«Ο γέροντας Γαβριήλ έφερε τα παιδιά στο Νηπιαγωγείο μας…»

«Ήταν ο ίδιος ο γέροντας. Όπως δεν το μάντεψα…»

Μνημείο του Αγίου Γαβριήλ στον αύλειο χώρο της Μονής της Αγίας Σκέπης στην πόλη Τολότσιν (περιοχή Βιτέμπσκ) 20 Δεκεμβρίου, συμπληρώθηκαν δώδεκα χρόνια από την Ιερά Σύνοδο της Γεωργιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία υπό την προεδρία του Καθολικού Πατριάρχη Ηλία του Β΄, προέβη στην αγιοκατάταξη του αρχιμανδρίτη Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε). Μπορώ να επιβεβαιώσω με βεβαιότητα, ότι αυτή την ημέρα, την περίμεναν πάρα πολλοί στη Γεωργία.

Θυμάμαι τη γνωριμία μου με τον γέροντα Γαβριήλ. Ήμουν 7-8 χρονών όταν, σε μια σχολική εκδρομή, επισκέφτηκα τον τάφο του γέροντος για πρώτη φορά. Φυσικά, πριν από αυτό, ήξερα γι' αυτόν, δεδομένου ότι η μνήμη του πατερούλη υπήρχε πάντοτε στην οικογένειά μας. Στα παιδικά μου χρόνια, ήταν εκπληκτικό να βλέπω τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων στον τάφο του. Η γιαγιά μου, μού έλεγε: «Εδώ, Κόστια, είναι ο τάφος του Αγίου Γαβριήλ (τότε δεν είχε ακόμη αγιοκαταταχθεί. - K.Τ.), πήγαινε και προσευχήσου. Έτρεξα στον τάφο και είπα στον γέροντα, ότι μελετούσα καλά τα μαθήματά μου, δεν ήμουν προσβλητικός προς τους γονείς μου και ξέρω για αυτόν πόσο καλοσυνάτος ήταν. «Τη Βασιλεία των Ουρανών σε σας», είπα με παιδική αφέλεια μπροστά από τη φωτογραφία του γέροντα, και κατευθυνθήκαμε προς τον καθεδρικό ναό Σβετιτσχοβέλι.

20 Δεκεμβρίου, συμπληρώθηκαν δώδεκα χρόνια από την Ιερά Σύνοδο της Γεωργιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία υπό την προεδρία του Καθολικού Πατριάρχη Ηλία Β΄, προέβη στην αγιοκατάταξη του αρχιμανδρίτη Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε)

Ποτέ δεν μίλησα γι' αυτό, αλλά τώρα τολμώ να διηγηθώ για μια καταπληκτική ιστορία. Όταν η τάξη μου ετοιμαζόταν να εξέλθει από το χώρο του ναού Σβετιτσχοβέλι, η γιαγιά μου κι εγώ μείναμε στο εκθετήριο-κατάστημα του ναού, θέλοντας να αγοράσουμε κάποια εκκλησιαστικά είδη. Από τη στιγμή που μας περίμεναν στο μικρό λεωφορείο, βαδίζαμε βιαστικά προς την πύλη, όπου εκείνη τη στιγμή, ένας μοναχός με μια άσπρη γενειάδα σχεδόν τράβηξε εμένα και τη γιαγιά μου προς το μέρος του. Πλησιάσαμε το μοναχό που καθόταν πλέον στο μαγαζί. Ευλόγησε τη γιαγιά μου και της είπε αξιέπαινα λόγια: «Συγχαρητήρια, που φέρνεις αυτό το ευκίνητο αγόρι στην εκκλησία. Η βροχή δεν είναι καθόλου εμπόδιο για σένα». Τότε με πήρε από το χέρι και μου είπε: «Πόσo γρήγορος είσαι... Θα τρέχεις και στο μέλλον (κατά γράμμα «και στη συνέχεια»), έτσι που η δύναμή σου θα είναι χρήσιμη». Τότε με κοίταξε με τόσο στοργικά μάτια, που ακόμα θυμάμαι την ανατριχίλα που τρύπησε το σώμα μου. Ο μοναχός διάβασε κάποια προσευχή, ευλόγησε μένα και τη γιαγιά μου με ένα σταυρό, σήκωσε τα χέρια του προς τον ουρανό και είπε: «Τώρα είναι ελεύθεροι». Ένα πράγμα μου προκάλεσε έκπληξη: εκείνη την ημέρα δεν υπήρχε ούτε σταγόνα βροχής, και δεν δώσαμε προσοχή σε αυτά τα λόγια, και μόνο μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα η γιαγιά είπε: «Ήταν ο ίδιος ο γέροντας Γαβριήλ. Όπως δεν το μάντεψα...».

