Ο γέροντας μας έδωσε την οδηγία για την σωτηρία: «Διαφυλάξτε την αγάπη και θα σωθείτε»

Γιατί οι σύγχρονοι άνθρωποι αγαπούν τόσο πολύ τον Άγιο Γαβριήλ του Σαμταβρό; Νομίζω για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, ο Άγιος Γαβριήλ έζησε σε μια εποχή που την θυμούνται οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που ζουν σήμερα, καθώς κοιμήθηκε πολύ πρόσφατα, το 1995. Και με τη ζωή του έδειξε ότι η αγιότητα δεν είναι «κάπου μακριά από μας στον τόπο και στον χρόνο», είναι εδώ και τώρα, στο βαθμό που είμαστε πραγματικά ενωμένοι με τον Θεό και ζούμε σύμφωνα με τις αλήθειες της πίστης. Και δεύτερον, επειδή φανέρωσε στον κόσμο την αληθινή αγάπη, την οποία στερούμαστε όλοι μας.

Ο Όσιος Γαβριήλ του Σαμταβρό

Με αφορμή τη βραδιά, που οργάνωσε το Ίδρυμα «Αρχάγγελος Μιχαήλ» και που ήταν αφιερωμένη στον Όσιο Γαβριήλ τον δια Χριστόν σαλό, ζητήσαμε από τον Δαβίδ Γκιοργκομπιάνι, Γεωργιανό ηθοποιό και σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ, να μας μιλήσει για τον Άγιο. Πολλοί τον γνωρίζουν από την ταινία «Η Μετάνοια», η οποία κυκλοφόρησε το 1986 και αποτέλεσε ορόσημο για την εποχή της, καθώς είχε ως θέμα την πίστη. Ο Δαβίδ υποδύθηκε σε αυτήν έναν ταλαντούχο ζωγράφο, ο οποίος προσπάθησε να προστατεύσει έναν αρχαίο ναό από την καταστροφή και για αυτόν τον λόγο εκτελέστηκε. Μόλις τελείωσαν τα γυρίσματα... εγκατέλειψε τον κινηματογράφο. Και σύντομα ο Κύριος του έστειλε μια εκπληκτική συνάντηση με τον Όσιο Γαβριήλ. Στη συνέχεια παραθέτουμε τη συζήτηση που είχαμε με τον Δαβίδ Γκιοργκομπιάνι.

Ο Δαβίδ Γκιοργκομπιάνι μιλάει στη βραδιά αφιερωμένη στον Όσιο Γαβριήλ

Ο Δαβίδ άρχισε την αφήγησή του λέγοντας:

– Έφυγα από τον κινηματογράφο, όταν τελείωσαν τα γυρίσματα της ταινίας «Η Μετάνοια». Έφυγα επειδή συνειδητοποίησα ότι είχα ακόμη πολλά να μάθω για την πνευματική ζωή. Ήθελα να καταλάβω γιατί οι ορθόδοξοι λαοί είναι φτωχοί, γιατί δεν ζουν άνετα, όπως θα μπορούσαν. Ψάχνοντας απάντηση σε αυτό το ερώτημα, άρχισα να επισκέπτομαι εκκλησίες και μοναστήρια. Και έτσι γνώρισα τον πατέρα Γαβριήλ. Συνάντησα έναν πολύ ασυνήθιστο άνθρωπο, που όμοιό του δεν είχα γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου ούτε στη σκηνή.

– Πού έγινε η συνάντησή σας με τον γέροντα; Πώς ζούσε εκείνο τον καιρό;

