. Είχε μέσα της πολλή αγάπη, ευσπλαχνία και επιθυμία να χαρίσει στοργή, ζεστασιά και φροντίδα στον άλλον... Δεν απαξίωνε τίποτα, ακόμα και την πιο σκληρή δουλειά: καθάριζε δημόσιους δρόμους, καθάριζε διαδρόμους πολυκατοικιών και τα χρήματα αυτά τα διέθετε για να μεγαλώσει την Αγγελίνα της. Και ποτέ και από κανένα δεν ζητούσε βοήθεια....

Μόνο όταν ήταν ετοιμοθάνατη η Ειρήνη διηγήθηκε ότι κατάγεται από παλιά οικογένεια κόμηδων και είναι μακρινή απόγονος του κόμη Μιχαήλ Μιλοράντοβιτς, κυβερνήτη της Αγίας Πετρούπολης, ο οποίος είχε σκοτωθεί από τους Δεκεμβριστές. Το επόμενο έτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από την ημέρα του τραγικού θανάτου του. Και μετά τον θάνατό της, βρέθηκαν έγγραφα και φωτογραφίες που δείχνουν ήταν συγγενής του διάσημου Ρώσου φιλόσοφου και δημοσιογράφου Βλαδίμηρου Σολοβιόφ.

Η Αγγελίνα μεγάλωσε. Είναι πλέον μια έξυπνη ενήλικη γυναίκα που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν κάποτε. Θυμάται την ιστορία της και κρατάει με ευλάβεια τη μνήμη της θετής της μητέρας, που έκανε ένα τέτοιο άθλο γι' αυτήν.