Ακόμη και πριν από τη δοξολογία του γέροντος Γαβριήλ, τις φωτογραφίες του μπορούσε να δει κανείς παντού: σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, σε μέσα μαζικής μεταφοράς και σε γραφεία

Έτσι συνέβη, όταν από την ηλικία των πέντε ετών, υπηρετούσα ως καντηλανάφτης στην εκκλησία. Πολλές φορές η γιαγιά μου κι εγώ έπρεπε να έρθουμε στην εκκλησία με τα πόδια, τόσο με βροχερές καιρικές συνθήκες, όσο και μες στη ζέστη. Τότε, φυσικά, εμείς δεν καταλάβαμε, αλλά τώρα γνωρίζω ακριβώς, πώς αυτός ο μοναχός θα μπορούσε να γνωρίζει, ότι λόγω του ότι πολύ συχνά δεν υπήρχε μεταφορικό μέσο, η γιαγιά μου με πήγαινε με τα πόδια στην εκκλησία με βροχερό καιρό.

Ακόμη και πριν από τη δοξολογία του γέροντος Γαβριήλ, τις φωτογραφίες του μπορούσε να δει κανείς παντού: σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε γραφεία.

«Άνοιξε τις πύλες του νηπιαγωγείου και μπήκε με την εικόνα της Παναγίας»

Θυμάμαι μια τέτοια περίπτωση. Το 2010, ο φίλος μου άνοιξε ιδιωτικό νηπιαγωγείο. Του δώρισα μερικά παιδικά βιβλία με εικονογραφήματα. Όταν του έφερα τα βιβλία, παραπονέθηκε:

– Κατά τη γνώμη μου, δεν έπρεπε να ανοίξω αυτό το Νηπιαγωγείο... Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι πρόθυμοι, μόνο εννέα γονείς είναι εγγεγραμμένοι...

Του είπα, ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια από τον Θεό και να πάει στον τάφο του γέροντα Γαβριήλ. Την επόμενη μέρα, εκτύπωσα μια φωτογραφία του γέροντα και την παρέδωσα στο φίλο μου, συμβουλεύοντάς τον να κρεμάσει τη φωτογραφία με την εικόνα στο Νηπιαγωγείο. Συμφώνησε ευχαρίστως. Ήταν παραμονή της γιορτής της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Σβετιτσχοβλόμπ. Στη Γεωργία, στις 1/14 Οκτωβρίου, γιορτάζουμε τη γιορτή του Σβετιτσχοβλόμπ, αφιερωμένη στο Χιτώνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Περίπου δύο εβδομάδες αργότερα, ο γνωστός μου, μού τηλεφωνεί και μου ζητά να έρθω στη δουλειά του. Συμφώνησα και κατευθύνθηκα προς το Νηπιαγωγείο του το μεσημέρι. Μπαίνω και βλέπω τα παιδιά να παίζουν στο προαύλειο. Υπήρχαν περίπου 20 παιδιά. Και μετά ο φίλος μου, ο Μαλχάζ, χαρούμενος, χαμογελαστός, με συναντά και μου λέει:

– Κότε (σημ.τ.μ. Κώστας στα γεωργιανά), κοίτα τι έκανε ο γέροντας Γαβριήλ... Μόλις που κρεμάσαμε τη φωτογραφία του, από την επόμενη μέρα, οι γονείς άρχισαν να έρχονται και να γράφουν τα παιδιά τους. Έχουμε ήδη τριάντα έξι εξ αυτών. Και η γυναίκα μου, μού είπε ότι ζήτησε επίσης βοήθεια από τον γέροντα. Ήρθε η βοήθεια και ο πατερούλης έδωσε ένα σημάδι. Η σύζυγος είδε σε όνειρο, πως ο γέροντας άνοιξε την πύλη του Νηπιαγωγείου κρατώντας την εικόνα της Θεομήτορος και ακολούθησαν τα παιδιά. Αυτή είναι ήδη μια μεγάλη βοήθεια από τον Θεό! Ο γέροντας Γαβριήλ έφερε τα παιδιά στο Νηπιαγωγείο μας...

Στο κελλί του γέροντος Γαβριήλ

«Τώρα θα πάω στη Μονή Σαβναμπάντα»

Ο πατέρας Γαβριήλ ήταν περίφημος γέροντας. Εμφανιζόταν αοράτως, όπου ήθελε. Η μοναχή Παρασκευή (Ροστιασβίλι), επιβλέπουσα του κελλιού του γέροντα στα τελευταία δυόμισι χρόνια της ζωής του, μαρτυρεί:

«Μόλις μια γυναίκα ήρθε στον γέροντα και του είπε: «Με γλιτώσατε από το θάνατο, επιτρέψτε μου να σας ευχαριστήσω».

Και μας διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία:

«Ζω στο νεκροταφείο, σε ένα παλιό σπίτι. Τη νύχτα ληστές μου διέρρηξαν το σπίτι. Από φόβο μου, άρχισα να ζητώ βοήθεια από τον Πατέρα Γαβριήλ. Συνέβη ένα θαύμα: ο γέροντας εμφανίστηκε αμέσως και άρχισε να τους κυνηγά με ένα στειλιάρι. Φοβισμένοι οι ληστές έφυγαν, χάνοντας το μυαλό τους, ενώ ο γέροντας εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά, όσο εμφανίστηκε.

Υπήρχε και μια ακόμη περίπτωση. Κάποτε ο γέροντας είπε:

– Τώρα θα πάω στη Μονή Σαβναμπάντα (σημ. τ. μεταφρ. έτσι ονομάζετο στα γεωργιανά ο Άγιος Γεώργιος ο Μεγαλομάρτυς).

Νόμιζα, ότι αστειευόταν.

Μετά από λίγο ρώτησα:

– Πατέρα, επισκεφθήκατε τη Σαβναμπάντα;

– Ναι, την επισκέφθηκα. Όταν έφθασα, είχαν τράπεζα, όλα είναι μια χαρά εκεί.

– Δεν σας είδαν; Ρώτησα και πάλι.

– Όχι, από πού; Αν με έβλεπαν, θα απορούσαν και δεν ήθελα να τους το δείξω.

– Τι έκανε ο πατέρας Σίο;», ρώτησα.

– Μετρούσε τους ανθρώπους, απάντησε ο γέροντας.

Λίγες μέρες αργότερα, ο αρχιμανδρίτης Σίο, ηγούμενος της ανδρικής μονής Σαβναμπάντα, ήρθε στον Πατέρα Γαβριήλ.

Τον ρωτάω:

– Πατέρα, πολλοί είστε στο μοναστήρι;

– Δεν ξέρω: μερικοί έρχονται, άλλοι φεύγουν. Συνήθως τους μετράω κατά τη διάρκεια του γεύματος.

Ο πατέρας Γαβριήλ με κοίταξε με νόημα και χαμογέλασε. Ήμουν συγκλονισμένη».

Θαύμα πολλαπλασιασμού της αγάπης

Με την ηγουμένη Ανφίσα (Λιουμπτσάκ)

Η παρουσία του γέροντα Γαβριήλ ήταν αισθητή σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο. Με βάση και το γεγονός, ότι με τη βοήθεια του Θεού και με την ευλογία του αγαπημένου μας Πατριάρχη Ηλία του Β', η δημιουργική μας ομάδα γυρίζει ταινίες, προγράμματα για τον γέροντα και ασχολείται με την εξύμνησή του, πολλά μπορούν να ειπωθούν, αλλά θυμάμαι ιδιαίτερα με πολλή χαρά τα ταξίδια μας με την εικόνα δύο μεγάλων γερόντων, του Αγίου Γαβριήλ και του Αγίου Σεραφείμ του Σαρόφ. Η εικόνα ονομάζεται «Ενότητα εν Χριστώ και φιλία των Ρωσικών και Γεωργιανών Ορθόδοξων λαών»

Υπάρχουν πολλά θαύματα και θεραπείες, που συνέβησαν μπροστά στην εικόνα των Αγίων, τα οποία περιγράψαμε σε άρθρα που δημοσιεύθηκαν στην ιστοσελίδα: Pravoslavie.ru

Πρόσφατα, στον αύλειο χώρο της Μονής Αγίας Σκέπης στο Τολότσιν (περιοχή Βιτέμπσκ), ανεγέρθηκε το πρώτο μνημείο σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο προς τιμήν του Αγίου Γαβριήλ. Τις επόμενες ημέρες, θα θέσουμε ενώπιον της προσοχής σας τη συνομιλία με την ηγουμένη του μοναστηριού, την ηγουμένη Ανφίσα (Λιουμπτσάκ). Για μένα, έναν Γεωργιανό, είναι μεγάλη χαρά και τιμή να βλέπω το μνημείο του γέροντα Γαβριήλ στην Αγία Ρωσία... Αλλά και ο ίδιος ο πατερούλης είπε: «ο Σταυρός Μου είναι η Γεωργία και η μισή Ορθόδοξη Ρωσία...». Θα ήθελα να προσθέσω ένα ακόμη πράγμα: κάθε μέρα η αγάπη για τον γέροντα Γαβριήλ, σαν σβώλος χιονιού, αυξάνεται και κερδίζει δύναμη. Άλλωστε, αυτό είναι ένα πραγματικό θαύμα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας σήμερα. Αλλά πώς αλλιώς, μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός, ότι ο γέροντας Γαβριήλ κατέστη το στερεό συνδετικό νήμα για τους ορθόδοξους λαούς μας κατά τις εποχές των σχισμάτων;..