– Συναντηθήκαμε στην αυλή του σπιτιού του. Ήταν το 1987. Ο πατήρ Γαβριήλ δεν υπηρετούσε ακόμη στη Μονή Σαμταβρό. Ζούσε σε ιδιωτικό σπίτι, ή μάλλον σε έναν ναό που είχε χτίσει με τα ίδια του τα χέρια. Εκεί μέσα υπήρχε ένα δωματιάκι με μια λακούβα που είχε βάθος ενάμισι μέτρο. Ήταν κάτι σαν τάφος. Σε αυτή την λακούβα κοιμόταν. Ο πατήρ Γαβριήλ εξαντλούσε τον εαυτό του πολύ. Ζούσε ασκητικά. Κανείς δεν ήξερε πότε έτρωγε. Μερικές φορές, κάνοντας τον σαλό, έπινε δήθεν κρασί, αλλά δεν ήταν κρασί, αλλά κάποιος χυμός. Το έκανε αυτό για να τον κακολογούν οι άνθρωποι. Την ημέρα που πρωτοσυναντηθήκαμε, ο πατήρ Γαβριήλ μου χάρισε ένα τεράστιο βιβλίο με προσευχές στην αρχαία γεωργιανή γλώσσα. Εκεί υπήρχαν προσευχές και για την εκδίωξη των δαιμόνων, τις οποίες δεν διαβάζουν όλοι, ακόμα και οι ιερείς. Αλλά εμείς ήμασταν νεόφυτοι, πολύ ζηλωτές. Εκείνη την εποχή στη Γεωργία ήταν αδύνατο να αγοράσεις ακόμη και το Ευαγγέλιο. Οπότε, αρχίσαμε να εκτυπώνουμε και να διανέμουμε αυτές τις προσευχές. Επισκεπτόμασταν με αυτό το βιβλίο τους κατεστραμμένους ναούς και διώχναμε τους δαίμονες που μπορούσαν να εγκατασταθούν στους εγκαταλελειμμένους χώρους, στους οποίους είχε γίνει ιεροσυλία και είχε προξενηθεί καταστροφή του ιερού χώρου. Βέβαια, δεν ήμασταν εμείς αυτοί που διώχναμε τα δαιμόνια. Ο Όσιος Γαβριήλ μας ευλογούσε για αυτό και ο εξορκισμός γινόταν με τις πρεσβείες του. Αργότερα, οι ναοί σε αυτούς τους τόπους πράγματι αναστηλώθηκαν.

– Τι σήμαινε για σας ο Όσιος Γαβριήλ;

Όταν αρχίζαμε να εξυψώνουμε τον γέροντα ως άγιο, αυτός έκανε τον σαλό

– Ο πατήρ Γαβριήλ μας έδειχνε έναν άλλο κόσμο, μας έδειχνε τον Χριστό – ζωντανό και ενεργό. Θεράπευε τους ανθρώπους με το λόγο, με την προσευχή. Ήθελα να είμαι συνεχώς μαζί του, να τον ακούω, να βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια τους ανθρώπους να υπηρεάζονται από την παρουσία του και να αλλάζουν: να έρχονται άπιστοι και να φεύγουν πιστοί. Εγκατέλειψα τον «παραμυθένιο» κόσμο του θεάτρου και του κινηματογράφου και μπήκα σε έναν ακόμη πιο εκπληκτικό κόσμο! Ο πατήρ Γαβριήλ εξέχεε αγάπη, σοφία, χάριζε ελπίδα στους ανθρώπους. Το πιο σημαντικό, εμείς οι ίδιοι αλλάζαμε – και το νιώθαμε. Σκεφτόμασταν ότι και οι απόστολοι έπρεπε να ένιωθαν το ίδιο τότε που ήταν με τον Χριστό. Αλλά όταν αρχίζαμε να εξυψώνουμε τον γέροντα ως άγιο, αυτός έκανε τον σαλό. Όταν κήρυττε, όταν έκανε τον σαλό, όταν θεράπευε, νιώθαμε ότι ο Θεός είναι μαζί του. Ότι ο Χριστός δεν υπήρξε κάποτε στο μακρινό παρελθόν, αλλά ότι είναι εδώ μαζί μας. Καταλαβαίναμε ότι ο Κύριος δεν είχε εγκαταλείψει την ανθρωπότητα, όπως και είχε υποσχεθεί πριν από την Ανάληψή Του. Δεν έχω συναντήσει ποτέ άνθρωπο σαν τον πατέρα Γαβριήλ. Πρέπει να μιλάμε για αυτόν, για χάρη, τουλάχιστον, της ενίσχυσης της φιλίας μεταξύ του ρωσικού και του γεωργιανού λαού, η οποία απειλείται σήμερα εξαιτίας ασυνείδητων πολιτικών.

– Έχετε πιστέψει ποτέ στις σαλότητες του γέροντα, έχετε αμφιβάλλει για την ακεραιότητα του νου του και για την αγιότητά του;

– Έχει συμβεί και αυτό. Μια φορά τον ρώτησα ευθέως για αυτό το θέμα. Αυτό έγινε κάπως έτσι: έβγαινα από το ναό και ο πατήρ Γαβριήλ στεκόταν, ελαφρώς σκυφτός, με μια μεγάλη εικόνα κρεμασμένη στο στήθος του, ένα αστείο καπέλο στο κεφάλι του και ένα βαθύ, χαρισματικό και πολύ λυπημένο βλέμμα στα μάτια του. Τον ρώτησα: «Πάτερ Γαβριήλ, πείτε μου, λένε πολλά άσχημα πράγματα για σας, αλλά, βλέποντας τα μάτια σας, δεν μπορώ να τα πιστέψω! Είναι αδύνατον αυτά που λένε για σας να ισχύουν για έναν άνθρωπο με τέτοια μάτια! Πείτε μου εμπιστευτικά, μήπως είστε δια Χριστόν σαλός; Δεν θα το πω σε κανέναν». Με κοίταξε και έγνεψε.

Στιγμιότυπο από την ταινία «Η Μετάνοια». Ο Δαβίδ Γκιοργκομπιάνι στο ρόλο του ζωγράφου

– Πώς ο Όσιος Γαβριήλ έβλεπε το επάγγελμά σας ως ηθοποιού;

– Όταν με έβλεπε, συχνά αναφωνούσε «Ω! “Η Μετάνοια”!», δηλαδή αναφερόταν στην ταινία, στην οποία είχα παίξει. Μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι η υποκριτική είναι ένα αμαρτωλό επάγγελμα. Αλλά ο πατήρ Γαβριήλ έλεγε: «Μην το λέτε αυτό! Ο Θεός είναι Αυτός που δίνει ταλέντο σε έναν ηθοποιό. Το κυριότερο είναι πώς θα χρησιμοποιήσει κάποιος αυτό το ταλέντο: για να δοξάζει τον Χριστό και να φέρει την αλήθεια στους ανθρώπους ή για άλλους σκοπούς; Το ίδιο ισχύει για τους ζωγράφους και γενικώς για όλους τους άλλους καλλιτέχνες. Ο Όσιος αγαπούσε πολύ την όπερα. Είχε παρακολουθήσει πολλές φορές την όπερα «Νταΐσι». Σε αυτό το έργο υπάρχει και πρωταγωνιστής με ρόλο τον Πατριάρχη. Μια μέρα ο ηθοποιός που έπαιζε το ρόλο του Πατριάρχη έκανε ένα λάθος. Ο πατήρ Γαβριήλ φώναξε από το κοινό: «Αγιώτατε, κάνατε λάθος, έπρεπε να το πείτε αλλιώς». Η παράσταση σταμάτησε, και εκείνος ανέβηκε στη σκηνή και κήρυττε τον Χριστό. Μάλιστα, αυτό συνέβη στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης.

– Έχετε γίνει αυτόπτης μάρτυρας των θαυμάτων του Οσίου Γαβριήλ;

