«Γεννήθηκα, όταν ήμουν 6 χρονών»…

Ο Αρσένιος «Γεννήθηκα, όταν ήμουν 6 χρονών. Ένα πρωί με ξύπνησαν και μου είπαν ότι το προφίλ μου είχε αρέσει σε κάποιον. Και ότι έπρεπε να κάνω νέες εξετάσεις και να μάθω ένα ποίημα για να με πάρουν σίγουρα στην οικογένεια, όπου θα μου αγόραζαν όμορφα ρούχα, παιχνίδια και θα είχα νόστιμο φαγητό. Για αυτόν τον λόγο δεν έκλαιγα, ακόμα και όταν μου πήραν αίμα από τη φλέβα, ενώ το ποίημα που αναφερόταν σε ένα παλικάρι-σφυρηλάτη προσπαθούσαν να το μάθω ακόμα και στον ύπνο. Δεν ζάρωνα, όταν με έπλυναν με σαμπουάν που έτσουζε και δεν έτρεχα μην τυχόν πέσω και κάνω μελανιές. Όταν, όμως, με πήγαν να γνωριστώ με τη μαμά, άρχισα να κλαίω, γιατί φοβήθηκα μήπως αυτή είχε έρθει απλώς να δει χωρίς στην πραγματικότητα να με θέλει. Έτσι έρχονται πολλοί, κοιτάνε και μετά επιλέγουν τους καλύτερους. Τη μαμά δεν την είδα πολύ καλά, φορούσε μάσκα και της απαγόρευσαν να με πλησιάσει λόγω του κορωνοϊού, εγώ όμως παρά ταύτα, όταν αυτή μιλούσε με τους μεγάλους, την πλησίασα από πίσω και της ακούμπησα το χέρι. Με κοίταξε και έβγαλε από τη τσάντα της μια σακούλα με σοκολατάκια, ρώτησε αν μπορεί να μου τα δώσει και της απάντησαν ότι μπορεί. Μετά με πήγαν πίσω, μου είπαν ότι η μαμά δεν είχε κάποια χαρτιά και ότι έπρεπε να περιμένω. Και εγώ περίμενα πολύ. Τελείωσε και το καλοκαίρι, τελείωσε και το φθινόπωρο και ήρθε ο χειμώνας. Και μόνο τότε ήρθε η μαμά, της επέτρεψαν να με αγκαλιάσει. Μετά μας είπαν να περιμένουμε. Εγώ περίμενα σε ξεχωριστό δωμάτιο πολλή-πολλή ώρα ώσπου επιτέλους η μαμά με πήρε από το χέρι και με πήγε στο αυτοκίνητο. Εκείνη την ημέρα γεννήθηκα, απέκτησα οικογένεια, σπίτι, παιχνίδια, νόστιμο φαγητό».

Αυτή την έκθεση έγραψε πρόσφατα ο θετός μου γιός Αρσένιος.

Η πρόνοια είχε πληροφορηθεί για ένα εξουθενωμένο αγόρι. Η γιαγιά του που το φρόντιζε μέσα σε λίγους μήνες έσβησε από καρκίνο

Η κατάσταση είχε ως εξής: η πρόνοια είχε πληροφορηθεί για ένα εξουθενωμένο αγόρι. Η γιαγιά του που το φρόντιζε μέσα σε λίγους μήνες έσβησε από καρκίνο. Στην ηλικία των 6 ετών έμεινε μόνος του και έμοιαζε με τετράχρονο παιδί. Όλοι καταλάβαιναν ότι δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σε ορφανοτροφείο και αναζητούσαν μια οικογένεια που θα μπορούσε να του παρέχει ζεστή αγκαλιά, τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα. Στον κόσμο κυριαρχούσε η πανδημία του κορωνοϊού και οι όποιες επαφές γίνονταν περίπλοκες. Εκτός από αυτό ήταν και σχεδόν αδύνατο να συγκεντρώσω τα απαιτούμενα πιστοποιητικά. Επιπλέον, με «φρέναρε» το γεγονός ότι μεγαλώνω ήδη ένα θετό παιδί με σοβαρή αναπηρία, χωρίς να αφήνω τη δουλειά μου, χωρίς να παίρνω ούτε άδεια. Και παρά τις δυσκολίες, έπαιρνα παντού μαζί μου και το γιο μου. Άραγε, θα τα καταφέρω με το δεύτερο, που έχει και αυτός προβλήματα υγείας; Αυτά τα ζητήματα με έτρωγαν μέρα και νύχτα. Με όλα αυτά πήγα να εξομολογηθώ σε έναν γνωστό μου ιερέα, του είπα πώς ήταν τα πράγματα και με ευλόγησε: αν ο Θεός σου το δίνει, τότε έτσι πρέπει να είναι. Όμως, εξακολουθούσα να αμφιβάλλω, ζητώντας από τον Θεό να μου στείλει ένα σημάδι για να ενισχυθώ λίγο. Το επόμενο πρωί, περνώντας έξω από κλειστό ναό (όπου έτσι και αλλιώς λειτουργούσαν), είδα την εξής εικόνα: ηλικιωμένες γιαγιάδες, για να μπουν στην εκκλησία, σκαρφάλωναν σε μια σκάλα που ακουμπούσε σε έναν τεράστιο φράχτη τριών μέτρων. Βιάζονταν. Τα μάτια τους λαμπερά σαν τα μάτια των νέων. Σωστό. Πηγαίνουν στον Θεό. Πού να τους εμποδίσει η πανδημία! Από τον ναό μάλλον δε θα τις διώξουν. Αφού λέχθηκε: «Τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω» (Ιω. 6: 37). Τελικά, ανανέωσα τα πιστοποιητικά μου (τα προηγούμενα είχαν λήξει) και πήγα να πάρω τον Αρσένιο.

