«Η ασθένεια με έσωσε…»

Η Ειρήνη Σιτσιόβα είναι ένας καλός άγγελος ελέους. Πριν από μερικά χρόνια, η νεαρή αυτή γυναίκα ήταν υπό την επιμέλεια των αδελφών του ελέους. Αρρώστησε ξαφνικά, ένα πρωί, σε ηλικία 26 ετών. Πρώτα πόνεσε η πλάτη της και δύο εβδομάδες αργότερα δεν κατάφερε να σηκωθεί από το κρεβάτι της. Στο νοσοκομείο μετά από εξετάσεις οι γιατροί κατέληξαν στη λιτή διάγνωση: «δεν επιβιώνει»... Όμως, αν και έχασε την ικανότητα να περπατάει, βρήκε την πίστη, διατήρησε την οικογένειά της και γέννησε το δεύτερο παιδί της. Αυτά τα εκπληκτικά γεγονότα της ζωής της αφηγείται στην ιστορία που ακολουθεί.

Στο κατώφλι του θανάτου

Η ζωή μου άλλαξε δραματικά στα τέλη του 2006. Ξαφνικά, άρχισε να με πονάει η μέση μου και, δύο εβδομάδες αργότερα, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Στο νοσοκομείο, μετά από εξετάσεις οι γιατροί κατέληξαν στη λιτή διάγνωση: «δεν θα επιβιώσει». Πλήρως ακινητοποιημένη, βρισκόμουν μόνη μου στον θάλαμο, κανείς δεν επιτρεπόταν να με δει – αυτοί είναι οι κανόνες της Μονάδας λοιμωδών νοσημάτων – και ήδη αποχαιρετούσα νοερά τον σύζυγό μου Ανδρέα και τον τρίχρονο γιο μου Βάντικ, τους γονείς μου. Σκεφτόμουν την δουλειά μου στο εμπόριο που δεν μου άρεσε καθόλου και τις πολλές διασκεδάσεις, χωρίς τις οποίες δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου. Φυσικά, ήμουν σε σύγχυση και απελπισία: γιατί να τα πάθω όλα αυτά σε ηλικία 26 ετών;!

Για να συνεχίσω τη θεραπεία στο νοσοκομείο, χρειαζόμουν διαρκώς συνοδό, νοσηλεύτρια ή φροντιστή. Το πρόβλημα ήταν δύσκολο να επιλυθεί. Και τότε στο θάλαμό μου, από το πουθενά, εμφανίστηκε ένας ιερέας. Ήταν ο πατήρ Ευγένιος Ποπιτσένκο. Για κάποιο λόγο τον άφησαν να περάσει. Τον είχα δει μόνο μία φορά στο παρελθόν: ήταν ο ιερέας που με βάφτισε πριν από πολλά χρόνια. Αυτό είχε γίνει στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονα στο Αικατερίνμπουργκ. Ήμουν 15 ετών τότε. Και να που συναντηθήκαμε για δεύτερη φορά.

Ο πατήρ Ευγένιος, ο οποίος ήταν υπεύθυνος του Γραφείου Κοινωνικής Διακονίας της Μητρόπολης, μου εξασφάλισε συνοδό (παρεμπιπτόντως, ήμουν η πρώτη που απολάμβανα την φροντίδα της νεοσύστατης υπηρεσίας). Με φρόντιζε η αδελφή του ελέους Ευγενία Βασιουκόβα, την οποία αντικατέστησε στη συνέχεια η Έλενα Πομόρτσεβα, η οποία κυριολεκτικά καθικέτευε τον Θεό για μένα. Αρχικά, ήμουν εντελώς αρνητική προς τη θρησκεία, παρά το γεγονός ότι είχα βαπτιστεί. Τώρα, όμως, έβλεπα την Έλενα να προσεύχεται γονατιστή κάθε φορά που άνοιγα τα μάτια μου. Καταλάβαινα ότι παρακαλούσε τον Θεό για μένα, και αυτό με εκνεύριζε τρομερά! Ωστόσο, όταν μετά είδα τα θαύματα να γίνονται με τις προσευχές της, ο εκνευρισμός μου έδωσε τη θέση του στην ευγνωμοσύνη. Δύο φορές με ετοίμαζαν για μια πολύ επικίνδυνη εγχείρηση και την ακύρωναν την τελευταία στιγμή για διάφορους λόγους. Την τρίτη φορά, λίγο πριν μου χορηγήσουν αναισθησία, άρχισα ξαφνικά να αισθάνομαι το πόδι μου, μπόρεσα και το κούνησα. Η επέμβαση δεν ήταν πια απαραίτητη. Οι γιατροί ήταν απλά σοκαρισμένοι. Σύντομα μπορούσα να μένω και καθιστή και μετά από μερικούς μήνες μου επέτρεψαν να πάω σπίτι.