– Πολλές φορές. Μια φορά έφερα στον παππούλη μια δαιμονισμένη. Αυτός θεράπευε με διάφορους τρόπους. Μπορούσε να επιπλήξει, μπορούσε να φωνάξει, αλλά φώναζε στον δαίμονα, όχι στον άνθρωπο. Ο πατήρ Γαβριήλ δεν ενεργούσε όπως άλλοι ιερείς, οι οποίοι διαβάζουν εκτενείς προσευχές από την ακολουθία εξορκισμών: δεν το χρειαζόταν πλέον. Έδιωχνε τα δαιμόνια με έναν μόνο λόγο, όπως οι Απόστολοι. Με το που ο δαιμονισμένος έμπαινε στο κελί του, άρχιζε ήδη η θεραπεία του. Εκείνη η γυναίκα μπήκε στο κελί του όντας συγχυσμένη και φοβόταν ότι ο πατήρ Γαβριήλ θα φώναζε. Και εγώ φοβόμουν μήπως και εκείνη, όντας σε αυτήν την τρομερή κατάσταση, του απαντούσε με τον ίδιο τρόπο, και παρακάλεσα τον Κύριο: «Κύριε, ας την θεραπεύσει με κάποιον άλλο τρόπο!». Ο πατήρ Γαβριήλ με κοίταξε και μου είπε: «Τι καλός που είσαι!» Είχε διαβάσει τις σκέψεις μου και άλλαξε την προσέγγισή του. Ο γέροντας άνοιξε τα χέρια του και είπε: «Εδώ τώρα βρίσκεται το Άγιο Πνεύμα! Ικέτευα τον Κύριο και Εκείνος συγχώρεσε τις αμαρτίες σου. Αλλά να μην ασχολείσαι ξανά με αυτό που έκανες πριν». Και η γυναίκα θεραπεύτηκε: ήταν χαρούμενη πλέον, έγινε ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Τέτοιες περιπτώσεις συνέβαιναν συχνά. Ο πατήρ Γαβριήλ έδιωχνε τα δαιμόνια από τους ανθρώπους και τους έδινε τη χάρη ώστε να ζουν κατά Θεόν και να αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους.

Ο Δαβίδ Γκιοργκομπιάνι στη βραδιά αφιερωμένη στον Όσιο Γαβριήλ

– Στο περιστατικό που διηγηθήκατε συνέπεσαν δύο θαύματα: η θεραπεία και η διορατικότητα του Αγίου.

– Ο Όσιος Γαβριήλ διάβαζε τις καρδιές των ανθρώπων. Κάποτε καθόμασταν έξω από τον πύργο στο μοναστήρι του Σαμταβρό, όπου ζούσε ο γέροντας. Εκεί που έλεγε κάτι και σαν να απευθυνόταν σε μένα, την ίδια στιγμή εγώ δεν καταλάβαινα πώς θα μπορούσε να αφορά εμένα αυτό που λέει. Και ξαφνικά ακούω κάποιον από τους καλεσμένους του γέροντα να κλαίει: κάτι που σήμαινε ότι τα έλεγε για αυτούς. Αυτοί περίμεναν αυτά τα λόγια όλη τους τη ζωή. Και μόλις πήγαν στον π.Γαβριήλ, τα άκουσαν. Παρεμπιπτόντως, είχε προβλέψει τη μελλοντική διακονία πολλών ιερέων και επισκόπων από την εποχή που ήταν ακόμα νεαρά παιδιά.

– Τι από αυτά που δίδασκε ο Όσιος Γαβριήλ είναι πιο σημαντικό για σας;

– Για μας, τους σύγχρονους ανθρώπους, είναι πολύ σημαντικά τα ακόλουθα λόγια του: «Διαφυλάξτε την αγάπη και θα σωθείτε». Μας τα έδωσε ως οδηγία για τη σωτηρία. Ο γέροντας έκανε την παράστασή του μπροστά στον Θεό κάθε δευτερόλεπτο. Δίδασκε τους ανθρώπους με έργα. Για παράδειγμα, ήρθε ένας ζητιάνος, του έδωσε κάτι και μετά, όταν έφυγε, μας είπε: «Καταλάβατε ότι ήταν ο Χριστός;». Ο Όσιος Γαβριήλ ήθελε όλοι μας να γίνουμε βαθιά πιστοί άνθρωποι και να προσφέρουμε στην κοινωνία, τη χώρα μας, ο καθένας στον τομέα του: στην τέχνη, στον αθλητισμό, στην βιομηχανία. Αν ψήνεις ψωμί, να το ψήνεις τίμια, χωρίς να κλέβεις. Κάνε τα πάντα σαν να βρίσκεσαι ενώπιον του Θεού. Έλεγε ότι όσοι διατηρούν την αγάπη θα σωθούν, ότι η αγάπη είναι το κυριότερο. Και ο ίδιος έδινε το παράδειγμα αυτής της αγάπης. Δεν επέτρεπε σε κανέναν να κατακρίνει τον Πατριάρχη, τους ιερείς. Ο ίδιος, κάνοντας τον σαλό, επέπληττε τους πάντες. Και όταν τον ρωτούσαν γιατί εσείς μπορείτε να επιπλήττετε και εμείς όχι, έλεγε: «Τα γόνατά μου έχουν φθαρεί από την προσευχή για αυτούς! Εσείς τους επιπλήττετε από αγάπη;» Ο πατήρ Γαβριήλ μας προέτρεπε συνεχώς να αποφεύγουμε την κατάκριση. Πρώτον, επειδή η κατάκριση είναι ενάντια στην αγάπη: κρίνεις τον πλησίον σου αντί να τον λυπάσαι και να προσεύχεσαι για αυτόν. Και δεύτερον, μας υπενθύμιζε ότι όταν πέφτεις σε κατάκριση ο Κύριος μπορεί να επιτρέψει ώστε να πέσεις και εσύ στην ίδια αμαρτία για την οποία κατέκρινες κάποιον άλλον, ακόμα και αν σου είναι αηδιαστική. Αυτό είναι πολύ τρομακτικό. Για παράδειγμα, αν αντιμετωπίζεις τους ΛΟΑΤ με αηδία. Αλλά αν μισήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο και τον κατακρίνεις, ο Κύριος μπορεί να επιτρέψει να γίνεις και εσύ σαν αυτούς. Μπορούμε να κατακρίνομε την αμαρτία, να επικαλούμαστε νομοθετικούς περιορισμούς για την ακολασία, αλλά δεν μπορούμε να περιφρονούμε τους ανθρώπους.

– Είναι εύκολο να αγαπάμε τον δίκαιο, αλλά μάλλον μόνο ένας δίκαιος μπορεί να αγαπά σωστά έναν αδιόρθωτο αμαρτωλό…

– Μια γυναίκα του είπε κάποτε: «Πατέρα Γαβριήλ, πόσο σε αγαπώ!». Κι εκείνος της απάντησε: «Είναι εύκολο να αγαπάς εμένα, αλλά προσπάθησε να αγαπάς τους άλλους όπως αγαπάς εμένα!» Ο Όσιος Γαβριήλ αγαπούσε τους πάντες. Έλεγε ότι κανείς δεν μπορεί να μεταπείσει έναν αιρετικό ή έναν σχισματικό και να τον φέρει στον Χριστό παρά μόνο εάν τον αγαπήσει με απέραντη αγάπη, και μόνο εάν ο Κύριος το θελήσει και τον βοηθήσει. Ένας πνευματικός γιος του γέροντα μισούσε τους Ιεχωβάδες. Ο πατήρ Γαβριήλ του είπε: «Τι κρίμα που δεν έρχεται κανένας Ιεχωβάς σε μένα! Εγώ θα τον είχα περιποιηθεί, θα τον είχα ταΐσει...». Με διαφωνίες όμως δεν θα μεταστρέψεις κανέναν στην Ορθοδοξία, μόνο μεγαλύτερη ζημιά μπορείς να κάνεις. Αν και, φυσικά, πρέπει να έχεις και γνώσεις για να υπερασπίζεσαι την πίστη σου.

– Ο γέροντας σας μιλούσε για τη ζωή του;

Έλεγε κάτι που με εξέπληττε: «Δεν έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου κακό άνθρωπο»

– Μια μέρα μου είπε: «Δαβίδ, γιε μου, μόνο να ήξερες πόσο με βασάνιζαν στη φυλακή. Είχα σχεδόν πεθάνει». Συνήθως, όμως, μου μιλούσε με χιούμορ για αυτό, έτσι που φαινόταν ότι στη φυλακή και στο ψυχιατρείο πέρασε διασκεδαστικά και καλά. Έλεγε και κάτι που με εξέπληττε: «Δεν έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου κακό άνθρωπο». Μπορείτε να το φανταστείτε αυτό; Πόσο τον χτυπούσαν! Πόσο τον συκοφαντούσαν! Πόσο τον λοιδορούσαν! Στη φυλακή του έσπασαν τα κόκαλα. Στο ψυχιατρείο τον βασάνιζαν.

