Ξεκλείδωτες πόρτες

Στέκομαι στην πόρτα και χτυπώ Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος κλειδωμένος, με κλειστές πόρτες, κάγκελα στα παράθυρα και αλυσοδεμένα σκυλιά να φυλάνε τα αγαθά μας. Μπαίνοντας στο σπίτι μας, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να κλειδώσουμε την πόρτα, ώστε να μην μπει κανένας ξένος και κλέψει κάτι πολύτιμο και μας βρωμίσει. Τη νύχτα ελέγχουμε ακόμη μια φορά αν είναι κλειδωμένη η πόρτα ώστε τίποτα απέξω να μη διαταράξει τον ύπνο μας.

Τι μας ωθεί σε αυτή την κλειδαμπαρωμένη πραγματικότητα; Ο φόβος; Η αβεβαιότητα; Η έλλειψη εμπιστοσύνης σε όλους και σε όλα; Μοιάζει σαν να κλεινόμαστε από ανθρώπους ανοίκειους σε εμάς, αφήνοντας ένα φράγμα στα όρια του «δικός μας, όχι δικός μας» Θέλουν να μπούνε; Χρειάζεται κωδικός! Ξέρεις τον κωδικό, πέρνα, δεν τον ξέρεις, με συγχωρείς…

Πολλοί από εμάς δεν κλείνουν την καρδιά τους έτσι στον Θεό; Εκείνος στέκεται στην άλλη πλευρά της πόρτας και χτυπά υπομονετικά: Του ανοίγουν, Tον αφήνουν να μπει; Κάθε άνθρωπος τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του έχει ακούσει αυτό το χτύπημα: όταν, για παράδειγμα, εμφανίστηκε απρόσμενα μια σοβαρή ασθένεια, ή αρρώστησε το παιδί του, ή πέθανε κάποιος δικός του, ή κάτι δυσάρεστο συνέβη στη δουλειά, στην υπηρεσία, ή τον έπιασε μια μεγάλη λαχτάρα ή η ζοφερή θλίψη από την συνειδητοποίηση της αδικίας, της σκληρότητας και του δόλου από τους γύρω του.

Κάποιος, αντίθετα, γεύτηκε την ευτυχία: ένας πετυχημένος γάμος, η γέννηση του πολυπόθητου παιδιού, η πρώτη του ποιητική συλλογή, η επέτειος μιας δυνατής φιλίας και πολλά άλλα φωτεινά, χαρμόσυνα γεγονότα, τα οποία αν και σπάνια, κοσμούν τη ζωή.

// «Πολλοί από εμάς κλείνουν την καρδιά τους στον Θεό. Εκείνος στέκεται στην άλλη πλευρά της πόρτας και χτυπά υπομονετικά: Του ανοίγουν, Τον αφήνουν να μπει;»

Ο Θεός είναι που χτυπάει: σας δίνω τα πάντα, μόνο να μετανοήσετε, να απευθύνεστε σε Εμένα, να Μου ανοίγετε, να Με αφήνετε να μπω και Εγώ θα σας δώσω αυτό που κανένας άλλος δεν μπορεί ποτέ να σας δώσει.

Είναι καλό για αυτόν που άκουσε το χτύπημα και άνοιξε, έβαλε στη ζωή του τον Θεό, Τον έκανε -στη διάρκεια μιας προοδευτικής κίνησης στην πνευματική σκάλα- Κυβερνήτη, Κύριο της ύπαρξής του. Και πόσοι είναι εκείνοι που κλείνοντας τα αυτιά τους δεν κατάλαβαν τίποτα και δεν άνοιξαν; Φόβος; Αβεβαιότητα; Έλλειψη εμπιστοσύνης; Mονάχα στο νεκροκρέβατό τους μερικοί ανοίγουν τα μάτια: σε τι σπατάλησα τη ζωή μου; Με τι την αντάλλαξα; Με χάλκινα νομίσματα; Μου πρόσφεραν βασιλικές ρόμπες, αλλά εγώ επέλεξα τα κουρέλια ενός ζητιάνου; Ήρθε σε μένα ο Βασιλιάς ενώ εγώ αντιμετώπισα βασιλικά τους ζητιάνους, αναγκάζοντας τον εστεμμένο Επισκέπτη να στέκεται στις κλειστές πόρτες;

Έτσι, πολλοί δυστυχώς κρατούν κλειστές τις πόρτες της καρδιάς τους για τον Χριστό και ανοικτές για οποιονδήποτε όχλο: θυμό, απληστία, μίσος, κακία, εχθρότητα, δολοφονία, συκοφαντία, φθόνο, ζήλεια, κλοπή, πορνεία. Τι είναι αυτό αν δεν είναι συνειδητή θεομαχία; Τα αμαρτωλά μας πάθη που δεν έχουν θεραπευτεί με μετάνοια, και επιδεινώθηκαν όταν ξεχάστηκε εντελώς η αναπόφευκτη απάντηση για αυτά, αποτελούν μια ανοικτή εχθρότητα απέναντι στον Δημιουργό, βλασφημία εναντίον Του. Είναι δυνατόν με τέτοια «καλοσύνη» να πούμε ‘γεια σου, ευτυχία’; Η αχαλίνωτη ζωή δεν οδήγησε κανέναν στο καλό, ενώ όλοι οι βλάσφημοι, κατά κανόνα, δεν είχαν καλό τέλος.

