Τρεις ιστορίες αγνοουμένων και θαυματουργώς ευρεθέντων μικρών σταυρών

Εικόνα: Πολίνα Μάτουχνα / denis-samarin.ru Είναι πάντα λυπηρό να χάνεις έναν σταυρό, γιατί είναι ένα ιδιαίτερα ιερό πράγμα για έναν χριστιανό. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις όπου, με τη χάρη του Θεού, οι άνθρωποι ανακτούν τους χαμένους σταυρούς τους. Τέσσερις ιστορίες που μοιράστηκαν με τους αναγνώστες της πύλης Pravoslavie.Ru οι ήρωές μας, μας πείθουν για άλλη μια φορά για την εκπληκτική Πρόνοια του Θεού για κάθε άνθρωπο ακόμη και σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις.

Μια εβδομάδα αργότερα

Αυτή η ιστορία συνέβη με την Αλεξάνδρα, μια ορθόδοξη χριστιανή που ζει με την οικογένειά της στην Ιταλία εδώ και πολλά χρόνια. Η ίδια διηγείται:

– Πριν από λίγο καιρό ένας από τους γιους μου γύρισε από το σχολείο χωρίς τον σταυρό του. Προφανώς, τον είχε χάσει εκεί. Και δεν το μάθαμε εκείνη την ημέρα αμέσως. Όταν το παρατηρήσαμε , φυσικά, αναστατωθήκαμε. Αλλά τι να κάνουμε; Δεν υπήρχε το σταυρουδάκι και αυτό ήταν όλο, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Αποφασίσαμε, πως όταν θα πάμε στο ναό, θα αγοράσουμε έναν καινούργιο.

Πέρασε μια εβδομάδα, ίσως και περισσότερο από τότε, και ένα πρωϊνό φεύγω από το σπίτι για να πάω τα παιδιά στο σχολείο, καλώ το ασανσέρ... Δεν μένουμε κοντά στο σχολείο. Και τότε βλέπω στο πάτωμα του ασανσέρ, στον τάπητα... το σταυρουδάκι μας. Με το δικό μας σχοινάκι! Ήταν σαν κάποιος να το είχε βάλει προσεκτικά στο πάτωμα του ασανσέρ, σαν να είχε μόλις συμβεί το γεγονός και καθαρό, δόξα τω Θεώ, ούτε ποδοπατημένο, σαν να είχε τοποθετηθεί εκεί ειδικά για εμάς. Το σήκωσα, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, ήταν το σταυρουδάκι του γιου μου. Με αυτόν τον θαυμαστό τρόπο τον ξαναβρήκαμε.

Και πώς συνέβη το σταυρουδάκι, που είχε χαθεί πριν από μια εβδομάδα και πλέον στο σχολείο, να έχει καταλήξει στο σπίτι μας; Και στο ασανσέρ, ακριβώς τη στιγμή που το ζητήσαμε

Αναρωτήθηκα αργότερα πώς θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί το σταυρουδάκι. Εξάλλου, αν κάποιος το είχε βρει, θα μπορούσε να το είχε κρεμάσει σε ένα χερούλι ή κάτι παρόμοιο για να το κάνει ορατό. Γιατί στο πάτωμα; Και πώς συνέβη το σταυρουδάκι, που είχε χαθεί πριν από μια εβδομάδα και πλέον στο σχολείο, να έχει καταλήξει στο σπίτι μας; Και στο ασανσέρ, ακριβώς τη στιγμή που το ζητήσαμε. Είχαμε μπει σε αυτό το ασανσέρ πολλές φορές όλες αυτές τις μέρες, φυσικά, δεν υπήρχε τίποτα εκεί.

Ό,τι κι αν ήταν, είμαι ευγνώμων στον Θεό γι αυτή τη θαυμαστή ανεύρεση. Η ανάμνηση αυτού του περιστατικού, ενισχύει την πίστη μου και μου δείχνει ότι ο Κύριος είναι κοντά.

Γαβριήλ Γοργοεπήκοος

Η παρακάτω ιστορία συνέβη στην Ιρίνα από τη Μόσχα. Διηγείται:

– Πριν από λίγο καιρό, το βράδυ, μετά το ντους, ανακάλυψα ότι δεν φορούσα τον σταυρό μου, μαζί με την αλυσίδα. Αναστατώθηκα πολύ και μάλιστα πανικοβλήθηκα, γιατί δεν ήταν απλώς ένας σταυρός, αλλά ένα πολύ πολύτιμο και αλησμόνητο πράγμα για μένα. Αυτόν τον σταυρό φορούσα σε πολλούς ιερούς χώρους και σε ταξίδια προσκυνήματος, τον είχα πάνω μου όταν γέννησα τον μικρότερο γιο μου, έτσι πολλά γεγονότα και αναμνήσεις με συνέδεαν με αυτόν τον σταυρό. Και η αλυσίδα ήταν επίσης πολύ αγαπητή σε μένα, γιατί μου την χάρισε η μακαρίτισσα η μητέρα μου στα 18α γενέθλιά μου.