– Μιλούσε για τα θαύματα;

– Ο πατήρ Γαβριήλ μου είχε μιλήσει για μια τρομερή εμφάνιση της Παναγίας προτρέποντάς με: «Όπου κι αν βρίσκεσαι, να το διηγείσαι αυτό που θα σου πω». Έναν καιρό προσευχόταν στην Υπεραγία Θεοτόκο ώστε να πολλαπλασιάσει τον γεωργιανό λαό. Και μια μέρα είδε σε όραμα τον εαυτό του σε ένα σκοτεινό δωμάτιο όπου υπήρχαν πολλά δολοφονημένα, ματωμένα μωρά. Παντού τριγύρω υπήρχε αίμα. Και ξαφνικά εμφανίστηκε εκεί η Μητέρα του Θεού και τον ρώτησε αυστηρά: «Τέτοιο πολλαπλασιασμό του γεωργιανού λαού ζητάς; Εγώ θα πολλαπλασιάζω και αυτοί θα σκοτώνουν;» Ο πατήρ Γαβριήλ τρομοκρατήθηκε. Μετά από αυτό περπατούσε ξυπόλητος στη λεωφόρο Ρουσταβέλι της Τιφλίδας και φώναζε: «Μητέρες! Σώστε τη Γεωργία! Μην σκοτώνετε τα παιδιά!»

Ο Όσιος Γαβριήλ με τις αδελφές της Μονής Σαμταβρό

– Πώς ο γέροντας νουθετούσε τις μοναχές, όταν ζούσε στο Σαμταβρό;

– Ασυνήθιστα, όπως και όλα όσα έκανε. Για παράδειγμα, μια μέρα οι αδελφές του μοναστηριού άρχισαν να υποκύπτουν στους λογισμούς: Είναι τόσο σημαντικό να νηστεύουμε τη Δευτέρα, όπως συνηθίζεται στους μοναχούς; Εντάξει, την Τετάρτη ο Ιούδας πρόδωσε τον Χριστό, την Παρασκευή ο Κύριος σταυρώθηκε, αλλά γιατί να νηστεύουμε τη Δευτέρα;... Ο πατήρ Γαβριήλ προείδε αυτον το λογισμό, αλλά δεν τις επέπληξε. Αντιθέτως, ο ίδιος εξέφρασε αυτές τις σκέψεις φωναχτά και είπε ότι τους ευλογεί να αρταίνονται τη Δευτέρα. Οι αδελφές χάρηκαν και έτρωγαν ό,τι ήθελαν. Ήρθε η Τετάρτη. Ο πατήρ Γαβριήλ πήγε και τους είπε: «Γιατί να νηστεύουμε την Τετάρτη; Καταλαβαίνω την Παρασκευή, καταλαβαίνω τις τέσσερις νηστείες, αλλά ποιος επινόησε αυτή την Τετάρτη; Να τρώτε γαλακτοκομικά! Σας ευλογώ!» Η υπακοή, όμως, είναι ανώτερη από τη νηστεία και την προσευχή, έπρεπε να υπακούσουν! Και οι μοναχές υπάκουσαν και έφαγαν γαλακτοκομικά την Τετάρτη, αλλά όχι με χαρά πλέον, αλλά με δάκρυα. Και όταν την Παρασκευή ο πατήρ Γαβριήλ βγήκε και κατευθύνθηκε προς αυτές με την ίδια έκφραση στο πρόσωπό του, διασκορπίστηκαν όλες σαν περιστέρια, για να μην ακούσουν τι επρόκειτο να τους πει! Είχαν καταλάβει τα πάντα και από τότε νήστευαν όπως πρέπει.

– Ο Όσιος Γαβριήλ συχνά έβαζε τις φωνές στους ανθρώπους. Αυτό σκανδάλιζε;