Η πίστη ευρέως ανοίγει διάπλατα στον άνθρωπο τις πόρτες στον ατελείωτο, χαρούμενο κόσμο, του οποίου το όνομα είναι Ιησούς Χριστός. Είναι ένας κόσμος ατέρμονης Αγάπης, θεϊκής Ομορφιάς, απερίγραπτης Χαράς, Ευδαιμονίας, Ευτυχίας. Και αυτό δεν είναι μόνο μια κατά προσέγγιση περιγραφή του παραδείσου μετά θάνατον. Είναι η ίδια η ουσία της πίστης μας! Το παράδοξο: να χαίρεσαι με τον Χριστό ακόμη και στις θλίψεις που συμβαίνουν, στις ασθένειες, τις απώλειες. Να ευχαριστείς τον Χριστό για τις στεναχώριες, τις αποτυχίες, τις απώλειες.

// «Όταν στην καρδιά ζει ο Χριστός, οι κλειδαριές σπάνε, οι πόρτες ανοίγουν»

Όταν στην καρδιά ζει ο Χριστός, οι κλειδαριές σπάνε, οι πόρτες ανοίγουν και τότε εσύ συναντάς με ανοικτές αγκάλες τους πεινασμένους, τους διψασμένους, τους ασθενείς, τους τραυματίες, τους πάσχοντες, τους φυλακισμένους, για να τους παρηγορήσεις, να τους ζεστάνεις, να τους ταΐσεις, να δέσεις τις πληγές τους, να τους ηρεμήσεις, να πεις τρυφερά λόγια τα οποία θα κάνουν όσους είναι μόνοι να μην αισθάνονται μοναξιά, ενώ ο χαμένος θα βρει νέο νόημα στη ζωή του.

Καθένας από εμάς στέκεται μπροστά στις πύλες της Βασιλείας των Ουρανών, της αιώνιας Βασιλείας του Χριστού και ο καθένας έχει ένα κλειδί: η ζωή σύμφωνα με τις εντολές του Ευαγγελίου, η ενεργός μετάνοια και η ακούραστη ελεημοσύνη. Ναι, μπαίνουμε στη Βασιλεία όχι με τα προσόντα και τις αρετές μας, αλλά με το έλεος και την αγάπη του Θεού, ο Οποίος περιμένει και από εμάς να δείξουμε έλεος στον πλησίον και είναι έτοιμος να συγχωρέσει οποιαδήποτε αμαρτία, μόνο αν το εξομολογηθούμε με την καρδιά μας μπροστά Του.

Στη Βασιλεία των Ουρανών δε θα υπάρχουν κλειδαριές και κλειστές πόρτες, αλλά όλες θα είναι ανοικτές για όλους. Αυτό το βλέπουμε στην εικόνα της Ανάστασης του Χριστού: κάτω απ’ τα πόδια του Αναστημένου Χριστού υπάρχουν ανοικτές κλειδαριές και κλειδιά, συμβολίζοντας ότι ο Σωτήρας με την Ζωογόνο Ανάστασή Του άνοιξε τις κλειστές, σφικτά αμπαρωμένες πύλες του Άδη και έβγαλε από εκεί τους φυλακισμένους που ήθελαν να τον ακολουθήσουν στο Βασίλειο του Φωτός. Ο Κύριος άνοιξε στους ανθρώπους τις πύλες της Βασιλείας Του: «μπείτε, αγαπημένοι μου, ζήστε, αποκτήστε, κατοικήστε τον παράδεισο που έχει ετοιμαστεί για εσάς από τη δημιουργία του κόσμου!

Ας κρατάμε στην ψυχή μας αυτό: ο Θεός είναι μαζί μας! Μαζί μας είναι ο Θεός και όλες οι πόρτες είναι ανοικτές για την καλοσύνη και την αγάπη, ενώ είναι κλειδωμένες για κάθε είδους ψυχική σήψη. Μόνο έτσι, με τον Χριστό, ακολουθώντας Τον, θα βαδίζουμε στον δρόμο του χρόνου που μας έχει δοθεί, κρατώντας στην καρδιά την κύρια εντολή του Θεού: αγάπα τον Θεό και αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν…