Η μπαλαρίνα

Ο Αρχιμανδρίτης Παρθένιος, ηγούμενος της αγιορείτικης μονής του Αγίου Παύλου, το 2024 πραγματοποίησε ποιμαντική επίσκεψη στη Σκήτη του Λάκκου, που υπάγεται στη μονή αυτή. Επισκέφτηκε και το κελλί των Εισοδίων της Θεοτόκου, που ανήκει στη Σκήτη του Λάκκου. Εδώ ο γέροντας συνομίλησε με τον πατέρα Ποιμένα (Βλαντ), ηγούμενο του κελλιού των Εισοδίων της Θεοτόκου, και τους αδελφούς. Παραθέτουμε απόσπασμα από αυτή τη συνομιλία, όπου ο γέροντας περιγράφει μια εμπειρία που είχε με την τηλεόραση.

© RIA Novosti Anatoliy Garanin

…Θα σας πω τι μου συνέβη όταν αρρώστησα και πήγα Θεσσαλονίκη…

Ήταν το 2000 και κάτι, όταν έπαθα περιτονίτιδα. Ήμουν περίπου 80 χρονών. Θυμάμαι, ετοιμαζόμουν να λειτουργήσω. Την εβδομάδα της Διακαινησίμου είχαμε κάθε μέρα ιερές ακολουθίες... Το Μέγα Σάββατο, το Πάσχα, την Τετάρτη, την Πέμπτη, κάθε μέρα είχα ακολουθίες. Και εκείνη την ημέρα ετοιμαζόμουν να πάω να λειτουργήσω. Τη νύχτα, στις 12 η ώρα, με πιάνει στην κοιλιά ένας πόνος, ο οποίος δυνάμωνε όλο και περισσότερο, ώσπου καμπούριασα εντελώς. Δεν μπορούσα να κατέβω! Έρχονται οι πατέρες και με ρωτάνε: «Γιατί, γέροντα, δεν κατέβηκες;». Τους λέω: «Πονάω, δεν μπορώ να κατέβω. Πονάω πολύ». Είχα στραβώσει κιόλας. Φωνάζουν το γιατρό από τις Καρυές. Έρχεται ο γιατρός, με εξετάζει και μου λέει: είναι περιτονίτιδα. Αμέσως έξω, σε νοσοκομείο! Οπότε, αμέσως, με μετέφεραν με καΐκι.

Φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη, με εξέτασαν σύντομα και μου είπαν ότι έπρεπε να μπω χειρουργείο. Η επέμβαση διήρκεσε 2-3 ώρες. Μετά λέω στο γιατρό: «Γιατί αργήσατε τόσο πολύ; Για μια τόσο μικρή τομή κάνατε τρείς ώρες;». Ο γιατρός μου λέει:

«Πάτερ μου, η κατάσταση ήταν τόσο δύσκολη που νομίζω ότι μόνο ο Θεός και η Παναγία σας έσωσαν. Όταν έσπασε το περιτόναιο, το υγρό κανονικά θα έπρεπε να πάει στην κοιλιά, αλλά ο Θεός έκανε το θαύμα και τα υγρά δεν έφυγαν από κει. Λοιπόν, χρειαζόταν μεγάλη προσοχή, γιατί αν άρχιζε η σήψη, η κατάσταση θα ήταν μη αναστρέψιμη. Ευτυχώς που το πρόλαβες. Αλλιώς, αν τα υγρά εξαπλώνονταν και άρχιζε η σήψη, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι».   

Βρισκόμουν στο νοσοκομείο την Παρασκευή ολόκληρη, το Σάββατο και την Κυριακή. Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Δεν είχα φάει απολύτως τίποτα για τρεις μέρες. Μόνο μια νοσοκόμα ερχόταν και μου έβρεχε τα χείλη με βαμβάκι.

Την Κυριακή το πρωί ο πατήρ Μητροφάνης μου λέει: «Θα πάμε λίγο κάτω να πάρουμε ένα αναψυκτικό». Και μου άνοιξε την τηλεόραση που ήταν κρεμασμένη μπροστά, ψηλά στον τοίχο. Την άνοιξε με το τηλεκοντρόλ. Μου έβαλε να ακούσω τη λειτουργία. Εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ, ήμουν ακίνητος.

Θυμάμαι, λειτουργούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στην Μητρόπολη των Αθηνών. Ήταν λειτουργία για τον Άγιο Γρηγόριο τον Ε΄. Έκανε μια ωραία ομιλία, πολύ ωραία. Ήμουν εξαιρετικά χαρούμενος.