– Κάποτε τον ρώτησαν: «Πραγματικά θυμώνετε μαζί μας, όταν φωνάζετε;». Εκείνος απάντησε: «Όχι, δεν το έχω αυτό». Και το ξέραμε. Κάποτε, κάποιοι καλά διαβασμένοι άρχισαν να εκφράζουν αμφιβολίες για το Άγιο Φως. Κάποιοι από εμάς άρχισαν να τους ακούνε και να κλονίζονται. Ο γέροντας τότε μας δείχνει αναμμένο καντήλι και με μεγάλη αγάπη και ευλάβεια λέει: «Εδώ είναι το Άγιο Φως, μου το έφεραν από τα Ιεροσόλυμα. Αλείψτε τους εαυτούς σας με λάδι από αυτό το καντήλι. Μόνο που δεν έχω πινέλο». Ένας από εμάς άπλωσε το χέρι του, βούτηξε τον δείκτη του στο λάδι και αλείφθηκε. Ο πατήρ Γαβριήλ άρχισε να του φωνάζει: «Τι έκανες;! Πώς τόλμησες να βάλεις αυτό το δάχτυλο σε αυτό το ιερό καντήλι;»! Εμείς φοβηθήκαμε και δεν καταλάβαμε τίποτα: ο ίδιος είχε δώσει την ευλογία και τώρα φωνάζει... Ύστερα ο γέροντας μού λέει: «Τώρα εσύ να αλείψεις τον εαυτό σου». Τι να κάνω; Κοίταξα έντρομος το χέρι μου: δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον δείκτη σου, αλλά πώς μπορείς; Βούτηξα προσεκτικά το μικρό μου δάχτυλο στο καντήλι... «Να πώς πρέπει να αλείφεται κανείς με λάδι!» – αναφώνησε ο πατήρ Γαβριήλ. Από τότε, στο Σαμταβρό αλείφουν μόνο με το μικρό δάχτυλο. Έτσι είναι πιο ταπεινά, έχει περισσότερη ευλάβεια.

– Η ταπείνωση ήταν μια από τις κυριότερες ποιότητες του πατέρα Γαβριήλ.

Ο ίδιος ταπείνωνε πολύ τον εαυτό του. Ακόμη και τα προφανή θαύματα που του συνέβησαν, δεν τα απέδιδε στον εαυτό του

– Ναι. Μερικές φορές η ταπείνωσή του συνδυαζόταν εκπληκτικά με θαύματα. Για παράδειγμα, είχε προβλέψει ότι δε θα δοξαζόταν ο ίδιος αν δεν δοξαστούν πρώτα οι πνευματικοί του πατέρες ως άγιοι. Οι πνευματικοί του πατέρες – ο Όσιος Ιωάννης (Μαϊσουράτζε) και ο Γεώργιος (Μχεΐτζε) – ζούσαν στο μοναστήρι της Μπετάνια. Τους έθαψε και προέβλεψε ότι τα σώματά τους θα διατηρούνταν άφθαρτα. Αλλά αυτά τα λόγια του ξεχάστηκαν. Και μια μέρα ο φίλος μου από το Πατριαρχείο της Γεωργίας μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Δαβίδ, γνωρίζεις πολλά για τον πατέρα Γαβριήλ. Μπορείς να μας εξηγήσεις γιατί δεν καταφέρνουμε να κάνουμε την ανακομιδή των λειψάνων του;» Του υπενθύμισα τα παραπάνω λόγια του γέροντα. Τι εξέφραζαν αυτά τα λόγια; Ταπεινοφροσύνη, επιθυμία να μην επιτρέψει να τον βάλουν πιο πάνω από τους πνευματικούς του πατέρες; Και πράγματι, αφού αγιοκατατάχθηκαν οι Όσιοι της Μπετανίας, κατάφεραν να αγιοκατατάξουν και τον πατέρα Γαβριήλ. Ο ίδιος ταπείνωνε πολύ τον εαυτό του, λέγοντας ότι ήταν σαν σκύλος μπροστά στον Κύριο. Ακόμη και τα προφανή θαύματα που του συνέβησαν, δεν τα απέδιδε στον εαυτό του. Για παράδειγμα, τότε που έχτιζε ναό και δεν υπήρχε κανείς να τον βοηθήσει, οι κουβάδες με το τσιμέντο μετακινούνταν από μόνοι τους. Οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν αυτό το θαύμα. Αλλά ο πατήρ Γαβριήλ έλεγε με πάσα ειλικρίνεια: «Τι σχέση έχει αυτό με μένα; Δεν υπήρχε κανείς να βοηθήσει, και ο Κύριος έστειλε έναν άγγελο!» Αν και μας είναι σαφές ότι ο Κύριος του έστειλε έναν άγγελο επειδή το άξιζε. Μερικές φορές, μέσα στην σαλότητά του, έκανε τον εαυτό του υπερήφανο, προκειμένου να τον κατακρίνουν.