Χαρά από την επικοινωνία με τον Θεό

Σιγά-σιγά άρχισα να γνωρίζω την πίστη, τον Θεό, και άρχισα να Τον αποδέχομαι, αντί να Τον απορρίπτω όπως πριν. Για αρκετά χρόνια, η αδελφή της ελέους Έλενα Μπόρσικ, επικεφαλής τότε της υπηρεσίας, με πήγαινε στην εκκλησία κάθε Κυριακή για τη λειτουργία. Οι πρώτες λειτουργίες ήταν ανυπόφορες: διαρκούσαν πολλές ώρες, έμοιαζαν βαρετές, ακατανόητες. Αλλά, όταν δεν πήγαινα στην εκκλησία, σιγά-σιγά με κυρίευε η θλίψη. Μου έλειπε η επικοινωνία με τον Θεό, τον Οποίο είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι και να αγαπώ.

Εκείνη την εποχή πίστευα ότι αυτό ήταν αρκετό και νόμιζα ότι ήμουν πραγματική χριστιανή, έμπειρη στην πνευματική ζωή. Αλλά μετά άρχισε να μου κάνει μαθήματα η κατηχήτρια Λιουμπόβ Ρομανόβσκαγια και τότε κατάλαβα ότι αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Μου δίδαξε τις βάσεις της πίστης, μου μίλησε για την τάξη των ακολουθιών, μου γνώρισε τα έργα των αγίων πατέρων, μου έφερνε τεράστιο αριθμό διάφορων βιβλίων και ταινιών. Τόσο τα μαθήματα με την κατηχήτρια, όσο και το σχολείο της μετάνοιας, το οποίο εν τω μεταξύ παρακολουθούσα, με συγκλόνισαν! Τελικά, «το παζλ ολοκληρώθηκε» στο μυαλό μου και κατάλαβα πραγματικά γιατί και σε Ποιον πιστεύουμε.

Βεβαίως, στην πορεία μου στην Εκκλησία με επηρέασαν πολύ οι άνθρωποι που γνώρισα και οι φίλοι που έκανα στο χώρο της Εκκλησίας. Στη διάρκεια της ασθένειάς μου, άλλαξε εντελώς ο κοινωνικός μου κύκλος. Οι περισσότεροι από τους παλαιούς μου γνωστούς απομακρύνθηκαν. Δίπλα μου πλέον ήταν ιερείς και άνθρωποι της Εκκλησίας, με τους οποίους δεν επικοινωνούσα πριν. Ο πατήρ Ευγένιος δεν με άφηνε, με επισκεπτόταν, συζητούσαμε διάφορα, με κοινωνούσε, με έπαιρνε μαζί του σε εκδηλώσεις και συνεντεύξεις, στις οποίες συμμετείχε το Γραφείο Κοινωνικής Διακονίας. Και στη συνέχεια, το 2008, μου πρότειναν να γίνω τηλεφωνήτρια στην Ορθόδοξη Υπηρεσία Φιλανθρωπίας. Κάτι που το δέχτηκα με χαρά.

Η εγκυμοσύνη: η δοκιμασία της πίστης

Το 2010 έμεινα έγκυος. Οι γιατροί, φυσικά, αρνήθηκαν να με αναλάβουν και με παρέπεμψαν για έκτρωση, χωρίς καν να με ρωτήσουν πώς το βλέπω. Οι ασθένειές μου ήταν τέτοιες που, ακόμα και αν ήμουν στα πόδια μου, μου εγγυόταν 100% ότι το παιδί θα ήταν άρρωστο και 98% ότι θα το αποβάλω. Όλοι οι συγγενείς ήταν αντίθετοι. Ο Ανδρέας, ο σύζυγός μου, με τον οποίο, λίγο καιρό πριν από αυτό είχαμε συνάψει γάμο, κυριεύτηκε και αυτός από το αίσθημα του φόβου για τη ζωή μου και τη ζωή του παιδιού. Ήρθαν δύσκολοι καιροί για όλη την οικογένειά μας.

Να κρατήσω το μωρό ή όχι. Δυσκολότατη η επιλογή! Κάθε βράδυ προσευχόμουν στην Παναγία να τα τακτοποιήσει όλα. Το βράδυ, την παραμονή της τελευταίας ημέρας που επιτρεπόταν να γίνει η άμβλωση, ετοίμασα τις βαλίτσες μου για να πάω στο νοσοκομείο. Και τη νύχτα άρχισα να δέχομαι τηλεφωνήματα από τους συγγενείς μου: η ξαδέλφη μου φωνάζει στο τηλέφωνο: «Ειρήνη, κράτησε το μωρό!». Η μητέρα μου τηλεφωνεί, κλαίει και αυτή: «Ειρήνη, είδα ένα όνειρο, μην τολμήσεις, μην πας για έκτρωση!». Και, το πιο σημαντικό, ο Ανδρέας είπε: «Ειρήνη, κράτησέ το». Έτσι, μέσα σε μια νύχτα, λύθηκαν όλα.

Θέλω να ευχηθώ στον καθένα να βρει τον δρόμο του προς τον Θεό και να μην είναι μέσα από θλίψεις και ασθένειες

Η εγκυμοσύνη μου κυλούσε κανονικά, χωρίς ανωμαλίες. Οι γιατροί του Κέντρου Προστασίας Μητρότητας «Κοιτίδα» μας βοηθούσαν. Κανόνισαν ώστε να με δεχτούν για παρακολούθηση σε μία από τις γυναικολογικές κλινικές. Και στον προβλεπόμενο χρόνο μου έκαναν καισαρική τομή στο Κέντρο Περιγεννητικής Φροντίδας του Εκατερίνμπουργκ. Πριν από την επέμβαση, ένιωθα ότι πολλοί άνθρωποι προσεύχονταν για μένα. Δεν είχα καθόλου ανησυχία και ήμουν σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Έτσι και έγινε, δόξα τω Θεώ!

Γεννήθηκε ένα απόλυτα υγιές αγοράκι, ο Δημητράκης μας. Η Υπηρεσία Ελέους βοήθησε και πάλι στη διάρκεια αυτής της χαρούμενης, αλλά πολύ δύσκολης περιόδου για μένα που είμαι μια μητέρα που κινείται μόνο με αναπηρικό καροτσάκι. Μου διέθεσαν νταντά: την αδελφή του ελέους Ιουλία Κορολιόνοκ, η οποία μας βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού και πρόσεχε το μωρό για να γίνει στη συνέχεια νονά του. Μας επισκεπτόταν για πάνω από δύο χρόνια, και τώρα που ο γιος μου πηγαίνει στον παιδικό, του λείπει πολύ. Όσο για μένα, η στάση μου απέναντι στη μητρότητα, στα 23 μου με τον πρώτο μου γιο και στα 30 μου με τον δεύτερο γιο, ήταν τελείως διαφορετική! Με τον μεγαλύτερο, τον Βάντικ, ο πρώτος χρόνος ήταν δύσκολος: αυτός έκλαιγε διαρκώς, δεν κοιμόμουν καλά, ήμουν θυμωμένη και ασχολιόμουν περισσότερο με τον εαυτό μου παρά με εκείνον. Δεν έδωσα δηλαδή στο παιδί την προσοχή που έπρεπε και μετανιώνω πολύ για αυτό. Αλλά με τον Δημητράκη νιώθω τη μητρότητα σε όλη της την πληρότητα: με τρυφερότητα, φροντίδα, με πλήρη συνείδηση του πώς να μεγαλώνεις σωστά ένα παιδί.

Πνευματικές χαρές: τα πολυαναμενόμενα στέφανα

Πολύ σπουδαίο για μένα ήταν το γεγονός ότι ο σύζυγός μου Ανδρέας δεν με εγκατέλειψε, όταν αρρώστησα, αλλά αντίθετα, ήρθε πολύ πιο κοντά μου. Μαζί ξεπερνάμε τις δυσκολίες μας. Δεχόταν όλα όσα ήταν σημαντικά για μένα στον αγώνα μου με την ασθένεια, με πήγαινε στην εκκλησία, αντιμετώπιζε ήρεμα τον ιερέα όταν αυτός ερχόταν στο σπίτι μας, αλλά ο ίδιος δεν έδειχνε ενδιαφέρον για την πίστη. Όμως, το 2013, άρχισαν να του συμβαίνουν πραγματικά θαύματα.

Όλα ξεκίνησαν από ένα ταξίδι στον πατέρα Σέργιο. Την πρώτη φορά με πήγε σε αυτόν η αδελφή του ελέους Έλενα Μπόρσικ. Τότε βρισκόμουν σε τρομερή απόγνωση, αλλά όταν επέστρεψα στο σπίτι, όλα στη ζωή μου άλλαξαν δραματικά και δύο εβδομάδες αργότερα αποδείχθηκε ότι ήμουν έγκυος στον Δημητράκη.

Φέτος πήραμε αυτοκίνητο και ζήτησα από τον Ανδρέα να με πάει στον παππούλη. Ο σύζυγός μου, αν και ποτέ δεν με είχε εμποδίσει στην εκκλησιαστική μου ζωή, ο ίδιος ήταν πολύ μακριά από αυτήν, και όταν συμφώνησε να πάμε στον πατέρα Σέργιο, εξεπλάγην. Είχαμε και τα παιδιά μαζί μας. Όταν πλησιάσαμε τον πατέρα Σέργιο για να τον ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά για τις προσευχές του και για να πάρουμε την ευχή του, αυτός ξαφνικά μας είπε: «Δεν θυμάμαι, έχετε στεφανωθεί ή όχι;». Άρχισα να του εξηγώ ότι όλα είναι περίπλοκα, ότι ο Ανδρέας δεν είναι ακόμη έτοιμος. Τότε ο πατέρας Σέργιος έσπρωξε λίγο το καροτσάκι, φώναξε τον σύζυγό μου και αμέσως τον εξομολόγησε. Ο Ανδρέας επέστρεψε χλωμός. Μου λέει: «Ο παππούλης μου είπε τα πάντα όσα είχα κάνει στη ζωή μου!» Ήταν η πρώτη του εξομολόγηση. Και ο πατέρας Σέργιος ευλόγησε έναν ιερέα, τον πατέρα Ιωάννη, να μας στεφανώσει. Ο Ανδρέας και εγώ προετοιμαζόμασταν μαζί για ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μας. Την επόμενη μέρα, μετά την πρώτη Θεία Κοινωνία του Ανδρέα, πήγαμε στο μοναστήρι. Ο γάμος έγινε σε μια μικρή ξύλινη εκκλησία. Εκεί ήμασταν ο Ανδρέας, εγώ, ο πατήρ Ιωάννης, μια μοναχή και ο Θεός. Εκπληκτικό μυστήριο! Πολύ προσωπικό, οικείο. Και μετά από αυτό, ο Ανδρέας έγινε νονός του ανιψιού του. Το σκεφτόταν για πολύ καιρό, συνειδητοποιώντας την βαρύτητα αυτής της απόφασης, και τελικά συμφώνησε.