Τυχαία κοίταξα στο πάτωμα κι έμεινα έκπληκτη: ο σταυρός μου βρισκόταν στο πάτωμα! Γύρισα και είδα και την αλυσίδα μου να βρίσκεται λίγο πιο μακριά!

Έτρεξα στο ντους, άρχισα να κοιτάζω στην αποχέτευση, αναποδογύρισα τα πάντα, αλλά δεν υπήρχε ο σταυρός. Στη συνέχεια έψαξα όλα τα κλινοσκεπάσματα, τα πράγματα, τα ρούχα που είχα φορέσει εκείνη την ημέρα, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Όλα συνέβησαν το βράδυ της 20ής Δεκεμβρίου, στην επέτειο της δοξολογίας του Αγίου Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε). Το πρωί εκείνης της ημέρας έβγαλα την εικόνα του και την έβαλα στο τραπέζι δίπλα στα κλαδιά του πρωτοχρονιάτικου πεύκου. Και τότε, ρίχνοντας μια ματιά στη εικόνα του Αγίου, θυμήθηκα ότι ο Άγιος Γαβριήλ είναι γοργοεπήκοος και ανταποκρίνεται αμέσως με τη βοήθειά του σε κάθε ατυχία στη ζωή. Προσευχήθηκα σ' αυτόν, προσευχήθηκα στους άλλους αγίους και τότε μου ήρθε στο μυαλό η σκέψη, ότι θα πρέπει να καλέσω τον σύζυγό μου! Και ήταν κάπως έτσι: «Θα καλούσα τον άντρα μου και όλα θα πάνε καλά, όλα θα βρεθούν!».

Κάλεσα τον αριθμό του, του είπα τι είχε συμβεί κι ενώ δεν είχα καν τελειώσει τη συζήτηση, τυχαία κοίταξα στο πάτωμα κι έμεινα έκπληκτη: ο σταυρός μου βρισκόταν στο πάτωμα! Γύρισα και είδα και την αλυσίδα μου να βρίσκεται λίγο πιο μακριά!

Και αυτό, παρά το γεγονός ότι έψαξα όλο το σπίτι, έψαξα όλα τα πράγματά μου και δεν θα μπορούσα να μην έχω δει μια αλυσίδα με το σταυρό στο πάτωμα. Τέτοια μικρά θαύματα στη ζωή είναι πολύ ενδυναμωτικά!

Δόξα τω Θεώ!

Ευωδία

Διηγείται ο Γκλεμπ από το Νάλτσικ, συχνός προσκυνητής στα μοναστήρια του Αγίου Όρους:

– Κι εγώ αντίκρυσα ένα θαύμα που περιλάμβανε έναν σταυρό. Δεν έχει να κάνει με την απώλεια και την ανεύρεσή του, είναι λίγο διαφορετικό, αλλά βρίσκω και αυτή την ιστορία ενδιαφέρουσα.

Όταν θα μετέβαινα σε ένα άλλο προσκυνηματικό ταξίδι, πριν από μερικά χρόνια, μια γυναίκα μου ζήτησε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να της φέρω έναν σταυρό σκαλισμένο σε ξύλο από το Άγιον Όρος. Η ίδια είναι από το Βλαδιβοστόκ. Έφερα τον σταυρό, τον έστειλα με το ταχυδρομείο και έφτασε στην πόλη της αρκετά γρήγορα. Την ενημέρωσα ενωρίτερα, ότι θα βρίσκεται στο Βλαδιβοστόκ σε μια ή δύο ημέρες, και ότι θα μπορούσε να τον παραλάβει στο ταχυδρομείο. Της έστειλα μετά τον αριθμό παρακολούθησης του μικροδέματος, το είχα ξεχάσει στην αρχή και σκέφτηκα: αυτό ήταν όλο, θα είχε ήδη το δέμα. Αλλά τότε, λίγες ημέρες αργότερα, αποδείχθηκε ότι δεν το είχε παραλάβει. Το δέμα είχε αναρτηθεί κάπου στο Βλαδιβοστόκ, αλλά δεν είχε φτάσει ακόμα στο ταχυδρομείο.

Τελικά, αυτή η φίλη μου πήγε στο ταχυδρομείο, το προσωπικό έψαξε για το δέμα κατόπιν αιτήματός της και μετά από λίγη ώρα το βρήκε. Το άνοιξε εκεί στο ταχυδρομείο και έβγαλε τον σταυρό. Και εκείνη τη στιγμή μια απίστευτη ευωδία απλώθηκε σε όλο το ταχυδρομείο! Το άρωμα ήταν πολύ ευχάριστο και τόσο έντονο, που οι άνθρωποι κοίταζαν γύρω της έκπληκτοι και μετά κοίταζαν αυτήν την ίδια: Τι συνέβη; Ο ίδιος ο σταυρός ήταν πολύ μικρός, περίπου 3 εκατοστά. Και στην αρχή, όταν χάθηκε, ο πραγματικός πειρασμός ήταν μαζί του, με μεγάλη δυσκολία βρέθηκε, και όταν βρέθηκε, αποκαλύφθηκε ένα τέτοιο θαύμα.

Δόξα τω Θεώ για όλα!