Μόλις τελείωσε η λειτουργία, βλέπω στην οθόνη σκηνή μπαλέτου. Ήταν στη σκηνή μια, ένα τόσο δα μικρούλικο κοριτσάκι, αλλά έκανε σαν μισότρελο. Έκανε κάτι κινήσεις με τα χέρια, με τα πόδια, ήταν και η δασκάλα της δίπλα. Κόσμο που είχε…! Χιλιάδες κόσμο! Όλοι χτυπούσαν παλαμάκια και την θαύμαζαν. Και όσο αυτοί χτυπούσαν παλαμάκια, τόσο έτρεχε και αυτό το τρελοκοριτσάκι. Έτρεχε από δω, πηδούσε από κει, έκανε πίσω, έκανε μπρος. Κι εγώ, ο χαζός, την κοιτούσα!

Δεν είχα το τηλεκοντρόλ για να κλείσω την τηλεόραση. Αλλά θα μπορούσα να βάλω το σεντόνι στο πρόσωπό μου και να μην βλέπω τέτοια πράγματα. Αλλά, να, με τράβηξε!

Όταν τελείωσε αυτό το πράγμα με το κοριτσάκι, στην τηλεόραση άρχισαν να παίζουν διάφορες διαφημίσεις, και κάπου ενδιάμεσα εμφανίστηκε το «Χριστός Ανέστη!», γραμμένο με κόκκινα γράμματα.

Όταν ήρθαν οι πατέρες και ο πατήρ Μητροφάνης, του λέω:

– Σε παρακαλώ, κλείσε την τηλεόραση και μην την ξανανοίξεις! Δε θέλω να ξαναδώ τηλεόραση!

Την ώρα που έλεγα την ευχή, βλέπω μπροστά μου αυτό το κοριτσάκι. Άρχισε να πηδάει από δω και από κει, να κουνάει τα πόδια της, να στριφογυρίζει σαν σβούρα

Το πρωί της Δευτέρας βγήκαμε από το νοσοκομείο. Αισθάνθηκα καλύτερα. Σηκώθηκα, περπάτησα λιγάκι και την ίδια μέρα πήγα στο μετόχι. Εκεί σηκώθηκα για να κάνω το κομποσκοινάκι μου. Έλεγα, όπως συνήθως, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έκανα το κομποσκοινάκι μου στο δωμάτιο μόνος μου. Συνηθίζω, όταν λέω την ευχή, να κλείνω τα μάτια μου, γιατί δε θέλω να βλέπω τίποτα. Το κάθε τι που βλέπουμε μας αποσπά από την προσευχή. Ενώ όταν κλείνει κανείς τα μάτια του, είναι καλύτερα. Και λέω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με…»

Την ώρα που έλεγα την ευχή, βλέπω μπροστά μου αυτό το κοριτσάκι. Άρχισε να πηδάει από δω και από κει, να κουνάει τα πόδια της, να στριφογυρίζει σαν σβούρα... Λέω: «Παναγία μου, Παναγία μου, τι κακό πράγμα είναι αυτό;» Ταράχθηκα λιγάκι. Μετά ηρέμησα λίγο. Είπα στον εαυτό μου: «Καλά να πάθεις γιατί δεν πρόσεξες. Θα έπρεπε να είμαι πιο προσεκτικός!»

Το βράδυ λοιπόν ξανά, ξεκινάμε την ευχή. Ήταν και οι πατέρες εκεί. Πήρα το κομποσκοίνι μου και άρχισα το: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!» Πετιέται μπροστά μου πάλι αυτό το κοριτσάκι. Ήταν ο σατανάς. Και αρχίζει και χορεύει και πηδάει και τρέχει και κάνει... «Κύριε Ιησού Χριστέ! Παναγία μου, βοήθησέ με!». Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Τη νύχτα σηκώνομαι και παθαίνω τα ίδια. Λέω: «Την ψώνισα! Την ψώνισα. «Παναγία μου, σε παρακαλώ, διώξε την από μένα. Θα τρελαθώ. Θα χάσω το μυαλό μου. Παναγία μου, βοήθησέ με! Εγώ φταίω! Αν ήμουν πιο προσεκτικός, δεν θα έπεφτα σε αυτή την παγίδα. Αλλά Εσύ, Παναγία μου, βοήθησόν με, σε παρακαλώ! Θεέ μου, σε παρακαλώ!»

Και όταν πέρασαν δύο μέρες, ηρέμησα. Λέω: «Παναγία μου, Σε ευχαριστώ!»

Θέλω να πω, πόσο πρέπει να προσέχουμε! Νομίζουμε ότι είμαστε προσεκτικοί, αλλά δεν είναι έτσι! Θέλει πολλή προσοχή. Να είμαστε πολύ αυστηροί με τους εαυτούς μας και πολύ προσεκτικοί!