«Είμαι ευγνώμων στον Κύριο γι αυτό το ατύχημα!»

Φωτογραφία: 10.mchs.gov.ru

Πριν από πολλά χρόνια, συνέβη ένα περιστατικό που άλλαξε όχι μόνο τη ζωή της φίλης μου, Βέρας, αλλά και την κοσμοθεωρία της. Εδώ είναι η αφήγησή της:

– Στις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, γνώρισα την πρώτη μου αγάπη. Αμέσως τράβηξε ο ένας τον άλλο. Δεν ήμασταν Μοσχοβίτες και ως εκ τούτου διαμέναμε σε ξενώνα. Υπήρχε η φοιτητική ζωή, ξέγνοιαστη και διασκεδαστική. Τραγούδια με την κιθάρα, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον στη συγγραφή εισηγήσεων και προετοιμαζόμασταν για τις εξετάσεις και τα διαγωνίσματα. Η έλλειψη προϊόντων στα καταστήματα (στα μέσα της δεκαετίας του 1990) δεν μας στενοχωρούσε, γι αυτό μαζί με τους συμφοιτητές μας, ετοιμάζαμε ένα δυνατό ινδικό τσάι που αγοράζαμε με τα φοιτητικά κουπόνια και το πίναμε... με σπιτικά μανιτάρια τουρσί. Όταν κάποιος από τους γείτονες μας έφερνε βρασμένες πατάτες, λάχανο τουρσί και μαρμελάδα, το θεωρούσαμε ως βασιλικό δείπνο.

Στο τρίτο έτος σπουδών έμαθα για την εγκυμοσύνη μου. Συζητήσαμε τα πάντα με τον νεαρό άνδρα, καταλήξαμε σε μια απόφαση: θέλουμε παιδιά, αλλά τώρα δεν υπάρχει χρόνος. Είναι δυνατόν να συνδυαστούν οι πάνες σε ένα φοιτητικό κοιτώνα, παιδικό κλάμα μέσα στη νύχτα, η κουζίνα με τα γαλακτοκομικά με τις σπουδές, τις συνεδρίες και τα μαθήματα; Πριν από αυτό, μιλούσαμε πολύ για τη μελλοντική ζωή μας, θεωρούσαμε τους εαυτούς μας ως οικογένεια. Σχεδιάζαμε, ότι όλα θα συμβούν όπως και «στους άλλους ανθρώπους»: δηλαδή, πρώτα το δίπλωμα, εύρεση εργασίας, δική μας στέγη πάνω από τα κεφάλια μας, μετά ένας γάμος και ένα υποχρεωτικό ταξίδι του μηνός του μέλιτος σε μια εξωτική χώρα. Αστειευόμασταν δε, ότι σε όμορφα και ζεστά μέρη γεννούν όμορφα και υγιή παιδιά. Η εγκυμοσύνη, ως απρόσκλητος επισκέπτης, χάλασε τα σχέδιά μας. Αλλά συμφωνήσαμε: υπάρχει ένα «εμπόδιο», που μπορεί να αρθεί.

Η εγκυμοσύνη, ως απρόσκλητος επισκέπτης, χάλασε τα σχέδιά μας

Ένας μακρινός συγγενής του νεαρού άνδρα, εργαζόταν ως γιατρός σε ιδιωτική κλινική κοντά στη Μόσχα. Υποσχέθηκε να κάνει την έκτρωση δωρεάν, αλλά με υψηλή ποιότητα και ανώδυνα. Στη Μόσχα, έλαβα όλα τα απαραίτητα πιστοποιητικά με τις αναλύσεις, μάζεψα μια σακούλα πράγματα, και επειδή ήταν απαραίτητο να φτάσω στην κλινική νωρίς το πρωί, συμφώνησα εκ των προτέρων με έναν ιδιώτη μεταφορέα.

Εκείνη την ώρα, δεν υπήρχε μεγάλη κυκλοφοριακή συμφόρηση στους δρόμους, η ώρα ήταν 5 το πρωί κι έτσι οδηγούσαμε γρήγορα. Μια εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού ήταν εντειχισμένη στο πλαστικό ταμπλώ του αυτοκινήτου, ενώ αυτός ήταν ο μόνος άγιος που ήξερα εκείνη την εποχή, και άκουσα ότι βοηθάει τους πάντες, από φυλακισμένους μέχρι ναυαγούς από πνιγμό. Ο οδηγός, βλέποντας ότι παρατηρούσα την εικόνα, μου είπε, ότι η σύζυγός του τού έδωσε την εικόνα και του ζήτησε να μην χωρίσει μαζί της και ποτέ να μην την αφαιρέσει από το αυτοκίνητο. «Ο άγιος έσωσε τόσους πολλούς ανθρώπους, αποτρέποντας τόσα πολλά ατυχήματα», μοιράστηκε μαζί μου ο άνθρωπος.