Δόξα τω Θεώ για όλα!

Βράβευση της αδελφής του ελέους Ειρήνης Σιτσιόβα για τη βοήθεια προς τους πλησίον

Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τότε που αρρώστησα. Φυσικά, μου πήρε πολύ καιρό να ηρεμήσω, να αποδεχτώ και να προσαρμοστώ στον νέο τρόπο ζωής. Τώρα μπορώ να φροντίζω τον εαυτό μου, να κάνω τα πάντα στο σπίτι και να φροντίζω τα παιδιά μου. Το περιβάλλον μου με βοήθησε να σταθώ δυνατή: οι δικοί μου με στήριζαν συνεχώς, με κρατούσαν σε εγρήγορση, δεν με άφηναν να πέφτω ψυχολογικά. Ο Βάντικ ήταν τότε ακόμα μικρός και πίεζα τον εαυτό μου να ζήσω γι' αυτόν. Μου περνούσαν από το μυαλό μου σκέψεις ότι θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχα καθόλου. Αλλά πάλι έβλεπα ότι δεν ήταν σωστό. Οι ανάπηροι και οι άρρωστοι άνθρωποι είναι πολύ ιδιότροποι. Θέλουν περισσότερη προσοχή, περισσότερη αγάπη. Και συχνά πιάνω τον εαυτό μου να το παρακάνει, να απαιτεί ειδική μεταχείριση. Θέλω να μου φέρονται με όρους ισοτιμίας, αν και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ιδιαίτερα υποφέρει ο σύζυγός μου. Ξεχνάω ότι είναι υγιής, πικραίνομαι και δυσανασχετώ: πώς και επιλέγει να κάνει πράγματα και εμένα με αφήνει! Κάνω τέτοια απαράδεκτα πράγματα. Και, φυσικά, όταν συμπεριφέρομαι έτσι, αυτό είναι δύσκολο για τους συγγενείς μου. Δόξα τω Θεώ που το διαπιστώνω. Προσπαθώ να παρακολουθώ και να διορθώνω τον εαυτό μου μέσα από τα Μυστήρια της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας.

Γνώρισα πολλούς υπέροχους ανθρώπους στην Υπηρεσία Ελέους. Υποκλίνομαι! Δεν μένω άπραγη, συμμετέχω σε πολλές ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Η αφιέρωσή μου στις Αδελφές του Ελέους έγινε από τον Μητροπολίτη Αικατερίνμπουργκ και Βερχοτούρσκ κ.Κύριλλο. Τον περασμένο Μάιο είχα την ευκαιρία να απονείμω δώρο – έναν χειροποίητο άγγελο που έφτιαξαν οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα «Από καρδιά προς καρδιά» – στον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ.κ.Κύριλλο.

Όταν πριν από ένα χρόνο η ασθένεια, δυστυχώς, υποτροπίασε και άρχισα να νιώθω παραλυσία στα χέρια μου, χάρη στα χρήματα που συγκέντρωσαν καλοί άνθρωποι, μπόρεσα να ακολουθήσω πρόγραμμα αποκατάστασης και οι δυνάμεις μου επέστρεψαν. Ο νευροχειρουργός που με παρακολουθούσε μού είπε τότε: «Ειρήνη, μην έρχεσαι πια σε μένα. Με τέτοια ασθένεια δεν ζουν οι άνθρωποι, εσύ όμως κάνεις ακόμα και παιδιά!» Βεβαίως, και ο πνευματικός μου έπαιξε τεράστιο ρόλο στη ζωή μου.

Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα γινόταν τίποτα. Και όλα όσα συνέβησαν έγιναν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Μου λένε: «Ο Θεός σε αγαπάει», και δεν διαφωνώ, αφού έχει κάνει τόσα πολλά θαύματα στη ζωή μου. Είθε να δώσει ο Θεός να συνεχίσουμε έτσι.