Ο Άγιος Νικόλαος και οι πλημμύρες του Λένινγκραντ

Οι πλημμύρες του 1967 στο Λένινγκραντ

Αυτή την ιστορία, μου την διηγήθηκε η μητέρα μου, βετεράνος της εργασίας, γιατρός με πολυετή εμπειρία, η Γκαλίνα Γκεοργκίεβνα Βασιλίκ. Η μητέρα της, Ταμάρα Βασίλιεβνα Μπακάνοβα, μηχανικός-οικονομολόγος στο εργοστάσιο της Βαλτικής στο Λένινγκραντ, ήταν βαθιά θρησκευόμενο πρόσωπο. Μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκαν στην 9η πτέρυγα του νησιού Βασιλιέφσκι, στον πρώτο όροφο του σπιτιού με αριθμό 48.

Όπως είναι γνωστό, η μάστιγα της Αγίας Πετρούπολης-Πετρογκράντ-Λένινγκραντ ήταν οι πλημμύρες. Μέχρι την έναρξη λειτουργίας του φράγματος το 1975, δεν μπορούσε να γίνει τίποτα γι αυτό το πρόβλημα. Σύμφωνα με τα αθάνατα λόγια του Πούσκιν,

«Ο λαός
αντικρύζει την οργή του Θεού και περιμένει την εκτέλεση».

Φυσικά, σε σύγκριση με τις «εκτελέσεις» του 18ου και 19ου αιώνα, για παράδειγμα, η πλημμύρα του 1824, όταν περισσότεροι από 1000 άνθρωποι πέθαναν, στο Λένινγκραντ δεν έτυχαν τόσα πολλά. Ωστόσο, οποιαδήποτε πλημμύρα ήταν πολύ δυσάρεστη, ειδικά για τους κατοίκους των πρώτων ορόφων, δεδομένου ότι το νερό έφτασε μέχρι αυτούς. Λαμβάνοντας υπόψη και πόση βρωμιά σωρευόταν εκεί σε υπόγεια και σε άλλους χώρους...

Η Ταμάρα Βασίλιεβνα αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει μια πλημμύρα το φθινόπωρο του 1945, όταν μια θολή μέρα του Οκτωβρίου ένας άσχημος αδάμαστος άνεμος ξεπετάχτηκε από τον Κόλπο της Φινλανδίας και το νερό από την Μπολσάγια Νιέβα ξεχύθηκε κατά μήκος της ένατης πτέρυγας. Στο σπίτι μας κρατούσαμε μια παλιά εικόνα του Αγίου Νικολάου, μια ιδιαίτερη εικόνα. Μπροστά στην εικόνα, η γιαγιά προσευχόταν στις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής της, ιδιαίτερα, πριν βρει δουλειά ως άστεγη και άνεργη το 1926, όταν ο Άγιος Νικόλαος εισάκουσε τις προσευχές της και της έδωσε, 19χρονο κορίτσι τότε, μια θέση ως επικεφαλής λογιστής σε ένα εργοστάσιο χαρτιού (αλλά αυτή είναι μια ιδιαίτερη ιστορία).

Και αυτή τη φορά, η γιαγιά αποθέτοντας την ελπίδα της για βοήθεια στον Άγιο Νικόλαο το Θαυματουργό, πήρε την εικόνα στα χέρια της, την κάλυψε με μια καινούργια πετσέτα από τη θέα των άπιστων θεατών και βγήκε μαζί της από τα βάθη της τρίτης αυλής μέχρι τα πλημμυρισμένα νερά της ένατης πτέρυγας, διαβάζοντας το «Σύμβολο της Πίστεως και το παράδειγμα πραότητος ...».

Και συνέβη ένα θαύμα. Το νερό σταμάτησε μπροστά της και δεν προχώρησε παραπέρα προς την ενδοχώρα, αλλά εκτράπηκε προς άλλη κατεύθυνση - στη Μάλαγια Προσπέκτ και στη Μαλάγια Νιέβα. Από τότε, πάντα έτσι γινόταν: μόλις το νερό άρχισε να ανεβαίνει από την Μπολσάγια Νέβα και να ρέει κατά μήκος της Ένατης πτέρυγας, η συγκάτοικος Ξένια Ιβάνοβνα φώναζε στη γιαγιά: «Ταμάρα Βασίλιεβνα, βγάλε την εικόνα!» Και έτσι γινόταν, μέχρι το 1966 που μετακομίσαμε στην Ουλιάνκα.

Η γιαγιά πήρε την εικόνα του Αγίου Νικολάου στα χέρια της, την κάλυψε με μια πετσέτα και βγήκε μέχρι τα πλημμυρισμένα νερά, διαβάζοντας το «Σύμβολο της Πίστεως και το παράδειγμα πραότητος…»

Ένα παρόμοιο θαύμα συνέβη στο πρώτο μισό του 6ου αιώνα (περίπου στα 532-534 μ.Χ.) στη Βερόνα. Αναφέρεται από τον Άγιο Γρηγόριο τον Μέγα στο Τρίτο Βιβλίο των «Διαλόγων» του (κεφάλαιο 19):

«Στην πόλη της Βερόνας, ο ποταμός Ατέζ ξεχείλισε από τις όχθες του και χύθηκε στο ναό του ευλογημένου μάρτυρα Ζήνωνα. Παρά το γεγονός, ότι οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές, το νερό δεν εισήλθε καθόλου στο ναό. Φτάνοντας σιγά-σιγά, το νερό τελικά ανέβηκε φτάνοντας μέχρι τα παράθυρα της εκκλησίας, τα οποία ήταν σχεδόν κάτω από την ίδια την οροφή. Έτσι, το νερό μπλόκαρε τις πόρτες της εκκλησίας, και το υγρό στοιχείο, όπως ήταν, μετατράπηκε σε μια στερεά ουσία σαν πέτρα. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι μέσα στην εκκλησία, και όταν το νερό περικύκλωσε το ναό από όλες τις πλευρές και κατέστησε αδύνατη την αναχώρησή τους, εκείνοι μέσα στην εκκλησία άρχισαν να φοβούνται ότι θα πεθάνουν από την πείνα. Πλησιάζοντας τις πόρτες της εκκλησίας, συνέλεξαν νερό για να πιουν, το οποίο, όπως αναφέρθηκε πριν, ανέβηκε στα παράθυρα της εκκλησίας αλλά, ωστόσο, δεν έρεε μέσα στην εκκλησία. Μπορούσες να το συλλέξεις σαν νερό, αλλά δεν διέρρεε πάνω και μέσα στο ναό σαν το νερό που μπουκάρει».

Αλλά αυτό το μεγάλο θαύμα, από τις προσευχές του Αγίου Ζήνωνα, συνέβη σχεδόν πριν από μιάμιση χιλιετία και το ταπεινό θαύμα που σχετίζεται με τον Άγιο Νικόλαο, σχεδόν στην εποχή μας. Κι αυτό το πρόσφατο θαύμα, επιβεβαιώνει το αρχαιότερο, επειδή «Ο Ιησούς Χριστός χθες, σήμερα και για πάντα είναι ο Ίδιος». (Προς Εβραίους, 13:8).