Απέμειναν περίπου 30-40 λεπτά μέχρι να φτάσουμε στην κλινική.

Ξαφνικά, ο οδηγός φώναξε από τον πόνο: «Σπασμός στο πόδι μου, κρατήσου!» Κατά λάθος γύρισε το τιμόνι, και το αυτοκίνητο πετάχτηκε σε ένα χαντάκι. Πετάχτηκα έξω από το αυτοκίνητο, που μπατάρισε πλάγια με τους δύο τροχούς, και ήταν έτοιμο να γυρίσει ανάποδα. Φοβήθηκα πολύ, κάλυψα το πρόσωπό μου με τα χέρια μου, ψιθυρίζοντας: «Αγαπημένε Άγιε Νικόλαε, βοήθησέ μας! Κύριε σώσε μας!».

Φοβήθηκα πολύ, κάλυψα το πρόσωπό μου με τα χέρια μου, ψιθυρίζοντας: «Αγαπημένε Άγιε Νικόλαε, βοήθησέ μας! Κύριε σώσε μας!»

Ένα ασθενοφόρο έφτασε, οι γιατροί μας εξέτασαν, εμένα μου έδωσαν ένα ηρεμιστικό και με πήγαν στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Μετά, μου είπαν, ότι όσο ήμουν στην καμπίνα του ασθενοφόρου και μετά στα επείγοντα δεν αντιδρούσα σε τίποτα, δεν μπορούσα να απαντήσω ούτε στις ερωτήσεις, απλώς επαναλάμβανα: «Άγιε Νικόλαε, σας ευχαριστώ που με σώσατε! Άγιε Νικόλαε, δεν θα ξαναπάω ποτέ εκεί…».

Στο νοσοκομείο, με εξέτασε μια γυναικολόγος και μου είπε, ότι τίποτα δεν απειλεί την εγκυμοσύνη μου, πως όλα εξελίσσονται σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, και αστειευόταν, ότι δεν χρειάζεται πλέον να συμμετέχω σε τέτοιες κούρσες. Ξέσπασα σε δάκρυα και παραδέχτηκα, ότι επρόκειτο να κάνω έκτρωση. Η γιατρός θύμωσε αρχικά:

– Νεαρή, υγιής, χωρίς παθολογίες, σε αυτή την ηλικία, μπορείτε εύκολα να υπομείνετε και να γεννήσετε ένα υγιές παιδί. Πολλές στα νιάτα τους, στα φοιτητικά τους χρόνια, κάνουν λάθη και μετά ικετεύουν με δάκρυα: «Κάνε κάτι, γιατρέ, βοήθησέ με να γίνω μητέρα». Στην ηλικία των 20-25 ετών, δεν σκέφτονται τη μητρότητα: στέκονται στην ουρά για ένα διαμέρισμα, στη συνέχεια αγοράζουν έπιπλα με ραντεβού... Και μετά, είτε έχουν χάσει το τρένο, είτε οι συνέπειες μιας έκτρωσης δεν θα τους επιτρέψουν να μείνουν ποτέ ξανά έγκυες.

Της υποσχέθηκα ότι θα κρατούσα το παιδί, θα γινόμουν μητέρα:

– Βλέπετε, κατά τη διάρκεια του ατυχήματος φοβόμουν όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για το παιδί. Αποδείχτηκε, ότι βιάστηκα να το ξεφορτωθώ, ενώ σε μια επικίνδυνη κατάσταση, έτρεμα με τη σκέψη, ότι το μωρό θα μπορούσε να υποφέρει...

Η γιατρός χαμογέλασε και είπε, ότι ήμουν τυχερή, που θα είμαι ευτυχισμένη. Ότι, βγήκα από το ατύχημα αλώβητη και δεν υπήρξε αποβολή κάτω από τέτοια πίεση και τέτοιο τράνταγμα, και το πιο σημαντικό, δεν κατέληξα στην κλινική αμβλώσεων. Και πρόσθεσε έτσι απλά:

– Αν δεν ήταν το ατύχημα με τον οδηγό στο δρόμο, η εγκυμοσύνη θα είχε τερματιστεί μέχρι τώρα.