…Υπάρχουν πράγματα που παραμένουν στη μνήμη σου καθαρά και για πάντα. Ο Αρσένιος θυμάται τι φόρεμα φορούσα, τι έλεγα, και πώς είδε για πρώτη φορά τα φώτα της μεγάλης πόλης. Είχε χιονοθύελλα κιόλας. Προχωρούσαμε αργά και φτάσαμε αργά το βράδυ. Και εγώ θυμάμαι με πόση απληστία έτρωγε και έπινε. Δεν είναι αστείο. Σε τόσο νεαρή ηλικία, είχε ήδη γνωρίσει τι σημαίνει πείνα...

Και εγώ θυμάμαι με πόση απληστία έτρωγε και έπινε. Δεν είναι αστείο. Σε τόσο νεαρή ηλικία, είχε ήδη γνωρίσει τι σημαίνει πείνα

Κοιτάζοντας πίσω τώρα, συνειδητοποιώ ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση τότε. Ο Αρσένιος, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, αρχίζει να μου μοιάζει, του αρέσει η απομόνωση, η ησυχία, οι ακολουθίες σε μοναστήρια με το αυστηρό τυπικό. Μου λέει μάλιστα: «Σε μια συνηθισμένη εκκλησία η ιερή ακολουθία διαρκεί 2 ώρες και δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τίποτα, όμως, εκεί που διαρκεί 4 ώρες, προλαβαίνεις να την βιώσεις». Επίσης, προσπαθεί πάντα να βοηθάει τους πάντες, να τους συμφιλιώνει όλους. Κάπως σύντομα οριστικοποιήθηκαν οι σπιτικές δουλειές που κάνει, αν και κανείς δεν τον ανάγκαζε. Το κίνητρό του είναι απλό: «Το κάνω για σας, επειδή σας αγαπώ». Από κάπου γνωρίζει τους αγίους που απεικονίζονται στις εικόνες. Ο ίδιος ζωγραφίζει αρκετά καλά. Και πρόσφατα στις τοιχογραφίες μιας παλαιάς εκκλησίας βρήκε «λάθος»: τον Ευαγγελιστή Λουκά που απεικονίζεται εκεί με λιοντάρι. Πλησίασε τον ιερέα και του είπε ότι αντί για λιοντάρι θα έπρεπε να είναι μόσχος. Ο παππούλης είπε απογοητευμένος: «Ναι, ναι, το ξέρουμε. Όταν έκαναν εργασίες αποκατάστασης στις τοιχογραφίες, τη δεκαετία του 1980, δεν υπήρχαν αγιογράφοι, παρά μόνο ζωγράφοι. Αλλά και το Ευαγγέλιο δεν ήταν εύκολο να το βρει κανείς, ποιος θα μπορούσε να γνωρίζει τέτοιες λεπτομέρειες. Αυτό το μέρος ήταν αποθήκη σιτηρών. Σε ορισμένα σημεία δεν είχαν διατηρηθεί ούτε καν τα περιγράμματα των προσώπων».

Ο Αρσένιος έχει και το «δικό του» άγιο. Αυτός είναι ο Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα. Κάποτε τον ρώτησα για τι προσεύχεται. Η απάντησή του με εξέπληξε και με χαροποίησε. «Παρακαλώ τον Άγιο Σεραφείμ της Βίριτσα να μου στέλνει καλούς ανθρώπους». Και… αυτοί υπάρχουν πάντα στο περίγυρό του. Για παράδειγμα, ο διευθυντής του σχολείου, όπου πηγαίνει ο Αρσένιος, πάντα κυκλοφορεί με εργαλεία στα χέρια. Τη μια έχει τρυπάνι την άλλη δραπανοκατσάβιδο. Τα ελέγχει όλα προσωπικά και τα επισκευάζει. Καμιά φορά καθαρίζει και τα χιόνια. Είναι άνθρωπος των έργων και σπάνιας τιμιότητας. Όπως και η δασκάλα του, η οποία μαλώνει μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά επαινεί μπροστά σε όλη την τάξη. Το ίδιο και η θεράπων ιατρός του, η οποία πάντοτε βρίσκει για τον Αρσένιο μια σοκολάτα ή μια καλή κουβέντα.    

Μάλλον, αυτή είναι ιστορία αγάπης. Όμως, είναι αγάπη συνηθισμένη, ανθρώπινη, με λάθη και ελλείμματα, με δάκρυα και πόνο. Υπάρχουν πράγματα, τα οποία ο Αρσένιος δεν τα καταφέρνει. Ελπίζω να είναι προσωρινό. Να, σήμερα το πρωί ανακάλυψα ένα σημείωμα από τον Αρσένιο: «Μαμά, σε παρακαλώ, θα μου πάρεις ένα κομποσκοίνι;»…