Η γιατρός είπε, ότι είμαι ευτυχισμένη. Ότι, βγήκα από το ατύχημα αλώβητη και δεν υπήρξε αποβολή κάτω από τέτοια πίεση και τέτοιο τράνταγμα, και το πιο σημαντικό, δεν κατέληξα στην κλινική αμβλώσεων

Ήθελα και διηγήθηκα σε αυτήν την άγνωστη γυναίκα για την εικόνα του Αγίου Νικολάου και τη βοήθεια του μεγάλου Αγίου. Η γιατρός, με τη σειρά της, μοιράστηκε τη δική της ιστορία. Ο παππούς της πέρασε ολόκληρο τον πόλεμο με μια εικόνα του Αγίου Νικολάου. Μια μέρα, ένας ηλικιωμένος περαστικός έκανε νόημα στον συγγενή της, ο παππούς τον ακολούθησε και μετά από μισό λεπτό ίσως περισσότερο, μια οβίδα έπεσε και εξερράγη στον τόπο όπου αυτός πριν στεκόταν. Ο παππούς μου ήταν ακόμα ζωντανός, ούτε καν χτυπήθηκε από τα θραύσματα. Έψαχνε τον ξένο για να τον ευχαριστήσει, αλλά φαινόταν να έχει εξαφανιστεί. Τότε ο στρατιώτης παππούς έβγαλε την εικόνα και συνειδητοποίησε, πως ο μυστηριώδης ξένος έμοιαζε με τον Άγιο Νικόλαο τον Θαυματουργό. Η γιατρός, φεύγοντας, μου ζήτησε λέγοντας:

– Δεν σε έσωσε άδικα ο άγιος: μην κάνεις έκτρωση, κάνε παιδί! Συνήθιζαν να λένε παλιά, ότι ο Θεός στέλνει τα παιδιά, οπότε πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι, όχι να υπογράφουμε για εκτρώσεις. Αργά ή γρήγορα όλοι μετανιώνουν για τη διακοπή της εγκυμοσύνης, αλλά αντίθετα, όλοι θυμούνται τον τοκετό με χαρά, διότι πρόκειται για μια νέα ζωή.

Περιέγραψα στον πατέρα του μέλλοντος παιδιού για το ατύχημα και τη βοήθεια του Αγίου. Με άκουσε και έφυγε. Φοβήθηκα: πρέπει να έκανα λάθος με αυτό τον άνθρωπο, και η αγάπη του εξέπνευσε μόλις μιλήσαμε για την ευθύνη του, δεν ήθελε να γίνει πατέρας. Αλλά μισή ώρα αργότερα, ο νεαρός επέστρεψε με ένα μπουκέτο λουλούδια και μια τούρτα «Πράγα», στην οποία είχε ξοδέψει σχεδόν ολόκληρη την υποτροφία του.

Αλλά μισή ώρα αργότερα, ο νεαρός επέστρεψε με ένα μπουκέτο λουλούδια και μια τούρτα «Πράγα», στην οποία είχε ξοδέψει σχεδόν ολόκληρη την υποτροφία του

Κατά τη διάρκεια του τσαγιού, μου έκανε πρόταση γάμου. Σύντομα παντρευτήκαμε, αποφασισμένοι να κρατήσουμε την εγκυμοσύνη. Πήγαμε μαζί στην εκκλησία, βρήκαμε την εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, προσευχηθήκαμε με τα δικά μας λόγια και βάλαμε το μεγαλύτερο κερί.

Αυτό το τροχαίο ατύχημα και η βοήθεια του Αγίου του Θεού, άλλαξε τη ζωή μας. Ακόμη και πριν από τη γέννηση του παιδιού, παντρευτήκαμε στην εκκλησία. Δεν αρχίσαμε αμέσως να διάγουμε εκκλησιαστική ζωή, ειδικά ο σύζυγός μου στην αρχή ήταν επιφυλακτικός για πολλά πράγματα, θεωρούσε: αρκεί να «έχεις πίστη, τον Θεό στην καρδιά σου, στην ψυχή σου», να πηγαίνεις στον ναό τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και να βάζεις τα πιο όμορφα κεριά μπροστά στις εικόνες των εορταζόντων αγίων. Αλλά σταδιακά προσχώρησε στην πίστη. Τα προσκυνηματικά ταξίδια σε ρωσικά μοναστήρια, ένα αξέχαστο ταξίδι στους Αγίους Τόπους, οι συζητήσεις με τους ιερείς και, φυσικά, τα μυστήρια της εξομολόγησης και της θείας κοινωνίας, μας βοήθησαν στην πορεία μας προς την Εκκλησία. Παρεμπιπτόντως, ονομάσαμε τον γιο μας, Νικόλαο.

Είμαι ευγνώμων στον Κύριο γι αυτό το ατύχημα και είμαι ευγνώμων στον Άγιο Νικόλαο τον Θαυματουργό για τη βοήθεια και την συνέτισή του.